Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

5 sqq. ἐντὸϲ τῇ Διὸϲ δημηγορίᾳ τῇ οὕτωϲ ἐχούϲῃ· κέκλυτέ μευ. πάντεϲ τε θεοὶ πᾶ ϲαί τε θέαιναι, [*](6 ἔνεϲτι in ras. (etiam spir.) B⟩ ἕληϲι L 8 κλυτὸϲ L 9 post μέγα B⟩ ras. 4 vel 5 litterarum; μέγα bis L 10 κλυτὸϲ Ἀμφ. om. codd.; adiecit Kamm. 13 γαῖαν L 14 ἥλιοϲ BL. ἐριννύεϲ L 17 ἀξίον B, ἄξιον L 18 εἴποι L 19 ὅϲτϊ (ϊ supra τ scrpt.) B, corr. Dind. 23 post θείων tres fere litt. eras. B⟩ 26 post θέαιναι in ima pagina B⟩ (quae sequntur f. 103 leguntur) paucae lit- terae detritae; conieci πῶϲ) [*](3. 4 cf. Porph. ∠ 3 2, p. 68, 19.) [*](5 sqq. † schol. ε 421 Dind.: κλυτὸς Ἀμφτρέτη] πῶς οὖν ἀλλαχοῦ φησι κῆτος ἃ μυρία βόσκει ⟨τρέφει Hamb. f. 84⟩ ἀγάστονος Ἀμφιτρίτη; ἀλλὰ τὸ μὲν ἐπὶ τοῦ ὕδατος, τὸ δὲ ἐπὶ τοῦ στοιχείου.) [*](20 sqq. *B f. 90a ad Nύμφαι ὀρεστιάδες Ζ 420 (id. L. f. 139a): σημειωτέον ⟨om. L⟩ ὅτι καὶ ἐντὸϲ τοῖ ὄρεσι καὶ ἐντὸϲ ταῖς πηγαῖς ⟨σπιλαῖ L. ⟩ οἶδε θεὰς ἃς Νύμφας καλεῖ· Νύμφαι κρηναῖαι καὶ Νύμφαι ὀρεστιάδες, κοῦραι Διός. οὕτως πεπληρῶσθαι θείων δυνάμεων Ὅμηρος ἡγεῖτο ⟨ἡγεῖται L⟩ πάντα. cf. schol. ε 445.) [*](23 Porph. de Styge, ap. Stob. ecl phys. I, 41, 53: πληρώσας ⟨Mein. e cod. A κληρώσας⟩ γὰρ ὁ πάντα θεῶν καὶ τοῖς τόποις ἀφορίσας τὰς βὰσιλείας κτλ.) [*](25 sqq. Collato schol. A 524 Porphyriano ad eundem auctorem referenda videtur)

115
πῶϲ ἄξιον διὰ τὴν τῶν Ἀχαιῶν ἀρετὴν ἐκκληϲίαϲ δεῆϲαι ὑπελήφθη τῷ Διί, ἐντὸϲ δὲ τοῖϲ ἑξῆϲ (v. 133) καὶ ὄμβρων καὶ κεραυνῶν ἵνα ἡττηθῶϲι, καλῶϲ εἴρηται καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ καὶ ὅτι βούλεται μὲν εἴργειν τῆϲ ϲυμμαχίαϲ τὴν Ἥραν καὶ τὴν Ἀθηνᾶν, ἃϲ οἶδε μάλιϲτα τῇ γνώμῃ αὐτοῦ ἐναντιωθηϲομέναϲ, κοινὸν δὲ ποιεῖται περὶ πάντων τῶν θεῶν τὸν λόγον καὶ τῶν Τρωϲὶν ἐπαμυνόντων, ἵνα μὴ ταύταιϲ ἀντιπράττειν μόναιϲ δοκῇ. διὸ καὶ μάλιϲτ’ ἀποτείνεται τὸν λόγον πρὸϲ τὰϲ θηλείαϲ· κέκλυτέ μευ πάντεϲ τε θεοὶ πᾶϲαί τε θέαιναι, καὶ ἀπὸ τῶν θηλειῶν ἄρχεται· μήτε τιϲ οὖν θήλεια θεὸϲ τόγε μήτε τιϲ ἄρϲην.

καὶ μὴν κἀκεῖνο λύεται καλῶϲ· πῶϲ γὰρ ὑπεϲχημένοϲ ὁ Ζεὺϲ τῶν Τρώων ἐπικουρίαν οὐκ εὐθὺϲ ἐποίηϲε νικῶνταϲ αὐτοὺϲ κατὰ τὴν πρώτην τῆϲ Ἰλιάδοϲ ἀρχήν, ἀλλὰ νῦν μετὰ ἧτταν καὶ τοϲοῦτον τῶν Τρώων φόνον; ἔδει γὰρ αὐτοὺϲ πρότερον, φαϲὶν, ἀντὶ τῆϲ τῶν ὅρκων παραβάϲεωϲ δοῦναι δίκην. ἃ γὰρ ὁ ποιητὴϲ ἐφρόνει, ταῦτα ποιεῖ τινα λέγοντα· λέγει γὰρ ὁ Ἀγαμέμνων·

  • Ζεὺϲ δέ ϲφιν Κρονίδηϲ ὑψίζυγοϲ αἰθέρι ναίων
  • αὐτὸϲ ἐπιϲϲείῃϲιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶϲιν,
  • τῆϲδ’ ἀπάτηϲ κοτέων (Δ 166— 8).
    • ἅμα δὲ καὶ ἠθέληϲεν ἀλκιμωτέρουϲ Ἕλληναϲ ἐπιδείξαϲ τότε τοῖϲ Τρωϲὶ τὴν παρὰ τοῦ Διὸϲ βοήθειαν ἐπαγαγεῖν. καὶ τὸ ὁμοειδὲϲ δὲ ἐφυλάξατο· ἦν γὰρ ὁμοειδὲϲ Τρωϲὶ μάχῃ παράγειν τοὺϲ Ἕλληναϲ ἡττωμένουϲ· ποικίλλειν γὰρ θέλει. ὅθεν ἐντὸϲ μὲν τῇ προτέρᾳ μάχ ἀμφοτέροιϲ βοηθοῦνταϲ ἐποίηϲε τοὺϲ θεούϲ, ἐντὸϲ αὐτῇ δὲ μόνον τὸν Δία τοῖϲ βαρβάροιϲ (Θ 130 sq), εἶτα πάλιν ἐρεῖ ἀμφοτέροιϲι δ’ ἀρήγε θ’, ὅπη νόοϲ ἐϲτὶν ἑκάϲτου (Υ 25). οὕτωϲ ἐθηρᾶτο τὸ ποικίλον.

    ταῦτα μὲν οὖν εἴρηται. τί δὲ δηλοῦν ἐθέλει ἀλλ’ ἅμα πάν τεϲ αἰνεῖτ᾿, ὄφρα τάχιϲτα τελευτήϲω τά δε ἔργα (Θ 8. 9), οὐ πάντωϲ παρέϲτηϲε. ποῖα γὰρ ἔργα τελευτήϲει, οὐ παρέϲτηϲεν ὁ Ζεύϲ, ἀλλ’ ἐντὸϲ ἀϲαφεῖ εἴαϲεν. λέγει δέ ὃ ἐγὼ ἐργάζεϲθαι μόνοϲ βούλομαι, πρὸϲ ἃ καὶ παρακελεύεται μηδένα ἀντιπρᾶξαι τῶν θεῶν. ἐργάζεϲθαι δὲ ἠβούλετο εἰϲ τέλοϲ ὡϲ Ἀλχιλῆα τιμήϲῃ, ὀλέϲῃ δὲ πολῖται λέαϲ ἐπὶ νηυϲὶν Ἀχαιῶν (B 3. 4)· ἔφη γὰρ οὐ γὰρ ἐμὸν παεἴργειν [*](3 Vill.; cod. εἵργειν 5 δὲ add. Bkk.; cod. om. 12 pro ἀρχὴν Roem. ap. Fleckeis. 1878, p. 539, coni. μάχην 17 ἐπιϲείηϲιν cod. 21 pro Τρωϲὶ Kam m., p. 53, coni. πρώτῃ 32 γὰρ om. cod.; add. Bkk.) [*](prior pars schol. B f. 103a ad Ζεὺς Θ 2 (id. Lp f. 142ᵇ c. l. Ζεὺς δὲ θεῶν), qua ad nostrum locum corrigendum Kammer usus est:) [*](εἰκότω νῦ ἄρχετα συμμαχεῖν Τρωσὶν ὁ Ζεύς, ὁπότε τῆς παραβάσεως δίκην ⟨δίκας Lp⟩ ἀπέτισαν Διομήδε καὶ Πάνδαρος ἀνῃρέθη ⟨ἀνῃρήθη Lp⟩ καὶ Τρῶες ὡμολόγησαν τὴν παράβασιν, δι᾿ ὧν πέμπουσιν Ἰδαῖον ἀπολογούμενοι τοῖς Ἕλλησιν. αὔξει δὲ τὰ Ἑλλήνων ὁ ποιητής, ε γε καὶ ἐκκλησίας ἐδέησε τῷ Διί, ἐ δὲ τοῖ ἑξῆς καὶ κεραυνῶν δεῖται πρὸς τὴν ἧτταν αὐτῶν. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοις κτλ., quae huc non pertinent.)

    116
    λινάγρετον οὐδ’ ἀπατηλὸν οὐδ’ ἀτελεύτητον, ὅ τι κεν κεφαλῇ κατανεύϲω (A 520. 27)· ταῦτα οὖν ἔφη ὄφρα τάχιϲτα τελευτήϲω τάδε ἔργα, εἰϲ τέλοϲ ἀγάγω. καὶ ἡ παροιμία· μήπω μέγ’ εἴπῃϲ, πρὶν τελευτήϲαντ’ ἴδῃϲ (Soph. fr. Τyr., 583 Dind.), ἤγουν μὴ θαυμάϲῃϲ τὸν μέγα ἐπαγγελλόμενον. ἀϲαφῆ δὲ ἐάϲαϲ ὅϲα ἐξεπίτηδεϲ ἔφη τάχιϲτα ἐκτελέϲειν, ὡϲ ϲαφῶϲ εἰπὼν ἐπάγει ὃν δ’ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε θεῶν ἐθέλοντα νοήϲω καὶ τὰ ἑξῆϲ (Θ 10 sqq.). ὅθεν οὐκ ἐϲτι περιϲϲὸν τὸ ὃν δ’ ἂν ἐγών, οὐδ’ ἐντεῦθεν ἄρχεται τοῦ λόγου, ἕλλ’ ἐκ τοῦ αἰνεῖτ᾿, ὄφρα τάχιϲτα τελευτήϲω τάδε ἔργα, ᾦ ἀκόλουθον ὡϲ δηλώϲαντοϲ τὸ βούλημα τὸ ὃν δ’ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε ἐθέλοντα νοήϲω. λέγουϲι δὲ κἀν τούτῳ περιττεύειν τὸ ἐθέλοντα· ἔδει γὰρ ὃν δ’ ἂν ἐγῶ νοήϲω ἐλθόντα Τρώεϲϲιν ἀρηγέμεν. οὐκ ἐϲτι δὲ περιϲϲόν, ἀλλ’ ἐϲτιν ἡ διάνοια· ὃν δ’ ἂν ἐγὼ νοήϲω ἢ Τρώεϲϲι θέλοντα ἀρηγέμεν ἢ Δαναοῖϲιν ἐλθόντα.

    [*](B f. 103a. L f. 161b. Lp f. 143a.)

    14.---πῶϲ δὲ δύναταί τιϲ ἐκεῖϲε κατελθεῖν; φαμὲν δὲ ὅτι οἱ ἀπειλοῦντεϲ τὰ ἀδύνατα ϲχεδὸν ἀπειλοῦϲι πρὸϲ κατάπληξιν.

    [*](A c. l. ϲειρὴν μέν κεν.)

    25. 26. . . . . οἱ δὲ ζητοῦϲι, πῶϲ πάντων περιγίνεται ὁ Ζεὺϲ ὁ ὑπὸ τριῶν μόνων δεθείϲ, καθά φηϲιν ἐντὸϲ τῆ A (400)· ῥητέον οὖν ὅτι ἐκεῖ μὲν ἐξ ἐπιβουλῆϲ ἡ ἰϲχύϲ, ἐνταῦθα δὲ ἐκ τοῦ φανερῶϲ κρατεῖν.

    [*](*B f. 296a ad πρόφρονι X 183. L f. 457b, II.)

    39. 40. ὁ νοῦϲ ἀϲαφήϲ, ὅντινα ἀγνοήϲαντεϲ ἠθέτηϲαν τὰ ἔπη. ἡ δὲ ἀϲάφεια ἐκ τοῦ πρόφρονι· ἀπέδοϲαν γὰρ ὡϲ δηλοῦντοϲ τοῦ ποιητοῦ διὰ τοῦ πρόφρονι· οὐ κατὰ ϲπουδὴν ταῦτα ἀγορεύω. ἔϲτι δὲ οὐ τοῦτο, ἀλλὰ τῇ πρό κέχρηται ἀντὶ τῆϲ ὑπέρ ϲυνήθωϲ, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ ἀεθλεύων πρὸ ἄνακτοϲ ἀμειλίκτου (Ω 731) ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ ἄνακτοϲ, καὶ ἐντὸϲ τῷ χρείῃ ἀναγκαίῃ πρό τε παίδων καὶ γυναικῶν (Θ 57) ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ παίδων καὶ γυναικῶν βούλεται λέγειν. φηϲὶν οὖν καὶ ἐνταῦθα· οὐ καθ’ ὑπερφροϲύνην οὐδ’ ὡϲ τύραννοϲ λέγω ταῦτα· βούλομαι γὰρ ἤπιοϲ εἶναι καὶ πρᾶοϲ. καὶ ὁ τοί οὖν παραπληρωματικὸϲ καὶ οὐκ ἀντὶ τοῦ ϲοί παρείληπται. πρέπουϲα τοίνυν ἡ διάνοια ἄρχοντι. [*](1 ὅτι, fuit ὅττι, alter. τ eras., B⟩ 15 in codd. haec antecedunt: οἱ Ἀττικοὶ βάραθρον αὐτό φαϲιν ἐκεῖ L 20 L lemmatis instar versus habet θάρϲει Τριτογεένεια φίλον τέκοϲ· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιοϲ εἶναι, tum ὁποῖον ἀϲαφὴϲ κτλ. 25. 26 γυναικῶν ἀντὶ τοῦ — καὶ γυναικῶν om. L 26 καὶ post οὗν om. L) [*](20 sqq. Scholium in codicibus per errorem ad X 183 adscriptum esse, ex Ariston. Θ 39. 40 apparet docente non illo sed nostro loco versus spurios habitos esse (cf. Ariston. X 183. 84).) [*](22 sqq. † B⟩ f. 103b ad πρόφρονι v. 40 (Lp f. 143). ἀντὶ το ὑπέρφρονι, ὡς πρὸ παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν. ὁ λόγος οὗν οὕτως· οὐ βούλιομαί σοι ⟨om. Lp⟩ τυραννικὴν ἀπήνειαν ἀλλὰ βασιλικὴν ἐνδείκνυσθαι πρσήνειαν. δείκνυσι δὲ ὅσον δύνανται λόχοι εὐμενεῖς, καίτοι παιδὸς πρὸς πατέρα.) [*](Eust. Θ, p. 696, 45: πρόφρονα δὲ θυμόν — ἢ κατὰ Πορφύριον τὸν ὑπέρφρονα ἥτοι καταφρονητικόν. Cf. id. p. 698, 13; Paris. 2681 ap. Cram An. P. III, p. 30, 26.)

    117
    βουλομένῳ ἐνδείκνυϲθαι βαϲιλικὴν ἠπιότητα καὶ οὐ τυραννικὴν ἀγριότητα· οἱ γὰρ ῥηθέντεϲ μετ’ ἀπειλῆϲ λόγοι ὑπέρφρονα θυμόν, καὶ ὃν ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἀγήνορα ἔφη, ἐνεδείκνυντο.

    53. 54. δεῖπνον λέγεται καὶ τὸ ἐξ ἑωθινοῦ ἀκράτιϲμα, ὡϲ νῦν[*](*B f. 104a ad δεῖπνον.) ἐντὸϲ τοῖϲ προκειμένοιϲ, καὶ τὸ ὑφ’ ἡμῶν λεγόμενον ἄριϲτον, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ δεῖπνον.

  • ἦμοϲ δὲ δρυτόμοϲ περ ἀνὴρ ὡπλίϲϲατο ὡπλίϲατο cod.
  • δεῖπνον (Λ 86).
    • καὶ πάλιν ἄριϲτον τὸ ἀκράτιϲμα·
  • ἐντύναν το ἄριϲτον ἅμ’ ἠοῖ κειαμένω κειμένω cod πῦρ (π 2).
    • τὸ δὲ ἐντὸϲ τοῖϲ προκειμένοιϲ ἀπὸ δ’ αὐτοῦ θωρήϲϲοντο οὐκ ἐϲτιν ὑπερβατόν, ὥϲ τινεϲ· ἀπεθωρήϲϲοντο δὲ αὐτοῦ, ἀλλά φηϲιν ἀπὸ τοῦ δείπνου ἐθωρήϲϲοντο. καὶ ἔϲτι πεζοτέρα ἡ φράϲιϲ, καὶ διὰ τοῦτο λανθάνει τὸ νόημα.

    56. καὶ πῶϲ φηϲι πολλέων alt. λ eras. Β; πολέων Lp ἐκ[*](B f. 104a ad παυρότεροι. Lp f. 144a c. l. παυρότεροι.) πολίων (B 131); νῦν οὖν τοὺϲ ἰθαγενεῖϲ φηϲι· διὸ καὶ τὸ πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν (Θ 57). ἢ ἑαυτῶν ἥττουϲ γενόμενι διὰ τὸν θάνατον. ἀναγκαίωϲ δὲ καὶ τὸ μέμαϲαν ἐπιφέρει, ἵνα μὴ νομίϲωμεν ι in ras. B αὐτοὺϲ ἐπτηχόταϲ ἐξιέναι διὰ τὴν προγενομένην ἧτταν.

    58. πᾶϲαι δ’ ὠίγνυν το πύλαι, ἐκ δ’ ἔϲϲυτο λαόϲ. οὐ λέγει[*](*B f. 104a ad πᾶϲαι. L f. 164a.) περὶ τῶν ἐντὸϲ Ἰλίῳ πυλῶν μόνον ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ἐντὸϲ τῷ ναυϲτάθμῳ πᾶϲαι. τῶν Ἐλλήνων, οὐδὲ λαὸν τὸν Τρωικὸν μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἐλληνικόν· τούτῳ γὰρ ἀκόλουθον καὶ τὸ οἱ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἐϲ χῶρον ἕνα ξυνιόντεϲ ἵκοντο (Θ 60). εἶτα ἐπάγει ὅτι ϲυνέβαλλον παντάπαϲι τὰϲ ἀϲπίδαϲ ἀϲπίϲι, τὰ ἔγχη τοῖϲ ἔγχεϲι, τὰϲ δυνάμειϲ ταῖϲ δυνάμεϲι. καὶ ἀναλαμβάνει αὐτά ἀϲπίδεϲ ὀμφαλόεϲϲαι ἔπληντ’ ἀλλήλῃϲιν (Θ 62) ἔψαυον γὰρ ἀλλήλων, τουτέϲτιν αἱ μὲν τῶν Τρώων ταῖϲ τῶν Ἐλλήνων.

    70. ἐντὸϲ δ’ ἐτίθει δύο κῆρε. πρὸϲ Αἰϲχύλον ψυχοϲταϲίαν γρά[*](*B f. 104a ad κῆρε. L f. 164a.) ψαντα καὶ τὸ κήρ ἀκούϲαντα οὐκ ἐπὶ τῆϲ μοίραϲ λεγόμενον ἀλλ’ ἐπὶ κῆρε. [*](1 ἡπιότητα B⟩ 29 ἐντὸϲ — κῆρε om L 30 inter κήρ et ἀκούϲαντα in B⟩ rasura octo fere litterarum, in qua α script.) [*](4— 13 †L h. v. f. 163a, II, εἰς τὸ οἱ δ᾿ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο καρηκομόωντες Ἀχαιοὶ ῥίμφα κατὰ κλισίας, ἀπ᾿ αὐτοῦ δὲ θωρήσσοντο· ὅτι δεῖπνοντ λέγει τὸ ⟨om. cod.⟩ κατὰ τὸ ἑωθινὸν ἀκράτισμα· ἐντύνοντο ἄριστον ἅμ᾿ ἠοῖ κειαμένω ⟨κειμένω cod.⟩ πῦρ. τὸ δ᾿ ἐντὸϲ τοῖς προκειμένοι cet., quae cum iis quae supra e cod. B⟩ edidimus congruunt.) [*](Aristarchum auctorem huc in re Porphyrium sequi, ex iis apparet quae Lehrs, Ar, p. 127, congessit.) [*](20 sqq. Scholium. quod no Dindorfo, Phil XVIII, p. 345, auctore inter Porphyriana retuli, insistere videtur iis at prave, vereor, intellectis, quae de notione verb. πᾶσαι πύλοι Aristarchus (Lehrs, p. 126) disputaverat. Cf. Porph. M 175.) [*](29 sqq Scholium, quod Dindorfius nescio quem codicem secutus Porphyrii nomine insignivit, recte ad eum auctorem referri, cum ratio docet totiens a Porphyrio)

    118
    τῆϲ ψυχῆϲ, ὅτι θηλυκῶϲ μὲν ἡ κήρ τὴν μοῖραν δηλοῖ, οὐδετέρωϲ δὲ τὸ κῆρ καὶ περιϲπωμένωϲ τὴν ψυχήν, ὃ διαιρεῖται εἰϲ κέαρ. εἰ δὲ ἔλεγε τὴν ψυχήν, οὐκ ἂν ἔφηϲε δύο κῆρε διὰ τοῦ ε ἀλλὰ δύο κῆρα διὰ τοῦ ᾱ. καὶ αὐτὸϲ δὲ ἐξηγήϲατο τίϲ ἡ κήρ, εἰπὼν ῥέπε δ’ αἴϲιμον ἦμαρ Ἀχαιῶν· ἀντὶ γὰρ τοῦ φάναι ῥέπε δὲ ἡ κὴρ τῶν Ἀχαιῶν μεταλαβὼν ἔφη ῥέπε δ’ αἴϲιμον ἦμαρ Ἀχαιῶν. ἡ κὴρ δὲ εἴληπται οὐχ ἑνὸϲ τῶν Ἑλλήνων μία ἀλλὰ πάντων, οὐδὲ Τρώων ἑνὸϲ μία ἀλλὰ πάντων, διὸ καὶ ἐπάγει αἱ μὲν Ἀχαιῶν κῆρεϲ (v. 73). ὡϲ ἡ ἵπποϲ τῶν πολεμίων ϲημαίνει τὸ πλῆθοϲ, οὕτωϲ ἡ κὴρ τῶν Ἑλλήνων αἱ κῆρεϲ ἦϲαν. καὶ τὸ ἐπὶ χθονὶ ἕζεϲθαι (v. 73) τὸ πρὸϲ γῆν ῥέψαι δηλοῖ, τὸ δ’ ἐϲ οὐρανὸν ἀρθῆναι τὸ ὑπερτέραν γενέϲθαι. ϲυμβολικῶϲ δὲ λαμβάνει τὰ μὲν ῥέποντα πρὸϲ τὰ χθόνια θανατικά, τὰ δὲ πρὸϲ τὸν οὐρανὸν ζωτικά· ζωηφόρα γὰρ τὰ οὐράνια, θανατηφόρα δὲ τὰ χθόνια. ὅπερ ἀγνοήϲαντέϲ τινεϲ ἠθέτηϲαν τὰ ἔπη, ἐντὸϲ οἷϲ φηϲιν αἱ μὲν Ἀχαιῶν ῶν κῆρεϲ ἐπὶ χθονὶ πουλυβ οτείρῃ ἑζέϲ θην· Τρώων δὲ πρὸϲ οὐρανὸν εὐρὺν ἄερθεν, νομίϲαντεϲ ὅτι τὸ ἑζέϲθην δυϊκόν ἐϲτιν, ὡϲ ἀποδεξαμένων τινῶν, ὅτι ἀνὰ δύο τίθηϲι κῆραϲ εἰϲ τὸν ζυγόν. οὐ ϲημαίνει δὲ τὸ ἑζέϲθην, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἕζοντο, ὡϲ μιάνθην αἵματι μηροί (Δ 146) ἀντὶ γὰρ τοῦ ἐμιάνθηϲαν ἐπὶ πληθυντικοῦ κεῖται· εἰ γὰρ ἦν ἐπὶ δυϊκοῦ, ἔφη ἂν μιανθήτην ὡϲ κλινθήτην καὶ ἡϲθήτην. ἑζέϲθην οὖν ἀντὶ τοῦ ἑζέϲθηϲαν, ὡϲ τὸ ἐκόϲμηθεν ἀντὶ τοῦ ἐκοϲμήθηϲαν.

    [*](B f. 104a ad δύο κῆρε. Lp  f. 144α c. l. δύο κῆρε.)

    πῶϲ δύο κῆρεϲ ἐντίθηϲιν ὁ Ζεύϲ, ὥϲπερ ἀνὰ μίαν ἑκατέρου ϲτρατοῦ, ἐντὸϲ δὲ τοῖϲ ἑξῆϲ πλείουϲ αὐτάϲ φηϲιν· αἱ μὲν Ἀλχαιῶν κῆρεϲι ὅτι αἱ δύο καὶ πολλαὶ ἂν εἶεν· λέγομεν γοῦν οὖν Lp διττὰ πράγματα. πλειόνων δὲ ἔμφαϲιν διδόντοϲ τοῦ ὀνόματοϲ, εἰκότωϲ ἐντὸϲ τῇ μεταλήψει πλέοναϲ εἶπεν. ἔϲτι δὲ ϲχῆμα ϲυνεκδοχικῶν ϲχημάτων ἕν. quae sequuntur de origine V. κήρ ad Porphyrium referre non audemus.

    [*](4 τίϲ ἡ om. L 12 τὸν om. L 15. 16 Τρώων ἑζέϲθην om L ἔφην L)[*](repetita ὅτι αὐτὸς ἑαυτὸν ὁ ποιητὴς ἐξηγεῖται (lin. 4), tum scholium quod huic subiunximus, multo quidem brevius at servata quaestionis forma ad nos propagatum. Cf. etiam schol. Porph. versui Ψ 259 adscriptum.)[*](1. 2 † B f. 296b ad κῆρε Χ 210: κῆρας τὰς μοίρα λέγει, οὐ τὰς ψτχάς, ὡς ἐξεδέξατο φαύλως . . . . . ἐπάγει γὰρ τὴν μέν, τὸ κέαρ δὲ λέγεται οὐδετέρως ἐπὶ τῆς ψυχῆς . . . . . Cf. Ariston. Θ 70. Χ 210. — Quae supra usque ad lin. edidimus exscripsit Paris. 2679 ap. Cramer., A. P. lIl, p. 11, 24. Idem ap. Apollon. lon. et Hesych. v. κῆρ.)[*](13 Cf. Ariston. Θ 73. 74.)[*](17—20 †B f. 104b ad αἱ μὲν v. 73 (id. Lp f. 144a c. l. αἱ μὲν Ἀχαιῶν): . . . . . τὸ δὲ ἑζέσθην ἀντὶ τοῦ ἕζεσθεν, ὡς ἄερθεν· ὅμοιον ἐστι τῷ μιάνθην αἵματι μηροί ἀντὶ τοῦ ἐμιάνθησαν.)[*](18. 19 Aliter B f. 54a ad τοῖοι τοι ∠ 146 (id. Lp f. 94a c. l. τοῖοι τοι): . . . . . τὸ δὲ μιάνθην ἀντὶ τοῦ μιανθήτην· ἔστι δὲ δυϊκὸν ἐκ συγκοπῆς.)
    119

    72. οὐκ ἄρα, φαϲὶν, ἐχαρίϲατο τῇ Θέτιδι, εἰ μοιρίδιον ἦν. φαμὲν[*](B f. 104b ad ἧμαρ. Lp f. 144a c. l. αἷϲιμον ἧμαρ.) δὲ ὅτι εἰϲ ἐπίταϲιν τῆϲ Μοίραϲ καὶ αὐτὸϲ ὁπλίζεται (v. 43) κατ᾿ αὐτῶν αὐτὴν Lp, ὅπερ ἦν τῆϲ χάριτοϲ.