De Libero Arbitrio

ἡκέτω ἡκέτω σύμπας καὶ ἀκουέτω τῆς θείας ᾠδῆς, μηδὲν πεφοβημένος. οὐκ εἰσὶν παρ’ ἡμῖν αἱ παρὰ Σικελίαν Σειρῆνες, οὐδὲ τὰ Ὀδυσσέως δεσμά, οὐ κηρὸς τηκόμενος εἰς ἀνθρώπων ἀκοάς, ἀλλὰ δεσμῶν μὲν ἄνεσις πᾶσα, ἀλευθέρα δ' ἀκοὴ παρ’ ἑκάστῳ τῶν προσιόντων. τοιαύτης γὰρ ᾠδῆς ἀκούειν ἄξιον, τοιούτους τοὺς ᾄδοντας ἔχειν εὐκτέον εἶναί μοι δοκεῖ.

εἰ δἐ τις καὶ τοῦ τῶν ἀποστόλων χοροῦ ἀκούειν ἐθέλοι, εὑρήσει τὴν αὐτὴν τῆς ᾠδῆς συμφωνίαν. οἱ μὲν γὰρ προῇδον μυστικῶς τὴν θείαν οἰκονομίαν, οἱ [*](5 vgl. öm. 6,21f — 7 Klem. Protr. 12 S. 84, 13ff — 11 Klem. Protr. 12 S. 84, 18 — 18 De res. I, 56, 5) [*](FS 1 ἐπιτάφια? S Ι 2 τῆς φωνῆς < S 3 τιν.] μᾶλλον + S Ι κἄν πολλάκις ἀκούσω] πολλάκις ἀκούων? S 4 τινὶ + S 6 τὴν ᾠδὴν] »mit Gesang« τῇ ᾠδῇ oder τῇ φωνῇ S 6f οὐχ θανατηφόροι ὡς αἱ? ? S 7 ὁ χορὸς οἱ δίκαιοι, . . προφῆται λαλοῦσιν Klem 8 τ. ἑταίρ. ἀποφράττειν S Ι ἑτέρων F Ι ἑαυτόν — περιβάλλειν Ζ. 9] »sich selbst welche Fesseln « S 9 τινι δεσμῷ Ausgg. Ι ἐκ < S 10 μετὰ τ. φωνῆς] »durch das ören « (vielleicht »nach dem ören «, so β posluzaniem aus po sluanii entstanden äre) S, aber schwerl. las S ἐκείνων ἀκοῇ 11f ὑπὸ θ. πνεύμ. χειραγ. F: ὑπὸ θ. χειραγ. πνεύμ. S Ι πρὸς ἀλήθειαν χειραγωγοῦ Klem 12 ἀκουέτω S 2 13 πεφοβ. μηδἐν S Ι οὐκ »Denn« vor »nicht« + 2. Hd. in Sa Ι αἱ: »die . . « S, jaze i αἵ καί?): von 2. Hd. »wie« jakoze Sa 14 τὰ . . δεσμά F: τὸν . . δεσμόν S 15 πᾶσα ἄνεσις S Ι ἐλευθέρα δ’ Bo: ἀλευθερίας δ’ F: καἰ ἀλευθέρα δὴ w. e. seh. S Ι ἀκοῆς Ausgg. Ι παρ’ F: πάρα Md: < S 16 γὰρ FS: ἄρ’ Md 17 ἔχ. εὐκτ.: »zu ünschen zu « S, doch las S schwerl. εὔχεσθαι ἔχειν Ι μοι < S (aber »mnit« wohl aus »mnit > « = μοι δοκεῖ) 18 f τῆς ᾠδῆς συμφ.] »des Einklangs « S 19 προῆδον F ν: προεῖδον S)

ᾄσωμεν τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς τὴν ὁμοίαν ᾠδήν, καὶ τὸν ὕμνον ἀναπέμψωμεν τῷ ἁγίῳ πατρί, πνεύματι δοξάζοντες Ἰησοῦν τὸν ἐν κόλποις αὐτοῦ‘. μὴ φύγῃς, ἄνθρωπε, ὕμνον πνευματικόν, μηδὲ ἀπεχθῶς πρὸς τὴν ἀκρόασιν διαθῇς. θάνατον οὐκ ἔχει· σωτηρίας ἐστὶν διήγημα ἡ παρ' ἡμῖν ᾠδή.

ἐγὼ μὲν οὖν ἤδη καὶ τῶν χρειττόνων ἀπολαύειν δοκῶ περὶ τοιούτων διαλεγόμενος, καὶ μάλιστα ὅτε ὁ τοιοῦτός μοι πάρεστιν ἀνθέων λειμών, τουτέστιν ἡ ὑμετέρα σύνοδος τῶν ἅμα τε καὶ ἀκουόντων καὶ συνᾳδόντων τὰ θεῖα μυστήρια.

ἀφ' ὧν καὶ τὸ λέγειν θαρρῶ, ὅτι μοι παντὸς φθόνου καθαρὰς παρέχετε τὰς ἀκοάς, οὐ τὸν ζῆλον τὸν τοῦ Κάϊν μιμούμενοι, οὐχ ὁμοίως τῷ Ἠσαῦ διώκοντες τὸν ἀδελφόν, οὐ <τοὺς> τοῦ Ἰωσὴφ ἀδελφούς, ὅτι ἐφ’ οἷς ἔλεγεν ἐμίσουν τὸν ἀδελφόν. ἀλλὰ τούτων ἁπάντων μακρὰν ἀφεστῶτες, διόπερ ἕκαστος ὑμῶν τὰ τοῦ πλησίον νομίζει λέγειν. καὶ διὰ τοῦτο ζῆλος πονηρὸς οὐκ ἔστιν ἐν ὑμῖν, τὰ λείποντα τῷ ἀδελφῷ ἀναπληροῦν δεδιδαγμένοις.