Scholia in Iliadem

362. καὶ μὲν δή πού τις] ὀργισθεὶς αὐτῷ ὃ πρόθηται ποιήσειν ποιεῖ.

364. οὔτε ἀρνεῖται τὸ γεγονὸς, οὔτε ὡς δικαίως ἔπραξε παρ- ρησιάζεται· θεραπεύουσα δὲ τὸν Δία ἠθικῶς φησὶν ὅτι δίκαιον ἦν ἐκτελεσθῆναι τὰ τῆς ἐπιθυμίας αὐτῆς, οὔσης καὶ γυναικὸς καὶ ἀδελφῆς.

367. οὐκ ὄφελον] ἀντὶ τοῦ οὐκ ἔμελλον. ἐπερωτηματικὸς δέ ἐστιν ὁ λόγος.

368. ἀγόρευον] κυρίως τὸ ἐν πλήθει λέγειν ἀγορεύειν, καὶ τὸ ἀλλήλους ἐπὶ πλήθους. ταῦτα δὲ ἐπὶ δύο ἔταξε καταχρηστικῶς.

370. ἄφθιτον] ἀκατάλυτον. ἀστερόεντα δὲ τὸν λαμπρὸν, οὐχὶ τὸν ἀστερώδη.

372. τὸν δʼ εὗῤ ἱδρώοντα] πρὸ πολλοῦ ταῦτα ᾠκονόμηται ἐπὶ τῆς A ῥαψῳδίας, καὶ δημιουργὸς οὗτος ὁ θεὸς εἰσῆκται, καὶ τοὺς θαλάμους τοῖς θεοῖς κατασκευάζει καὶ τὸ σκῆπτρον τῷ Διὶ, ἵνʼ ἐπὶ τῆς μείζονος χρείας μὴ παράδοξος ἡ ταχυτὴς φανῇ. ἑλισσόμενον δὲ ἀντὶ τοῦ εἰλούμενον· καὶ ὅτι ἡ πυρώδης οὐσία εἰλεῖται.

373. σπεύδοντα] οὐκ ἐπὶ τοῦ κακοπαθεῖν νῦν κεῖται τὸ σπεύδειν. ἐργάζεται δὲ οὐ δεόμενος τῶν ἀναγκαίων, ἀλλὰ μὴ ῥᾳθυμεῖν διδάσκει ὁ ποιητὴς, ὅπου καὶ θεοὶ ἐργάζονται. τὰ δὲ ἔμψυχα ἔργα πίστιν τῆς ἀσπιδοποιίας ἔχει. δῆλος δέ ἐστιν εἰδὼς μηχανικήν.

375. ἡ ὑπό πρὸς τὸ ἔθηκε. τινὲς δὲ ὑπόκυκλα ὑφʼ ἓν, ὡς ὑπο- πόδια, κακῶς.

376. *νῦν τὸν ναὸν λέγει. ἀγὼν δὲ σημαίνει ε΄, τὸν τόπον, ὡς τὸ “λείηναν δὲ χορὸν, καλὸν δʼ εὔρυναν ἀγῶνα” (Od. 8, 260)· τὸ ἄθροισμα “ἦλθε μετʼ ἀγῶνα νεῶν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη” (Il. 20, 33)· τὸ πλῆθος, ὡς τὸ “λῦτο δʼ ἀγών” (Il. 24, 1)· τὸ ἆθλον, ἀγῶνος ἆθλα· τὸν ναὸν, ὡς ἐνταῦθα καὶ “αἵ τέ μοι εὐχόμεναι θεῖον δύσονται ἀγῶνα” (Il. 7, 298).

377. διὰ τῶν τοιούτων προσθηκῶν γίνεται πιστὸς ὁ λόγος· ὁμολο- γεῖ γὰρ αὐτὸς ὁ ποιητὴς ὅτι θαυμαστά εἰσι καὶ ἐκπλήττοντα.

378. τόσσον] ἀντὶ τοῦ ὅλον· οἱ δὲ, ἐπὶ τοσοῦτον ἔσχον τὸ τέλος ὥστε τῶν ὤτων προσδεῖσθαι. τινὲς δὲ τόσσον τὸ λοιπόν.

379. ἤρτυε] ἡτοίμαζε. κόπτε δὲ ἀντὶ τοῦ ἤλαυνε. δεσμούς δὲ τὰς λαβὰς, ἢ τοὺς ἥλους οἷς ἐστήρικται ἡ λαβὴ, ὥστε καταπεῖραι τὰ ὦτα. μείζων δὲ ἡ χάρις τοῦ καταλιπόντος ἡμιτελὲς τὸ ἔργον.

*ἥλους, καθὸ συμβάλλουσι καὶ συνδεσμοῦσι τὰ ὦτα τοῦ τρί- ποδος.

382. ἴδε προμολοῦσα Χάρις] προϋπαντᾷ τῇ εὐεργετησάσῃ ἡ τοῦ Ἡφαίστου χάρις, ὅτι δεῖ τοὺς εὐεργέτας ἑτοίμως ἀμείβεσθαι. διὰ δὲ τὸ χαρίεντα εἶναι τὰ δημιουργήματα Χάριν αὐτῷ καὶ Ἀφροδίτην συνοικίζουσιν. ἢ ὡς πλουσίῳ συνοικεῖ· τούτοις γὰρ ἕπεται τὸ χαρί- ζεσθαι. τὸ δὲ καλή, ὅτι οὐδὲν χάριτος ἡδύτερον τῷ διδόντι καὶ τῷ λαμβάνοντι.

383. ὤπυιε] παρὰ τὴν ὄπα, ὅθεν καὶ ὄαροι· ἢ διὰ τὰς πρὸ τῶν [*](25. *ὥστε καταπεῖραι (cum Eustathio p. 1148, 40)] κατάπειρα γὰρ)

385. ἡ χρηστὴ προσηγορία τὸ ἦθος ἐνδείκνυται τῆς Ἡφαίστου χάριτος. ἄγαν δὲ ὁ στίχος συντετρόχασται τῇ προθυμίᾳ τῆς ἐρω- τήσεως.

386. οὔτι] ἀντὶ τοῦ οὐδαμῶς. ἐν ἤθει δὲ, ὥς φαμεν τί σοὶ πρὸς ἡμᾶς; οὐ γὰρ πυκνῶς εἴωθας ἡμῖν ἥκειν.

387. προτέρω] ἀντὶ τοῦ ἐς τὸ ἔμπροσθεν.

392. ὧδε] οὕτως ὡς ἔχεις σχήματος· τοῦτο γὰρ ἄν σπουδαῖον φαίνοιτο, ὡς Ἀχιλλεὺς “αὐτῇ σὺν φόρμιγγι” (Il. 9, 194). οὐδέ- ποτε δὲ τὸ ὧδε τοπικῶς εὕρηται παρὰ τῷ ποιητῇ. σύντομος δὲ ὁ λόγος καὶ πρέπων Χάριτι σπευδούσῃ πρὸς ἀπόδοσιν.

394. οὐκ ἐμέλλησεν ὁ Ἥφαιστος· οὐδὲ γὰρ προελθὼν καὶ θεασά- μενος τὴν Θέτιν ἤρξατο τῶν λόγων, ἀλλʼ ἐντὸς ὢν ἀναβοᾷ· διό φησιν ἑξῆς “ἦ καὶ ἀπʼ ἀκμοθέτοιο πέλωρ αἴητον ἀνέστη.” ἄκρως δὲ παιδεύει ὁ λόγος τῶν χαρίτων μὴ ἐπιλανθάνεσθαι.

395. ἥ μʼ ἐσάωσʼ] καλῶς αὐτὸς μέμνηται τῆς εὐεργεσίας, οὐ Θέτις· ὀνειδιζούσης γὰρ ἦν· ὡς Δημοσθένης “ἐγὼ νομίζω τὸν εὗ παθόντα δεῖν ἀεὶ μεμνῆσθαι πάντα τὸν χρόνον, τὸν ποιήσαντα δ᾿ εὐθὺς ἐπιλελῆσθαι.” ὁ δὲ Ζεύς (ἔδει γὰρ αὐτὸν τύραννον ὁμολο- γεῖσθαι τῷ μέλλειν δεδέσθαι) λόγῳ μὲν οὐχ ὁμολογεῖ, ἔργῳ δὲ ἀποδίδωσι. χρηστὸν οὖν τὸ ἦθος ἐπικουρούσης ἀεὶ τοῖς δεομένοις, Ἡφαίστῳ, Διονύσῳ, Διί. καὶ τῆς ποιήσεως δέ ἐστιν οἰκονομία ἡ τῆς Θέτιδος χρηστοήθεια· Διὶ μὲν ἀμύνει, ἵνα κακώσῃ Ἕλληνας, Ἡφαίστῳ, ἵνα ποιήσῃ Ἀχιλλεῖ πανοπλίαν, Διονύσῳ διὰ τὸν κρατῆρα ὃν ἔχει Ἀχιλλεύς.

οὐ λέγει ὅτι ἄνωθεν ἀπʼ οὐρανοῦ ἔρριψεν αὐτὸν ἡ μήτηρ, ἀλλὰ τὸ πεσόντα τεχθέντα ἐστὶν, ὡς τὸ “πέσῃ μετὰ ποσσὶ γυναικός” (Il. 19, 110). τὸ δὲ τῆλε ἀντὶ τοῦ τηλόθι· παῤ Ὠκεανῷ γὰρ ἐγεννήθη.