Scholia in Iliadem

485. ὑμεῖς γὰρ θεαί ἐστε] ὡς ἐπὶ ἐργώδη καὶ θαυμασίαν περι- [*](AB=) πέτειαν τὰς Μούσας παρακαλεῖ, ὡς τὸν ἀκροατὴν διὰ τὸ μέγεθος ὄρεξιν ἔχειν καὶ συγγινώσκειν τοῖς ἐνδεέστερον λεγομένοις· εὐτελίζων δὲ τὴν ἰδίαν φύσιν τὴν ἀπὸ τῶν ἀκουόντων ἐπεσπάσατο εὔνοιαν.

ὑμεῖς γὰρ θεαί ἐστε] ὁ νοῦς· ὑμεῖς γὰρ θεαί ἐστε καὶ ἀεὶ ἐνυπάρ- χετε τοῖς ζῶσι καὶ ἐπίστασθε πάντα ἀκριβῆ· ἡμεῖς δὲ μόνα τὰ ἐν τῷ βίῳ εὐκλεῆ ἀκούομεν.

486. οὐδέ τι ἴδμεν οἵτινες ἡγεμόνες] εἴ φησιν ἀγνοεῖν τοὺς ἡγε [*](AB=) μόνας, πῶς ὑποκατιών φησιν ἀρχοὺς αὖ νηῶν ἐρέω (493), στικτέον οὖν εἰς τὸ “ἴδμεν” καὶ τὸν λόγον οὕτως ἐκδεκτέον· δύο ὑποτίθεται, ὧν τὸ μὲν μηδʼ ὅλως δύνασθαι διὰ τὸ πλῆθος εἰπεῖν, τὸ δὲ δύνασθαι μέν, χρῄζειν δὲ τῆς τῶν Μουσῶν συμμαχίας. ἔστιν οὖν τὸ πᾶν· ἔσπετε νῦν μοι Μοῦσαι, οἵτινες ἡγεμόνες· ἀρχοὺς γὰρ νηῶν ἐρέω νῆάς τε προπάσας, πληθὺν δʼ οὐκ ἂν ἐγῶ μυθήσομαι, εἰ μὴ αὐταὶ αἱ Μοῦσαι διʼ ἑαυτῶν εἴποιεν· τὸ δὲ “ὑμεῖς γὰρ θεαί ἐστε” ἐμεσοβόλησε τοῦ “ἔσπετε νῦν μοι Μοῦσαι, οἵτινες ἡγεμόνες,” ὅσπερ αἰτίαν ἐπαγαγὼν τοῦ πρὸς τὰς Μούσας ἀπερεῖσαι τὸν λόγον.

488. πληθὺν δʼ οὐκἂν ἐγὼ μυθήσομαι] καίτοιλέγει καὶ περὶ τοῦ πλή- [*](B-) θους· διʼ ὧν γὰρ τὰς μὲν Φιλοκτήτου φησὶν ἐκ ν΄ εἶναι ἐρετῶν (719)— “ἑπτὰ νεῶν, ἐρέται δʼ ἐν ἑκάστῃ πεντήκοντα” —τὰς δὲ τῶν Βοιωτῶν ρκ΄, δηλονότι ὡς ἐμφῆναι βουλόμενος τὸ πλῆθος, ὡς ὀφειλόντων ἡμῶν [*](9. schol. partim inter lineas partim in marg. ext. postea add. pr. ‖ 12. οὐδὲ εἰ ‖ 28. αὖται)

οἵτινες ἡγεμόνες Δαναῶν καὶ κοίρανοι ἦσαν, πληθὺν δʼ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι] ὑπισχνεῖται τοὺς ἡγεμόνας μὲν εἰπεῖν Μουσῶνσυλλαμβα- νομένων, τὸ δὲ πλῆθος οὐδὲ τῆς παρʼ ἐκείνων βοηθείας τυχών. μήποτεοὖν τὸ “μνησαίατε” τοιαύτην χώραν ἔχῃ· αὐταὶ εἴποιεν καὶ διεξέλθοιεν.

490. *φωνὴ δʼ ἄρρηκτος] [διὰ γὰρ τούτου σημαίνει, ὅτι σῶ⌋μα ἡ φωνή.