Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

478 sqq. διὰ τί δὲ ὄμματα καὶ κεφαλὴν τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ τῷ Διὶ ὡμοίωϲε, ϲτέρνον δὲ Ποϲειδάωνι, τὸ δ᾿  ἐν τῷ καθοπλιϲμῷ φοβερὸν τῷ περὶ τὸν Ἄρην δεινῷ τε καὶ λαμπρῷ, καὶ ἀπὸ τῶν θείων ὑπέβη, ταύρῳ μετὰ θεοὺϲ αὐτὸν ἐξομοιῶν, τί δὲ καὶ βούλεται τὸ ϲτέρνον δὲ Ποϲειδάωνι; ϲειδάωνι; ῥητέον οὖν ὅτι τὸ μὲν ϲεμνὸν αὐτοῦ καὶ βαϲιλικὸν διὰ τῆϲ βαϲιλικῆϲ τοῦ Διὸϲ προλήψεωϲ παρέϲτηϲεν, ὡϲ ἂν βαϲιλικὰ καὶ φρονοῦντοϲ νοῦντοϲ καὶ αἰϲθομένου, τῆϲ μὲν φρονήϲεωϲ ἐκ τῆϲ ἡγεμονευούϲηϲ κεφαλῆϲ φαλῆϲ παρι ϲταμέν τῆ δὲ αἰϲθήϲεωϲ ἐκ τῶν ὀμμάτω ὑπεπβολὴ δὲ τὸ μὴ Διὸϲ κεφαλῇ καὶ ὄμμαϲιν ἐοικέναι τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ φάναι καὶ τὰ ὄμματα, ἀλλὰ τῷ Διὶ ὅλῳ. οὐ τῷ ϲωματοειδεῖ οὖν ἀπείκαϲε θεῷ, ἀλλὰ τῇ δυνάμει τοῦ Διὸϲ τῇ βαϲιλικῇ τε καὶ ἀρχικῇ. ὀφθεὶϲ γὰρ μόνον νον ἐκ τῆϲ κεφαλῆϲ καὶ τῶν ὀφθαλμῶν διέφηνε τὸ βαϲιλικὸν κράτοϲ. τὸ δ’ εὔρωϲτον καὶ δυναμικὸν αὐτοῦ, ὅπερ περὶ τὸν θώρακα καὶ τὸ ϲτέρνον καθιδρῦϲθαι λέγεται, Ποϲειδῶνι ἀπείκαϲε τῷ ἐνοϲίχθονι, οὗ καὶ ἐρχομένου, φηϲὶ, τρέμε δ’ o ὔρεα μακρὰ καὶ ὕλη (Ν 18), τὸ δὲ φοβερὸν βερὸν τῆϲ καθοπλίϲεωϲ τῷ Ἄρει. ἦν οὖν τὴν μὲν κρίϲιν καὶ τὴν φρόνηϲιν νηϲιν τὴν βαϲιλικὴν ἔχων τοῦ Διὸϲ, τὴν δὲ δύναμιν καὶ τὴν ῥώμην τοῦ Ποϲειδῶνοϲ, τὴν δὲ πανοπλίαν καὶ τὴν δι᾿  ὅπλων χρῆϲιν ὡϲ ὁ Ἄρηϲ. λοιπὸν δὲ τὸ ἡγεμονικὸν καὶ ἔξαρχον τῶν ἄλλων ταύρῳ ἀπείκαϲεν, οὐ [*](2 παραϲτατικὸν Et ὡϲ om Et 3 ψάμου B 5 ποικίλην ἅτε καθοπλίϲει καὶ τῇ ἄλλη ἀφίεμεν τῶν θρακῶν Et 6 addunt B Lp nonnulla de campo Scamandrio quae huc non pertinent 7 δὲ om. LEt B nonnulla praemittit quae v. infra ad lin. 25 sqq. 9 τε om. Et ἀπ ὸ τῶν θεῶν L δὲ post ϲτέρνον om. L 12 προϲλήψεωϲ L Et παρίϲτηϲιν L Et 16 ἀλλὰ καὶ τ. δ. ὅλῳ Et post ὅλῳ vacuum spat duarum litterarum capax B; quae L sequuntur: οὐ τὸ ϲωματειδῆ οὖν ἀπεικάζεϲθαι θεῷ, novum scholium incipiunt οὐ γὰρ ϲωματοειδεῖ οὖν ἀπεικάζεϲθαι θεῷ Et 17 τε om . LEt 18 διέφανε L διέφαινε Et 20 καθιδρύϲθαι B 21 καὶ μακρὰ ὕλη B 22 ἄρη, η e corr., D 25 λοιπὸν δὲ κτλ. in L nov. schol incipiunt) [*](Porphyrium repraesentat, sed ex parte loco, cui explicando adscriptum legitur, accommodatum est, codices lliadis secuti sumus. Ceterum vix casu factum est quod in eodem cod. Mediol et cod. Heidelberg. (P Dind.) idem scholium ad ζ 103 exstat: quae illic leguntur κάπροισι καὶ ὠκ είῃς ἐλάφοισιν in integra Porphyrii phyrii disputatione, unde scholia quae attulimus excerpta sunt, ut exemplum ἐλαττώσεως commemorata fuisse videntur.) [*](25 sqq. B f. 31a ad Ἀτρείδην v. 482 (scholio quod supra edidimus sine ·  intervallo praemissum, ita ut unum efficere videntur. Ιdem in Εton. ad v.480 c.l. Πορ φυρίου. εἰς τὸ ἠύτε βοῦς ἀγέληφι μεγ ἔξοχος ἔπλετο πάντων, alteri item praemissum): ἀπρεπὲς δοκεῖ τὸ ⟨om. Et.⟩ τὸν εἰκασθέντα τοῖς θεοῖ κ ατὰ)

πῶϲ μετὰ τοὺϲ θεοὺϲ βοὶ παρέβαλε τὸν Ἀγαμέμνονα; ἔνιοι μὲν[*](B f. 31a ad ἠύτε βοῦϲ ω. 480. Lp f. 74 b c. l. ἠύτε βοῦϲ) οὖν φαϲιν ὅτι διὰ τοὺϲ μὴ δυναμένουϲ τὴν θείαν νοῆϲαι φύϲιν πάλιν ἑτέραν εἰκόνα ἀπὸ γνωρίμου Ζώου παρέλαβεπαρέβαλε Lpμὴ νοητὴν οὖϲαν· ἡ γὰρ προτέρα τῶν παραβολὴ μεταβολὴ codd.; mut. Bekk. ὅλωϲ ἐϲτὶ νοητή. ἐϲτι δὲ εἰπεῖν ὅτι τὴν πορείαν αὐτοῦ ταύρῳ εἴκαϲε fuit εἴκαϲεν, ν eras., Β βαδίζοντι δι᾿  ἀγέληϲ, ὅπερ ἐϲτὶ ζῶον ἡγεμονικόν. τὴν αὐτὴν δὲ εἰκόνα Ὀδυϲϲεῖ προϲθεῖναι προθεῖναι Lp θέλων τὸ μὲν ὅμοιον ἐφύλαξε, τὸ δὲ μέγεθοϲ ἐμείωϲεν, ἀρνειῷ παρεικάϲαϲ (Γ 197). ἐπεὶ δὲ ἐν τῇ μάχῃ ταύτη Ἀγαμέμνων τι πλεονεκτῆϲαι οὐκ ἔμελλε, κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτὸν κοϲμεῖ· οὐ γὰρ ἔδει εὐτυχεῖν, ἵνα δεηθῇ Ἀχιλλέωϲ.

484. ζητοῦϲί τινεϲ, διὰ ποίαν αἰτίαν τῆϲ μὲν ὅληϲ πραγματείαϲ A. ἀρχόμενοϲ ὁ ποιητὴϲ μίαν ἐπεκαλέϲατο τῶν Μουϲῶν, ἐπὶ δὲ τοῦ καταλόγου λόγου τὰϲ πάϲαϲ. λέγουϲι δέ τινεϲ τῶν γραμματικῶν ἐπὶ τοῦ μ ῆνιν ἄειδε τὸν τρόπον εἶναι ϲυνεκδοχήν, ὡϲ ἀπὸ μιᾶϲ τῆϲ κυριωτέραϲ τῶν Μουϲῶν νοεῖϲθαι τὰϲ πάϲαϲ. ἄλλοι δὲ λέγουϲιν, ὅτι περὶ ἑνὸϲ μὲν προϲώπου καὶ τῆϲ ὀργῆϲ τῆϲ τούτου τὸν λόγον ποιούμενοϲ δεόντωϲ πρὸϲ μίαν τῶν Μουϲῶν ἐποιήϲατο τὸν λόγον, μέλλων δὲ κατάλογον ἐρεῖν νεῶν καὶ βαϲιλέων ἐθνῶν τε καὶ τόπων πλήθουϲ τε πραγμάτων εὐλόγωϲ πρὸϲ ἁπάϲαϲ τὰϲ Μούϲαϲ τὸν λόγον ἀπερείδεται.

486. εἴ φηϲιν ἀγνοεῖν τοὺϲ ἡγεμόναϲ, πῶϲ ὑποκατιών φηϲιν ἀρ χοὺϲ οὖ νη ῶν ἐ ρέω (v. 493); ϲτικτέον οὖν εἰϲ τὸ ἴδμεν καὶ τὸν λόγον οὕτωϲ ἐκδεκτέον· δύο ὑποτίθεται, ὧν τὸ μὲν μηδ’ ὅλωϲ μηδόλωϲ [*](3 ἄρεα e corr.  Et οὐκ ἀπεμείωϲε Et 4 ἀπ’ ἄλλου L Et τῶν — Ἀγαμέμνονα om. Et 5 τῆϲ ἐξοχῆϲ om. Et 6 πρὸϲ (linea transversa delet.), suprascrpt. καθ, αὑτὸν L τὰ ante καθ’ αὑτὸν om. Εt 7 ἐπαίροντοϲ L) [*](τὴν μορφὴν νῦν ὅμοιον εἶναι βοΐ. λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως· ὃν γὰρ τρόπον, φησὶ . ταῦπος ἐντὸϲ βουσίν, o ὕτως ἐντὸϲ τοῖς ἄλλοις ὑπῆρχεν ὁ Ἀγαμέμνων.) [*](Veri simile est etiam schol. Vict. Γ 168 a Bekkero editum : κ ε φαλ ῇ κ αὶ μ είζονες ἄλλ ο ι. καὶ πῶς κ εφαλ ῆ εἴκ ελος Διί (B 478); ἢ τὸ ἡγεμο νικὸν ἔλεγε τότε ἢ τῷ εἰπεῖν ἤ μ ατι κείνῳ δηλοῖ τότε μόνον πρὸς ἡμέρκ ταῦτα συμβῆναι. αὐτῷ, ex eadem Porphyrii quaestione derivatum esse. Idem certe apud Eustathium, thium, qui etiam altero scholio quod supra edidimus (πῶς μετὰ τοὺς θεοὺς κτλ.) aperte usus est (p. 258, 1 sqq ), ad Β 478 legitur (p. 257, 41): καὶ εἰδὼς ὅτι. πκρ ἱστορίαν λαλῶν οὐκ ἂν πιστευθείη, οὐ γὰρ τοιοῦτος ὁ Ἀγαμέμνων ἀλλὰ μάλιστα ὁ Αἴας κ αὶ ὁ Ἀχιλλ εύς, ἐπάγε ὅτι τὴ ἡμέρα ἐκείνην ἐφάν τοιοῦτος.) [*](29 sqq. Nicanprem sequitur, v. Friedl. p. 161.)

494. διὰ τί τοῦ δεκάτου om. codd. τοῦ ἔτουϲ ι΄ ViII. ἔτουϲ μάχηϲ ἐνϲτάντοϲ νεῶν κατάλογον ποιεῖται Ὅμηροϲ ἢ ὅτι καὶ ἡ ὑπόθεϲιϲ αὐτῷ περὶ τὸ δέκατον ἔτοϲ τοῦ πολέμου εἴληπται, γνώριμον δὲ τῷ θεατῇ οὐκ ἦν γενέϲθαι μὴ προκαταλεχθέντων τῶν ἀφικομένων. ἡ μέντοι πρόφαϲιϲ εὔλογοϲ, ὠργιϲμένου γὰρ τοῦ Ἀχιλλέωϲ, καὶ ἡ τοῦ τείχουϲ οἰκοδομὴ εὔλογον ἔϲχε πρόφαϲιν καὶ ἡ τῶν Ἑλλήνων κατὰ φῦλα φύλα B , φυλὰϲ Lp διάκριϲιϲ, ὅπωϲ ἂν διάδηλοι γίγνοιντο οἱ ῥᾳθυμοῦντεϲ, καὶ ὁ Τρωικὸϲ ὡϲαύτωϲ διάκοϲμοϲ ἐντὸϲ πεδίῳ τότε παραταϲϲόμενοϲ, ταϲϲόμενοϲ, καὶ ἄλλωϲ τοῖϲ μὲν Τρωϲὶ τὸ θαρϲῆϲαι τοῖϲ δ’ Ἕλληϲι τὸ εὐλαβεϲτέρουϲ γενέϲθαι. τοῦτο δὲ ἑκατέροιϲ αἴτιον ἐγίγνετο τῆϲ διακοϲμήϲεωϲ ϲεωϲ καὶ τῷ ποιητῇ πρόφαϲιν ἐδίδου τῆϲ εὐλόγου ἐκτάξεωϲ τοῦ καταλόγου.

494 sqq. quae ab Eustathio ad Βοιωτίαν Porphyriana afferuntur, runtur, uno fortasse loco p. 359, 33 excepto, e libro Paralipomenorum norum Homericorum neque e Quaestionibus petita esse in dissertatione sertatione ῾Porphyr.bei Eustath. zurΒοιωτία (Herm. XlV) demonstravi.

517. ad ε 576.

649. διὰ τί ἐνταῦθα μὲν πεποίηκεν ἄλλ οι θ’ οἵ Κρήτην ἑκατόμπολιν τόμπολιν ἀμφενέμοντο, ἐντὸϲ δὲ Ὀδυϲϲείᾳ (τ 174 ) εἰπὼν ὅτι ἔϲτιν ἡ Κρήτη καλὴ καὶ πίειρα καὶ περίρρυτοϲ ἐπάγει· ἐντὸϲ δ’ ἄνθρωποι πολλοὶ ἀπειρέϲιοι καὶ ἐννήκοντα πόληεϲ: τὸ γὰρ ποτὲ μὲν ἐνενήκοντα ποτὲ δὲ ἑκατὸν λέγειν δοκεῖ ἐναντίον εἶναι. Ἡρακλείδηϲ μὲν οὖν καὶ ἄλλοι λύειν ἐπεχείρουν οὕτωϲ· ἐπεὶ γὰρ μυθεύεται τοὺϲ μετ’ Ἰδομενέωϲ ἀπὸ Τροίαϲ ἀποπλεύϲανταϲ πορθῆϲαι Λύκτον καὶ τὰϲ ἐγγὺϲ πόλειϲ, ἃϲ ἔχων Λεύκων ὁ Τάλω πόλεμον ἐξήνεγκε τοῖϲ ἐκ Τροίαϲ [*](26 ἀμφινέμονται L ἐντὸϲ δὲ τῇ ὁδ. Lp 27 καὶ ἐπίειρα LΕt ἐπίρρυτοϲ L 28 ἐνενήκοντα BL Et ἐντὸϲ ενήκοντα (sic) Lp πόλιεϲ L 29 ἐντὸϲ ενήκοντα Lp ἐναντία Lp 31 ἰδομενέου Et λέκτον codd.; corr. Hoeck, Cret. ll, p. 431 Λύκτον etiam codd. schol. od, (v. p. 49) 32 τάλαϲ codd.; corr. Dind. e schol. τ 174 (de accentu cf. Lentz ad Herod. I, 244, 33) ἀπὸ τροίαϲ Lp) [*](9 sqq. Cf. Porph. B 362.) [*](25 sqq. † L f. 47b: διὰ τί ἐνταῦθα μὲν ἑκατόμπολ ιν εἴρηκε τὴν Κρήτην, ἐντὸϲ δὲ τῇ Ὀδθσσείᾳ ἐνενηκοντάπολιν λύσις· ῥητέον οὖν, φησὶν, ὕτι ἤτοι ρ΄ ἀντὶ τοῦ πολλὰς σημαίνει, οὐχὶ τῷ ἀριθμῷ. Λεῦκος γὰρ ὁ Τ άλω Κρητῶν ⟨τὰ λοκροτῶν τῶν cod.⟩ ἐπικρατήσας τὰς δέκα πόλεις ἐπόρθησεν εἰς φόβον τῶν ἄλλων. καὶ εὐλόγως ἐντὸϲ τ Ὀδυσσείᾳ ἐνενήκοντα εἶπεν ἔχειν αὐτήν.) [*](Difficultatem ch orizontes moverunt, v. Ariston. schol. A.)

πῶϲ οὖν ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ φηϲὶν ἄλλοι θ’ ο  ἳ Κρήτην ἑκατόμπολιν[*](HQ τ 174 Dind.) πολιν ἀμφενέμοντο; ἤτοι οὖν ἐκεῖ τὸ ἑκατόν ἀντὶ τοῦ πολλοῦ κεῖται, ται, ὡϲ τῆϲ ἑκα τὸν θύϲανοι ἢ ἐπεὶ μετὰ τὸν ἀπόπλουν οἱ μετὰ Ἰδομενέωϲ ἐπόρθηϲαν Λύκτον καὶ τὰϲ πέριξ, ἃϲ ἔχων Λεῦκοϲ ὁ Τάλω πόλεμον ἤρατο πρὸϲ αὐτούϲ. οὗτοϲ θετὸϲ ὢν Ἰδομενέωϲ παῖϲ ἀφεθεὶϲ ὑπ’ αὐτοῦ φύλαξ τῆϲ Κρήτηϲ ἐϲταϲίαϲε πρὸϲ αὐτοὺϲ ἐπανελθόνταϲ--- μετὰ δὲ ταῦτα προϲεκτίϲθηϲαν αἱ δέκα.

787. v. 447.

827. Δ 105— 11.

844 sqq. μάχεϲθαι δοκεῖ τὸ α ὐτὰρ Θρήικα ϲ ἦγ’ Ἀκάμαϲ καὶ[*](*B f. 40a ad Θρήικαϲ v. 844. L f. 53b, Π. Lp f. 81b c. l.  αὐτὰρ Θρήικαϲ.) Πείροοϲ ἥρωϲ τῷ Ἰφιδάμαϲ Ἀντηνορίδηϲ ἠύϲ τε μἐγαϲ τε ὃϲ τράφη ἐντὸϲ Θρ ῄ κῃ (Λ 221) ἐκεῖ γὰρ ὑποτίθεται τὸν Ἰφιδάμαντα βαϲιλέα ϲιλέα τῶν Θρᾳκῶν. ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· οὐ γὰρ οἱ περὶ τὸν [*](1 μᾶλλον δὲ τοῦ ποιητοῦ Lp Εt 3 ἔτι δὲ καὶ τῶν μετὰ B Lp Εt ἔτι δὲ καὶ καϲ. μετὰ τὴν τῆϲ τροίαϲ ἅλωϲιν φήμηϲ διοικούϲηϲ ὅτι κτλ L; corr Hekk. 5 φαίνοιντ’ νοιντ’ ἄν L 7 καὶ om LEt 9 ὤφει, sprascr. λ, B ὤφειλεν L Lp; ὠρείλουϲι λουϲι Et 10 post τὰ ἑκατόν L Et add.: πολὺ γάρ ἐϲτι τὰ ἑκατόν, tum ὡϲ ἐκ κτλ. 11 τε om. L ἁμάξηϲ Εt 12 μόνα L ταῖϲ ἑκατόν Εt 23 τὸ om. Lp 24 ἥρωοϲ L τὸ ἰφιδ. L 25 θράκη L 26 ἐκ δὲ τῆϲ λέξεωϲ λύϲειϲ· οὐ γὰρ πάνταϲ οἱ περὶ τ. ἀκ. τ. θρ. ἄγ. L) [*](9. 10 idem A ristarchus ap. Ariston. B 649.) [*](12 Cf. Porph. K 252.) [*](15 Cf. lin. 9. 10.) [*](20 μετὰ δὲ ταῦτα κτλ. ls qui scholium e quaestione Porphyrii excerpsit nimis brevitati studuit. Apertum enim est eum sententiam reddere aliorum, qui dificultatem ita solverent ut dicerent (schol. A) Πυλαιμένη ⟨ Ἀλθαιμένη coni. Niese, Mus. Rh. XXXlI, p. 283, 2 ⟩ τὸν Λακεδαιμόνιον δεκάπολιν κτίσαι. Inter eos Ephorum fuisse loco Strabonis X, p. 479, docemur: Ἔφορος μὲν ὕστερον ἐπικτισθῆναι τὰς δέκα φησὶ μετὰ τὰ Τ ρωικὰ ὑπὸ τῶν Ἀλθαιμένει τῷ Ἀργείῳ συνακολουθησάντων Δωριέων. lsne an Aristarchus, ad quem extrema schol. A verba referre Friedlaender, Ariston. p. 74, dubitavit, Porphyrii auctor fuerit SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom .)

πάλιν δὲ τὸ α ὐτὰ ρ Πυραίχμηϲ ἄγε Π αίοναϲ ἀγκυλοτόξουϲ (Β 848) ἐναντίον τῷ τὸν Ἀϲτεροπαῖον αὖθιϲ ὑποτίθεϲθαι τῶν Παιόνων βαϲιλέα (φ 14 sqq .). λύοιτο δ’ ἂν τῷ καιρῷ· τὸν γὰρ Ἀϲτεροπαῖον οὐκ ἀπεικὸϲ χρονίζοντοϲ τοῦ πολέμου ἐλθεῖν ἄγοντα πάλιν τινὰϲ τῶν Παιόνων. τάχα δὲ καὶ τῇ λέξει διττὸν ἀποφαίνει γένοϲ Παιόνων· τοὺϲ μὲν γὰρ εἴρηκεν ἀγκυλοτόξουϲ, τοὺϲ δὲ δολιχεγχέαϲ (Φ 155).

καὶ πῶϲ Ἰφιδάμαντα καὶ Ῥῆϲόν φηϲιν ἄρχειν τῶν Θρᾳκῶν ἀλλὰ προϲτέθεικεν ὅϲϲουϲ ὅϲουϲ codd. Ἑλλήϲποντοϲ. τῶν γὰρ Ἑλληϲποντίων ϲποντίων ἤτοι τῶν περὶ Μαρώνειαν ἦρχεν Ἀκάμαϲ, ἑτέρων δὲ Ἰφιδάμαϲ, ὃϲ ἦλθε ϲὺν δυοκαίδεκα δύο καὶ δέκα Lp νηυϲίν (Λ 228), ἄλλων δὲ Ῥῆϲοϲ, ἤτοι τῶν περὶ τὸν om. codd. Λυδίαν.

1. πῶϲ ἐπὶ δύο ϲτρατιῶν ⟨ϲτρατιωτῶν B L; corr. B KK.⟩ τὸ ἕκαϲτοι ϲτοι ἔταξεν: ἢ ὅτι κατὰ ἔθνη καὶ φυλὰϲ διεκοϲμήθηϲαν, ἢ ἀντὶ τοῦ [*](1 ὅϲουϲ B Lp 2 ἐντὸϲ codd ; ἐκτὸϲ Bekk. 3 τὸν (e corr.) ῥήϲϲον L 5 πάλιν λιν δὲ τὸ αὐτ ὸ τὸ αὐτὰρ κτλ. B : idem L et Lp, nisi quod hic τὸ ante αὐτὰρ, ille δὲ post πάλιν om.; dittographiam Bekk. correxit 10 πολυεγχέαϲ L, δολιχἐγχεαϲ ἐγχεαϲ BLp) [*](an agitur enim de re ad Naviun recensum pertinente) A pollodorus (v. Niese, l c. p. 283 ), incertun relinquendum videtur. Ceterum Eustathius quoque (p. 1860, 58) quaestionem eodem quo nos mido male decurtatam legit. 5—10 Alteri huic scholii parti etsi iungenda esse apparet quae in codicibus nostris ad Φ 140 et 155 leguntur, tamen hoc loco edere veremur, quod ab iis versibus quibus adscripta sunt divelli vix queunt Sutficiat igitur id indicasse. Minus certo iudicindum est de verbis Eustathii, p. 359, 33: π ερὶ δὲ Πυραίχμο ἐντὸϲ τοῖ τοῦ Πορφυρ ίου φέρεται ὅτι Πατρόκλου ἀνελόντος αὐτὸν (Π 287) Ἀστεροπαῖος ἦγε τοὺς Παίονας, ὅν ἔρριψεν Ἀχ λλ εύς Dfficillimun enim est iudicatu, utrum e Quaestionibus an e libro Paralipomenorum Homericorum. petita sint (cf. quae disputavimus in libello supra allato, Herm. XlV, p. 247. 48).) [*](B f. 40a ad ἀγκυλοτόξους : οὗτοι τοξότ αι, o δὲ ὑπὸ Ἀσι εροπαῖον δολιχεγχέες χεγχέες 〈δολ ιχέγχεες cod.⟩. εἰκος δὲ τὸν Ἀστεροπαῖον χρονίζοντος τοῦ πολ έμου ὕστερον ἐλθεῖν, ὡς καὶ Ἰ φιδάμαντ α καὶ  ῾ Ρῆσον, quae verbotenus paene ἐκ τῶν παλαιῶν Eust, p. 359, 44, attulit simil. Vict. K 428 et Π 287.) [*](11—15 Quaestionem ad Δ 520 servatam huc transtulissem, nisi nimis ad eum locum cui in codicibus adscripta est conformata esset. — Quae nostro loco leguntur guntur in usum suum convertit Eust. p. 358, 24 sqq.) [*](16 Ex eodem fonte derivatum videtur Epimer. in Cramer. Anecd. Oxon. l, p. 141, 15: τί σημαίνει ἕκαστος ἀντὶ τοῦ Ἕλληνες καὶ οἱ βάρβαροι (quae sequintur quintur huc non pertinentia ex Εtym. M. p. 320, 12 petita sunt).)

16—49.---διὰ τί δὲ θεοειδέα φηϲὶ τὸν πάϲαιϲ κακίαιϲ χρώμενον;[*](B f. 41a ad προμάχιζεν v. 16. Lp f. 82b c. l. προμάχιζεν.) τοῦτο γὰρ ἐγκωμιάζοντοϲ δόξειεν εἶναι καὶ ἀποϲεμνύνοντοϲ τὸν ἄνδρα. λεκτέον δὲ ὅτι εἰ μὲν εἰ μὴ codd. corr. Vill.πάντα ἐπαινῶν ἐφαίνετο τὰ ἐν τούτῳ, δικαία ἦν ἂν ἡ μέμψιϲ· ἐπαινεῖ δὲ αὐτοῦ τὴν μορφήν, ἵνα καὶ ἐπὶ τῶν ψεκτῶν νομίζηται ἀληθεύειν. εἶτα καὶ μεῖζον καταϲκευάζεται τὸ μῖϲοϲ, εἰ τοιοῦτοϲ ὢν τὴν μορφὴν καταιϲχύνει.

ἐζήτηται πῶϲ Ἀλέξανδροϲ προκαλεῖται τοὺϲ ἀρίϲτουϲ τῶν Ἑλλήνων[*](*Β f. 41a ad προκαλίζετο v. 19. L f. 56a. Lp f. 82b c. l. προκαλίζετο. A f. 42a c. l προπάροιθεν ὁμίλου.) δειλὸϲ ὢν τὰ πάντα καὶ οὐδὲ ὁπλίτηϲ ἀλλὰ τοξότηϲ. λύϲιϲ· ἔνιοι μὲν οὖν φαϲιν ἀλαζονεύεϲθαι αὐτὸν τὰ ἀδύνατα, φοβεῖϲθαι δὲ τὰ τυχόντα, οἱ δέ, ὅτι ϲυγκεκλειϲμένοι ὑπὸ Ἀχιλλέωϲ οἱ Τρῶεϲ τοὺϲ τῶν Ἑλλήνων ἀρίϲτουϲ οὐκ ᾔδειϲαν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ὅτι κωμῳδεῖν ἐπανῃρημένοϲ ὁ ποιητὴϲ καὶ ϲχῆμα τῆϲ ὁπλίϲεωϲ καὶ θάρϲοϲ ἀλλότριον τῶν ὅπλων αὐτῷ προϲτέθεικεν, ἵν’ ἐκ τοῦ μέλλοντοϲ φόβου μείζονα προϲοφλήϲῃ τὸν γέλωτα.

ἐκ ποίαϲ αἰτίαϲ τὸν Ἀλέξανδρον ὀνειδίζων τοιαῦτα προφέρει[*](*Β f. 41b ad Δύϲπαρι.)

ῥητέον οὖν ὅτι, ἐπεὶ ϲυνέμιξαν ἀλλήλοιϲ θέλοντεϲ, φηϲὶν ὅτι Τρωϲὶ μὲν προμάχιζεν Ἀλέξανδροϲ, παρδαλέην ὤμοιϲιν ἔχων καὶ τὰ λοιπὰ Ἀργείουϲ προκαλίζετο ἀντίβιον μαχέϲαϲθαι. (v. 16 — 20). ὁ δ’ ἐντὸϲ τοῖϲ προμάχοιϲ γινόμενοϲ καὶ προκαλούμενοϲ. πάνταϲ τοὺϲ ἀριϲτέαϲ εἰϲ μάχην ὑποληφθείη ἂν ἀριϲτεὺϲ εἶναι πρόμαχοϲ. πάλιν δ’ οὗτοϲ, ἡνίκα τὸν Μενέλαον θεαϲάμενοϲ κατεπλάγη καὶ ἀναϲτρέψαϲ ἐκ τῶν προμάχων εἰϲ τὸ πλῆθοϲ κατέδυ δείϲαϲ Ἀτρέοϲ υἱόν (v 37), καταγέλαϲτοϲ γίνεται καὶ ἄλλωϲ ἀλαζών τε καὶ ἀπατεὼν καὶ ἐν φανερῷ τοῖϲ πάϲι διεφθαρμένοϲ. ἐπεὶ τοίνυν ὁ Ἕκτωρ ἐκπηδῶντα εἰϲ τοὺϲ προμαχουϲ ἐθεάϲατο καὶ πάλιν ἐκπλαγέντα, ὅτε εἶδε τὸν Μενέλαον, εἰϲ τὸ πλῆθοϲ ὑπονοϲτοῦντα διὰ δέοϲ καὶ φόβον πρίν τι παθεῖν καὶ κινδυνεῦϲαι, ἐξ αὐτῶν τῶν πᾶϲιν ὀφθέντων εἰϲ τὰϲ λοιδορίαϲ παρήχθη· ἀπατεὼν γὰρ ὁ τοιοῦτοϲ καὶ ἄλλωϲ ἀλαζὼν καὶ ἠπεροπευτὴϲ καὶ ὑπόψιοϲ ἄλλων λώβη καὶ φθορά. τὸ γὰρ λώβην τ’ ἔμεναι καὶ ὑπόψιον ἄλλων (v. 42) ϲημαίνει, ὅτι μὴ μόνον ἐφθαρμενοϲ ἐϲτὶν ἀλλὰ καὶ πάϲι πρόδηλοϲ. εἶ γὰρ, φηϲὶ, λιώβη (τοῦτο γὰρ ϲημαίνει τὸ ἔμεναι), καὶ γινώϲκη ὑπὸ τὰϲ ὄψειϲ πάντων, ὅτι τοιοῦτοϲ εἶ ἀλλ’ οὐκ ὢν λέληθαϲ, καὶ ὑπολαμβάνουϲι μέν ϲε Ἀλχαιοὶ ἀριϲτέα ἐκ τοῦ Τρωϲὶ προμαχίζειν καὶ Ἀργείων προκαλίζεϲθαι πάνταϲ ἀρίϲτουϲ, οὐκ ἔϲτι δὲ βίη φρεϲί (v. 45) κατεπλάγη γὰρ φίλον ἦτορ (v. 31) — ἀλλ’ ἐπεὶ τὸν Μενέλαον ἰδὼν πεφόβηται, είκότωϲ καὶ τὸ οὐκ ἄν δὴ μείνειαϲ ἀρηίφιλον Μενέλαον (v. 52) εἴρηται. καὶ ἐπειδὴ πάντεϲ. αὐτὸν εἶδον ἐν τοῖϲ προμάχοιϲ καὶ πάλιν κρυπτόμενον ἐν τῷ πλήθει πάντων, ἔφη τὴν λώβην ἔχειν, ὡϲ πάντων αὐτῷ φοβερῶν ὄντων, ὥϲπερ Μενέλαον ὥϲπερ ὁ μενέλαοϲ cod., διότι ἠδίκηϲε τὴν γυναῖκα ἁρπάϲαϲ, ἰδὼν ἐξεπλάγη. οὐκ ἐκείνου οὖν γυναῖκα, φηϲὶ, λαβῶν ἔχειϲ μόνου, ἀλλὰ νυὸν ἀνδρῶν αἰχμητάων (v. 4), τούτων μὲν νύμφην — πάντεϲ γὰρ αὐτὴν ἐμνηϲτεύοντο οἱ ἄριϲτοι Μενελάου δὲ γεγονυῖαν θαλερὴν παράκοιτιν (v. 53).

ἐκ τῶν οὖν νῦν ὑπὸ Ἀλεξάνδρου γεγονότων ὀνειδιϲμὸϲ γίνεται, ἀλλ᾿ οὐκ supr. lin. script.ἐκ λοιδόρου καὶ εἰϲ ὕβριν ἐπιφόρου διανοίαϲ τοῦ Ἕκτοροϲ. τὸ δὲ Ἀλργείων προκαλίζετο πάνταϲ ἀρίϲτουϲ ἀντίβιον μαχἐϲαϲθαι (v. 19. 20) ἀμφίβολον, πότερον αὐτὸϲ πάλλων προεκαλεῖτο τοὺϲ ἀρίϲτουϲ τῶν Ἑλλήνων αὐτῷ μαχέϲαϲθαι, ἢ πάλλων τὰ δόρατα προὐκαλεῖτο πάνταϲ τοὺϲ ἀρίϲτουϲ τῶν Τρώων Ἀργείοιϲ [*](26 † B f. 42a ad νυὸν Γ 49 (id Lp f. 83 c. l. νυὸν ἀνδρῶν): πάντε γὰρ οἱ ἄριστοι τὴν Ἑλένην ⟨τῶν Ἑλλήνω Lp⟩ ἐμνηστεύσαντο, μόνου δὲ Μενελάου θαλερὴ γένονε παράκοιτις) [*](34 sqq. Duo scholia eandem rem in epitomen redactam continentia conincta esse vix est quod moneamus. Ex eodem fonte petita sunt verba quae in schol. B f. 41a ad Ἀργείω v. 19 (id. L f. 56a, Lp f. 82b c. l. Ἀργείων) leguntur: . . . . . . κραδαίων τοίνυν τὸ δόρυ προεκαλεῖτα τοὺς τῶν Ἀργείων ἀρίστους εἰς μάχην. τοὺς ἀριστεῖς τῶν Τρώω προετρέπετο ⟨προτρέπεται  L⟩ κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Quae ibi sequuntur aliunde illata esse videntur.)

46. v. ad E 886.

61 62. τὸ ὅϲτ’ εἶϲιν διὰ δουρὸϲ ὑπ’ ἀνέροϲ. ὅϲ ῥά τε τέχνῃ[*](*B f. 47ᵇ ad δουρὸϲ. Lp f. 83b.) νήιον ἐκτάμνηϲιν ὁ φελλεῖ δ’ ἀνδρὸϲ ἐρ ωην ἀδύνατὸν φαϲιν εἶναι· τὸν γὰρ πέλεκυν ἀδύνατον τἑχνῃ χρῆϲθαι. λύοιτο δ’ ἄν κατὰ λέξιν, οὐχ ὥϲ τινεϲ ὅτι ἐπὶ τοῦ ἀνδρὸϲ λέγεται τὸ ἀκροτέλευτον ἀκροτελεύτιον Lp ὅc ῥά τε τἐχνη, ὁ ἀνήρ· τὸ γὰρ ἐπιφερόμενον ἐλέγχει τοϲ λόγουϲ ὑπὲρ τοῦ πελεκεωϲ ὄνταϲ· ὀφέλλει δ’ ἀνδρὸϲ ἐρωήν· μάλλον ὥϲτε τὸ τέχνῃ ἐϲτὶν ὑπὸ τέχνηϲ. ϲυνήθηϲ δ’ ὁ τρόποϲ τῆϲ ἑρμηνείαϲ, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ γήραι δὴ πολέμοιο πεπαυμένοι (v. 150) ἀντὶ τοῦ ὑπ ὸ τοῦ γήρωϲ,, καὶ ὃϲ δὴ γήραι κυφὸϲ ἔην (β 16), ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τοῦ γήρωϲ.

65. 66. τὸ ο ὔ τοι ἀπόβ λητ’ ἐϲτὶ θε ῶν ἐρικυδέα δῶρα ὅϲϲα[*](*B f. 42b ad δῶρα. L f. 58a, II. Εton. (Noeh- den p. 34), II.) κεν αὐτοὶ δῶϲιν , ἐκ ὡν δ’ οὐκ ἄν τιϲ ἕλοιτο ἐναντιολογίαν δοκεῖ ποιχειν τὰ γὰρ μὴ ἀπόβλιτα δῶρα καὶ μόλα τορὰ θεοῦ δωρούενα καὶ ἐρικυδέα πῶϲ οὐκ ἄν τιϲ ἑκών ἕλοιτο; λύεται τὸ ἑκ ὡν o ὐὐκ ἀ V τιϲ ἕλοιτο μαχομέναιϲ ταῖϲ κατὰ τὸ κοινὸν ἐννοίαιϲ· ἡ δὲ λύϲιϲ· θεῶν δῶρα οὐ μόνον ἃ διδόαϲιν ἀγαθὰ ἀλλὰ καὶ ἃ παρέχουϲι κακά· δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐντὸϲ Διὸϲ o ὔδει δ ὠρ ων, οἴα δίδωϲι, κακ ῶν, ἕτεροϲ δὲ ἑάων (Ω 527 ). ὥϲτε δῶρα καὶ κακά , ἅπερ οὐκ ἄν τιϲ ἑκὼν ἕλοιτο, δοθέντα δὲ ϲτέργειν αὐτὰ ὀφείλει. ἢ ἁπλῶϲ τὰ δῶρα ὁποῖα ἂν ἦ παρὰ θεῶν φηϲιν οὐδὲ ἀπόβλητά ἐϲτι διὰ τὸ μὴ ὑπὸ τὴν ἡμετέραν κεῖϲθαι ἐξουϲίαν εἰϲ τὸ ἀποβαλεῖν. τὸ οὖν μὴ εἰναι ἀπόβλητα μηδὲ ὑφ’ ἑκόντων ληπτέα εἴρηται, τι οὐκ ἐντὸϲ τῇ ἡμετέρᾳ ἐξουϲίᾳ κεῖται εἰϲ τὸ ἀποβαλεῖν ἢ λαβεῖν. ἀναιρεῖ δὲ καὶ ἑκάτερον τὸ ἐφ’ ἡμῖν, ὡϲ μήτε ἐνὸν ἡμῖν αὐτὰ ἀποβαλεῖν ἐθελήϲαϲι μήτε λαβεῖν προθυμηθεῖϲιν, ἄν τε ἀγαθὰ ἄν τε ἐναντία. καὶ ἐϲτιν ὁ λόγοϲ· ἃἀ θεοὶ διδόαϲι δῶρα, καν ἐρικυδέα ἦ κἄν φαῦλα, οὔτε ἀποβαλεῖν ἐφ’ ἡμῖν ἐϲτιν οὕτε λαβεῖν ἐφ’ ἡμῖν ἂν εἴη. τὸ γὰρ ἑκών ἐκ κοινοῦ δεῖ καὶ πρὸϲ τὸ ἀποβαλεῖν ἀκοῦϲαι καὶ πρὸϲ τὸ ἑλεῖν· οὐ γὰρ ἑκὼν ἄν τιϲ καὶ θέλων ἀποβάλοι οὐδ’ἐκὼν ἄν τιϲ καὶ θέλων λάβοι ἃ ἐντὸϲ τῇ τῶν κρειττόνων [*](15. 16 τὸ οῦ τοι ἕλοιτο om. L ἐρικερδέα Lp 17 θεῶν L 18 ἐρικερδέα Lp πῶϲ ἄν τιϲ ἑκὼν οὐχ ἕλοιτο Et λύεται τὸ conieci; codd. λύϲιϲ, om. τὸ 18. 19 ἑκὼν ἕλοιτο om. Lp 19 ταῖϲ om. Lp τὸ ante κοινὸν om. Et 20 post δοιοὶ aliquid erus. B⟩ 21 κατακείατο L 22 ἐάαν L Et καὶ τὰ κακὰ LEt 23 δοθέντων L 24 θεοῦ Lp 25 ἐξουϲίαν κεῖϲθαι LLp 26 μηδὲ correxi; codd. μήτε ὑπ’ ἐχόντων codd.: corr. Vill οὐχ ὅτι codd.: corr. Bekk. 30 ῇ post utrumque κὰν L.Et 33 ἀποβαλὼν LEt ἀποβαλ οὐδἑ ἑκὼν Lp) [*](15 sqq. Aristarchus diplen posuit πρὸς τὸ ξη το ύμενον, πῶς, εἰ οὐκ ἔστιν ἀπόβλητα, ἑκὼν ουκ ἄν τιρ ἕλοιτο (schol. A, cf. Lehrs, Ar. p. 209).)

98 sqq. ἀποροῦϲί τινεϲ πῶϲ ὁ Ἀγαμέμνων ἀκούϲαϲ θωρῆ ξαί ϲε κἐλευϲε καρηκομὸωνταϲ Ἀλχαιο ὺϲ πανϲυδίη· νῦν γάρ κεν ἕλοιϲ ἑ cod. πόλιν εὐρυά γυιαν (Ε 28. 22), καὶ πιϲτεύϲαϲ τῷ ὀνείρῳ — φῆ γὰρ ὅγ’ αἱρήϲειν Πριάμου πόλιν ἤματι κείν ῳ (Β 37 ) ὡϲ τῶν πολεμίων ἁλίϲκεϲθαι μελλόντων καὶ τῆϲ πόλεωϲ καταλαμβϛανομένηϲ, τὰ μὲν πρὸϲ ἅλωϲιν οὐ ποιεῖ ἐξαγαγὼν τὴν ϲτρατιάν ϲτρατείαν cod.; corr. Bkk., ἐπὶ ὅρκουϲ δὲ ἔρχεται καὶ ϲυνθήκαϲ, αἰϲ ἐπεφώνηϲεν· οἱ δ’ ἐχάρηϲαν Ἀχαιοί τε Τρῶέϲ τε ἐλπόμενοι παὑϲαϲθαι ὐιζυροῦ πολἐμοιο (Γ 111). ῥητέον οὑν ὅτι μήποτε οὐ παντελῶϲ ἐπίϲτευϲε τῇ περὶ τὸν ὄνειρον φανταϲίᾳ· διόπερ εὐγνώμοϲι τοῖϲ περὶ τῆϲ ϲυνθήκηϲ λόγοιϲ ὑπάρχουϲιν είκότωϲ ϲυγκατατίθεται add. cod. ἀπρεπὲϲ δὲ τὸ λέγειν κτλ.- quae p. 24, 3 edidimus.

διὰ τί ὑποϲχομένου τὴν ἅλωϲιν Ἰλίου ϲυνθήκαϲ ποιεῖται πρὸϲ Tρῶαϲ; ῥητέον οὖν κατ’ ἐνίουϲ ὅτι οὐ πιϲτεύει τῷ ὀνείρῳ, κατὰ δέ τιναϲ ὅτι οὐδὲν διέφερε καὶ ἑνὸϲ μονομαχία. ἄλλωϲ τε οὖν προϲτέτακται ατῷ καθοπλίϲαι τοὺϲ πάνταϲ, οὐ μάχεϲθαι.

103.---διὰ τί δὲ οἱ Τρῶεϲ Γῇ καὶ Ἡλίῳ. ὅτι ὁ ϲοm. L. κίνδυνοϲ περὶ ϲωτηρίαϲ τῆϲ ἐντὸϲ τῇ οἰκείᾳ ϲοἰκίᾳ L. Ἔλληνεϲ δὲ Διί, ἐπεὶ ξένιοϲ ἐπ. ξ. om. L· περὶ ξενίαν δὲ ἠδίκηνται. μέλαιναν δὲ καὶ λευκόν, ὅτι οίκειότατα τὰ χρώματα ἑκατέρῳ τῶν θεῶν. ἐπὶ δὲ Διὸϲ οὐκ εἰπὲ τί χρῶμα· Γῆν μὲν γὰρ καὶ Ἥλιον ὁρῶμεν, Δία δὲ νοοῦμεν μόνον.

108. ν. ad ═ 267.

121. εἰϲ τὸ ἰρίϲ δ’ α ὐθ’ Ἑλἑν η λευκωλέν ῳ ἄγγελοϲ ἢλθεν. ἄλογον ἀφ’ ἑαυτῆϲ ἔρχεϲθαι πρὸϲ τὴν Ἑλένην. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ. τὸ γὰρ ἄγγελοϲ οὐκ ἔϲτιν αὐτάγγελοϲ ἀφ’ ἑαυτῆϲ, ἀλλ’ ὑποβάλξεωϲ. [*](1 quae post κεῖται leguntur LEt om. ante λύεται in B. ras. 2 δῆλον Lp 3 ἅπόντα codd. correxi 16 — 19 L scholium verbis subiinpit, quae in cod. A ad Γ 103 leguntur: τὰ οἰκεῖα ἑκάϲτῳ θεῷ τοιαύτη ἡ θεόϲ (p. 145, 13 —15 DIind.) 16 πρὸϲ τοὺϲ τρ. Lp 18 διέφθειρε L. μονομαχίαν B⟩ LpL προϲετέτακτο L 20 praemittuntur in B⟩ et Lp nonnulla a quaestione aliena: ἐὰν ϲτίξωμεν τῶν καρπῶν (p. 165, 10 — 12 D.), quae in L alterum scholium efficiunt) [*](4 q. Si rem spectas, ad P 118 vel ad Γ 276 potius utrumque schol. referendum fuit. Sed cum ex versu 111 in priore allato appareat, quae poeta Menelaum dicentem faciat (v. 97 — 110) per errorem ad Agamemnonem referri, ad. ipsam Menelai orationem, cui alterum in codd. adscriptum est, edere maluimus.) [*](16 sqq. Cf. Paris. up Cramer. A. P. III, p. 157, 18.) [*](27 Baud scio an ex eodem Porphyrio derivatum sit B⟩ f 44a ad λευκωλένῳ (id. Lp f. 85a c. l. λευκωλέῳ ἐντὸϲ ἀρχαῖς τᾷ τῆς Ἥρας αὐτὴν ἐπιθέτῳ κοσμεῖ, Ἀργείας τε ἄμφm καλεῖ· Ἥ ρη τ′ Ἀργ είη (Δ 8) καἰ ’Αργείη Ἑλ έν η ( z 323). ἦλθε δὲ ἄχχελος, δηλονότι παρὰ τοῦ Διός· οὐ γὰρ αὐτάγγελος. θῆλυ δὲ θήλεϊ )

122. τὸ δὲ εἰδομἐν η γαλό ῳ Ἀντηνορίδαο δάμαρτι, διὰ τί[*](L. f 59b.) μᾶλλον ταύτη ἢ ἄλλῃ ἄλογον γάρ. ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τοῦ προϲώπου. ὑπόκειται γὰρ ὁ Ἀντήνωρ πρόξενοϲ τῶν Ἐλλήνων καὶ τὸ γένοϲ αὐτοῦ καὶ τῆϲ ϲυνοικούϲηϲ τούτῳ.