Oratio 27
Libanius
Libanius, Oratio 27, Libanii Opera Vol 3, Orationes XXVI-L, Teubner, Foerster, 1906
τὸν οὖν αὑτὸν γυμνώ- σαντα ὧν παρειλήφει καὶ πολλὰ μὲν δεδανεισμένον, μικρὰ δὲ ἀποδεδωκότα, τῶν δ’ ἀγοραίων πολλοῖς αἴτιον θανάτου γενόμενον τὰς τιμὰς ὧν ἤσθιε δώσειν μὲν αὐτοῖς ὑπισχνούμενον, δόντα δὲ οὐδέποτε, ὃ δὴ καὶ τελευτῆς ἐπιθυμῆσαι τοὺς ἀνθρώπους κατηνάγκασε, τοῦτον οὖν κύριον ποιεῖς τοσούτων ἐθνῶν καὶ οὐ δέδοικας μὴ τοῦτο πύθηται βασιλεύς, ὅτι ἐπὶ Καλ- [*](8 Dem. pro Phorm. p. 956, 20) [*](1 βάσανον — 2 φύσιν ad versum comoediae Atticae δεινή ’στι βάσανος ἀνδρὸς ἐπιδεῖξαι φύσιν revocavit Kockius Fr. Com. Att. III p. 501 n. 501 „aliud poetam significasse, vinum vel aurum vel casus “ opinatus 3 αὑτοῦ scripsi ex APBVaMo in quo ‘ ex ’ corr αὐτοῦ reliqui libri edd 4 δ’ Re 5 πατρῴοις ΙΒΜο | αὐτὰ δέ γε V 6 πεπραγμένα BVa sed in hoc γ eras, Mor qui πεπραμένα coni 7 τε om Mor 8 post μὴ ras –3 litt I 12 αὐτοῦ del Cobetus Coll. 125 | καταφαγών scripsi auctore Cobeto φαγών libri edd αὐ- τὸν Μο Mor 16 τὸν I 17 δώσει Μο 20 τοσοῦτον Β 21 βασιλεῖ Mor | ὅτι Re ὅτ᾿ libri Mor | καλίππω I καλλίπω Va)
σὺ μὲν οὖν ἀνεπείσθης ἀγαθὸν εἶναι τὸν κακόν, ἃ δ’ εἶπον ξένοι τινὲς πρῴην ἥκοντες, δεῖ σε μαθεῖν. λεγομένων γὰρ παρ’ ἐμοῦ περὶ σοῦ λόγων βελτιόνων, ὅπερ εἰώθειν ποιεῖν, ἀλλ’ ἡμεῖς, ἔφασαν, ἐσμὲν δὲ ἀστυγείτονες, σὲ μὲν αἰδούμεθα, τοὺς ἐπαίνους δέ σοι τούτους ἐξαλείφει Κάλλιππος. οὐ γὰρ ἂν κακὸς ὢν ἤρεσκεν ἀγαθῷ, εἴπερ ἦν ἀγαθὸς Ἰκάριος. ὡς δὲ ἐκεῖνος κακός, ἔδειξαν αἵ τε καθ᾿ ἡμέραν πληγαὶ καὶ τὸ πλῆθος τούτων καὶ τὸ μέγεθος καὶ τὸ διὰ πάντων.
καίτοι μέ- ρος | γε παρὰ σοῦ τὸ τῶν ἀρτοπόπνω παρειλήφει, [*](R II 123) ὁ δ’ αὑτῷ τὰ ἄλλα ἐδεδώκει καὶ πάντων ἧπτο καὶ πάντας ἀπώλλυ πλήττων ἄνευ νοῦ καὶ ὧν οὐδεπώποτε εὐθύναι γεγόνασι, ταῦτα ἄγων εἰς λόγον καὶ τὰ μὴ δυνατὰ κε- λεύων ἐν γράμμασι τοὺς καπήλους ἐλάττονος ἕκαστον ἢ ἦσάν γε ἐωνημένοι πωλεῖν, ὃ μανίαν ἄμεινον ἢ μωρίαν προσειπεῖν. καίτοι εἴ τις αὐτὸν ἔροιτο· τοῦ χάριν τὸν ἄλλον χρόνον οἴκοι κρυπτόμενος νῦν ἀξιοῖς ἀστράπτειν, ὁπότ᾿ εἰ καὶ πρότερον τοῦτ᾿ ἔδρας, ἦν σοι καιρὸς πεπαῦσθαι; τί ἂν ἀποκρίναιτο ἢ ὅτι τότε μὲν τὸν πιστεύσοντα οὐκ εἶχε, νῦν δὲ εὗρε. [*](2 τὸ ΙΒ 3 πρώην IBMoV 5 ὥσπερ Mor ἐξα- λείφει Ρ sed φει in marg add m2 | κάλιππος IVaV 9 κα- ὸ κῶς Μο 10 καθημέραν BV 11 καὶ (2) om Mor | διαὶ C 12 ἀρτοπόπων V sed π (1) e τ corr m2 ἀρτοκόπων Mor (in marg: γρ ἀρτοκόπος παραλελείφθη, αὑτῷ) 13 ὃ ΑΜο ὅ IBV | δὲ Re | αὑτῶ Ρ sed ῶ in ras m2 αὐτῶ BVaMoV Mor αὐτὸ I | ἧττον Μο Mor 14 οὐδὲ πώποτε Μο οὐδέποτε Β 17 ἦσάν γε scripsi auctore Re ἤσαν γε Ρ sed γ ras m2, BVa ἤσαν τὲ IV ἤσαν τε reliqui libri edd sed „τε aut delendum aut cum γε “ Re 19 ἄλλον γε χρόνον Β 21 νῦν I num ἢν ἄν?)