Scholia in Iliadem

528. ἀθετεῖται, ὅτι περισσός· ἐν γὰρ τῷ κηρεσσιφορήτους τὸ αὐτὸ συντόμως εἴρηκεν. ὁ δὲ Ζηνόδοτος οὐδὲ ἔγραφεν αὐτόν.

529. * ἐπὶ νυκτί] γράφεται ἐπὶ νύκτα.

532. ὅτι τὸ εἴσομ αι πολλὰ σημαίνει, νῦν μὲν γνώσομαι, ἐν ἄλλοις δὲ πορεύσομαι (“εἴσομαι ἐξ ἁλόθεν” Il. 21, 335), καὶ ἀντὶ τοῦ ἐφάνη· “εἴσατο ὡς ὅτε ῥινεός” (Od. 5, 281).

534. *φέρωμαι] ἐν ἄλλῳ φεροίμην.

535—537. ὅτι ἢ τούτους δεῖ τοὺς τρεῖς στίχους μένειν, οἷς τὸ [*](8. δοτικὴ ἐπεκτεταμένη] δοτικῇ ἐκτε- κακὸν φέρει Ἀργείοισι. Sed ex scholiastae verbis εἰς γὰρ τὴν αὐτὴν ταμένῃ 23. ὅτ —] Absurde Villoisonus γεγραμμένοι εἰσὶ διάνοιαν intelligitur et Bekkerus ἡ διπλῆ ὅττι, quum τοὺς δευτέρους τρεῖς, quos Aristar- proxima scholiastae verba non chus, ut ait scholiasta, ἐγκρίνει, hos διπλῆν, quam Villoisonus textui ter esse ἠελίου— | εἴην— | ὡς νῦν—. appinxit, sed ἀντίσιγμα παρακεῖσθαι Hi igitur, ut recte monuit Pluy- gersius p. 3 et 6, punctis erant doceant ?? αὔριον— notandi, tertii vero versus, τιοίμην ?? μείνῃ — δʼ ὡς τίετʼ Ἀθηναίη καὶ Ἀπόλλων, nulla ?? κείσεται — erat ratio habenda, quum non tribus vero proximis στιγμὰς, ab lectus sit ab Aristarcho, sed post Villoisono omissas, Aristarchi demum editionem • ἠελίου — emissam ab interpolatore illatus • εἴην — ex 13, 827. Originem erroris • τιοίμην —probabiliter explicuit Pluygersius post quos sequitur versus sine p. 6. “Ex scholio Aristonici con- puncto scriptus ὡς νῦν ἡμέρη ἤδε stat versum τιοίμην—Ἀπόλλων non)

538. οὕτως διὰ τοῦ εἰ τὸ εἰ γὰρ ἐγὼν ὥς, καὶ τὸ ἀγήρως διὰ τοῦ ω.

542. κελάδησαν] καλῶς ἐπὶ μὲν τῶν Ἑλλήνων φησὶν “Ἀργεῖοι δὲ μέγʼ ἴαχον, ἀμφὶ δὲ νῆες σμερδαλέον” (Il. 2, 333), ἐπὶ δὲ τῶν Τρώων κελάδησαν λέγει· θορυβῶδες γὰρ τὸ βαρβαρικόν.