Scholia in Iliadem

470. ἐπʼ αὐτῷ δʼ ἔργον ἐτύχθη] ἀνανεοῦται τὴν στάσιν καὶ ὑπεκ- καύματα δίδωσι τὰς τῶν ἀριστέων πτώσεις καὶ τὸν πόλεμον ἐπι- φανέστερον ποιεῖ. ἱκανὴν δὲ πίστιν ἐπάγει τοῖς λόγοις ὡς αὐτό- πτης ὤν.

ἔργον ἐτύχθη ἀργαλέον Τρώων καὶ Ἀχαιῶν] ἤλλακται ἡ φύσις· πρῶτοι γὰρ ὥρμησαν Ἕλληνες διʼ Ἕλεφήνορα πεσόντα.

472. ἐδνοπάλιζεν] δονῶ δονοπίζω, πλεονασμῷ δονοπαλίζω, συγκοπῇ δνοπαλίζω, ὡς πυκτεύω “πυκταλεύω” (Sophro Et. M. 345, 40)· ση- μαίνει δὲ κατέβαλε· “τὰ 〈σὰ⟩ ῥάκεα δνοπαλίξεις” (Od. 14. 512).

473. Ἀνθεμίωνος υἱόν] οὐ ψιλὸν τοῦ τετρωμένου τὸ ὄνομα τέθεικεν, [*](1. ἄπειρος ‖ 6. εὐρύαλον ‖ ἀπεσσύμενον)

474. *ἠίθεον] τὸν ἰσόθεον ἡλικίαν ἔχοντα.

476. μῆλα ἰδέσθαι] “μῆλα” ὁ ποιητὴς τὰ πρόβατα καὶ αἶγας, [*](B=) Ἡσίοδος τὰ τετράποδα πάντα (Opp. 163).

477. *οὐδὲ τοκεῦσι θρέπτρα φίλοισʼ ἀπέδωκε] διδάσκει μὴ καρα- [*](B=) δοκεῖν τὴν ἀπὸ παίδων γηροκομίαν.

480. *πρῶτον] ἐν τοῖς προμάχοις δηλονότι.

482. πέσεν, αἴγειρος ὥς] μέχρι τούτου τὰ τῆς ὁμοιώσεως· τὰ δὲ [*](B=) λοιπὰ ἐκ περιουσίας ἐναβρυνόμενός φησι καὶ διώκων ἡδονήν. §. ποιητικὴ δὲ 〈ἡ⟩ ἀναστροφή, οὐ μετρική.

483. ἥ ῥα τʼ ἐν εἱαμενῇ] καὶ ἀλλαχοῦ “αἰγείρων ὑδατοτρεφέων [*](A+) ἦν ἄλσος” (Od. 17. 208)· εἱαμενή δὲ ἡ συνεστηκυῖα τῶν ὑδάτων συμβολή· εἱμένη εἱαμένη εἱαμενή, ὡς δεξαμενή. §. δασυντέον δὲ τὸ [*](A=) “εἱαμενῇ” παρὰ τὴν ἕσιν.

484. ἀτάρ τε οἱ ὄζοι ἐπʼ ἀκροτάτῃ πεφύασιν] τὰ γὰρ ἄοζα [*](B=) ἕτοιμα πρὸς κάμψιν. παρυδατίῳ δὲ φυτῷ εἴκασε τὸν παρὰ ποταμῷ γεγενημένον.

486. ὄφρα ἴτυν κάμψῃ] παντὸς περιφεροῦς τὸ τελευταῖον μέρος.

487. ποταμοῖο παῤ ὄχθας] πρὸς τὸ ἀχθῆναι ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ.

491. Ὀδυσσέος ἐσθλὸν ἑταῖρον] ἀλλʼ οὐκ ἐστρατεύοντο πλησίον [*](B-) Σαλαμινίων Ἰθακήσιοι· ἑταῖρον οὖν οὐ τὸν πολίτην ἀλλὰ τὸν συνεργόν φησιν· τί γὰρ ἄτοπον, εἰ Σαλαμίνιος ὢν ἑταῖρός ἐστιν Ὀδυσσεῖ; Ἀρίσταρχος δὲ ὡς ποιητικὸν παραιτεῖται· οἳ δέ, ὅτι συγκέχυται ἡ μάχῃ, ὡς καὶ “ἀνὴρ ⟨δʼ⟩ ἄνδῤ ἐδνοπάλιζεν” ἢ ὅτι Αἴας ἐπῄει τὰς τάξεις βοηθῶν. καί που γὰρ Ὀδυσσεῖ βοηθεῖ, ὡς δηλοῖ ἡ πεδιὰς μάχη (Il. 11. 472), καί που Μενεσθεῖ βοηθεῖ ἐν τῇ τειχο- μαχίᾳ (Il. 12. 370) καὶ Μενέλαον αὐτὸν ἄγει ἐπὶ Πάτροκλον (Il. 17. 120).

492. βεβλήκει βουβῶνα] ἐμπεφύκασι μεγάλαι ἀρτηρίαι καὶ [*](B=) φλέβες τοῖς βουβῶσιν αἱμορραγίας ποιοῦσαι, αἳ βοηθούμεναι μὲν ἐπικίνδυνοι, ἀμελούμεναι δέ εἰσι θανατώδεις.

493. ἤριπε δʼ ἀμφʼ αὐτᾷ, νεκρὸς δέ οἱ ἔκπεσε] ὡς ἐκεῖ “μίνυνθα δέ οἱ γένεθʼ ὁρμή” (466). περὶ ὃ δὲ μάλιστα ἐσπούδαζον. τούτου στερῶν αὐτοὺς ὁ ποιητὴς κολάζει.

494. τοῦ δʼ Ὀδυσεὺς—ἀποκταμένοιο χολώθη, βῆ δὲ διὰ προ- μάχων] “ἀρνύμενος ἥν τε ψυχήν” (Od. 1. 5).

496. στῆ δὲ μάλʼ ἐγγὺς ἰών] “ἐγγὺς ἰών” τοῦ Λεύκου ὑπερασ- πίζων.

497. ἀμφί ἑ παπτήνας] οἰκεῖον τῷ προνοητικῷ Ὀδυσσεῖ, οὐχ ὡς ὁ Ἐλεφήνωρ· οὗτος δὲ περισκοπεῖ, μή τι γυμνὸν ᾖ τοῦ σώματος.

* κεκάδοντο] 〈διὰ⟩ τὴν τοῦ δόρατος ὁρμὴν οἳ μὲν ἔνθεν, οἳ δὲ ἐκεῖθεν ἐχωρίσθησαν.

499. Δημοκόωντα] πρῶτος οὗτος Πριαμιδῶν ἀναιρεῖται.

500. ὅς οἱ Ἀβυδόθεν ἦλθε] τῆς Ἑλλησποντίδος Ἀβύδου μέμ- νηται· τὰς γὰρ πλησίον τῆς Τροίας πόλεις ἀσφαλεστέρας ἔδει εἶναι ὡς τῶν ἐπιτηδείων χορηγούς· διὸ οὐ πεπόρθηται ὑπὸ Ἀχι- λέως.

παῤ ἵππων οἰκειάων] ἐκ τῶν ἵππων, ὡς ἐκεῖ ὄντων τῶν ἱππο- στασίων Πριάμου· οἳ δὲ ἀντὶ τοῦ ἐφʼ ἵππων.