Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae fasc. I-II, Porphyry, Schrader, Teubner, 1880-1882

15. 16. Διὰ τί ὁ Ἀχιλλεὺϲ τὸν Ἕκτορα εἰλκε περὶ τὸν τάφον τοῦ[*](**B f. 322a ad Ἕκτορα. L f. 493a, Π. Μ(osqu., in Syntip. ed. Matthaeiana) p. 87, Π.) Πατρόκλου, παρὰ τὰ νενομιϲμένα ποιῶν εἰϲ τὸν νεκρόν; ἢ παρανομοῦϲι τὰ αὐτὰ οὐχ οἱ ἀμυνόμενοι ἀλλ’ οἱ ἄρχοντεϲ, ὁ δὲ Ἕκτωρ πρότεροϲ τεροϲ ἐνεχείρηϲε λυβήϲαϲθαι τὸν Πάτροκλον τοιαῦτο. τίϲ γὰρ ἡ Ἔκτοροϲ περὶ Πατρόκλου;

μάλιϲτα δὲ φαίδιμοϲ Ἕκτωρ

ἑλκέμεναι μέμονεν· κεφαλὴν δέ ἑ θυμὸϲ ἀνώγει

πῆξαι ἀνὰ ϲκολόπεϲϲι τάμονθ’ ἁπαλῆϲ ἀπὸ δειρῆϲ

(Ϲ 175—77). εἵλκυϲταί τε πρότεροϲ Πάτροκλοϲ διὰ τὴν τῶν Τρώων περὶ τὸν νεκρὸν προθυμίαν·

ὡϲ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ταύροιο βοὸϲ μεγάλοιο βοείην

λαοῖϲι δοίη τανύειν μεθύουϲαν ἀλοιφῇ·

δεξάμενοι δ’ ἄρα τοίγε διαϲτάντεϲ τανύουϲι

κυκλόϲ, ἄφαρ δέ τε ἰκμὰϲ ἔβη, δύνει δέ τ’ ἀλοιφή,

πολλῶν ἑλκόντων, τάνυται δέ τε πᾶϲα διαπρό·

ὣϲ οἵ γ’ ἔνθα καὶ ἔνθα νέκυν ὀλίγῃ ἐνὶ χώρῃ

εἷλκον ἀμφότεροι (P 389—95)·

καὶ πάλιν·

Ἕκτωρ μὲν Πάτροκλον, ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα,

ἕλχ᾿, ἵν’ ἀπ᾿ ὤμοιιν κεφαλὴν τάμοι (P 125. 26).

ἐκείνων οὖν λελυκότων τὸν νόμον, οὕτωϲ ἐχρήϲατο αὐτοῖϲ Ἀχιλλεύϲ· ὅταν γὰρ βουλόμενόϲ τιϲ κωλυθῇ, ἐκεῖνοϲ μὲν πεποίηκεν, ἀλλ’ ὁ πὰϲχων οὐδὲν πέπονθε. Πάτροκλοϲ δὲ φθάϲαϲ περιείλκυϲται γυμνὸϲ ἐντὸϲ τῷ πεδίῳ διὰ πρόφαϲιν τῶν προθεμένων αἰκίϲαϲθαι τὸ ϲῶμα, ὥϲτ’ ἀπολαμβάνοντι ἔοικεν ὁ Ἕκτωρ ἃ δέδρακεν, οὐ μὴν πάϲχοντι τὰ παράνομα. καὶ φιλανθρωπότερόν γε, ὅτι μόνον ἃ δρᾶϲαι δεδύνηται πέπονἕλκεϲθαι [*](1 M in lemn. ἕλκεϲθαι διὰ Ἀχιλλεὺϲ evan. L 2. 3 ἢ παρανο evan. L 4 ἀνεχείρηϲε codd.. corr. Viil. 4. 5 τὸν Πάτρο. . . . . . . . γὰρ ἡ γνώμη Ἕκτο. . L 5 περὶ Πάτροκλον M 7 post μέμονε L sign. schol. finiti, tum septem fere litterae evanuerunt, deindo pegitur δὲ ἓ θυμὸϲ κτλ. 8 ἀναϲκολόπεϲϲι LM. 9 Πάτροκλοϲ — τὴν om. L 12 δοίη τανύειν με evan. L 11 δὲ τ᾿ ἰκμὰϲ BLM δύνει — ἀλοιφή evan. L τάνυται δέ τε πᾶϲα διαπρό L, in quo reliqua desideruntur 19 ἀπηῦρα B, ubi inter hoc verbum et ἕλχ’ rasura decem. vel undecim litterarum 24 διὰ τῶν πρόφαϲιν προθεμένων coni. Kamm., p. 113 26 δράϲαι B) [*](1 sqq. Vitio vertit Homero h. l. Plato, Resp. III, p. 391 B, quo in refutando Proclus (ad Plat. Remp, p. 391 ed. Basil.) Porphyrii solutione usus est (cf. at p. 268, 10, et Prolegg. III, 2. 3).) [*](18 sqq. † B f. 233b ad τὸν δὲ νέκυν Ρ 127 (id. L f. 371b, Vict. f. 325b): εὔλογον προκατασκευάζει τὴν εἰς τὸν Ἕκτορα αἰκίαν, λέγων ὅτι αὐτὸς ταύτην διαθεῖναι περὶ τὸν Πάτροκλον ἔσπευσεν, cf. † Eust. Ρ, p. 1098, 26 sqq., τοὺς τῶν Ὁμηρικῶν ἀποριῶν λυτικούς afferens, cf. id. Σ, p. 1136, 52 sqq. )

268

θεν, οὐχ ὅϲα δὲ δρᾶϲαι διενοήθη. ἔϲτι δὲ λύειν, φηϲὶν Ἀριϲτοτέληϲ (fr. 158 Acad. Ber.), καὶ εἰϲ τὰ ὑπάρχοντα ἀνάγοντα ἔθη, τι τοιαῦτα ἦν, ἐπεὶ καὶ νῦν ἐντὸϲ τῇ Θετταλίᾳ περιέλκουϲι περὶ τοὺϲ τάφουϲ.

[*](**B f. 300b ad ἐκ δίφροιο Χ 397. A c. l. ἐκ δίφροιο δ᾿ ἔδηϲε. L f. 464b ibid. Lp f. 311a ibid. Cf. schol. min.)

διὰ τί Ἀχιλλεὺϲ θανόντα ϲύρει τὸν Ἕκτορα λέγομεν οὖν, ὅτι οὐ δι’ ὠμότητα, ὅϲ γε καὶ Ἠετίωνα φονεύϲαϲ οὐκ ἐϲύληϲεν, ἀλλὰ ϲὺν αὐτοῖϲ τοῖϲ ὅπλοιϲ ἔθαψεν (Ζ 417), ἀλλ’ ὅτι πρότεροϲ ὁ Ἕκτωρ εἰϲ τὸν Πάτροκλον ἀεικέα μήϲατο ἔργα, οἷα καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ·

κεφαλὴν δέ ἑ θυμὸϲ ἄνωγε

πῆξαι ἀνὰ ϲκολόπεϲϲι, ταμόνθ’ ἁπαλῆϲ ἀπὸ δειρῆϲ

(Ϲ 176. 77)· παρανομοῦϲι δὲ οὐχ οἱ ἀμυνόμενοι ἀλλ’ οἱ ἄρξαντεϲ. ὁ δὲ Καλλίμαχόϲ φηϲιν, ὅτι πάτριόν ἐϲτι Θετταλοῖϲ τοὺϲ τῶν φιλτάτων φονέαϲ ϲύρειν περὶ τοὺϲ τῶν φονευθέντων τάφουϲ· Ϲίμωνα γάρ φηϲι Θετταλὸν τὸ γένοϲ Εὐρυδάμαντα τὸν Μειδίου ϲῦραι ἀποκτείναντα Θραϲύλον τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἁψάμενον τοῦ νόμου πρῶτον· τὸν γὰρ φονέα ἐξάψαι τοῦ δίφρου καὶ περὶ τὸν τοῦ τετελευτηκότοϲ τάφον ἕλκειν, φηϲὶν, ὁ νόμοϲ ἐκέλευεν. ὅθεν καὶ Ἀχιλλεὺϲ ὡϲ Θετταλὸϲ πατρίῳ ἔθει τοῦτο πεποίηκεν.

[*](1 δράϲαι BM 2 ἀνάγοντα conieci; ἀνάγων codd., ἀνάγειν V Rose, Ar. ps., p. 169 3 post τοὺϲ τάφουϲ excidisse τοὺϲ νεκρὸϲ aut τοὺϲ φονευθένταϲ coni. Matthaei 4 L praescrpt. ἀπορία ϲώζει τὸν Ἕκτ. L καὶ λέγομεν ὅτι ALp λύϲιϲ. λέγομεν ὅτι οὐ διωμολόγηται ὅϲ γε καὶ ἠετίων φονεὺϲ οὐκ κτλ. L 5. 6 ἀλλ’ αὐτὸν ϲὺν τοῖϲ ὅπλ. Lp 6 πρότερον B 8 ἑ om. ABL δέ γε Lp 9 ἀνὰ ϲκολόπεϲι ταμῶν θ’ ἁπαλῆϲ κτλ. L ἐπὶ ϲκολόπεϲϲι ταμόνθ᾿ ἁπ. ὑπὸ δειρῆϲ A 11 Θεϲϲαλοῖϲ A 12 φονεῖϲ Lp 12—17 Ϲίμωνα — πεποίηκεν e cod. Lips. dedi, nisi quod Ϲιμόν, quod ibi legitur, cum schol. A et schol. min. et schol. Ovid. (v. infra ad v. 10 sqq.) in Ϲίμωνα, ϲύραι in ϲῦραι, Θράϲυλον in Θραϲύλον mutavi, τοῦ post περὶ τὸν (lin. 15) et v. τάφον (ibid.), quae exciderunt, inserui, et φηϲίν quod ante ἕλκειν legitur transposui. Eadem BL ita exhibent: Ϲιμὸϲ γάρ φηϲι Θετταλὸϲ 〈Θεϲϲαλὸϲ L⟩ τὸ γένοϲ Εὐρυδάμαντα τὸν Μηδίου ϲύραι ἀποκτείναντα Θράϲυλον ⟨κτείναντα ϲῦραι Θράϲυλον L⟩ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀψαϲθαι τοῦ νόμου πρῶτον. τοῦτον γὰρ ἐξάψαι τοῦ δίφρου τὸν φονέα καὶ περὶ τὸν τοῦ τετ. τάφ. ἕλκειν. ὡϲ Θεϲϲαλὸν οὖν καὶ τὸν Ἀχ. πατρ. ἔθ. καὶ τοῦτο ποιῆϲαι καὶ δῆϲαι τὸν Ἕκτορα, A autem ita: Ϲίμων γάρ φηϲι τοῦτον ἐξάψαι τοῦ δίφρου τὸν φον. καὶ περὶ τὸν τοῦ τετ. τάφ. ἕλκειν, ὅθεν καὶ τὸν Ἀχ. ὡϲ Θεϲϲαλὸν πατρ. ἔθ. τοῦτο ποιῆϲαι)[*](1 Aristotelis memoria an e Θεσσαλῶν πολιτεία hausta sit dubitavit Heitz, verl. Schr. d. Arist., p. 215; ad Ἀπορήματα V. Rose, Ar. ps. p. 169, retulit.)[*](10 sqq. Proclus ad Plat. Remp. l. c., qui hac solutione integra etiam tum usus est (respexit enim non solum h. l., sed etiam es quae alterum scholium affert), e Callimacho versus attulit πάλαι δ’ ἔτι Θεσσαλὸς 〈Θεσσαλὸν Proci.⟩ ἀνὴρ ῥυστάζει φθιμένων ἀμφὶ τάφον ⟨Blomf.; τύμβον Proci.⟩ φονέας. Ad Aetia. Soheider retulit (fr. 466), cuius rationibus clausula scholii qualem e cod. Lips. h. l. constituimus non obstat. Ex eodem Callimachi loco schol. Ovid. Ib. 329 (p. 465 Merk.) petitum esse: Callimachus dicit Eurydamantem et Thresyllum inimicos fuisse, Eurydamantem vero a Simone L.arissaeo circa tumulum Thrasylli raptatum esse, Schneider (p. 281. 627) recte monuit.)

269

22. Schol. de v. ἀεικίζειν et sim. notione v. in extr. opere (ζητ. 35).

73. ψευδὲϲ τοῦτο. τάχα οὖν φηϲιν ὅτι ὡϲ μήτηρ ϲυμπάρεϲτιν[*](B f. 323b ad μήτηρ. Vict. f. 442a.) αὐτῷ τῷ νεκρῷ Ἀχιλλεύϲ. ἢ ὑπερβολικῶϲ τοῦτο εἶπεν ἀπὸ τοῦ ϲυνιϲτάντεϲ εχῶϲ αὐτὴν ἐκεῖϲε φοιτᾶν.

81. v. ad p. 164, 12 sqq.

117. τὸ δὲ ἐφήϲω οὐκ ἐϲτιν ἐπιπέμψω ἁπλῶϲ, ἀλλ’ ἔϲτιν ἐντο[*](*B f. 323b. M p. 99, Π.) λὰϲ αὐτῇ δοὺϲ πέμψω. τίϲ δὲ ἡ ἐντολή; λύϲαϲθαι φίλον υἱὸν ἰόντ᾿ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν· ἐφετμὴ γὰρ ἐντολή, παρὰ τὸ ἐφίεϲθαι γεγονυῖα, ὅ ἐϲτιν ἐντέλλεϲθαι· ὑμέων δ’ ἀνδρὶ ἑκάϲτῳ ἐφιέμενοϲ τάδε εἴρω (ν 7), ὡϲ εἰ ἔλεγεν ἐφετμὰϲ ποιούμενοϲ.

130. ἀθετεῖται· ἀνοίκειοϲ γὰρ ἥρωι καὶ θεῷ. ἴϲωϲ διὰ τὸ πολλοὺϲ[*](Vict. f. 443a.) ἀντ’ αὐτοῦ κτήϲαϲθαι ἐκγόνουϲ. ἢ τάχα ὑποκλέπτουϲα αὐτὸν τοῦ πένθουϲ ταῦτά φηϲι. ϲυγκοιμᾶται οὖν Βριϲηίδι μετὰ ταῦτα (v. 675).

172. ad ζητ. ιζ΄.

221. Ὅμηροϲ, ὁπόταν τὸ γένοϲ προείπῃ καὶ τὸ ϲυνεκτικόν τινων,[*](*B f. 3O8b ad ἄεθλα Ψ 259. L f. 474a ibid., Π.) ἐπιφέρειν εἴωθε καὶ τὰ περιεχόμενα εἴδη, οὐ μέντοι διὰ τοῦ διαζευκτικοῦ κοῦ ϲυνδέϲμου, ὃϲ οὐκ ἔϲτι ϲυναγωγόϲ, διὰ δὲ τοῦ ϲυμπλεκτικοῦ καὶ ἀναφορικο καὶ ὑπάρχειν πάντα ϲημαίνοντοϲ, ὥϲπερ ἐντὸϲ τούτοιϲ· νηῶν δ’ ἔκφεῤ ἄεθλα (Ψ 259)· τὸ γενικὸν τοῦτο· τὰ δὲ εἴδη· [*](3. 4 ἢ — φοιτᾶν, quae B om., e Vict. add, 6 scholium *B scholio manus priorIs ad Ἶριν v. 117 relato: ἐντελουμένην αὐτῷ τὰ περὶ τούτου τὴν Ἶριν ἀποπέμψω, πέμψω, signo scholii finiti eraso, subiunctum est, qua re δέ illud, quo M caret, explicatur 15 BL inc.: ἐκ τούτου δείκνιται 〈ὁ L⟩ Ὅμηροϲ κτλ. (v. infr. ad. h. v.) 16 διὰ τούτου διαζ. L) [*](2 — 4 Versus 71 — 73 ab Aristarcho reiectos fuisse, ὅτι ψεῦδος περιέχουσιν· οὐ γὰρ διὰ παντὸς συνδιατρίβει αὐτῷ ἡ Θέτις, Ariston. docet. — Schol. h. l. editum ad Pium Hiller, Phil. XXVIII, p. 114, retulit.) [*](6 (Cf. Hes. v. ἐφίημι: ἐφιέναι κελύω, ἐπιτρέπω. Dissentit Eust. Ω, p. 1341 extr.: τὸ δὲ ἐφήσω ἐνταῦθα μὲν ἀντὶ τοῦ ἐπιπέμψω κεῖται· ἀλλαχοῦ δὲ δύνατα ἴσον τῷ ἐντελοῦμαι.) [*](11 sqq. aristarchus v. 130—32 obelo notavit, ὅτι ἀπρεπὲς μητέρα υἱῷ λέγειν· ἀγαθόν ἐστι κτλ., v. Ariston.; cf. Plut. aud. poet. 12: πάλιν αἴχιστ δοκεῖ τὸν οἱὸν ἡ Θέτις ἐφ᾿ ἡδονὰ παρακαλεῖν καὶ ἀναμιμνήσκειν ἀφροδισίων. Schol. Vict. Pio Hiller l. c. tribuit.) [*](15 sqq. Scholium ad locum Ψ 259, cui in codd. B L, verbis ἐκ τούτου δείκνυται extra sententiae conexum praemissis, adscriptum est, non pertinere in aperto est Neque enim perspicitur, qui factum sit, ut ex eo loco tractando profectus ad quaestionem de Leode, utrum vates sit habendus necne, deferretur. Optime contra omnia inter se cohaerent, si statuimus de versu Ω 221 Porphyrium agentem quaesivisse, num μάντεις, qui ibi commemorantur, genus sint, θυοσκόους et ἱερῆας qui ibidem sequuntur ut species suas comprehendens (cf. Nicanor 221). Quam verborum accipiendorum rationem improbans Pορυηυριθσ primum quidem negat, coniunctionibus disiunctivis eodem modo quo copulativis fieri soleat species generi subiungi, deinde docet θυοσκόους, qualis Leodes ille fuerit, non esse vates. Ex eadem quaestione excerptum esse schol. ad Α 462 servatum, cum collato uno cum altero apparet tum iis evincitur, quae in canonis- )

270

λέβητάϲ τε τρίποδάϲ τε

ἵππουϲ θ’ ἡμιόνουϲ τε βοῶν τ’ ἴφθιμα κάρηνα

ἠδὲ γυναῖκαϲ ἐυζώνουϲ πολιόν τε ϲίδηρον.

πάλιν εἰπὼν πολλὰ δ’ ἀγὰλματ’ ἀνῆψεν (γ 274) ἐπάγει τὸ εἶδοϲ, ὑφάϲτά τε χρυϲόν τε, καὶ πάλιν εἰπὼν μῆλα ἐπάγει τὸ εἶδοϲ, ὄιέϲ τε καὶ αἶγεϲ (ι 184). καὶ

Βοιωτῶν μὲν Πηνέλεωϲ καὶ Λήιτοϲ ἦρχον (Ε 194),

καὶ οἵ θ’ Ὑρίην ἐνέμοντο καὶ Αὐλίδα πετρήεϲϲαν. πάλιν φυτόν εἰπὼν (ω 246) ἐπάγει·

οὐ ϲυκῆ, οὐκ ἄμπελοϲ, οὐ μὲν ἐλαίη,

οὐκ ὄχνη, οὐ πραϲιή τοι ἄνευ κομιδῆϲ κατὰ κῆπον·

πρὸϲ μὲν τὸ φυτόν ἀπέδωκε τὴν ϲυκῆν καὶ τὴν ἄμπελον καὶ τὴν ἐλαίαν καὶ τὴν ὄχνην, πρὸϲ δὲ τὸν κῆπον ταῦτά τε καὶ τὴν πραϲιάν. λέγει γὰρ αὐτόϲ που· καί μοι κῆπον ἔχει πολυδένδρεον (δ 737). κῆποϲ δὲ ὁ καταπνεόμενοϲ· Ζεφυρίη πνείουϲα τὰ μὲν φύει ἄλλα δὲ πέϲϲει (η 119). καὶ ἀπο δὲ ψυχὴν ἐκάπυϲεν (Χ 467) ἀντὶ τοῦ ἀπέπνευϲε. πραϲιὰν δὲ ἀπὸ τῶν λαχανευομένων τόπων πράϲοιϲ, ἅπερ καὶ ἐπ’ ἐϲχάτοιϲ φυτεύουϲιν· ἔνθα δὲ κοϲμηταὶ πραϲιαὶ παρὰ νείατον τον ὀρχόν (η 127) καὶ τὰ ἑξῆϲ ἔπη.

[*](*B (v. ann. crit. h. l. L f. 475a, Π)

πάλιν δένδρεα δ’ ὑψιπέτηλα κατὰ κρῆθεν χέε καρπόν (λ 588)· δένδρον τὸ γένοϲ, οἷϲ ἐπάγει τὰ εἴδη· ὄχναι καὶ ῥοιαὶ καὶ [*](3 πολύ τε ϲίδ. L 6 ὄιϲ τε L 6—8 καὶ Βοιωτ. πετρήεϲϲαν om. P (id. in schol. Od., v. infr. ad p. 269, 15 sqq.) 9 φυτὰ L 11 πραϲίη BL 13 πραϲίαν L 14. 15 κῆποϲ corr. e κῆπον L 16 πάϲϲει B 17 λαχνευομένων L πράϲοιϲ, quod codd. om., ex Eust. η, p. 1574, 28, addidi 19 post καὶ τ. ἑξ. ἔπη in codd BL sequitur: τὰ μὲν οὖν ϲυνεκτικὰ πολλῶν κτλ., qunc p. 271, 16 sqq, edidimus (cf. quae infra ad lin. 20 notavimus) 20 in cod. B post verba πρὸϲ οὐρανὸν εὐρὺν ἄερθεν (p. 272, 8) vacuum spatium trium fere litterarum capax, tum πάλιν δένδρεα κτλ.; L nonum schol. hubet, c. lemm. δένδρεα δ’ ὑψιπέτηλα κάρηθεν χέε καρπὸν, tum inc.: δένδρον τὸ γένοϲ κτλ.) [*](matis e Manuele Moschopulo, qui qunestiouem etiam tum integram legisse videtur, excerptis (p. 698, 4 Bachm.) ad Α 62 exstant (exscrpt. schol. Barocc. ap. Cramer., An. Ox. IV, p. 407): οὐ περιεκτικὸν ὄνομα ἐνταῦθα τοῦ ἱερέως καὶ τοῦ ὀνειροπόλου ἀξιοῖ ὁ Πορφύριος εἶναι τὸν μάντιν. ἐπιχειρεῖ δὲ τοῦτο διὰ τῶν τοιοτων ἐπιδεικνύναι· ὁ Ὅμηρος, φησὶν ὁπόταν τὸ γένος προείπῃ καὶ τὸ περιεκτικόν τινων κτλ. Ceterum quae inde ab initio scholii usque ad p. 270, 19 leguntur, etiam in cod. M et in formam redacta breviorem in codd. EQ ad γ 274 servata sunt (ubi illa ἐκ τούτου δείκνυται non exstant).) [*](14—19 Quae uncinis inclusimus cum ea re, de qua Porphyrius agit, minime nime cohaerentia, aliunde, velut e lexicis vel ex Eustathio illata esse videntur. Cf. e.c. Hesych. πρασιαί· αἱ ἐντὸϲ τοῖς κήποις τετράγωνοι λαχανιαί, οἷον περασιαί, διὰ τὸ ἐπὶ πέρασι τῶν κήπων, Eust. Ε, p. 595, 22 Χ, p. 1280, 34.) [*](20—p. 271, 15 Scholium quod cum iis verbis quae in cod. B antecedunt (v. ann. crit. l. 19. 20) non cohaerere res ipsa docet, alterum excerptum esse videtur ex eodem quo ea quae apud nos antecedunt fonte (cf. quae ad p. 269. 15 sqq. attulimus) petitum neque enim video cur Πορφυρίου illi a Leid. addidi,)

271

μηλέαι ἀγλαόκαρποι. καὶ πάλιν ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει (ε 238), καὶ ἐπάγει· κλήθρη τ’ αἴγειρόϲ τ’ ἐλάτη τ’ ἦν οὐρανομήκηϲ. καὶ εἰπὼν ὁ δ’ ἐρινεὸν ὀξέι χαλκῷ τάμνεν (Φ 37) ἐπάγει τὸ εἰδικώτερον· νέουϲ ὄρπηκαϲ. καὶ πάλιν ἀμφόνον εἰπὼν (Κ 297) ἐπάγει τὰ ἐκ τοῦ φόνου· ἂν νέκυαϲ διό τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα· καὶ γὰρ οἱ νέκυεϲ καὶ τὸ αἷμα καὶ τὰ ἔντεα ἐκ τοῦ φόνου· καὶ πάλιν ἀλλὰ φόνοϲ τε καὶ αἷμα καὶ ἀργαλέοϲ ϲτόνοϲ ἀνδρῶν (Τ 214). λέγει δὲ καὶ τὸν τόπον, ἔνθα οἱ φονευθέντεϲ, φόνον·

ἀλλ’ ἐξελθόντεϲ μεγάρων ἕζεϲθε θύραζε

ἐκ φόνου εἰϲ αὐλήν (χ 375).

τὸ οὖν ἀμφόνον δύναται ἐπὶ τοῦ τόπου τῶν πεφονευμένων ἀκούεϲθαι, ἔνθα ἦϲαν οἱ νέκυεϲ καὶ τὰ ἑξῆϲ. τὸ δὲ ἐρευγόμενοι φόνον αἵματοϲ (Π 162) ἀποδεδώκαμεν ἀντὶ τοῦ αἷψα φόνου. δύναται δὲ φόνον λέγειν ἐντὸϲ ὑπερβολῇ τὸ πλῆθοϲ τὸ ἐκ τοῦ αἵματοϲ τῶν φονευθέντων]. θέντων.

τὰ μὲν οὖν ϲυνεκτικὰ πολλῶν ὁμοῦ οὕτω, τὰ δὲ διαζευκτικά·[*](*B (v. ann. crit. h. l.) L f. 474a.) μάντιν ἢ ἰητῆρα κακῶν ἢ τέκτονα δούρων ἢ καὶ θέϲπιν ἀοι δόν (ρ 384. 85). τούτοιϲ οὖν ὅμοιον τὸ τῶν οἳ μάντιέϲ εἰϲι θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ (Ω 221).---ὁ δὲ Λειώδηϲ (φ 144) ὅτι οὐκ ἔϲτι μάντιϲ δῆλον· οὐδὲν γὰρ ποιεῖ αὐτὸν προλέγοντα τοῖϲ μνηϲτῆρϲιν, ὥϲπερ τὸν Θεοκλύμενον·

ἆ δειλοί, τί κακὸν τόδε πάϲχετε νυκτὶ μὲν ὑμέων

εἰλύαται κεφαλαί τε πρόϲωπά τ’ ἔνερθέ τε γοῦνα;

(υ 351 2) καὶ ἐπάγει· [*](2 κλεῖθροι τ’ B, κλεῖθροί τ’ ἔγειρόϲ τε L 3 τότε pro τάμνεν L 4 ὅρπηκαϲ L 5 ἂν om. BL; τὰ ἐκ φόνου νέκυν L 6 τὴν ἔντεα (?) L 7 ἀνδρῶν om. B; ἀργ. ϲτόνοϲ γέγονεν ἀνδρῶν L 8 verbo φόνον schol. B finitur; quae lin 9—15 sequuntur, in uno L exstant; in quibus esse videntur lin. 12—15), quae non ab ipso Porph. profecta sint, sed iis qui scholia transcripserunt debeantur 16 τὰ μὲν οὖν ϲυνεκτ. κτλ. in codd. B L post illa καὶ τὰ ἑξῆϲ ἔπη (p. 270 19) leguntur 17 ἢ ἱερῆα κακῶν L 19 Lacuna, quam sipnificavi, in codd. non exstat (cf. infr. ad lin. 16) 19. 20 ὅτι οὐκ ἔϲτιν μαντικὸϲ L 22 εὖ δηλοῖ L τόδε supr. lin. scrpt B 23 πρόϲωπα τε νέρθε τε L) [*](dito fides negetur. Praestare igitur visum est h. l. scholio inserere, quam toti scholio finito et alienissimo quidem loco subiungere.) [*](3 Cf. Nicanor Φ 37 et Friedl. p. 95.) [*](8 Cf. Eust. χ. p. 1930, 60.) [*](12 sqq. Cφ Porph. Π 162.) [*](16— p. 272, 8 Verba scholii, in quibus sub finem inesse videntur quae aliunde illata sint (v. ad p. 272, 6). suppleri possunt ex altero scholio (Α 462) ex eadem quaestione petito, quod huic subiunximus (cf. ad p. 269, 15 sqq.; 272, 10).) [*](21 sqq. Cf. Plut. V. Hom. cap. 212 Theoclymenum exemplum μαντείας ἀτέχνου καὶ ἀδιδάκτου quam Stoici statuerint afferens.)

272

εἰδώλων πλεῖον πρόθυρον, πλείη δὲ καὶ αὐλὴ

ἱεμένων ἔρεβόϲδε,

ὡϲ τῶν παρακολουθούντων αὐτοῖϲ δαιμὸνων ἤδη ἀφιϲταμένων καὶ εἰϲ Ἅιδου ἀπιόντων, ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ Ἕκτοροϲ ἔφη ῥέπε δ’ Ἕκτοροϲ αἴϲιμον ἦμαρ, ᾤχετο δ’ εἰϲ Ἀίδαο, λεῖπε δέ ἑ Φοῖβοϲ Ἀπόλλων 5 λων (Χ 212 sqq.), καὶ ἐπὶ τῶν ἀποθνήϲκειν μελλόντων

αἱ μὲν Ἀχαιῶν κῆρεϲ ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ

ἑζέϲθην, Τρώων δὲ πρὸϲ οὐρανὸν εὐρὺν ἄερθεν

(Θ 73. 74).

[*](*B f. 15a ad ἐπὶ ϲχίζῃϲ Α 462. Lp f. 62a ibid., c. l. καῖε δ᾿ ἐπὶ ϲχίζῃϲ)

ἠγνόηϲάν τινεϲ καὶ τὸν θυοϲκόον, ἀποδιδόντεϲ τὸν αὐτὸν μάντιν. τιν. δοκεῖ δ’ ἐμοὶ ἱερέα αὐτὸν ἀποδιδόναι, ἀπὸ τοῦ καίειν τὰ θύη. λέγει γὰρ καῖε δ’ ἐπὶ ϲχίζῃϲ ὁ γέρων (Α 462) ὁ οὖν καίων τὰ τεθυμένα τοῖϲ θεοῖϲ θυοϲκόοϲ· θεοῖϲι δὲ θῦϲαι ἀνώγεο Πάτροκλον (Ι 219) καὶ τὸν πῦρ κῆαι ἄνωγε (ο 97) καὶ πῦρ μέγα κειάμενοϲ (Ψ 51). καὶ ὁ Χρύϲηϲ δὲ λέγει ἢ εἰ δή ποτέ τοι κατὰ πίονα μηρί’ ἔκηα (Α 40). ἀπὸ ϲυμβεβηκότοϲ οὖν θυοϲκόοϲ ὁ ἱερεύων τοῖϲ θεοῖϲ ἐκ τῶν ἰδίων, καὶ εἴ τιϲ ἄλλοϲ βούλοιτο. πῶϲ οὖν ὁ Λειώδηϲ φηϲὶν αὐτὰρ ἐγὼ μετὰ τοῖϲι θυοϲκόοϲ οὐδὲν ἐοργὼϲ κείϲομαι (χ 318). πρὸϲ ὃν ἀποκρίνεται· εἰ μὲν δὴ μετὰ τοῖϲι θυοϲκόοϲ εὔχεαι εἶναι, πολλάκι που μέλλειϲ ἀρήμεναι ἐντὸϲ μεγάροιϲι, τηλοῦ ἐμοὶ νόϲτοιο τέλοϲ γλυκεροῖο γενέϲθαι (χ 321—23)· τοὺϲ γὰρ ἱερέαϲ ποιεῖ καὶ καταρωμένουϲ, ὥϲπερ τὸν Χρύϲην, οὐ τοὺϲ μάντειϲ. ὅταν οὖν εἴπῃ ἢ οἳ μάντιέϲ εἰϲι θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ (Ω 221), οὐ δεῖ ϲυνάπτειν τῷ θυοϲκόοι, ἢ ἱερῆεϲ, ἀλλὰ θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ, ἵν’ ᾖ ἐπίθετον τῶν ἱερέων τὸ θυοϲκόοι, τὰ τεθυμένα καίοντεϲ· ὁ γὰρ διαζευκτικὸϲ ἄλλουϲ καὶ ἄλλουϲ δηλοῖ, ὡϲ τὸ ἀλλ’ ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερῆα ἡ καὶ ὀνειροπλέων [*](1 πλέων B καὶ om. codd. 2 ἱεμένων e corr. L 4. 5 ῥέπε — Ἀίδαο om. codd. 7 πολυβοτείρη codd. 8 v. ad p. 270, 20 11 δοκεῖ δέ μοι BLp 13 τὰ τι θύμια (sic) Lp 20 εὔχεαι, χ e corr., Lp εὐρημέναι Lp 23 οἳ evan. B 24. 25 ἀλλὰ ἢ θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ BLp; prius ἢ sensu flagitante omisi; W Ribbeck, Mus. Rh. XXXV, p. 469, ἀλλὰ ἢ μάντειϲ ἢ ἱερῆεϲ coni.) [*](25 ἵν’ ᾖ bis scrpt. B 27 ἀλλάγε B) [*](6 Aliter Porphyrius Θ 70 (p. 118, 10), ita ut vel hanc ob causam ultima scholIi verba (ut videtur inde a lin. 3 vel 4) ab eo abiudicanda esse contenderis.) [*](10 sqq. Cf. ad p. 211, 16. — Verbo μάντιες loco Ω 221 θυοσκόιο iunsgi posse Nicanor docuit (schol. A h. l.). Ita θυοσκόος εἶδος μάντεως esse dicitur ab Apollon, cf. Hesych. Contra sacerdotem esse θυοσκόον praeter Eust. χ, p. 1928, 62, τοὺς παλαιοὺς afferentem, Suid. h. v. contendit.) [*](25 Cf. ad lin. 10 sqq.) [*](26 Cf. ad p. 269, 15 sqq.) [*](27 sqq. Cf. scholia excerpta quae Α 62. 63 edidimus, in quibus ea quae p. 5, 15 leguntur ὁ δὲ Πορφύριος ἱερέα λέγει τὸν διὰ θυσιῶν (μαντευόμενον) ea re male Porphyrii sententiam reddere videntur, quod, cum ille sacerdotum )

273

πόλον (Α 62). περὶ τριῶν γὰρ ἔφη· περὶ μάντε ωϲ, ὃϲ ἐκ ϲημείων ἢ τεράτων ἢ οἰωνῶν ἢ ἐκ τινων ϲυμβόλων ἢ ἀποβάντων λέγει καὶ μαντεύεται, ὡϲ ὁ Κάλχαϲ ἐκ τοῦ λοιμοῦ τὴν Ἀπόλλωνοϲ μῆνιν, ἐκ τοῦ δράκοντοϲ καὶ τῶν ϲτρουθῶν τὰ περὶ τὴν πόρθηϲιν τοῦ Ἰλίου, ὁ δὲ Θεοκλύμενοϲ ἐξ οἰωνῶν, ἀετὸν θεαϲάμενοϲ τίλλοντα πέλειαν (ο 529). καὶ ἡ Ἑλένη ἐπὶ τῶν ἁρπαϲάντων τὸν ἥμερον χῆνα ἐκ τῆϲ αὐλῆϲ· κλῦτέ μοι, αὐτὰρ ἐγὼ μαντεύϲομαι, ὡϲ ἐνὶ θυμῷ ἀθάνατοι βάλλουϲιν (ο 172). ὁ μὲν οὖν μάντιϲ τοιοῦτοϲ, ὁ δὲ ἱερεὺϲ ἀρᾶται καὶ εὔχεται τῷ θεῷ, οὗπερ καὶ τὴν ἱερωϲύνην ἔχει, ὡϲ ὁ Χρύϲηϲ καταρᾶται μὴ τυχὼν τῆϲ θυγατρόϲ, καὶ πάλιν τυχὼν ὑπερεύχεται---ὁ δ’ ὀνειροπόλοϲ ἔμπειρόϲ ἐϲτιν ἀποκρίναϲθαι ὀνείρατα, ὥϲπερ Πηνελόπη τὸν Ὀδυϲϲέα καὶ τοὺϲ χῆναϲ ὁραθένταϲ ἐπερωτᾷ ἐνύπνια διελέϲθαι καὶ ϲαφηνίϲαι (τ 533 sqq.). καί τινα Εὐρυδάμαντα ὀνειροπόλον γέροντά φηϲι μὴ κρίναϲθαι τοῖϲ ἑαυτοῦ παιϲὶν ὀνείρουϲ, ὁπότε ἤρχοντο ἐπὶ τὸν πόλεμον (Ε 150), οὐ μὰ Δία θεαϲάμενοϲ αὐτόϲ· οὐδὲ μὴν ἐκείνουϲ ἰδεῖν ἔφη, ἐξ ὧν καὶ ἔμελλεν ὁ πατὴρ κρίνειν αὐτοῖϲ τὸ μέλλον. ὅτι δὲ διέζευκται ὁ θυοϲκόοϲ ἱερεὺϲ τοῦ μάντεωϲ δῆλον· τῶν οἳ μάντιέϲ εἰϲι θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ.

[*](1 περὶ μάντεωϲ evan. B 4 καὶ τῶν ϲτρουθῶν evan τῆϲ Ἰλ. Lp 5 θεοκλήμενοϲ Lp 10 τυχὸν Lp de lacuna quae post ὑπερεύχεται statuenda. videtur v. ad p. 272, 27 sqq.)[*](res a μαντικῇ distinxerit, verbo μαντεύσεθαι utuntur. Negasse tamen Porphyrium a sacerdotibus, quamvis futura non pruedixerint, numinis volun- tatem aut iram hominibus aperiri, quod si verum esset versus Α 62 omni sensu careret, nemo contendet; veri igitur simile videtur, in scholio quod h, l. edidimus excidisse nonnulla, praesertim cum quae in codd. tradita sunt de sacerdote versu Α 62 commemorato multo brevius agant quam de vate et de ὀνειροπόλῳ. Quam ob rem p. 273, 10 laenam significavi. Neque neglegendum est, quamvis de re ipsa rectissime Lobbeck, Agl. I, p. 262 iudicaverit, veteres in Homero artem haruspicinam iuvenire sibi visos esse, v. Plut. V. Hom. cap. 212, et, qui maxime huc facit, Galen. ad Hippocrat. de vict. in morb. acut. I (XV, p. 442 K.): ὡσαύτως τῷ ποιητῇ . . . καὶ γὰρ κἀκεῖνος . . . φησὶν ἀλλ᾿ ἄγε δή τινα μάντιν κτλ., ἱερέα μὲν λέγων τὸν ἱεροσκόπον, ὀνειροπόλον δὲ τὸν περὶ τοὺ ὀνείρους ἔχοντα, μάντιν δὲ τὸν οἰωνιστήν, cf. praeterea Apollon. v. ἱερεύς, Hesych. v. θυοσκόος, Et. M. 457, 43, schol. B Ω 221, Eust. Ω, p. 1346, 41.)[*](10 sqq. Porphyrium v. ὀνειροπόλος duas notiones, quas alii unam ab altera. distinxerint (ut sit ὀνειροκρίτης aut κάτοχος ὀνείροις0, esse voluisse (ut etiam Hesych. v. ὀνειροπόλο et Eust. Α, p. 48, 14), cum ex iis quae h. l. (v. lin. 15. 16) leguntur tum e scholiis, quae ad Α 62. 63 edidimus, concludendum (v. ad p. 5, 5 sqq.). Veri enim simile videtur, in quaestione, unde scholium h. l. editum fluxit, paullo plura de ὀνειροπόλῳ illo qui Α 63 commemoratur dicta fuisse, in quibus vel difficultas illa vix neglegenda, quae p. 5, 7 movetur (οἱ δὲ ὀνειροπόλο μηδενὸς ὀνείρου νῦν ζητουμένου παρέλκουσι), allata et soluta fuerit.)[*](15 Aristarchum ὀνειροπόλον interpretatum esse τὸν διὰ τῶν ἰδίων ὀνείρων μαντευόμενον Ariston. docet, v. ad p. 6, 6.)

274

[*](*B f. 328b ad τελειότατον. Μ p. 113. Cf. Phil. XVIII, p. 346, Π.)

315. 16. ἐζητήθη ποίου μέμνηται ἐνταῦθα Ὅμηροϲ αἰετοῦ, τοῦ πυγάργου ἢ τοῦ ἀφροδιϲίου ἢ πέλλου, περὶ ὧν φηϲιν ἐντὸϲ τῇ Ἰλιάδι Κ (274). καὶ πάλιν αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων μέλανοϲ τοῦ θηρητῆροϲ περὶ οὗ φηϲιν ἐντὸϲ τῇ Ἰλιάδι Φ (252). ἐϲτι δὲ ὁ αὐτόϲ, καλούμενοϲ μορφνὸϲ ὀνόματι καὶ μέλαϲ δὲ ὤν. περὶ οὗ φηϲιν Ἀριϲτοτέληϲ (hist. anim. lX, 32)· ,,ἕτεροϲ δὲ μέλαϲ χρόαν καὶ μέγεθοϲ ἐλάχιϲτοϲ καὶ κράτιϲτοϲ· οἰκεῖ δ’ ὄρη καὶ ὕλαϲ, καλεῖται δὲ μελαναίετοϲ καὶ λαγωϲφόνοϲ ἔϲτι δὲ ὠκυβόλοϲ“. ἐπεὶ τοίνυν κοινῶϲ αἰετὸν ἔφη, προϲέθηκε μέλανοϲ. εἶτα ἐπικυρῶν τοῦ θηρητῆροϲ. οἱ δὲ κατεψεύϲαντο τοῦ ποιητοῦ ὡϲ μελανόϲτου ὑφ’ ἐντὸϲ ὡϲ Ὀρέϲτου εἰρηκότοϲ διὰ τὸ καὶ Δημόκριτον ἱϲτορεῖν ἐπὶ τοῦ ἀετοῦ τὰ ὀϲτᾶ μέλανα εἶναι, καταψευδόμενοι τῆϲ ἀληθείαϲ· ὀϲτοῦν γὰρ μέλαν οὐδενὸϲ ζώου εὑρίϲκεται· οὐδ’ ἂν εἶπεν ὁ ποιητὴϲ ὀϲτοῦν, εἰωθὼϲ ὀϲτέον λέγειν τριϲυλλάβωϲ. ἀλλ’ οὐτόϲ ἐϲτιν ὁ μέλαϲ, ὁ θηρητήρ, ὃν Ἀριϲτοτέληϲ μὲν κράτιϲτον ἔφη, Ὅμηροϲ δὲ ὅc θ’ ἅμα κάρτιϲτόϲ τε καὶ ὤκιϲτοϲ [*](1 ἀετο M 2—4 ἐντὸϲ τῇ ἰλιάδι κ εἰϲ τὸν ϲογ ϲτίχον, οὖ ἡ ἀρχὴ τοῖϲι δὲ δεξιὸν ἦκεν ἐρωδιν. καὶ ζήτει τοῦτο εἰϲ τὴν ἀρχὴν τῆϲ ἰλιάδοϲ λ ἔνθα ἐϲτὶ τὸ κιϲϲίον. καὶ πάλιν αἰετοῦ θηρητῆροϲ ἔϲτι δὲ ὁ αὐτὸϲ κτλ M 8 ἀετὸν M 10 ὡϲ post τ. ποιητ. om. B, ins. Bkk.; τοῦ ποιητοῦ τοῦ μελ. M 11 ἐπὶ τῶν ἀετῶν M 14. 15 ἔφη κράτιϲτον M κράτιϲτόϲ τε M) [*](1—4 Verbis quae uncinis inclusi scholium, quo de aquila et Φ 252 et Ω 31 venatrice vocata quaesitum fuerat, ratione parum idonea ad h. l. refertur, quod ex initio scholii Mosq. melius etium perspicitur. Excidisse autem vel aliis rebus perverse a transcribentibus additis obscurata esse videntur, quae olim eorunm loco fuerunt; in quibus commemoratum fuisse conicias genus aquilarum larum πύγαργον (Aristot. l. c.) vocatum, quod scholiastae causa exstitit ut ad ardeam πύγαργον, de qua ad Κ 274 (p. 155, 10) agitur, legentes revocaret. Ceterum, cum initio huius quaestionis exigua fides habenda sit, non dissimulandum est, dubitari posse num recte Porphyrio scholium tribuatur; neque tamen habeo, cur codici, quo usus Dindorf (Phil. l. c.) ad eum auctorem retulit, fidem denegem.) [*](5 Aquila, quam μορφνὸν s. πλάγγο s. νηττοφόνον vocent, cuius Homero merus mentionem fecerit ἐντὸϲ τῇ τοῦ Πριάμου ἐξόδῳ, ab Aristotele ab ea, quae verbis in textu allatis describitur, distinguitur. Confudit Porphyrius, nisi transcribentium neglegentia plura exciderunt.) [*](9 sqq. † Lp f. 301a (signo apposito ad v. μέλανος τοῦ θηρητῆρος Φ 252 relatum): Ἀριστοτέλης ρ συνθέτως μελανόστου, καὶ ὡς Ὀρέστου βαρυτόνως ἆναγιωώσκει. φησὶ γὰρ τοὺς ἀετοὺς μέλανα ὀστᾶ ἔχειν. τινὲς δὲ γράφουσι μελανόσσου, παρὰ τὸ μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχειν. Ἀρίσταρχον δὲ παρατίθενται ἀορίστως ἀνεγνωκέναι. — † Schol. min. ib. (c. l. μέλανος): μέλανος ὄντος, εἶτα ἀπὸ ἄλλης ἀρχῆς τοῦ θηρητῆρος. τινὲς δὲ μέλανός του, ἤγουν μέλανός τινος. μελανόστου Ἀριστοτέλης συνθέτως, βαρεῖνα τάσιν, ὡς Ὀρέστου· φησὶ. γὰρ τοῦς ἀετοὺ μέλαμα ὀστέα ἔχειν. τινὲς δὲ γράφουσι μελανόσσου, παρὰ τὸ μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχειν (brevius etiam L f. 442b ═ Par. ap. Cramer. A. P. III, p. 27, 21). Quibus locis Aristotelis pro Democriti memoriam eorum qui scholia. excerpserint incuria irrepsisse, recte V. Rose, Ar. ps, p. 167, perspexit. Peius etiam excerptum est schol. Vict. ad Φ 259 adscriptum (Roemer, de schol Vict. )

275

πετεην ῶν (Φ 253). εἴωθε δὲ καὶ ὁ Ἀρχίλοχοϲ μελάμπυγον τοῦτον καλεῖν· μή τευ μελαμπύγου τύῃϲ (fr. 110) — ἄλλοϲ γὰρ ὁ πύγαργοϲ, ἄλλοϲ δὲ ὁ μέλαϲ ὅλοϲ· διὰ τοῦτο καὶ μελάμπυγοϲ — ἀλλ’ οὐκ ἐπὶ τούτουϲ ἀναφέρων Θείαϲ υἱοὺϲ κατωμαδὸν πρὸϲ Ἡρακλέουϲ φερομένουϲ τὰϲ ὑπὸ τὰ ἰϲχία αὐτοῦ καταμαθεῖν πυλι --- καὶ γελάϲανταϲ οὕτω τυχεῖν ϲωτηρίαϲ· ἀλλὰ πρὸϲ τὸν πύγαργον ἀετὸν (Arist. p. 618 β 19) ϲυγκρίνων καρτερὸν εἶπε τὸν μελάμπυγον. διὸ οὔτε τὸ μελανόϲτου ϲυναπτέον, οὔτε τὸ μελανόϲϲου γραπτέον, οἷον μελανοφθάλμου· μελαναίετοϲ γὰρ ὡϲ ὅλοϲ μέλαϲ· οὔτε, ὥϲ φηϲιν Ἀρίϲταρχοϲ, ἐγκλίνοντεϲ ἂν προφεροίμεθα μέλανόϲ του· ἐπιτηδεύων γὰρ εἶπε τοῦ θηρητῆροϲ, ἐπεὶ ὁ μέλαϲ τοιοῦτοϲ. ἀλλὰ τὸ ἄρθρον λυπεῖ προϲκείμενον. λυπείτω οὖν καὶ ἐπὶ τῷ Τελαμωνιάδῃ (Ξ 460) καὶ τῷ Ἀλϲκληπιάδῃ (Λ 614) καὶ οὕνεκα τὸν Χρύϲνόν ἠτίμαϲεν (Α 11). ἀπὸ δὲ τούτου, ὅτι τὸν αὐτὸν μορφνόν καὶ περκνόν καλεῖ (Ω 316), ϲυναγάγοι ἄν τιϲ ἐκ τοῦ κἀκεῖνον θηρητῆρα εἰπεῖν μορφνὸν θηρητῆρα, εἰ μὴ ἄρα ἄλλωϲ μὲν ὁ περκνόϲ, ὃϲ καὶ θηρητὴρ κοινῶϲ εἴρηται, ἄλλωϲ δὲ ὁ μέλαϲ, ὃϲ καὶ θηρητὴρ ἰδίωϲ καλεῖται.

420. Quac a schol. Townleiano (V. Rose, Ar. ps., p. 169, 23) et. Victor. (f 450a) ex Aristotele afferuntur induci non possum ut cum Roseo l. c. et Heitzio, verl. Schrft. d. Ar., p. 269, ad ἀπορήματα [*](1 τοῦτον μελάμπυγον M 2 ἤ τευ codd.; μή τευ Bergk. secutus dedi τύχοιϲ coni. Bergk. 3—5 locum corruptissimum sec. codd. dedi, nisi quod Θείαϲ υἱοὺϲ (Lobeck Apl. II, p. 1299) pro θιάϲουϲ receti; post πυλι in codd. spa tium vacuum 4 vel 5 litterarum; πυγὰϲ legendum esse nemo negabit; sed apparet. paret verba eorum iam qui schol. nostris codicibus adscripserunt temporibus manca fuisse 7 μελάμπυγα M 7. 8 τὸ μελανόϲτω B, τοῦ μελανοϲτόου M; τὸ μέλανοϲ τῷ τοῦ coni. Dind. 8 οὔτε τοῦ μελανόϲϲου γρ, M 10 μελανόϲτου BM; corr. Bkk. 12. 13 τῷ Τελαμωνιάδηϲ καὶ Ἀϲκληπιάδηϲ M; τῷ ante Ἀϲκλ. om. B ἠτίμηϲεν M 15 ουνάγοι 16. 17 ἄλλωϲ (sc. θηρητὴρ) e coni. posui; ἄλλοϲ codd.) [*](Hom., p. 6): . . . . ὅτι μέλανα ὀστᾶ ἔχουσ οἱ ἀετοί, ὡς καὶ Ἀριστοτέλης ἐντὸϲ ε΄ περὶ ζώων. Quod praeterea ad Φ 252 de eadem re traditum est sϲholium (B f. 284b ad μέλανος), quamvis habeat quae ex integra quaestione excerpta esse possint, tamen h l. sequatur: Ἀριστοτέλης μελανόστου ἀναγινώσκει, τοῦ μέλανα ὀστᾶ ἔχοντος· ἀγνοεῖ δὲ ὡς οὐ δεῖ ἀπὸ τῶν ἀφανῶν ποιεῖσθαι slaζχ. τὰ ἐπίθετα. οἱ δὲ μελανόσσου, μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχοντος. Ἀρίσταρχος μέλανός του 〈μελανόστου cod.⟩. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁ ποιητὴς τῷ ἐγκλιτικῶ τοῦ οὐ χρῆται. ἄμεινον οὖν ἄρθρον αὐτὸ ἐκδέχεσθαι· οὐ γὰρ ἀεὶ λείπει τοῖς ἄρθροις ὁ ποιητής (simil. Eust. Φ, p. 1235. 40, ante oculos habuit).) [*](4. 5 Proverbium de quo agitur ad Cercopes primus, quantum nobis congessisse stat, Zenob. retulit (cent. V, 10), ubi conf. Schueidewin.) [*](6. 7 Cf. Tzetz. Lyc. 91: πύγαργον, δειλὸν αἰσχρὸν ἅρπαγα. εἰσὶ γὰρ μελάμπυγοι καὶ πύγαργοι εἴδη ἀετῶν κατ᾿ Ἀρχίλοχον (fr. 189, ubi Bergk: nisi. forte tatum fr. 110 respexit).) [*](14 Ex Herodiano Ω 316 sequitur, Aristarchum μόρφνον cum θηρητῆρα, Ptolemaeum Ascalonitem θηρητῆρα cum περκνόν iunxisse.)

276

Ὁμηρικά referam; quorum sententia si vera esset, paucissima illa verba et a scholiis et ab Eustathio h. l. allata e Porphyrio petita esse summa quidem cum veri specie existimandum esset. Sed locus, de quo agitur, ita mihi se habere videtur, ut statuendum potius sit, Aristotelem occasione oblata de eadem vel simili re ad vulnera pertinente agentem versum, quem Homeri esse diceret (μῦϲεν δὲ περιβροτόεϲϲα ὠτειλή), obiter attulisse. Neque illa quidem quae apud Suidam leguntur V. μεμυκότα ---καὶ Ὅμηροϲ· ϲὺν δ’ ἕλκεα πάντα μέμυκεν. ἐκ παραγράφειν τηρήϲεωϲ Ὅμηρόϲ φηϲι τῶν ἐντὸϲ πολέμῳ τρωθέντων τὰ τραύματα μὴ μύειν, μόνου δὲ τοῦ Ἕκτοροϲ κατὰ θείαν πρόνοιαν---, quibus multum tum ad sententiam suam stabiliendam Heitzius tribuit, ita mihi comparata esse videntur, ut Quaestionis olim institutae solutionem servaverint; nibil enim verbis μόνου δὲ τοῦ Ἕκτοροϲ κτλ. docetir. nisi quod ipso v. 422 continetur.

[*](B f. 332 ad χειρὸϲ.)

515. παράδοξον τὸ τὸν ἐχθρὸν οὕτω χειραγωγῆϲαι καὶ τιμῆϲαι. χειρὸϲ. τάχα οὖν τοῦτο ποιεῖ τοῦ γήρωϲ τοῦ πατρὸϲ μνηϲθείϲ.

[*](A f. 321a. Cf. schol. min.)

527 sqq.---ζητοῦϲι δέ τινεϲ ἀπὸ τούτων τῶν ἐπῶν, πῶϲ ἐντύχῃ schol. min. ταῦθα μὲν ὁ ποιητήϲ φηϲιν ἐκ Θεῶν εἶναι τὰ κακὰ τοῖϲ ἀνθρώποιϲ, ἐντὸϲ δὲ τῇ α (34) τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ καὶ αὐτούϲ φηϲιν ἐπιϲπᾶϲθαι τὰ κακὰ τοὺϲ ἀνθρώπουϲ· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ ϲφῇϲιν ἀταϲθαλίῃϲιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε’ ἔχουϲιν. ῥητέον οὖν ὅτι ἐνταῦθα Ἀχιλλεύϲ ἐϲτιν ὁ λέγων ἐκ θεῶν εἶναι τὰ κακά, ἀγνοῶν τὴν ἀλήθειαν· ἐντὸϲ δὲ τῇ Ὀδυϲϲείᾳ Ζεύϲ, ὡϲ ϲαφῶϲ ἐπιϲτάμενοϲ, λέγει τὴν ἀλήθειαν. λύεται οὖν τὸ ζήτημα προϲώπῳ.

[*](B f. 333 ad δώρων v. 528. Simil. Vict. f. 452b.)

μέμφεται τὴν δόξαν Πλάτων (resp. II, p. 379 D) λέγων, ὡϲ ὁ [*](17 A δοιοὶ γάρ τε πίθοι, schol. min. δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐντὸϲ Διὸϲ οὔδει in lemn, habent In utroque schol. nonnulla antecedunt, quae ex parte ex ipso Porphyrio excerpta alteri quod hic edidimus scholio adhaeserunt (v. infra ad lin. 25) 18. 19 ἐκ θεῶν εἶναι καὶ αὐτούϲ φηϲιν om. A, e schol. min. addita sunt) [*](15 Vict. (f. 452b) quaestionem tantum neque solutionem babet) [*](16 Cf. Eust. Ω, p. 1362, 19: ἐλεεῖται τῇ πρὸ τὸν Πηλέα ὁ γέρων Πρίαμος ἀναφορᾷ.) [*](17 sqq. Ex eadem quaestione excerpta sed loco cui adscripta sunt accommodata esse videntur quae in schol. Q ad α 33 leguntur: ἐξ ἡμέων] ταῦτα οὐ συμφωνεῖ τῆ πάσῃ μυθοποιίᾳ, καθ᾿ ἣν εἰσάγει τοὺς θεοὺς πολλῶν αἰτίους συμφορῶν. δυνατὸν μὲν οὖν λύειν τῷ σροσώπῳ διὰ τὸ τότε μὲν τὸν ποιητὴν λέγειν, νῦν δὲ τὸν Δία. μᾶλλον δ᾿ ἂν τῇ λέξει λύοιτο· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν, ὡς καὶ τῶν θεῶν αἰτίων, οὐ μὴν ἁπάντων γε, καθἀπερ οἱ ἄνθρωποι νομίζουσι. — Cf. praeterea Porph. Ζ 488 et quae ibi (p. 106) notavimus.) [*](25 — p. 277, 4 Idem fere scholio superiori (A, ubi iis antecedunt Aristonicea, et schol. min., quod ab his verbis incipit) in codd. praemittitur: . . . εἰς παραμυθίαν τοῦ Πριάμου ὁ ποιητὴς εἰσήγαγε τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα ταῦτα, ἐπειδὴ μό- νων ἀγαθῶν δωρητικὺς ἐπίσταται Ὅμηρος τοὺς θεούς, λέγων θεοὶ δωτῆρες)

277

θεὸϲ ἀγαθόν, οὐδὲν δὲ ἀγαθὸν βλαβερόν, ὃ δὲ μὴ βλαβερὸν οὐδὲ βλάπτει. ἔπλαϲεν οὖν ταῦτα ὁ ἥρωϲ πρὸϲ παραμυθίαν Πριάμου, ἐπεὶ καὶ ὁ ποιητὴϲ ὁμοίωϲ φηϲίν, ὅταν λέγῃ Ζεύϲ· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ ϲφῇϲιν ἀταϲθαλί ῃϲιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε᾿ ἔχουϲιν (α 34).

559 sqq. Ἀριϲτοτέληϲ (fr. 160) φηϲὶν ἀνώμαλον εἶναι τὸ Ἀχιλλέωϲ[*](B f. 333b ad αὐτὸν v. 569.) ἦθοϲ. οἱ δέ φαϲιν ὅτι, ἵνα ἀποϲτήϲῃ αὐτὸν τοῦ ἐφ᾿ Ἕκτορι τὸν θρήνου, διὰ τοῦτο δεδίϲϲει.

ἀγριαίνεται, ἵνα μὴ διὰ τὰϲ αἰκίαϲ εἰϲ θρῆνον ἐλθὼν ὁ Πρίαμοϲ[*](B ibid. ad v. 559.) ταράξῃ αὐτόν, καὶ ὅτι ϲυνεχῶϲ τοῦ ὀνόματοϲ Ἕκτοροϲ ἐμέμνητο.