Scholia in Iliadem

379. *ὅτι συλληπτικῶς εἴρηκεν οὐτασμένων τινῶν καὶ βεβλημένων.

382. ἐσθλὰ μὲν ἐσθλός ὅτι οὗτος ὁ στίχος τοὺς προκειμένους ἀναιρεῖ· βελτίονα μὲν γὰρ τῇ κατασκευῇ ἐνδέχεται ἀναλαμβάνειν, μείζονα δὲ οὔ. ἔνια δὲ τῶν ὑπομνημάτων δῶκεν ἀντὶ τοῦ δόσκεν· καὶ ἔστιν εὐφραδέστερον.

*οὕτως Ἀρίσταρχος δόσκεν.

387. δάϊ ὁ Ἀσκαλωνίτης βαρύνει ὡς Θέτι· οἱ δὲ πλείους ὡς φλεβί ὀξύνουσιν, οἷς συγκατατίθεμαι. εἰ μὲν γὰρ ἦν ἡ εὐθεῖα, ὡς οἴεται ὁ Ἀσκαλωνίτης, δάϊς ὡς Θέτις βαρυνομένη, καὶ ὡς “πάντα Θέτι καλλιπλοκάμῳ” (Il. 18, 407), οὕτως δάϊ, πρῶτον ἐκτείνεσθαι δεήσει τὸ ι, δεύτερον ἐκεῖνο ὁρῶμεν ἐναντιούμενον· τὰ γὰρ εἰς ις λήγοντα καθαρὸν θηλυκὰ, τῷ α παραληγόμενα, οὐ φιλεῖ βαρύνεσθαι, τοὐναντίον δὲ ὀξύνεσθαι—ὁ δὲ λόγος ἐπὶ τῶν Ἑλληνικῶν, ἵνα μή τις τὸ Ξόϊς ἢ Σάϊς ἀντιθῇ, κείμενα παρʼ Ἠροδότῳ—, οἷον Θηβαΐς Δαναΐς Λαίς Θαίς. οὕτως ἄρα δαΐς, χωρὶς εἰ μὴ λέγοι τις τοῦτο βεβαρυτονῆσθαι πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ ὀξυνομένου, ὥσπερ καὶ τὸ ἀκρίς. ἄμεινόν ἐστιν ἐκεῖνο λέγειν ὡς ὅτι εἴτε ἀπὸ τῆς δάϊς βαρυνομένης εἴτε ὀξυνομένης ἡ προκειμένη ἐστὶ δοτικὴ, ὀφείλει ὀξύνεσθαι τῷ τὰς εἰς ι συνεσταλμένον ληγούσας δοτικὰς καὶ μὴ συναλειφθείσας ἐπʼ ὀνομάτων ἀρσενικάς τε καὶ θηλυκὰς ὀξύνεσθαι, μηνί χηνί· ταύτῃ καὶ λιτί. οὕτως καὶ ἡ δαΐ, εἴτε ἀποκέκοπται εἴτε συγκέκοπται, ὀξυτονηθήσεται.

ὅτι βαρύνεται ἡ εὐθεῖα δαϊς διδασκόμεθα ἐκ τῆς παρὰ Καλλιμάχῳ αἰτιατικῆς “ἐς δάϊν ὁπλισμὸν ἵππειον·” ἡ γὰρ τοιαύτη αἰτιατικὴ βαρυνομένην αἰτεῖ εὐθεῖαν. καὶ τὸ δῆϊς συνομολογεῖ τῷ τόνῳ· τραπέντος γὰρ τοῦ α εἰς η καὶ τοῦ ι πλεονάσαντος ἐγένετο.

389. *οὕτως διὰ τοῦ α γραπτέον τάνυσ σαν.

391. * ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντησεν.

394. οὔτε θαλάσσης κῦμα τόσον ὅτι Ζηνόδοτος τούτων τῶν ὁμοιώσεων τὴν πρώτην τρίτην τέταχεν. ὁ δὲ Ὅμηρος τὰ ἐπιτα τικώτερα ὕστερα λέγει· πάντων δὲ ἐπιτατικώτερον ἀνέμου φορὰ, ἥτις καὶ τὰ ἄλλα κινεῖ, θάλασσαν καὶ πῦρ.

396. τόσσος γε Ἀρίσταρχος φυλάσσει τὴν ὀξεῖαν ἐπὶ τῆς τοσ συλλαβῆς, ὁ δὲ Τυραννίων τοσσός γε ἀνέγνω, τὴν σος συλλαβὴν ὀξύνων, οὐκ εὗ· ὁ γὰρ γέ οὐκ ἀλλάσσει τὸν τόνον τῶν πρὸ ἑαυτοῦ λέξεων. εἰ δέ τις λέγοι ἐπέκτασιν εἶναι, μὴ σύνδεσμον, ἴστω ὅτι τὸ [*](3. φλεβί Lobeckius] φλεαί 14. τῷ Bekk.] τὸ ὀξύνουσιν Bekkerus] ὀξύνοντες. 18. Καλλιμάχῳ] Callimaci ver-) [*](7. τῷ] εἵτʼ ἄλλῳ εἴτε καὶ τῷ sus fuit ἐς δάϊν ὁπλισμόν θʼ ἵππιον Lehrsius. ἐρχομένων : v. grammaticos ab-) [*](9. Ξόῖς] Non legitur apud Schneidero indicatos ad fr. 243 p. Herodotum. Idem error supra 482. ad 11, 677. 26. ὕστερα addidit Friedl.)

βρόμος κυρίως ὁ τοῦ πυρὸς ἦχος· ὅθεν καὶ τὸν Διόνὐσον, ὄντα ἔφορον τοῦ πυρὸς, καὶ αὐτὸν Βρόμιον καλοῦσιν, ἀντὶ τοῦ τὸν ἐπὶ τοῦ πυρός. ἐν οἷς οἱ ποιηταὶ καὶ τὸν μῦθον ἔπλασαν ὅτι ἐκ Διὸς καὶ Σεμέλης ὣν ἐβλήθη τῷ κεραυνῷ, καὶ ὅτι πυρογενής ἐστιν.