Scholia in Iliadem

452. ἀμφὶ δέ οἱ] περὶ αὐτὴν τὴν σκηνήν.

453. σταυροῖσιν] σταυροί εἰσι ξύλα ἀπεξυσμένα ἀμφοτέρωθεν καὶ προσπεπηγμένα τῇ γῇ πρὸς τὸ εἴργειν τοὺς εἰσιέναι βουλομένους. τὸ δὲ ἐπιβλής ὡς τὸ προβλής ὀξύνεται. μοχλὸς δέ ἐστιν ἐπιβαλό- μενος ἀπὸ τοίχου εἰς τοῖχον.

454. ἐπιρρήσσεσκον] ἐπέκλειον, ἀπὸ τοῦ γινομένου κατὰ τὴν κλεῖσιν ἤχου.

455. κλήῖδα] τὸν μοχλόν· τὰ γὰρ συνέχοντα τὴν ἐπικεκλεισμέ- νην θύραν κληῖδας καλεῖ. καὶ ἐν Ὀδυσσεία δὲ τὸ κλεῖθρον οὕτως ὠνόμασεν.

456. ἐπιρρήσεσκε] προσδεκτέον ὅτι καὶ ἤνοιγε. μεγάλην δὲ αὐτῷ τὴν ὑπεροχὴν ἐμφαίνει, εἷ γε Διομήδης (Il. 5, 302) “χερμάδιον λάβε χειρὶ ὃν οὐ δύο ἄνδρε φέροιεν, οἷοι νῦν βροτοί εἰσιν,” ὁ δὲ Ἀχιλλεὺς, ὃν τρεῖς Ἕλληνες ἀνέῳγον, μόνος ἀνέῳγεν. ὡς ἔοικεν οὖν, ἑξαπλάσιον τῶν νῦν ἐδύνατο, εἴγε οἱ μὲν κατὰ τοὺς αὐτοῦ χρόνους πρὸς δύο τῶν νῦν ἰσχύουσιν, αὐτὸς δὲ τῶν τότε πρὸς τρεῖς.

460. ἄμβροτος] ἄφθαρτος, ὁ μὴ βροτοῖς ὅμοιος. ἀεὶ δὲ τὸ βροτός συντιθέμενον τῷ μ πλεονάζει, πλὴν τοῦ “νὺξ ἀβρότη” (Il. 14, 78) καὶ “ἀβροτάξομεν ἀλλήλοιιν” (Il. 10, 65). ἀναγκαίως δὲ ἑαυτὸν ἐμφανίζει ἀπαλλαττόμενος, ἵνα εὐθαρσέστερον αὐτὸν καταστήσῃ. τὸ δὲ παρεῖναι τὸν θεὸν τοῖς οἴκτοις καὶ ἐσθίουσιν αὐτοῖς οὐκ εὐπρεπές· ἄλλως τε ὑπηνήτης ὢν ὑπόνοιαν ἐπιβουλῆς παρέσχεν ἂν Ἀχιλλει.

462. πάλιν εἴσομαι] εἰς τοὐπίσω πορεύσομαι.

471. ἰθύς] κατʼ εὐθεῖαν, ὡς ἐπὶ τὸν οἶκον.

474. Ἄλκιμος] κατὰ μεταπλασμὸν ὁ Ἀλκιμέδων, ὡς Μελάνθιος καὶ Μελανθεύς.

480. ὡς δʼ ὅταν ἄνδρʼ ἄτη] ὡς εἰ φυγάς τις φονεὺς αἴφνης ἀπανιστάμενος τῆς πατρίδος ἀπέρχεται πρὸς τὸν ἁγνίσοντα, καὶ [*](18. ὅνδρε] ἔνδρες 23. τὸ—τῷ μ] τῷ—τὸ μ)

484. ἐς ἀλλήλους δὲ ἴδοντο] τὸ παράδοξον ἔδειξε τῆς εἰσόδου διὰ τῶν ἀλλήλοις διανευόντων πόθεν καὶ τίς ὁ ξένος.

485. περισσὸς ὁ καί τὸ δὲ ἑξῆς πρὸς τόν.

486. μνῆσαι πατρὸς σεῖο] πολεμίῳ διαλεγόμενος, καὶ μισοῦντι ἐξαιρέτως αὐτὸν καὶ τοὺς ἐκείνου διὰ τὴν τοῦ φίλου ἀποβολὴν, καὶ τῶν παίδων δεσπότῃ ἄλλην ἀρχὴν οἰκειοτέραν οὐκ εἶχεν ἢ τὴν τοῦ πατρὸς ὑπόμνησιν.

*σφόδρα τὸν Ἑρμῆν ἐναργῶς ἀκολουθοῦντα τῷ ριάμῳ δεδή- λωκεν ὁ ποιητὴς ἀλληγορήσας· οὐδὲν γὰρ οὕτως ἔοικε πειθήνιον ἀνδράσιν ὀργιζομένοις, οὐκ ἄργυρος, οὐ χρυσὸς, οὐ δώρων πολυτέ- λεια· μειλίχιον δὲ καὶ προσηνὲς ἱκεσίας ὅπλον ἐστὶν ἡ διὰ τοῦ λόγου πειθώ. πάνυ γοῦν ἀληθῶς Εὐριπίδης (fr. 70) φησὶν “οὐκ ἔστι πειθοῦς ἱερὸν ἄλλο πλὴν λόγος.” τούτῳ τε Πρίαμος ὥσπερ χυρῷ παντευχίᾳ καθώπλισται, καὶ μάλιστα τὴν Ἀχιλλέως ἐπέκλασεν όργῆν, οὐκ ἐν ἀρχῇ δείξας δώδεκα πέπλους, δώδεκα δʼ ἁπλοίδας χλαίνας τά τε λοιπὰ τῶν κομισθέντων δώρων· ἀλλʼ αἱ πρῶται τῆς ἱκεσίας αὐτοῦ φωναὶ τοὺς ἄρρενας αὐτοῦ θυμοὺς ἐξεθή. λυναν (“μνῆσαι πατρὸς—γήραος οὐδῷ,”) διʼ ὀλίγου προοιμίου τῶν λόγων συναρπάσαντος Ἀχιλλέα, καὶ σχεδὸν ἀντὶ Πριάμου γεγονότος Πηλέως. διὰ τοῦτο ἠλέηται μὲν ἄχρι τραπέζης, λουτροῖς δὲ βοσκηθὲν ἀποδίδοται τὸ Ἕκτορος σῶμα. τοσοῦτον ἴσχυσεν ὁ τῶν παθῶν ἑρμηνεὺς λόγος, ὃν ἀπέστειλεν Ὄμηρος αὐτοῦ τῆς ἱκετείας παράκλητον. ἆρʼ οὐκ ἀπόχρη διʼ ὅλης τῆς Ἰλιάδος, συνάθεται καὶ διηνεκὴς ἡ Ὀμήρου φιλοσοφία, ἐν ᾗ τὰ περὶ θεῶν ἠλληγό- ρησεν.

θεοῖς ἐπιείκελʼ Ἀχιλλεῦ] θεοφιλῆ καὶ θεοῖς ὅμοιον εἰπὼν ἀπο- τρέπει τῆς περὶ τὸν ἱκέτην ἀτιμίας, εἴγε καὶ θεοὶ τοὺς ἱκέτας αὶδοῦνται.

488. περιναιέται ἀμφὶς ἐόντες] οἱ περίοικοι οἱ ἀμφὶς ὄντες, ὅ ἐστι κεχωρισμένοι τῇ γνώμῃ καὶ ἐναντίοι, ἢ χωρὶς οἰκοῦντες, [*](14. πολυτέλεια] πολυ 19. ἐπέκλασεν] ἐπέκλα 25. βοσκηθὲν] κοσμηθὲν Bekk.)