Scholia in Iliadem

246. *ὃς ὄγδοος ἦεν] ἄκρον.

247. ἓξ δὲ διὰ πτύχας ἦλθε] συναριθμουμένου τοῦ χαλκοῦ τῇ ἑβδόμῃ, ἥτις ἦν ῥινός, ἢ μιᾶς παραλειπομένης.

252. ἠρήρειστο] ἐτράχυνε τὰς συλλαβάς, τὴν βίαν δηλῶν.

255. τὼ δʼ ἐκσπασ〈σ〉αμένω δόλιχʼ ἔγχεα] τὸ ἴδιον ἑκάτερος ἀπὸ τῆς τοῦ ἑτέρου ἀσπίδος.

258. Πριαμίδης μὲν —σάκος] ἐνάρχεται πάλιν, οὐκ ἂν οἶμαι ἀμβλυ〈ν〉θείσης τῆς ἀκμῆς ἐν τῇ πρώτῃ βολῇ.

261. στυφέλιξε δέ μιν μεμαῶτα] εἰς τοὔμπροσθεν ὁρμῶντα ἔστησε καὶ ἐπέσχεν.

262. τμήδην αὐχένʼ ἐπῆλθε] φυλάσσει μὲν Ἕκτορα τῇ ὑποθέσει, τὴν δὲ καιρίαν Αἴαντι δωρεῖται, ἐπὶ τὸ ἐπικίνδυνον φέρων τὴν ὑπό- θεσιν.

263. ἀλλʼ οὐδʼ ὣς ἀπέληγε] Αἴαντα ἐπιτείνει, τὸ πρόθυμον τοῦ Ἕκτορος αὔξων.

264. ἀλλʼ ἀναχασσάμενος] ἡττώμενος ἐν τῇ συστάδην μετάγει τὴν μάχην ὡς πρὸς ἄτρωτον ἢ βαρύοπλον πολεμῶν.

265. μέλανα, τρηχύν τε] τραχύν· τοῦτο συμβαίνει τοῖς μέλασιν.

269. ἐπέρεισε δὲ ἶνʼ ἀπέλεθρον] συνεπέδωκεν ὅλον τὸ σῶμα τῇ βολῇ, καὶ πάσῃ δυνάμει ἐχρήσατο.

270. εἴσω δʼ ἀσπίδʼ ἔαξε] ἐπὶ μὲν Ἕκτορος τὸ ἀσθενὲς τῆς βολῆς δηλῶν “περιήχησεν” εἶπεν (267), ὡσὰν μηδὲ τοῦ ὀμφαλοῦ θλασθέντος· ἐπὶ δὲ Αἴαντος οὕτω κατέαξε τὴν ἀσπίδα ὡς καὶ πεσεῖν Ἕκτορα.

271. βλάψε δέ οἱ φίλα γούναθʼ] οὐκ εἶπεν ὑπὸ τοῦ λίθου ἀλλὰ καὶ τῆς βολῆς, συνωσάσης ἐπʼ αὐτὸν τὴν ἀσπίδα.

272. τὸν δʼ αἶψ᾿ ὤρθωσεν Ἀπόλλων] οὕτως Ἀρίσταρχος, οὐκ “ἄψ·” χρεία γὰρ τάχους πρὸς τὴν σωτηρίαν· παρῆν δὲ “φηγῷ ἐφʼ ὑψηλῇ” (60).

273. καί νυ κε δὴ ξιφέ〈ε〉σσʼ αὐτοσχεδόν] τοῦτο γὰρ ἔλειπεν. §. τὸ δὲ “αὐτοσχεδόν” ὀξυντέον· τὰ γὰρ εἰς δον ἐπι〈ρ〉ρήματα ἐν [*](B=) τῇ συνθέσει φυλάσσει τὸν τόνον.

274. εἰ μὴ κήρυκες —ἦλθον] οἰκονομικῶς σῶσαι θέλων τὸν Ἕκτορα [*](B=) τῇ ποιήσει, διαλύει τὴν μάχην.

276. Ταλθύβιός τε καὶ Ἰδαῖος] ὁ μὲν Ἰδαῖος εἰκότως προσέρ- [*](A- B =) χεται, Ἕκτορα σώσων κινδυνεύοντα, ὁ δὲ Ταλθύβιος οὐκέτι, τὴν νίκην τοῦ Αἴαντος παραιρούμενος. ἀλλ᾿ οὐδέπω ἀκριβὴς ἦν ἡ νίκη περὶ τὸν Αἴαντα—ἐπὶ ξίφη γὰρ αὐτοὺς ὡρμῆσ〈θ〉αι λέγει—ἔτι τε καὶ τὸν Ἕκτορα ὁρᾷ ὑπὸ θεῶν βοηθούμενον, καὶ διὰ τὸ τῆς νυκτὸς κατάστημα, ἔνθα τύχης οὐ τέχνης κρίσις· ἀπὸ ἴσου ἄρα ὁρμῶνται.

* κατὰ τὸ σιωπώμενον οἱ ἡγεμόνες αὐτοὺς πέμπουσιν.

278. * Ἰδαῖος, πεπνυμένα μήδεα εἰδώς] ἠτυμολόγηται ὁ Ἰδαῖος· δεῖ δὲ συνετὸν εἶναι τὸν κήρυκα.