Scholia in Iliadem

28. φάτο γάρ] πρώην γὰρ ἀναπολῶν αὐτὸν τῇ διανοίᾳ νῦν τὴν θέαν πρὸς ἐρεθισμὸν ἐδέξατο.

29. ἐξ ὀχέων] ἀπὸ τοῦ ὄχος· ὅθεν καὶ τὸ “ἐς δʼ ὄχεα—ποσὶ βήσετο” (Il. 5. 745).

31. ἐν προμάχοισι φανέντα] “ φανέντα,” οὐ μαχόμενον. §. διὰ δὲ τοῦ “ἐξ ὀχέων” ἐν σχήματι πέφρακεν, ὡς ἱππεὺς ἦν ὁ Μενέλαος.

*κατεπλήγη] ἔδει διὰ τοῦ α.

32. *ἑτάρων] εἶχε γὰρ ἴσως Ἀντιμαχείους φίλους ( Il. 11. 123).

33. ὡς δʼ ὅτε τίς τε δράκοντα ἰδών] ἀνωτέρω περὶ τοῦ λέοντος [*](AB=) ἐξειργάσατο, οὐ τοῦ ἐλάφου· τοῦ δρῶντος γὰρ ἦν ἡ εἰκών. καὶ τὰ μὲν ἄλλα τῶν ζῴων καὶ πόρρωθεν ὁρᾶται ἢ μεγέθει ἢ φωνῇ, ὄφις δὲ ἐγγὺς γεγονότι παραδόξως ὁρᾶται· ὃ συνέβη Ἀλεξάνδρῳ.

34. ὑπό τε τρόμος ἔλαβε γυῖα] “γυῖα” πάντα τὰ μέλη· “ἀπὸ [*](B=) πραπίδων ἦλθʼ ἵμερος ἠδʼ ἀπὸ γυίων” (Il. 24. 514).

35. ἄψ] συνωνύμως τῷ “παλίνορσος.”

ὦχρός τε μιν] ὡς μῶμος· ἄχροος, ἄοχρος, ὦχρος.

εἷλε παρειά] Ἀρίσταρχος οὐδετέρως, ἔν τισι δὲ θηλυκῶς. ὁ δὲ [*](A + B-) Σιδώνιος διὰ τοῦ η διὰ τὸ παρήιον· τὸ δὲ “παρειά” ὡς ἀγαθά· τὰ γὰρ ἀπὸ τῶν τοιούτων θηλυκῶν Ἰωνικῶς μεταποιούμενα εἰς οὐδέτερον γένος φυλάσσει τὸν αὐτὸν τόνον, πλευραί πλευρά.

36. καθʼ ὅμιλον ἔδυ] τὸ ἑξῆς κατέδυ, ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν εἰς τοὺς φωλεοὺς καταδυομένων ἑρπετῶν.

ἀγερώχων] λίαν γέρας ἐχόντων, ὅ ἐστι μεγαλοφρόνων.

37. δείσας Ἀτρέος υἱόν] διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ πατρὸς τὸν φόβον [*](B=) ἐδήλωσεν.

38. *αἰσχροῖς] αἶσχος ἐπάγουσιν.

39. Δύσπαρι] ἠθικῶς τὸ τῆς παρονομασίας προσέρριψε δυσχε- [*](A ~ B=) ραίνων τῷ ὀνόματι, ὡς καὶ Κακοΐλιόν που φησὶν ἡ Πηνελόπη (Od. 23. 19).

εἶδος ἄριστε] ἐφʼ ᾧ μεγαλύνεται, τούτῳ αὐτὸν διασύρει. ὄνειδος [*](B-) δέ ἐστιν οὐχʼ ὁμοιούμενον ψυχῇ, ὡς τὸ “Ἕκτορ εἶδος ἄριστε” (Il. 17. 142)· καὶ “εἶδος ἀγητός (Il. 24. 376)· “σὲ δὲ μή τι νόον κατελεγχέτω εἶδος” (Hes. Opp. 714).

40. ἄγονός τʼ ἔμεναι] ὁ “τέ” ἀντὶ τοῦ διαζευκτικοῦ η, ὡς καὶ ὁ καί, [*](B=) οἷον “πρώτῃσι καὶ ὑστατίῃσι βόεσσιν” (Il. 15. 634)· ἢ τῷ θυμῷ ἐπὶ τὸ ἀδύνατον τῆς κατάρας ἐκπίπτει.

41. καί κε τὸ βουλοίμην] ἐβουλόμην ἂνʼ τοῦτο. “φέρτερον” δὲ [*](B=) κρεῖττον, σοὶ δηλονότι.

42. ἢ οὕτω λώβην τʼ ἔμεναι] ἢ οὕτως ἐπὶ πάντων ὁρώντων τὴν ἀπὸ [*](B-) τῆς φυγῆς αἰσχύνην κερδαίνειν· δεῖ δὲ εἰς τὸ “λώβην 〈τʼ ἔμεναι〉” στίξαι καὶ τὸ λοιπὸν συνάψαι ἕως τοῦ “ἄλλων.”

ὑπόψιον ἄλλων] ἢ ὑφορώμενον τοὺς ἄλλους, μὴ ἃ δέδρακας πείσῃ, [*](B=) [*](8. τῷ B: τὸ ‖ 9. ὧμος A pro μῶμος ‖ 20. παρωνομασίας ‖ 32. ὅτι post ἣ alt. omisi)

ἦ που καγχαλόωσι] ἐκ προοιμίου τὸ φιλότιμον δείκνυσιν Ἕκτορος καὶ τῆς παρὰ τοῖς πολλοῖς πεφροντικὸς δόξης· “αἰδέομαι Τρῶας” (Il. 6. 442)· “πατρός γʼ ὅδε πολλὸν ἀμείνων (ib. 479)· “ὅν ποτʼ ἀριστεύοντα κατέκτανε φαίδιμος Ἕκτωρ” (Il. 7. 90).

43. ἦ που καγχαλόωσι] τὸ ἑξῆς· ἡ που καγχαλόωσιν, οὕνεκα κα- λὸν εἶδος ἔπʼ, ἀλλʼ οὐκ ἔστι βίη φρεσίν. τὸ δὲ “φάντες ἀριστῆα” διὰ μέσου· καίτοι γε, φησίν, ἀριστέα σε ὑπονοήσαντες εἶναι ἐκ τῆς καθοπλίσεως καὶ τοῦ προηγεῖσθαι τῆς παρατάξεως.

44. φάντες ἀριστῆα] πότε ὑπέλαβον αὐτὸν ἄριστον εἶναι; δῆλον ὅτι ὁπότε πάλλων τὰ δόρατα “Ἀργείων προκαλίζετο πάνταςἀρίστους” (19).

οὕνεκα καλὸν εἶδος ἔπʼ] μετὰ τὸ “εἶδος ἔκ᾿” ἐὰν στίξῃς, τὸ ἑξῆς ὡς ἀπὸ τοῦ Ἕκτορος δώσεις· ἐὰν δὲ ὑποστίξῃς, ὃ καὶ ἄμεινον, ἀπὸ κοινοῦ τὸ “φάντες,” ὅτι καλὸς μέν ἐστι, γύννις δέ.

46. ἢ τοιόσδε ἐών] τινὲς κατὰ πεῦσιν καὶ θαυμασμόν· τοιοῦτος ὢν δειλός, συναγαγὼν πλῆθος, διελθὼν πέλαγος γυναῖκα ἀνδρὸς πολε- μικοῦ ἤγαγες, τῷ πατρὶ καὶ τοῖς ἄλλοις κακὸν μέγα; εἶτα ἀπὸ ἄλλης ἀρχῆς “οὐκ ἂν δὴ μείνειας Μενέλαον,” ἠθικῶς μετὰ πεύσεως, ἢ διαβεβαιωτικῶς. τινὲς δὲ τὸ πᾶν οὕτως· τὸν ἀντὶ τοῦ εἰ· εἰ τοιοῦτος ὢν ἐπηγάγου πλῆθος καὶ ἀπὸ ξένης γῆς γυναῖκα ἀνδρὸς πολεμικοῦ ἀνήγαγες, οὐκ ἂν ὑπομείναις τὸν ταύτης ἄνδρα. ὃ καὶ προκρίνει Νικάνωρ ὡς μᾶλλον τὴν δικαιολογίαν ἔχον.

47. ἑτάρους ἐρίηρας] παρὰ τὸ ἔρι καὶ τὸ ἄρω, ὅ ἐστιν ἁρμόζω, τὸ ἦρα, ὅ ἐστι χάρις.

49. *ἀπίης γαίης] οὐ τῆς Πελοποννήσου· φησὶ γοῦν “ἐξ ἀπίης γαίης δεκάτῳ ἐνιαυτῷ” (Od. 16. 18).

νυὸν ἀνδρῶν] πάντες γὰρ οἱ ἄριστοι ἐμνηστεύσαντο τὴν Ἑλένην, Μενελάου δὲ γέγονε θαλερὴ παράκοιτις. ἢ ὅτι παντὶ τῷ οἰκείῳ τοῦ νυμφίου νυὸς ὀνομάζεται.

50. πατρί τε σῷ μέγα πῆμα] ἀπλήρωτον καὶ ἄτακτον θυμός· πολλὰς γοῦν εἴωθεν ἐπὶ τῶν ὀργιζομένων ποιεῖσθαι 〈ἀρχὰς〉 ὁ ποιητής, ἀσύνδετον ἐῶν τὸν λόγον, ὡς τὸ “οἰνοβαρές” (Il. 1. 225) καὶ τὰ ἑξῆς. ἄτοπον γὰρ πῆμα καλεῖν τὴν Ελένην Ἕκτορα, περὶ οὗ φησιν “ἀλλʼ οὔπω σεῦ ἄκουσα κακὸν ἔπος” (Il. 24. 767).