Scholia in Iliadem

456. *οὕτως κόμισε, χωρὶς τοῦ ν.

463. λικριφὶς ἀΐξας ὅτι δὶς κέχρηται τᾕ λέξει, νῦν καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (19, 451). σημαίνει δὲ πλάγιος ὁρμήσας, ἀπὸ τοῦ λέχριος, κατὰ κοινωνίαν τῶν συμφώνων.

λικριφίς Ἀρίσταρχος ὀξύνει ὁμοίως τῷ “ἀλλήλοισιν ἔφυν ἐπαμοιβαδίς” (Od. 5, 481)· καὶ οὕτως ἐπεκράτησεν ἡ ἀνάγνωσις.

465. ἐν συνεοχμῷ ἐν τῇ συναφῇ τοῦ ἰνίου, ἐν τῷ συνδέσμῳ. ἀστράγαλον δέ φησι τὸν σπόνδυλον τὸν ἐν τῷ ἰνίῳ. εἴρηται δὲ ἀστράγαλος κατʼ ἀντίφρασιν· πολύστρεπτος γὰρ ὑπάρχει.

468. * ἡ κεφαλὴ προέλαβε τὰ κάτω πίπτοντα.

469. * ἀμύμονι Πουλυδάμαντι Ζηνόδοτος ἀμύμονα Πουλυδάμαντα.

472. * ἴσως λείπει δὲ τὸ δοκεῖ σοι.

474. * αὐτῷ γὰρ γενεὴν ἄγχιστα ἐῴκει Ἀριστοφάνης αὐτᾤ γάρ ῥα φυὴν ἄγχιστα ἔοικεν.

*ἐν ἄλλῳ ἔοικεν.

477. *πρὸς τὸ “ὃε Χλρύσην ἀμφιβέβηκας” (Il. 1, 37), ὅ ἐστιν ὑπερμαχεῖς.

483. *ἵνα μή τι ἐν ἄλλῳ ἔγχει ἐμῷ μή τοί τι.

485. ὅτι ἀντιπέφρακε τὸν γνωτὸν τῷ κασιγνήτῳ σαφῶς· ἔστι γὰρ ἀδελφός. Ζηνόδοτος δὲ ἐνὶ μεγάροισιν ἀρῆς, ὡς ἐκεῖ “ἐμεῖο δὲ δῆσεν ἀρἥςʼ (lI. 18,100).

499. ὁ δὲ φἥ κώδειαν ἀνασχών ὁ μὲν Ζηνόδοτος καὶ τὸν δέ καὶ τὸν φή ἐγκλίνει, ἵνα τὸ φή ταυτὸν ὑπάρχῃ) τῷ ὡς καὶ τὸ μεταλαμβανόμενον τοιοῦτον ᾖ, ὁ δὲ ὡς κώδειαν ἀνασχὼν πέφραδέ τε Τρώεσσιν. ὁ δὲ Ἀρίσταρχος ἐκδεξάμενος τὸ ἔφη ῥἥμα ὁμοίως τᾥ ἔβη, δοκεῖ ἀθετεῖν τὸν δεύτερον στίχον. ὅπερ οὐκ ἀναγκαῖον· ποιητικὸν γὰρ ἔθος τὸ πολλάκις τὸ αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεσθαι. πρὸς δὲ τὸν Ζηνόδοτον ὑγιὥς ἀποφαίνεται ἐκεῖνο, ὅτι ὁ ποιητὴς οὐδέποτε οἶδε τὸ φή ἀντὶ τοῦ ὡς, οἱ δὲ μετʼ αὐτὸν, ὥσπερ Ἀντίμαχος καὶ οἱ περὶ Καλλίμαχον.

Ἀρίσταρχος τὸ φῆ ῥῆμα ἐκδέχεται, καὶ ἀθετεῖ τὸν ἑξῆς. δύναται δὲ καὶ δισσολογία εἶναι, ὡς τὸ “τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε γέρων ἥρως Ἐχένηος, ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο” (Od. 7, 155. 158) καὶ “ἔπος τʼ ἔφατʼ ἐκ τʼ ὀνόμαζεν” ἢ τὸ πέφραδε διεσήμαινεν.

*ὅτι ἔξωθεν ἀκουστέον τὸ ὡς, ἵνʼ ᾖ ὡς κώδειαν.

κώδειά ἐστιν ἡ κεφαλὴ τῆς μήκωνος· φαντάζει δὲ ἡ ἐπʼ ἄκρου τοῦ δόρατος ἐμπεπαρμένη κεφαλὴ τὴν ἐπὶ καυλῷ κώδειαν. στικτέον δὲ ἐπὶ τὸ ἀνασχών· ἐὰν γὰρ συνάπτωμεν, ἐπὶ τὴν ἀπεκδοχὴν ἐνεχθησόμεθα καθʼ ἣν τὸ φῆ ἀντὶ τοῦ ὡς κεῖται.

500. πέφραδέ τε Τρώεσσι ὅτι ἀναγνόντες τινὲς φη κώδειαν ὑφʼ ἓν, ἵνʼ ᾖ ὡς κώδειαν, προσεπέταξαν τὸν ἠθετημένον. οὐδέποτε δὲ Ὅμηρος τὸ φῆ ἀντὶ τοῦ ὡς τέταχεν. ἴσως δὲ καὶ Ἀντίμαχος ἐντεῦθεν ἐπλανήθη “φη γεράνοισιν” εἰπών. δεῖ δὲ ἔξωθεν προσλαμβάνειν τὸ ὡς, καὶ ἀθετεῖν τὸν στίχον· ταυτολογίαν γὰρ περιέχει.

505. * σὺν νηυσί Ζηνόδοτος καὶ Ἀριστοφάνης ἐν νηυσί.

506. *τοὺς δʼ ἄρα πάντας ὑπὸ τρόμος ἔλλαβε γυῖα γράφεται τοὺς ἄρα πάντας ὑπὸ χλωρὸν δέος εἷλεν.

509. ἀνδράγρια ὡς ἀντάξια. καὶ γὰρ σύνηθες αὐτῷ τὸ τοιοῦτον εἶδος· καὶ γὰρ ζωάγρια εἶπε καὶ βοάγρια καὶ μοιχάγρια.

ὅτι νῦν καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ ἅπαξ εἴρηκεν ἀνδράγρια. τινὲς δὲ ἀθετοῦσι διὰ τὸ ξένον τῆς λέξεως καὶ μὴ κείμενον ἀλλαχοῦ. ἤτοι δὲ τὰ σκῦλα τὰ ἀπὸ ἀνδρῶν ἀγρευόμενα, ἢ ἀντὶ ἀνδρῶν· ὅταν γὰρ μὴ δυνηθῶσιν ἀνελεῖν, ἀλλʼ οὖν τὸν ἀναιρεθέντα σκυλεύουσιν. ἐκ δὲ τοῦ παρακολουθοῦντος τὸ προηγούμενον, ἀντὶ τοῦ τίς πρῶτος τῶν Ἑλλήνων ἀνεῖλέ τινα τῶν πολεμίων; ποὔτο γὰρ ἀποκρίνονται αἱ Μοῦσαι. σημαίνει δὲ σκῦλα ἠγρευμένα παρὰ ἀνδρῶν· ἀγρεῖν γὰρ τὸ λαμβάνειν. δεῖ δὲ νοεῖν ὅτι κατὰ τὸ σιωπώμενον τοὺς προπεσόντας ἐσκύλευσαν.

516. Υπερήνορα ὅτι οὗτος ἴσως ἐστὶν Ὑπερήνωρ, οὗ μέμνηται κατὰ τὴν πρὸς Εὔφορβον σύστασιν Μενέλαος· “οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίη Ὑπερήνορος ἱπποδάμοιο ἧς ἥβης ἀπόνηθʼ οτε μʼ” (Il. 17, 25). ἀλλὰ νῦν τούτων τῶν λόγων οὐ μέμνηται, κατʼ ἐπιδρομὴν ἐκφέρων τοὺς ἀνῃρημένους.

517. * οὔτασε καλλαπάρην γράφεται οὖτα κατὰ λαπάρην.

518. * ὅτι παρετυμολογεῖ τὴν ὠτειλὴν ἀπὸ τοῦ οὔτασε.

521. τὸ μὲν ὁμοῖ οςὡς ἀλλοῖος ἀναγνωστέον· τὸ γὰρ προπαροξύνειν μεταγενεστέρων ἐστὶν Ἀττικῶν. τὸ δὲ ἐπισπέσθαι παροξυτονητέον ὁμοίως τῷ ἀποθέσθαι· ἔστι γὰρ τὸ ἁπλοῦν σπέσθαι. προείρηται δὲ ἐπὶ τῶν τοιούτων ἀπαρεμφάτων.

522. ὅτι οὐ λέγει τρεσσάντων δεισάντων, ἀλλὰ φυγόντων· “τρέσσαι δʼ οὐκέτι ῥίμφα πόδες φέρον” (Il.13, 515).

Παράκειται τὰ Ἀριστονίκου σημεῖα καὶ τὰ Διδύμου περὶ τῆς Ἀρισταρχείου διορθώσεως, τινὰ δὲ καὶ ἐκ τῆς Ἰλιακῆς προσῳδίας Ἡρωδιανοῦ καὶ ἐκ τῶν Νικάνορος περὶ τῆς Ὁμηρικῆς στιγμῆς.