Scholia in Iliadem

460. Λαόγονον καὶ Δάρδανον] παρέλιπε τούτων τὰς πληγάς, [*](B=) ὅπως μὴ προσκορεῖς ὑπάρχοιεν.

462. τὸν μὲν δουρὶ βαλών] εἰκότως τὸν πρῶτον διὰ βολῆς [*](B=) ἀναιρεῖ, πλησίον δὲ γενόμενος τὸν ἕτερον τῷ ξίφει.

τὸ〈ν) δὲ σχεδὸν—τύψας] σχέδην παίσας· ἀντέθηκε δὲ τὸ [*](A-) “βάλε.ʼ

463—9· ὃ μὲν ἀντίος ἤλυθε] παραλλάσσων τὸ ὁμοειδὲς ἐποίησέ [*](A+B=) τινα ἱκετεύοντα. τὸ ἑξῆς, Τρῶα δʼ Ἀλαστορίδην φασγάνῳ οὖτα καθʼ ἧπαρ, καὶ τὰ λοιπὰ διὰ μέσου. ἢ κοινὸν τὸ “ἔτυψεν” ἐκδεκ- τέον ἀπὸ τοῦ “σχεδὸν ἄορι τύψας” (462).

464. εἴ πως εὑ πεφίδοιτο] ἡ μὲν “εὗ” ἐγκλίνεται, τὸ δὲ “κῶς” [*](A+B-) οὐ πάντως ὀξυνθήσεται· καὶ ἐμελέτησε πολλάκις ἐγκλιτικῶν ἐπιφερο- μένων μὴ ὀξύνεσθαι, “οὔ πως ἔστʼ, Ἀγέλαε” (Od. 22. 136)· “μή πως με προϊδών” (Od. 4. 396)· “οὔ πω μίν φασιν φαγέμεν” (Od. 16. 143). οὕτως οὖν καὶ τὸ “εἴ πως εὑ” οὐκ ἀναγκαστικὴν ἔξει τὴν ἐπὶ τοῦ χνς ὀξεῖαν· ὁ μέντοι Ἀρίσταρχος γενόμενος κατʼ αὐτὴν τὴν προσῳδίαν τοῦτο μόνον ἀπεφήνατο· ἐγκλίνειν δεῖ τῷ τόνῳ καὶ δασύνειν τὴν τρίτην συλλαβήν· δηλοῖ γὰρ ‘εἴ πως αὑτοῦ.’

467. οὐ γάρ τοι γλυκύθυμος] οὐκ ἀνειμένος τῷ θυμῷ καὶ ἠπιό- [*](A+B=) φρῶν, ἀλλʼ ἐκ τοῦ ἐναντίου σκληρὸς καὶ χαλεπός.

οὐ γάρ τοι γλυκύθυμος ἀνὴρ—οὐδ᾿ ἀγανόφρων] ὁ μὲν γὰρ ὡς [*](B -) ἀκμάζοντος τοῦ πένθους περίλυπός ἐστιν—ὅτε γὰρ θάπτομεν τοὺς φίλους, τότε μάλιστα στερίσκεσθαι αὐτῶν ἐλπίζοντες αὔξομεν τὴν ὀδύνην—ὁ δὲ ποιητὴς οὐκ ἐπαινῶν τὸ θυμικὸν οὐκ ἀγανόφρονα αὐτὸν καλεῖ, ὡς τὸ “ἀεικέα μήδετο ἔργα” (Il. 22. 395). γλυκύθυμος] γλυκὺ τὸ ἀνειμένον· “σπεῦδε μὴ γλυκὺς γένῃ.”

470. ἧπαρ ὄλισθεν] ὀλισθηρὰ γὰρ ἡ φύσις τοῦ ἥπατος· αἱμορ- [*](AB -) ραγία δὲ πολλὴ γέγονε δύο μεγίστων ἀγγείων διῃρημένων τοῦ [*](9. ἀναιρεῖ post ξ. delevi ut B ‖ 11. βάλ᾿ 16. εὖ bis ut infra ‖ ἡ A: εὂ ‖ 19. οὔπων μί κε φασι ‖ 26. ὁ μέν γὰρ B: ἀκμὴν ‖ 31. γλυκὺς W; γλύκιος ‖ frg. ignotum videtur ‖ 32. ἡ παρώλισθεν)

μέλαν αἷμα κατʼ αὐτοῦ] τὸ μέλαν αἷμα κατὰ τοῦ ἥπατος ἐκ- κρουνίζον τὸν τοῦ χιτῶνος κόλπον ἐνεφύσησεν· διὰ οὖν τοῦ ρ τὸ “ἐνέ- πρησε” (471) γραπτέον.

473. δουρὶ κατʼ οὖ〈α〉ς] ὅρα, ὅσαι πληγαὶ κατὰ τῆς κεφαλῆς ἠνέχθησαν· ἣ μὲν “μέ〈σ〉σην κακ κεφαλήν” (387, 475), ἣ δὲ “κατὰ κρόταφον” (397)· οὗτος δὲ διὰ τοῦ ὠτός.

ἄλλως: δουρί] σπεύδων οὐκ εἶπεν οὐδὲ ὅπως τὸ ξίφος ἀπέθετο.

476. ὑπεθερμάνθη ξίφος] δαιμονίως τὸ βάθος τῆς πληγῆς 〈παρ- έδειξεν〉.

478. ξυνέχουσι τένοντες] “τένοντες” τὰ συντείνοντα τὰς συνα- φὰς τῶν νεύρων.

τένοντες] “τένοντες” εἰσὶν αἱ ἀπονευρώσεις τῶν μυῶν, διʼ ὧν γίνονται ἐκτάσεις καὶ κάμψεις.

481. πρόσθ᾿ ὁρόων] Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ θ “πρόσʼ ὁρόων.”

483. σφονδυλίων] τινὲς εὐθεῖαν λαμβάνουσι τὸ “σφονδυλίων.”

484. Πείρεω υἱόν] ὡς Μενέλεω· ἡ γὰρ εὐθεῖά ἐστι Πείρεως, ὅπερ ἐν ἄλλοις Πείροος (Il. 2. 844) λέγεται καὶ Πείρως(Il. 4. 520). ὁ δὲ Ζηνόδοτος “Πειρέως” γράφει ἀπὸ τῆς Πειρεὺς εὐθείας.

485. Ῥίγμονʼ] ἀπὸ τοῦ ῥηγμός Αἰολικῶς αὐτό〈ν〉 φασιν εἰρῆσθαι “Ῥῆγμον·” καὶ γὰρ τὸ〈ν〉 ῥηγνύμενόν φασιν· ἔνιοι δὲ “Ῥίγμονα” λέγουσιν εἶναι τὸ τέλειον.

ἄλλως: Ῥίγμονα] τινὲς ἀπʼ εὐθείας τῆς Ῥίγμων.

486. μέσ〈σ〉ον ἄκοντι] “ἄκοντι” καταχρηστικῶς τῇ μελίᾳ, εἰ μὴ καὶ ἄλλο ἔτυχεν ἔχων δόρυ.

490. ὡς δʼ ἀναμαιμάει] οὗτός ἐστι περὶ οὗ φησιν “εἰ—χεῖρας ἔοικε” (372). §. πολλάκις δὲ χρησάμενος τῇ ἀπὸ τοῦ πυρὸς παρα- [*](B=)βολῇ ἐμψύχῳ νῦν τῇ ὀνοματοποιίᾳ χρῆται μαιμᾶν λέγων τὸ πῦρ ὡς πᾶσαν ἐπειγόμενον τὴν ὕλην ἀναλῶσαι. πάντα δὲ πᾶσι παρα- βέβληται. ἢ τε γὰρ προθυμία τοῦ Ἀχιλλέως ὁμοία τῇ τοῦ πυρὸς ὁρμῇ καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἀναιρουμένων ὅμοιον τῷ τῆς ὕλης βάθει [*](1. κοίλης W ex Poll. II 225: κοιλίας ‖ τῆς τε π. B ‖ 2. σιμὰ ex Galen. II 575 ‖ 8. οὗτος W: ὅπως ‖ 10, 11. suppleni ex B ‖ 16. χ. τὸ θ “πρός θ᾿ ὁρόων” vel προσορόων coni. Ludwich ‖ 17. σφονδυλίῳ lemma ‖ τὸ B: τήν ‖ 20. Πειρέως A: -εος ‖ 21. ῥηγμός scripsi: ῥῖγμον ‖ φησὶν: corr. ‖ 21, 22. suppl. ex Eust. ‖ 22. Ῥῆγμον ex Eust.: ῥίγμον ‖ 25. ἄκοντι W: ἅπαντα )

ἀναμαιμάει] μετʼ ἐνθουσιασμοῦ ἀναβάλλει τὴν κίνησιν.

491. * ἀζαλέοιο] ξηρὰν ἔχοντος ὕλην.

494. ῥέε δʼ αἵματι γαῖα] ἡ γῆ ὑπὸ τοῦ αἵματος ἐρρεῖτο.

405. ὡς δʼ ὅτε τις ζεύξῃ] ὅλον ὅλῳ παραβέβληται.

497. βοῶν ὑπὸ ποσ〈σ〉ί] οὐκ ἀναστρεπτέον τὴν “ὑκέ·” ἔστι γὰρ [*](AB=) ὑπὸ ποσίν, ὡς κἀκεῖ “ὣς ἄρα τῶν ὑπὸ ποσ〈σ〉ὶκονίσαλος” (Il. 3. 13).

502. κῦδος ἀρέσθαι] “κῦδος” ἤτοι τὸ ἐκ τῆς ἀναιρέσεως Ἕκ- [*](B=) τορος, 〈ἢ〉 καὶ τὸ ἐκ τοῦ συνειλῆσαι τοὺς πολεμίους εἰς τὸ ἄστυ.