Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

545. τὸ ἄξοντο οὐ τὸν μέλλοντα σημαίνει, ἀλλʼ ἀντὶ τοῦ ἄγοντο.

553. ἐπὶ πτολέμοιο γεφύρῃ] προηγουμένως μὲν τοῖς ἑξῆς συν- απτέον· τὸν γὰρ τόπον ἐν ᾧ ἡ τοῦ πολέμου συμβολὴ γίνεται, γέφυ- ραν εἶπε πολέμου, ἢ τὰς διαβάσεις αὐτὰς, αἷς ἐν τοῖς πολέμοις ἐχρῶντο. λόγον δὲ ἔχει καὶ τοῖς ἄνω συνάπτειν, ἵνʼ ᾖ περίφρασις, πολέμοιο γεφύρῃ ἀντὶ τοῦ τῷ πολέμῳ· ὁ δὲ λόγος, μέγα φρονοῦντες ἐπὶ τῷ πολέμῳ, τουτέστι τῷ κεκρατηκέναι κατὰ τὸν πόλεμον.

* γρ. γεφύρῃ.

555. φαεινήν] οὕτως οὐ τὴν τότε οὖσαν φαεινὴν, ἀλλὰ τὴν καθό- λου φαεινὴν, ἀεὶ δὲ τὰ φαινόμενα ἐν οὐρανῷ φησὶ καὶ οὐκ Ὀλύμπῳ.

557. ἀθετεῖται ὅτι οἰκειότερον ἔχει κατὰ τὴν Πατρόκλου ἐπιφά- νειαν (Il. 16, 299). καὶ ὁ ἑξῆς δὲ συναθετεῖται αὐτῷ. ἐκεῖ γὰρ αἰφνίδιον βούλεται ἐπίλαμψιν παραστῆσαι αἰφνιδίως Πατρόκλου ἐπιφανέντος, ἐνταῦθα δὲ παρατεταμένην νηνεμίαν κατʼ εὐδίαν. οὐκ ἐφέροντο δὲ οὐδὲ παρὰ Ζηνοδότῳ. ἠθέτει δὲ καὶ Ἀριστοφάνης.

[*](solum ab Aristarchea editione quum debuerat abfuisse, sed etiam ab codice, ad • ἠελίου — quem scholia antiquitus adscripta • εἴην — fuerunt et in eodem codice signas τιοίμην critica textui iam fuisse appicta. • ὡς νῦν—.” Quae signa librarius codicis Veneti 12. Huic scholio lemma prae- describens non animadvertit tex- scriptum ἐκ πόλιος δʼ ἀκάχοιντο (sic). tum suum discrepare ab eo cui ἄξοντο Friedl. p. 61] ἄξαντο addita erant scholia et signa, quae ἄγοντο] ἤγοντο Friedl. describebat; sed postquam tribus 13. γεφύρῃ] Sic A, non γεφύρας. versibus antisigma apposuit, ex- 15. τὰςθ—ἐχρῶντο] Haec qui emplum suum oscitanter secutus addidit, γεφύρας legit. tribus versibus puncta adscripsit, 25. κατʼ] καὶ Friedl.)

296

πρώονες] ὡς σώφρονες· τὸ γὰρ πρῶνες πληθυντικὸν διῃρέθη, καὶ εἰς ὀξεῖαν καὶ βαρεῖαν ἡ περισπωμένη μετηνέχθη.

560. ὅτι τῷ ὡς ὁμοιωματικῷ ὄντι ἀκαταλλήλως ἀποδίδοται τὸ τόσσα, ποσότητος ὃν δηλωτικόν· διὸ καί τινες γράφουσιν “ὡς τὰ μεσηγὺ νεῶν.” τὸ μὲν οὖν παραβολικὸν τὸ τῆς ἀντεικασίας ἔχει, τὸ δʼ ἀνταποδιδόμενον τὸ τοῦ πλήθους παρεμφαίνει. καὶ ὅτι οὐ προ- συστήσας τὸν Σκάμανδρον Ξάνθον καλεῖ, ἀλλὰ διὰ τῶν ἐξῆς “ὃν Ξάνθον καλέουσι θεοὶ, ἄνδρες δὲ Σκάμανδρον.”

*γράφεται καὶ τοῖα μεσηγύ, καὶ ὡς τὰ μεσηγύ.

562. χίλιʼ] ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μύρια. ἐπιφέρει δὲ “ἐν δὲ ἑκάστῳ εἵατο πεντήκοντα σέλᾳ,” ὥστε γίνεσθαι μυριάδας πεντή- κοντα. ἐὰν δὲ γράφηται χίλια, πέντε μυριάδας, συμφώνως· διὰ παντὸς γὰρ τοὺς βαρβάρους ἐλάσσονας τῶν Ἐλλήνων συνίστησιν.

563. παρʼ ἑκάστῳ δὲ σέλᾳ πυρὸς, τουτέστι παρʼ ἑκάστῃ δὲ πυρᾷ, πεντήκοντα ἐκαθέζοντο ἄνδρες. ἐκ τούτων δʼ ἄν τις καταμάθοι τὸ πλῆθος τῶν Τρώων ὅτι πέντε μυριάδες ἦσαν.

Παράκειται τὰ Ἀριστονίκου σημεῖα καὶ τὰ Διδύμου περὶ τῆς Ἀρισταρχείου διορθώσεως, τινὰ δὲ καὶ ἐκ τῆς Ἰλιακῆς προσῳδίας Ἡρωδιανοῦ καὶ ἐκ τῶν Νικάνορος περὶ στιγμῆς.

ἡ Ι τῆς Ἰλιάδος ἐπιγράφεται λιτή, ὅτι Ἀγαμέμνων Νέστορος συμβουλεύσαντος πρὸς τὸν Ἀχιλλέα ἄνδρας λίσσεσθαι ἔπεμψεν ἀρίστους, Φοίνικα, Ὀδυσσέα, Αἴαντα.

1. ὣς οἱ μὲν Τρῶες] καλῶς εἶπεν· οἱ μὲν γὰρ Τρῶες τὰς φυλα- κὰς εἶχον, ἵνα μὴ φύγωσιν οἱ Ἕλληνες διὰ νυκτὸς, οἱ δὲ Ἕλληνες εἴχοντο ὑπὸ τοῦ δέους.

2. φύζα φόβου κρυόεντος ἑταίρη] ὅτι φύζα ἀεὶ μὲν σημαίνει τὴν [*](3. ὅτι—] Praescripta est διπλῆ εἰδότας κέχρηται τῷ ὀνόματι. 10. ὅτι—] Hic quoque διπλῆ περιεστιγμένη. 6. προσυστήσας addidit Lehr- περιεστιγμένη praescripta. sius ex scholio ad 14, 434. ubi 14. ἑκάστῳ] ἑκάστῃ legitur ὅτι μὴ προσυστήσας εἰ ὁ 27. ὅτι addidit Vill. Σκάμανδρος Ξάνθος καλεῖται ὡς πρὸς * ἀεὶ μὲν] om.)

297

μετὰ δέους φυγὴν, ὅθεν καὶ “φυζακίνῃς ἐλάφοισι (Il. 13, 102)· νῦν δὲ ἔκπληξις. ἀπολογεῖται δὲ ὅτι ἐκ θεῶν· κρυόεις δὲ φόβος ὁ ψνχρός· τὸ θερμὸν γὰρ ἐπιλείπει τοὺς δεδιότας. ὅρα δὲ τὸ ἀντί- θετον πῶς ἑνὶ ῥήματι ἐδήλωσε, Τρῶες ἔχον, Ἀχαιοὺς ἔχε.

3. βεβολήατο] ὅτι ἔνιοι βεβλήατο, καὶ Ζηνόδοτος οὕτως. ἐπὶ δὲ τῆς κατὰ ψυχὴν τρώσεως καὶ ἀλγηδόνος ἀεὶ τοῦτο τάττει· ἐπὶ δὲ τῆς κατὰ σῶμα πληγῆς οὐκέτι οὕτως. τὸ βεβολήατο ἔκτασιν ἔχει ποιητικὴν τοῦ ε εἰς τὸ η διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῶν βραχέων. τοι- οῦτόν ἐστι καὶ τὸ “πεφοβήατο δινήεντα” (Il. 21, 206) καὶ τὸ “ἦ ῥά νύ τοι πολλοὶ δεδμήατο κοῦροι Ἀχαιῶν” (Il. 3, 183).

4. *ἄνεμοι] ἡ Ἀριστοφάνειος ἀνέμω δυικῶς.

καλῶς δύο ἀνέμους παρέλαβεν ταράσσοντας τὸ πέλαγος, ἵνα καὶ δύο πάθη ψυχῆς παραστήσῃ. ὥσπερ, φησὶν, εἰώθασι δύο ἄνεμοι ταράσσειν τὴν θάλασσαν ἐκ βυθοῦ, οὕτω καὶ οἱ Ἕλληνες ἐταράσ- σοντο ὑπὸ τῶν δύο χαλεπωτάτων παθῶν, λύπης τε καὶ φόβου.

5. ἤτοι συναπτέον ἄητον ἐλθόντʼ ἐξαπίνης, ἢ ὑποστικτέον ἀνυ- ποκρίτως ἐπὶ τὸ ἄητον, ἵνʼ ἡ τὸ ἐξῆς, Βορέης καὶ Ζέφυρος ἐξελθόντες ἐξαπίνης. πῶς δὲ ἀμφοτέρους ἐκ Θρᾴκης φησὶ πνεῖν, τοῦ μὲν Βορέου ἐξ ἄρκτου, τοῦ δὲ Ζεφύρου ἐκ δύσεως πνέοντος; ῥητέον οὖν ὅτι ἡ τῶν Θρᾳκῶν γῆ ἐπὶ πολὺ διήκει καὶ σιγματοειδὴς κεῖται τῇ θέᾳ μέχρι τῆς δύσεως· ἀφʼ ἑκατέρου οὖν μέρους τῶν ἀνέμων ἔχει ἑκάτερον. οἱ δέ φασιν ὅτι συλληπτικῶς πέφρακε· τὸ γὰρ ἑτέρῳ συμβεβηκὸς καθʼ ἑκατέρων κεῖται· μόνος γὰρ ὁ Βορέας ἀπὸ Θρᾴκης πνεῖ.

6. *ἐξαπίνης] σφοδρότεραι γὰρ αἱ αἰφνίδιοι τῶν ἀνέμων ἐμ- βολαί.

Νικίας καὶ Πάμφιλος δασύνουσι τὸ αμυδις, ἐπεὶ παρὰ τὸ ἅμα ἐγένετο· ὁ δὲ Ἀσκαλωνίτης καὶ οἱ περὶ Ἀλεξίωνα ψιλοῦσιν, πολὺ δὲ πρότερον καὶ οἱ περὶ Ἀρίσταρχον, καθότι, φασὶ, φιλεῖ πως τὰ ἀπὸ δασέων πως πολλάκις μετασχηματιζόμενα ψιλοῦσθαι, ἡμέρα ἦμαρ, ἡδονή ἦδος· πρόδηλον δὲ κἀκ τῆς συναλοιφῆς· “πάντʼ [*](1. δέους] δειλίας Apollon. in 20. * διήκει] διηνεκεῖ, sed ad Lex. Hom. scripto in marg. γρ. διήκει 2. *κρυόεις δὲ] ὀκρυόεις δὲ ὁ σιγματοειδής Vill.] σιγματοειδῶς 5. ὅτι addidit Vill. 22. *τὸ γὰρ] τῷ γὰρ 13. *ὥσπερ] ὡσ 27. πολὺ Bekk.] πολλοὶ 19. * Ζεφύρου] om. 29. πως delet Lehrsius.)

298

ἄμυδις κεφαλῆς” (Il. 12, 385). ἐχρῆν δὲ αὐτοὺς προσθεῖναι ἐκεῖνο, ὡς ὅτι τὸ ἄλλυδις καὶ ἄμυδις τρίτην ἀπὸ τέλους ἔχει τὴν ὀξεῖαν, καὶ τῇ παραληγούσῃ ἐξαιρέτῳ ἐχρήσαντο, ᾗ διὰ τοῦ ῡ ἐξηνέχθησαν. ἐχρῆν οὖν ἀμάδις τι εἶναι ὡς χαμάδις. τροπὴ δὲ τοῦ ᾱ ἐγένετο εἰς τὸ ῡ, ὡς τὸ σάρκες σύρκες. καὶ ἐπεὶ Αἰολικὴ ἡ τροπὴ, καὶ ὁ τόνος Αἰολικὸς καὶ τὸ πνεῦμα.

7. τὸ παρέξ παρὰ τῷ ποιητῇ καὶ δύο μέρη λόγου ἐστὶ, καὶ ἐγκλίνονται αἱ δύο προθέσεις. διὸ καὶ πολλάκις εὑρίσκεται καὶ εἰς κ λήγουσα ἡ ἐξ· “παρὲκ μέγα τειχίον αὐλῆς” (Od. 16, 165). ἔστι δὲ ὅτε τὸ νοητὸν ἐπικρατεῖ τῆς ἐξ προθέσεως, ἔσθʼ ὅτε καὶ τῆς παρά· “ἀλλὰ παρὲξ τὴν νῆσον ἐλαύνετον” (Od. 12, 276)· “ὣς ἄρα φωνήσαντε παρὲξ ὁδοῦ” (Il. 10, 349). ἐνθάδε μὲν οὖν ἡγεῖται ὁ Ἀσκαλωνίτης παρέλκειν τὴν παρά, ἵνʼ ᾖ ἐξ ἁλός. ἄλλοι δὲ τὴν παρά κυρίως κεῖσθαι, ἵνα γένηται παρʼ ἅλα φῦκος, καὶ τὴν ἐξ συν- τάσσεσθαι πρὸς τὸ ἔχευαν, ὅπερ καὶ βέλτιον· παρʼ ἁλὶ φῦκος ἐξέχεναν. μετὰ γοῦν τῆς διά οὖσα ἡ ἐξ οὐ τρέπει τὸ ξ· “διὲξ σωλῆνος εἰς ἄγγος.” Τυραννίων δὲ ἓν μέρος λόγου ἤκουσεν, ἵνʼ ᾖ ἐπίρρημα, καὶ βαρύνει· καὶ ἔχει λόγον, ὡς Ἡρόδοτος ἐν δ΄ (c. 46.) “πάρεξ τοῦ Σκυθικοῦ ἔθνους.” παρὰ δὲ τῷ ποιητῇ τὸ παρέξ δύο μέρη λόγου εἰσὶ καὶ ἐγκλίνονται αἱ δύο προθέσεις.

*ἔχευεν] διχῶς, καὶ διὰ τοῦ ᾱ.

9. * ὅτι πάλιν τὸ βεβολημένος τὸ διὰ τοῦ ο ἐπὶ ψυχῆς λέγει.

11. νυκτὸς δὲ οὔσης καὶ πλησίον ὄντων τῶν πολεμίων οὐ πάντας· καλεῖ, ἵνα μή τις ταραχὴ γένηται.

12. * ὅτι τὸ πονεῖν ἀεὶ ἐπὶ τοῦ ἐνεργεῖν τίθησιν.

14. ώστε κρήνη μελάνυδρος] ὅτι Ζηνόδοτος γράφει “μετὰ δʼ [*](2. ἄμυδις] καὶ ἐξαιρέτως addit legitur ἐν ά) ex Arsenio] ὡς ἕνα. Recte apud Herodian. περὶ μον. λέξ. Lehrsius. 13. ἐξ ἁλός] ἔξαλος Lehrsius. p. 25, 24 Ἡρόδοτος ἐν τῇ τετάρτῃ.' 16. Ante μετὰ γοῦν lacunam 19. ἔθνους] Recte ἔθνεος apud indicavit Lehrsius. Herodianum. ἀλλʼ οὐ παρʼ Ὁμήρῳ διὲξ—ἄγγος] Archilochi verba in addit Lehrs. Etym. M. p. 324, 16. 21. διὰ τοῦ ᾱ] I. e. ἔχευαν. 18. Ἡρόδοτος ex Arsenio ap. 24. Hoc scholion post scholion Cramer. Anecd. Paris. vol. 3 p. 11] versus 12 legitur: unde explicanda δὲ particula, quam delevit Vill. ἡρωδιανὸς ἐν δ΄ (nam sic corrigendum quod 27. μετὰ δʼ Bekkerus] μετʼ)

299

Ἀργείοισιν ἔειπεν, ὦ φίλοι Ἀργείων.” περιῄρηκε δὲ πάντα τὰ κατὰ τὴν παράθεσιν. ἀναγκαῖα δέ ἐστιν εἰς αὔξησιν.

μελάνυδρος] πολύυδρος· φύσει γὰρ μέλαν τὸ ὕδωρ, ἀλλὰ λαμ- πρύνεται ταῖς ἡλιακαῖς αὐγαῖς. ἢ βαθεῖα· τοῦ γὰρ μελαίνεσθαι αἴτιον τὸ βάθος.

15. αἰγίλιπος] ἧς ἂν καὶ αἲξ ἀπολείποιτο διὰ τὸ ἄγαν ὑψηλὸν καὶ δύσβατον· ἐν γὰρ τοῖς κρημνοῖς αἱ αἶγες ὡς ἐπίπαν νέμονται. ἡ δὲ παραβολὴ πρὸς τὸ πλῆθος τῶν δακρύων εἴληπται καὶ τῶν στεναγμῶν.

16. ὅτι τινὲς γράφουσιν ὡς ὅγε δακρυχέων διὰ τὸ ἀκαταλ- λήλως πρὸς τὰ δάκρυα τὸ στενάχων ἀποδεδόσθαι. ἔστι δὲ ἐν τῷ στενάχειν καὶ δακρύειν ἀπὸ προηγουμένου νοούμενον.