Scholia in Iliadem

419. ἐερσήεις] δεδροσισμένος, ὑγρότητα ἔχων, οὐ κατεσκελετευ- μένος.

420. οὐδέ ποθι μιαρός] οὐδὲ ἔν τινι μέρει μύσος ἔχων.

425. ἡ ῥʼ ἀγαθόν] λείπει τὸ ἐστίν. ἐναίσιμα δὲ ἀντὶ τοῦ ἐναισί. μῶς, τουτέστιν εὐσεβῶς καὶ προθύμως. εἰς δὲ τὸ διδοῦναι τὸ ν διὰ τὸ μέτρον ἐπλεόνασεν· ἢ ἀπὸ τοῦ διδόμεναι καθʼ ὑποστολὴν τοῦ μ συνήλειψεν.

426. εἴ ποτʼ ἔην γε] ἀντὶ τοῦ καθʼ ὃν ἔζησε χρόνον.

428. τῶν] τῶν θυσιῶν δηλονότι.

429. ποτήριον δίδωσι σύμβολον εὐφροσύνης, ὡς εὐφρανθεὶς παρʼ αὐτοῦ τῷ ἐπὶ τοῦ παιδὸς λόγῳ. καλὸν δὲ, ἵνα πείσῃ αὐτὸν λαβεῖν.

430. * σύν γε θεοῖσιν] ἀντὶ τοῦ συμβοηθούντων καὶ τῶν θεῶν καὶ μὴ ἀντιπραττόντων.

434. παρὲξ Ἀχιλῆα] ἐκτὸς Ἀχιλλέως, ἢ χωρὶς, ὡς τὸ “παρὲξ ἄγε νῆα” (Od. 15, 200). οὐ διʼ ὑπερηφανίαν δὲ ἀπωθεῖται τὴν δόσιν, ἀλλὰ διὰ τὸ δέος Ἀχιλλέως· ἀπροφασίστως γὰρ ἀπωθεῖσθαι τὴν χάριν ἄτοπον, καὶ δωροδοκεῖσθαι τὸν θεὸν ἀτοπώτερον.

435. δείδοικα καὶ αἰδέομαι] εἰκότως ἀμφότερα· καὶ γὰρ καὶ ἡ παροιμία φησὶν “ὅπου δέος, ἐκεῖ καὶ αἰδώς.”

436. συλεύειν] ἀληθῶς συλᾶν ἐδόκει, εἴ τι τῶν ἐκείνῳ φερομένων ὑφῃρεῖτο.

437. καί κε κλυτὸν Ἀργὸς ἱκοίμην] οὐ μόνον, φησὶ, μέχρι τῆς σκηνῆς Ἀχιλλέως, ἀλλὰ καὶ τῆς πατρίδος αὺτοῦ.

440. ἀναίξας Ἐριούνιος ἄρμα καὶ ἵππους] ἀνὰ τὸ ἅρμα καὶ τοὺς ἵππους ἀΐξας.

450. δοῦρʼ ἐλάτης] κλάδους δηλονότι. ἔρεψαν δὲ ἀντὶ τοῦ ἐστε- φάνωσαν, ἐκάλυψαν· ὅθεν καὶ ὀροφή.

451. λαχνήεντʼ] ἁπαλὸν καὶ χνοώδη· ἔστι δὲ εἶδος καλάμου.