Fragmenta

[29. 30 N.] — — (5) τῶν γοῦν ὑποθηκῶν ἀρχόμενος λέγει ἄνθρωποι . . .

ἄνθρωποι τύχης εἴδωλον ἐπλάσαντο πρόφασιν ἰδίης ἀβουλίης. βαιὰ γὰρ φρονήσει τύχη μάχεται, τὰ δὲ πλεῖστα ἐν βίῳ εὐξύνετος ὀξυδερκείη κατιθύνει.

EROTIAN. p. 131, 12 Kl. φλέβας δὲ οὐ τὰς συνήθως λεγομένας, ἀλλὰ τὰς ἀρτηρίας ὠνόμασε. καὶ ὁ Δ. δὲ φλεβοπαλίην καλεῖ τὴν τῶν ἀρτηριῶν κίνησιν.

EUSTATH. zu β 190 p. 1441 [aus Philoxenos Περὶ συγκριτικῶν] Δ. δὲ ἐπιτηδειέστατον φησί.

ETYM. GEN. ἀλαπάξαι: ἐκπορθῆσαι παρὰ τὴν λάπαθον τὴν βοτάνην ἥ ἐστι κενωτικὴ γαστρός. καὶ Δ. τοὺς βόθρους τοὺς παρὰ τῶν κυνηγετῶν γινομένους λαπάθους καλεῖ διὰ τὸ κεκενῶσθαι. ANECD. BEKK. LEX. VI 374, 14 ἀμέλει Δ. τοὺς βόθρους τοὺς πρὸς τῶν κυνηγῶν σκαπτομένους οἷς ὑπεράνω κόνις λεπτὴ ἐπιχεῖται καὶ φρύγανα ἐπιβάλλεται, ἵνα οἱ λαγωοὶ ἐμπίπτωσιν εἰς αὐτούς, λαπάθους φησὶ καλεῖσθαι.

ETYM. GEN. γυνή: . . . ἤ, ὡς Δ., γονή τις οὖσα, ἡ γονῆς δεκτική.

— δείκελον: παρὰ δὲ Δημοκρίτῳ κατ’ εἶδος ὁμοία τοῖς πράγμασιν ἀπόρροια.

[GALEN.] defin. med. 439 [XIX 449 K.] ἐκκρίνεται τὸ σπέρμα

GALEN. de medic. empir. fr. ed. H. Schoene [Berl. Sitx. Ber. 1901] 1259, 8 ὃς γὰρ οὐδ’ ἄρξασθαι δύναται τῆς ἐναργείας χωρίς, πῶς ἂν οὗτος πιστὸς εἴη, παρ’ ἧς ἔλαβε τὰς ἀρχάς, κατ’ αὐτῆς 〈ταύτης〉 θρασυνόμενος; τοῦτο καὶ Δ. εἰδώς, ὁπότε τὰ φαινόμενα διέβαλε, νόμῳ χροιή, νόμῳ γλυκύ, νόμῳ πικρόν, εἰπών, ἐτεῇ δ’ ἄτομα καὶ κενόν, ἐποίησε τὰς αἰσθήσεις λεγούσας πρὸς τὴν διάνοιαν οὕτως· τάλαινα φρήν, παρ’ ἡμέων λαβοῦσα τὰς πίστεις ἡμέας καταβάλλεις; πτῶμά τοι τὸ κατάβλημα. Vgl. zu B 9. 117.

— de differ. puls. I 25 [VIII 551 K. über den κυματώδης und σκωληκίζων σφυγμός] κοινὸν μέν, ἀφ’ οὗ καὶ τοὔνομα ἑκατέροις, τῷ μὲν κυματώδει τὸ οἷον κύματα ἐπανίστασθαι κατὰ τὴν ἀρτηρίαν ἕτερον ἐφ’ ἑτέρῳ, τῷ δὲ σκωληκίζοντι σκώληκος ἐοικέναι πορείαι καὶ αὐτοῦ τοῦ ζωίου κυματωδῶς κινουμένου, καθάπερ καὶ Δ. λέγει που περὶ τῶν τοιούτων διαλεγόμενος τῶν ὅσα κυματοειδῶς ἀνὰ τὴν πορείαν πλάζεται. ARIST. hist. anim. E 19. 551ᵇ 6 γίνονται δὲ καὶ τὰ ὕπερα καὶ τὰ πηνία ἔκ τινων τοιούτων ἄλλων, αἳ κυμαίνουσι τῇ πορείᾳ καὶ προβᾶσαι τῷ ἑτέρῳ κάμψασαι ἐπιβαίνουσιν.

HERODIAN. π. καθολ. προσ. bei Eustath. zu ξ 428 p. 1766 [II 445, 9 L.] καὶ Δ. ξυόμενοι ἄνθρωποι ἥδονται καί σφιν γίνεται ἅπερ τοῖς ἀφροδισιάζουσιν.

HERODIAN. π. καθολ. προσ. bei Theogn. p. 79 [I 355, 19 L.] εἰς ω̄ν̄ οὐδέτερον μονογενὲς ἢ εἰς η̄ν̄ ἢ εἰς ᾱν̄ ἢ εἰς ε̄ν̄ ἢ εἰς ῑν̄ ἢ εἰς ῡν̄ οὐκ ἔστιν εὑρεῖν. τὸ γὰρ ἰθύτρην παρὰ Δ —ῳ βεβίασται.

— περὶ παθῶν in Et. gen. s. νένωται [II 253 L.] καὶ πάλιν ὡς χρυσόονται, χρυσοῦνται οὕτω καὶ νόονται. νοῦνται. Δ. φρενὶ θεῖα νοῦνται. Vgl. B 18. 21. 112.

— — Epimer. Hom. 396, 11 [II 224 n. L.] καὶ παρὰ τὸ κλίνω κέκλιται παρὰ τῷ Δ—ῳ χωρὶς τοῦ ν̄.

HESYCH. ἀμφιδητιοι· ὡς [?] κρίκοι διάκενοι παρὰ Δ—ῳ.

— ἀπάτητον: τὸ ἀνωμάλως συγκείμενον παρὰ Δ—ῳ.

— ἀσκαληρές: ἰσόπλευρον παρὰ Δ—ῳ.

— βροχμώδης: ἡ νοτερὰ καὶ ἁπαλή. Δ—ος.

— βρόχος: ἀγκύλη Δ—ος, ἀγχόνη, δεσμός.

— δεξαμεναί: ὑδάτων δοχεῖα, καὶ ἐν τῷ σώματι φλέβες. Δ—ου.