Selecta in Psalmos [Dub.]

Σχοινία ἁμαρτωλῶν περιεπλάκησάν μοι, καὶ τοῦ νόμου σου οὐκ ἐπελαθόμην, κ. τ. ἑ. Σχοτνία τὰ ἐπάλληλα καὶ τὰ συμπεπλεγμένα ἁμαρτήματα λέγεται. Οἱ γὰρ ἁμαρτίαν προθέμεοι πλέκειν δι’ αὐτὴν καὶ ἄλλην ἀναγκάζονται· ὥσπερ ὁ Δαυῒδ διὰ τὴν πορνείαν καὶ τὸν φόνον προσέθηκεν· ὁ Κἀῖν δλὰ τὴν ἀδελφοκτονίαν ἐπισυνῆψε τὸ ψεῦδος. Ἀλλʼ οὐδὲ τούτων περιπλακέντων αὐτῷ τοῦ Θεοῦ νόμου φησὶν ἐπιλανθάνεσθαι πάντως· ὅτι, πρὸς μετάνοιαν ἰδὼν καὶ ἐπιστρέψας, τὸ σχοινίον τῆς ἁμαρτἱας ἔῤῥηξεν.

Μεσονύκτιον ἐξεγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖθαί σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου, κ. τ. ἑ. Λεκτέον τοῦτο πρὸς τοὺς ἀμελοῦντας νύκτωρ τῶν προσευχῶν.

Ἐτυρώθη ὡς γάλα ἡ καρδία αὐτῶν ἐγὼ τόν νόμον σου ἐμελέτησα, κ. τ. ἑ. Ὤσπερ ὁ τυρὸς [*](34 Matth. v, 8.)

χυνθήτωσαν ὑπερήφανοι, ὅτι ἀδίκως ἠνόεἰς ἐμὲ, κ. τ. ἑ. Ἡ αἰσχύνη εἰς συναίσθησιν εν ἄγειν τὸν ἁμαρτάνοντα.

ιστρεψάτωσάν μοι οἱ φοβούμενοί σε καὶ ὡσκοντες τὰ μαρτύριά σου, κ. τ. ἑ. Ἐπιαι πρὸς αὐτὸν καὶ παραγενέσθαι τοὺς τοιούτους ὡς ἂν αὐτοῖς τῆς ἐν αὐτῷ μεταδοίη χάριτος. ηθήτω ἡ καρδία μου ἄμωμος ἐν τοῖς διασί σου, ὅπως ἂν μὴ αἰσχυνθῶ, κ. τ. ἑ. ??ήπω ἔχων αἰτεῖ κατὰ τὸ, « Καρδίαν καθαρὰν ἐν ἐμοὶ, ὁ Θεός. » Καὶ πῶς « ἄμωμος » ἔσται τὰ τοὺς λοιποὺς « τελεία; » Ἐπήγαγεν, « ἐν δικαιώμασί σου. » Τούτῳ δὲ τὸ μὴ αἰσχυνθῆναι υθεῖ· αἰσχύνης γὰρ ἄξιον πᾶν ἁμάρτημα.

ξέλιπον οἱ ὀφθαλμοί μου εἰς τὸ λόγιόν σου, ντες· Πότε παρακαλέσεις με; κ. τ. ἑ. Παράς ἐστιν ἡ ἀνάπαυσις ψυχῆς ἀπὸ πόνων.

τι ἐγενήθην ὡς ἀσκός ἐν πάχνῃ, κ. τ. ἑ. Εὑις πολλαχοῦ τῆς Γραφῆς τροπολογούμενον τὸ α εἰς ἀσκόν. Ὄ οὖν λέγει ὁ δίκαιος τοιοῦτόν ἐστιν· κρωσά μου τὰ μέλη ἐπὶ τῆς γῆς· τὴν θερμότητα σώματος ἔψυξα τῷ θείῳ λόγῳ· οὐκέτι εἰμὶ θερπρὸς ὄρεξιν τῶν κατὰ τὴν κοιλίαν ἢ πρὸς τὰ ατικά· ἐνέκρωσα καὶ ἔψυξα τὰ μἔλη ἐπὶ τῆς γῆς. ὅσαι εἰσὶν αἰ ἡμέραι τοῦ δούλου σου; πότε σεις μοι ἐκ τῶν διωκόντων με κρίσιν, κ. τ. ἑ. γαι γὰρ αἱ τῶν ἀνθρώπων ἡμέραι ἐπὶ τῆς γῆς, ἷς εὔχεται ταχέως συντριβῆναι τὸν Σατανᾶν ὑπὸ πόδας αὐτοῦ.

οῦ αὐτοῦ. Πᾶσαι ἀνθρώπων ἡμέραι ὀλίγαι εἰσίν. εὶ οὖν ὀλίγον χρόνον ζῶ ἐπὶ γῆς, βούλομαι ἰδεῖν καταδιώκοντάς με κρινομένους, καὶ παρακαλῶ αὴ ὑπερθέσθαι. Τίνες δέ εἰσιν οἱ περὶ ὧν εὔχεται γένηται ἐπʼ αὐτοὺς κρίσις; Οἱ καταδιώκοντες ς Σατανᾶς τε καὶ τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας. αν δὲ ἡμᾶς καὶ ἄνθρωπος δοκῇ καταδιώκειν, τῷ τως καταδιώκειν οὐκ ἄνθρωπός ἐστιν, ἀλλὰ δίας, οὗ μιμητής ἐστι.

ιηγήσαντό μοι παράνομοι ἀδολεσχίας, ἀλλʼ ὡς ὁ νόμος σου, κ. τ. ἑ. Ἤ τοὺς γραῴδεις ους τῶν Ἰουδαίων φησὶ τὰς διδασκαλίας, ἢ καὶ τὰ ἁλματα τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὰς φλυαρίας τῶν ῶν τοῦ αἰῶνος τούτου. Πολλοὶ γὰρ ἑρμηνεύειν χειροῦσι τὰς θείας Γραφὰς καὶ τῶν τῆς Ἐκκλησίαζ, [*](Psal. I., 12.)

Τοῦ σὐτοῦ. Χρηστέον τούτῳ τῷ ῥητῷ πρὸς τοὺς ἐκ τῆς ἔξωθεν σοφίας περὶ γνώσεως Θεοῦ ἐπαγγελλομένους διδάσκειν.

Παρὰ βραχὺ συνετέλεσάν με ἐν τῇ γῇ, ἔγὼ δὲ ούκ ἐγκατέλπον τὰς ἐντολάς σου, κ. τ. ἑ. Ἀντὶ τοῦ· Παρʼ ὀλίγον ἐγενόμην γήῖνος, ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν πειραζόμενος.

Κατὰ τὸ ἔλεός σου ζῆσόν με. καὶ φυλάξω τὰ μαρτύρια τοῦ στόματός σου, κ. τ. ἑ. Μὴ ἐκ θῆναι ταῖς τῶν ἐπιβουλευόντων χερσὶν εἰς θάνατον ἀβισῖ, ζωὴν αἰτῶν οὕπω τὴν αἰώνιον, ἀλλὰ τὴν παροῦσαν· οὐχ ὡς τέλος δὲ αὐτὴν αἰτεῖ, ἀλλʼ ὡς ἀγαθοῦ τέλους συναίτιον ἐσομένην. Ὅτι ζήσας, φησὶ, φυλάξω τὰ τοῦ Θεοῦ προστάγματα, διʼ ὧν καὶ τὴν αἰώνιον ἔσπι περιποιήσασθαι ζωήν.

Τοῦ αὐτοῦ. Στόμα Θεοῦ οἱ διακονήσαντες προφῆται τοῖς μαρτυρίοις, ταῖς ἐντολαῖς, τοῖς δικαιὡμασιν αὐτοῦ.

Εἰς τὸν αἰῶνα, Κύριε, ὁ λόγος σου διαμένει ἐν τῶ ο??ρανῶ, κ. τ. ἑ. « Ἐν τῷ οὐρανῷ, » ἀντὶ τοῦ ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτοῦ δυνάμεσιν. Πάντων γὰρ ἐκεῖ τε ταγμένων οὐδεμία λόγου παράβασις· « οὐρανῷ » φὲ οὐ τῷ παρερχομένῳ, εἰ καὶ ἐν αὐτῷ πάντα τεταγμένως κινεῖται· ἀλλʼ ὅστις εἴρηται θρόνος εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἐν δὲ τῇ γῇ οὐδὲ μένει ὁ λόγος· οὐδὲ γὰρ ἔχει χώραν ὅπου πορνεία καὶ ἀκαθαρσία καὶ τὰ λοιπὰ πάθη. Τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ: Οὐκ εἶπε δὲ « τὸν αἰῶνα τῶν αἰώνων, » ἢ « τοῦ αἰῶνος· » (μετὰ γὰρ τὸν αἰῶνα ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται) ἐν ᾦ δέ « ἐστιν ὁ λόγος διαμένων. » Δυνατὸν γὰρ τέλειον εἶναι δοκοῦντα μὲν ἐπὶ γῆς τυγχάνειν, τὸ πολίτευμα δὲ ἔχοντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Οὕτως ἐστὶν ἐν αὐτῷ καὶ ἀεὶ ἡ ἀλήθεια.

Εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν ἡ ἀλήθειἀ σου. Ἐθεμελίωσας τὴν γῆν καὶ διαμένει, κ. τ. ἑ. Ταύτῃ δὲ τῇ ἀληθείᾳ ἡ γῆ τεθεμελίωται. Ἐπὶ τούτῳ γὰρ τῷ ἀκρογωνιαίῳ λίθῳ καταβεβλημένῳ θεμελίῳ οἰκοδομοῦνται πάντες οἱ ἐκ γῆς σωζόμενοι· ὅθεν καὶ διαμένει ἡ γῆ ἀρραγῆ καὶ ἀσφαλῆ κρηπῖδα καὶ θεμέλιον ἔχουσα. Ἀλλὰ καὶ φωτίσασα ἡ ἀλήθεια ἡμέραν ἥν ἐποίησε, Θεοῦ ἐπιλάμψαντος αὐτῇ, ἐν τῇ αὐτῇ διατάξει μένει, οὐκ ἀλλασσομένη.

Ὅτι τὰ σύμπαντα δοῦλα σὰ, κ. τ. ἑ. Εἰ τὸ σύμπαντα δοῦλα τοῦ Θεοῦ, πῶς ἐν ταῖς Παροιμίας Σολομὼν περὶ τοῦ μύρμηκός φησιν· « Ἐκεῖνος. γεωργίου μὴ ὑπάρχοντος, μηδὲ τὸν ἀ ἔχων, μηδὲ ὑπὸ δεσποτείαν ὣν, ἑτοιμάζεται θέρος τὴν τροφήν. » Ὁ Θεὸς λέγεται δεσπότης διττῶς, ἢ ὡς δημιουργὸς , ἣ ὡς γινωσκόμενος. Διὸ καὶ Παθὲος

μὴ ὅτι ὁ νόμος σου μελέτη μού ἐστι, τότε ωλόμην ἐν τῇ ταπεινώσει μου, κ. τ. ἑ. Μαν ὄντως τὸ μὴ ἀπολέσθαι γεγονότας ἐν περιστάοἷον ἐπὶ μαρτυρίου. Εἰ μή τις προμελετήσει ὁμον τοῦ Θεοῦ, ἀπόλλυται.

σης συντελείας εἶδον πέρας· πλατεῖα ἐντολ σφόδρα, κ. τ. ἑ. Ὑπὲρ πάντας τοὺς ἔξωθεν ς οἱ λόγοι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ πλατύνουσι ἴροντες τὴν ψυχήν.

ς ἠγάπησα τὸν νόμον σου, Κύριε· ὅλην τὴν αν μελέτη μου ἐστίν, κ. τ. ἑ. Μελετᾶται νόὐκ ἐν λέξεσι καὶ φωναῖς μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν εσιν. Ὅτε γὰρ ἀναγινώσκει τις, νοῶν τὰ λεγόκαὶ πράττων αὐτὰ, μὴ παραλιπὼν ἔν τινι πράἀλλὰ ἐν πᾶσι ποιῶν ὅ βούλεται ὁ νόμος, οὗτος λέγων καὶ ἀναγινώσκων καὶ ποάττων μελετᾷ οῦ Θεοῦ νόμον. Ἐνθάδε μὲν οὖν λέγεται, « Ὅλην ἡμέραν μελέτη μού ἐστιν, » ἐν δὲ τῷ πρώτῳ μῶ οὐ μόνον τὴν ἡμέραν, ἀλλὰ καὶ τὴν νύκτα τὸν ἐσόμενον μακάριον δεῖν μελετᾶν τὸν νόμον. ἡποτε ἐνταῦθα παρέλιπε τὴν νύκτα; Ὅτι μικτός ν ἐνταῦθα τῶν ἀνθρώπων ὁ βίος, διὰ τοῦτο καὶ ραν νῦν ἔχομεν καὶ νύκτα· ὅταν δὲ ἄγιοι γενώα καὶ μακάριοι. νὺξ ἡμᾶς οὐ διαδέξεται, ἀλλʼ ἐν ῃ ἐσόμεθα τῇ ἡμέρᾳ. Ὅρα οὖν ὡς μὲν ὁ ἐνταῦθα ευόμενος, ἤτοι μὴ κατὰ βίον τέλειος (πορεία γάρ ν ἡ κατὰ κόσμον ἀναστροφή) οὐδέπω καθαρῶς εύεται, ἀλλʼ ὁτὲ μὲν ἐν ἡμέρᾳ ἐστὶν, ὁτὲ δὲ ἐν τί· ἐν ἡμέρᾳ μὲν, ὅτε τὰ κατὰ τὸν νόμον καθήτα ποιεῖ· ἐν νυκτὶ δὲ, ὅτε οὐδέπω ὅλῃ καρδίᾳ (κἂν ἔτᾷ τὸν νόμον,) ποιεῖ τὸν νόμον, ἢ καὶ ὅτε παρὰ καθήκοντα πράττει. Ὁ μὲν οὖν ἀρχόμενος, ἢ καὶ οκόπτων, μελετᾷ τὸν νόμον ἡμέρας καὶ νυκτός· ὁ τετελειωμένος οὐκ ἔστιν ἐν νυκτὶ, ἀλλʼ ἐν ἡμέρᾳ, ὁ Παῦλός φησιν· « Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα γικεν ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν.» ὶ πάλιν· « Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐσμὲν νυκτὸς οὐδὲ ότους, ἀλλʼ ἐσμὲν τέκνα φωτὸς καὶ ἡμέρας. »

Ὑπὲρ τοὺς ἐχθρούς μου ἐσόφισάς με τὴν ἐνλήν σου, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα ἐμή ἐστιν, κ. τ. ἑ. οῦς παθῶν γυμνωθεὶς καὶ γνώσεως μέτοχος γεγος πανουργότερος γίνεται τῶν δαιμόνων, λέγων ολλάκις τὸ τοῦ Παύλου, τὸ, « Οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήατα ἀγνοοῦμεν. »