Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

1. αὐτὰρ ἐπεὶ ἡ ἀναφορὰ πρὸς τὸ “πάπτηνεν δὲ ἕκαστος ὅπη φύγοι αἰπὺν ὄλεθρον” (Il. 14, 507)· ἐνθάδε γὰρ τὸ πέρας τῆς διώξεως προσέθηκεν.

διά τε σκόλοπας ἀντὶ τοῦ διὰ σκολόπων καὶ τάφρου, ὡς “διά τʼ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα” (Il. 10, 298). τὸ ἑξῆς, διέβησαν τούς τε σκόλοπας καὶ τὴν τάφρον· ὑπερβατὸν γὰρ ὁ τρόπος.

ἡ διακοπὴ τῆς λέξεως τὸ ταλαίπωρον καὶ δυσδιόδευτον ἐμφαίνει τῶν πολεμίων.

2. πολλοὶ δὲ δάμεν Δαναῶν ὑπὸ χερσίν τοῦτο διὰ μέσου· ἄλλοι γὰρ ἔδαμεν, ἄλλοι δὲ ἔφυγον.

πολλοὶ δὲ δάμεν ὁμοίως τῷ “πολλοὶ δʼ Ἀργείων οἱ μὲν δάμεν, οἱ δʼ ἐλίποντο” (Il. 12, 14) καὶ τῷ “φάνεν δέ οἱ εὐρέες ὦμοι” (Od. 18, 68) ἀνεγνώσθη κατὰ ἀφαίρεσιν τοῦ ἄρχοντος χρόνου. ἔφαμεν δὲ τὰ τοιαῦτα ἀδιαφόρως εὑρεθῆναι παρὰ τῷ ποιητῇ.

φεύγοντες ὑποστικτέον φεύγοντες καὶ χερσίν· ἡ γὰρ ἀντα- πόδοσίς ἐστιν αὐτῷ οἱ μὲν δὴ παῤ ὄχεσφι.

3."ἡ ὑπό πρόθεσις ὑπαί ἐγένετο ὁμοίως τῇ “ὑπαὶ πόδα νείατον Ἴδης” (Il. 2, 824)· καὶ ἔστι τὸ ἑξῆς ὑπὸ δέους. οὕτω καὶ Ἀρίσταρχος. διὸ παραιτητέον τὸν Τυραννίωνα βαρύνοντα τὴν ὑπαί, καὶ ἡγούμενον ἀπὸ τοῦ ὕπαιθα εἶναι πάθος τὸ τῆς ἀποκοπῆς. ἕως δὲ τοῦ [*](12. *φύγοι] φύγῃ) 15. τὸ ἑξῆς] *ἢ τὸ ἑξῆς) [*](13. *προσέθηκεν] om. 21. τῷ—τῷ Bekkerus] τὸ—τὸ) [*](14. ὡς] *ὡς τὸ 26. αὐτῷ] ἀπὸ τοῦ Friedl.)

60
ὑπαὶ δείους ὀφείλομεν ἀναπαύεσθαι· οὐ γὰρ πιθανὸν ἕως τοῦ χλωροί, εἶτα πεφοβημένοι, τουτέστι φεύγοντες. ἔστι μέντοι καὶ ἡ ἑτέρα ἀνάπαυσις οὐκ ἀδόκιμος.

τὸ ὑπαὶ δείους δύναται καὶ τοῖς ἑξῆς συνάπτεσθαι καὶ τοῖς. ἡγουμένοις· ἤτοι γὰρ χλωροὶ ὑπὸ δέους, ἢ ὑπὸ δέους πεφευγότες.

δείους εἴωθεν Ἰωνικῶς αὐτὰ συναιρεῖν· “τοίου μιν θάρσευς πλῆσεν (Il. 17, 573) ἐξ Ἐρέβευς ἄξοντα” (Il. 8, 368) “ἡμετέρου δʼ οὐκ ἔστι γένευς” (Od. 15, 533)· ἢ ἐντελῶς “βέλεος δέ σε τείρει ἀκωκή” (Il. 13, 251) “ἄστεος αἰὲν ὑπὲκ κατʼ ἀμαξιτόν” (Il. 22 146). ἀλλὰ νῦν ἡ κακοφωνία τῆς φωνῆς κράσει ἐποίησεν αὐτὸν χρήσασθαι, καὶ ἐν τῷ “ἥ ῥα κατὰ σπείους” (Od. 9, 330).

8. μετὰ δέ σφι ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντησεν. ἕνεκα δὲ σαφηνείας ἐπανέλαβε τοὺς Ἀργείους.

10. ἔνιοι δὲ τὸ εἵαθʼ ψιλῶς· “ἔνθʼ ἄρα οἱ μύλαι εἴστο” (Od. 20, 106) ἀντὶ τοῦ ἦσαν· καὶ Ἀρίσταρχος δὲ ψιλοῖ τὸ εἴατο. ὁμοίως καὶ ἐπὶ τοῦ “εὗρε δʼ ἐνὶ σπῆϊ γλαφυρῷ Θέτιν, ἀμφὶ δέ τʼ ἄλλαι εἴωθʼ ὁμηγερέες” (Il. 24, 83)· ἐκδέχεταί τε κλίσιν τὴν ἀπὸ τοῦ εἰμί εἰς παθητικοῦ ὑπερσυντελίκου χρόνον, καὶ μεταλαμβάνει εἰς τὸ ὑπῆρχον. ἔχει δὲ ἐπίστασιν εἰ τοῦ εἰμί τὰ παθητικὰ δύναται συστῆναι κατὰ σημαινόμενον ἢ χρῆσιν Ἑλληνικήν. διὸ ἄμεινον δασύνειν καὶ ἐκδέχεσθαι ἐνδιέτριβον καὶ ἐκάθηντο· καὶ γὰρ ἁρμόζον τοῖς ὑποκειμένοις κεῖσθαι μὲν τὸν Ἕκτορα, περικαθέζεσθαι δὲ αὐτὸν τοὺς ἑταίρους συγκάμνοντας. αὐτός τε ὁ ποιητὴς ἔκλινε τὸ ῥῆμα τοῦτο τριχῶς, πῆ μὲν κοινῶς εἰπὼν “τοῖοι δʼ ἄρα Τρώων ἡγήτορες ἧντ’ ἐπὶ πύργων” (Il. 3, 153). πῆ δὲ Ἰωνικῶς “οἱ δʼ ἕατ’ εἰν ἀγορῇ” (Il. 7, 414), πῆ δὲ ἐπενθέσει τοῦ ἴ πάλιν χρησάμενος Ἰωνικῶς “εἴατο καὶ προὔχοντες” (Od. 3, 8), ὡς καὶ τὸ προκείμενον.

Ἀρίσταρχος τὸ κῆρ οὐδετέρως ἐκδέχεται καὶ μετοχὴν τὴν ἀπὸ τοῦ α ἀρχομένην, ἵνα τοιοῦτόν τι σημαίνῃ τὸ κῆρ ἀσύνετος ὢν, διδασκόμενος καὶ ἐξ ἐκείνου τοῦ “δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν” (Od. 5, 342). τούτῳ συγκατατίθεται καὶ ὁ Ἀσκαλωνίτης καὶ [*](9. * ὑπἐκ] ὐπὲρ 16. γλαφυρῷ] γλαφυρῇ) [*](10. *κράσει] κρᾶσιν 19. ἐπίστασιν Bekkerus] ῤπίτα-) [*](14. δὲ dictum est, quia hoc σιν scholion legitur post scholion in- 22. ἑταίρους Bekkerus] έτέρους ferius p. 61, 6, verbis κέαρ ἀπινυτῶν 30. τοῦ (τ scriptum in codice) finitum. delet Lehrsius.)

61
Ἀλεξίων καὶ σχεδὸν πάντες, καὶ ἡμεῖς. εἰσὶ μέντοι οἳ ἄλλως διέστειλαν, σὓς ἐλέγχει ὁ Ἡρωδιανός.

Ἀριστοφάνης κῆρ ἀπινύσκων, διὰ τοῦ κ· ὁ δὲ Ἀρίσταρχος καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ διὰ τῶν δύο σσ “δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν” (Od. 5, 342).

ὅτι κατὰ τὸ πλῆρες ἐκληπτέον κῆρ, εἶτα ἀπινύσσων, τὸ κέαρ ἀπινυτῶν.

11. *αἷμ’ ἐμέων πρὸς τὸ “αἷμ’ ἀπέμασσεν” (Il. 14, 437) τοῦτο ἄν τις σημειώσαιτο.

οὔ μιν ἀφαυρότατος ὅτι τὸ ἐναντίον ὑπακουστέον, ἀλλʼ ἰσχυρότατος· οὐ γὰρ ἐκ πλήρους ἀποδέδωκεν, ὡς ἐπὶ τοῦ “δὸς φίλος, οὐ γάρ μοι δοκέεις ὁ κάκιστος Ἀχαιῶν ἔμμεναι, ἀλλʼ ὤριστος” (Od. 17, 415).

14. ἀμήχανε ὅτι δύο σημαίνει ἡ λέξις, ἤτοι μὴ δυναμένη μηχανὴν εὑρεῖν, ἢ πρὸς ἣν οὐκ ἔστι μηχανήσασθαι· ὅπερ καὶ θέλει εἰπεῖν.