De signis Odysseae

250.

πονησάμενος τὰ ἃ ἔργα.

†) πονηθεὶς τὰ αὑτοῦ ἔργα, ὅ ἐστι περιγενόμενος. τοῦτο

252-255.

ὦ ξεῖνοι, τίνες ἐστέ; πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἦ τι κατὰ πρῆξιν, ἦ μαψιδίως ἀλάλησθε οἷά τε ληιστῆρες ὑπὲρ ἅλα, τοί τ’ ἀλόωνται ψυχὰς παρθέμενοι, κακὸν ἀλλοδαποῖσι φέροντες;

Versibus appicti fuerunt asterisci, cf. ad γ 71. Aristophanes obelos cum asteriscis adposuit. cf. Eust. 1627, 33 qui de asteriscorum significatione et forma hoc loco diserte exponit.

261.

ἄλλην ὁδὸν, ἄλλα κέλευθα || ἤλθομεν.

†) ἐκ παραλλήλου τὸ αὐτὸ· τὰ γὰρ δύο ἕν σημαίνουσιν Q. cf. γ 317.

266.

ἡμεῖς δ’ αὖτε κιχανόμενοι τὰ σὰ γοῦνα ἱκόμεθ’, εἴ . .

†) ἱκέται ἐσμὲν παρὰ τὰ σὰ γούνατα παραγενόμενοι Q. cf. etiam T. γ 92. Χ 123.

275.

οὐ γὰρ Κύκλωπες Διὸς αἰγιόχου ἀλέγουσιν.

†) τὸ ἴδιον ἁμάρτημα ἑαυτοῦ ὁ Πολύφημος κοινὸν ποιεῖται· ὅτι γὰρ οἱ ἄλλοι Κύκλωπες οὐκ ἦσαν ἄθεοι, φησὶ νοῦσον δ’ οὔπως ἐστὶ Διὸς μεγάλου ἀλεύασθαι (411) HQ. Idem in V. cf. ad v. 106.

297.

ἐμπλήσατο νηδύν ἀνδρόμεα κρέ’ ἔδων καὶ ἐπ’ ἄκρητον γάλα πίνων.

†) εἰς ἔμφασιν τοῖς παρατατικοῖς κέχρηται ἀδιαλείπτως ἐσθίοντος καὶ πίνοντος· καὶ τὸ ἀνδρόμεα μείζον τοῦ ἀνθρώ πεια. καὶ τὸ κεῖτο ἐμφαντικῶς. οὐ γὰρ ἄν ἐκ προνοίας ἀνεκλίθη, ἀλλὰ κατηναγκασμένην ἀνατροπὴν σημαίνει τὸ ῥῆμα. Q. De priore scholii parte cf. F. Ar. 4. θ 289.

347.

Κύκλωψ, τῆ, πίε οἶνον.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ τῆ] ἀντὶ τοῦ λάβε. P. cf. θ 477. Ar. αδ Ξ 219.

374.

ὁ δ’ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων.

Fuit diple, quod dixit ὡς περὶ ἑτέρου. cf. Ar. ad Π 106 ubi citatur hic versus in eadem adnotatione.

398. cf. not. 4.

473.

ὅσσον τε γέγωνε βοήσας.

†) ὅσον ἐξακούεται φωνὴ ἀνδρὸς. cf. L. Ar. 100.

483.

τυτθόν, ἐδεύησεν δ’ οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι.

†) οὗτος ὁ στίχος συντάσσεται ἀπὸ τοῦ στίχου τοῦ ἀρχομένου πλημμυρίς (486) M. cf. Eust. 1640, 33: διὸ ἐν μὲν τοῖς πρώτοις στίχοις τὸ τυτθὸν ἐδεύησεν οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι ἀστέρα ἔχει μετὰ ὀβέλου· ὡς ἄριστον μὲν ἔπος ὂν ἐκεῖθεν δὲ ὀβελιζόμενον. ἐν δὲ τοῖς δευτέροις στίχοις ἀστέρα μόνον ἔχει ὡς ἐκεῖ ἄριστα κείμενον.

495.

βαλὼν βέλος

†) βλῆμα· νῦν γὰρ τὸν βληθέντα λίθον λέγει V. cf. Μ 458. L. Ar. 56.

508.

ἔσκε τις ἐνθάδε μάντις.

†) ἐκ τούτου νοητέον ὅτι δεισιδαίμονες οἱ Κύκλωπες, ὅτι ὑπήκουον βουλήμασι θεῶν, καὶ οὐκ ἀπέκτεινον τοὺς προλέγοντας αὐτοῖς τινα παρὰ θεῶν ἐσόμενα Q. L. Ar. 182. cf. v. 106.

540.

τυτθόν, ἐδεύησεν δ’ οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι.

Versus asterisco notatus erat cf. ad v. 483 et schol. in HMQV.

1.

Αἰολίην δ’ ἐς νῆσον ἀφικόμεθ’.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐ τὰς Αἰόλου νήσους νῦν λεγομένας, ἀλλά τινα ἄλλην ἐκτετοπισμένην νῆσον λέγει. BQV.

cf. δ 556. Eust. 1614, 39.

3.

πλωτῇ ἐνὶ νήσῳ.

†) ὁ (δὲ) Ἀρίσταρχος πλωτῇ ἀντὶ τοῦ φορητῇ, οἷον περιφερομένη, ὡς ποτὲ μὲν ἐν τοῖς δεξιοῖς μέρεσι, ποτὲ δὲ ἐν τοῖς ἀριστεροῖς ὁρᾶσθαι, οἷον δή τι καὶ περὶ τὴν Δῆλον ἱστορεῖ Πίνδαρος λέγων οὕτως ἦν γὰρ τὸ πάροιθε φορητὰ κυμάτεσσι Δᾶλος παντοδαπῶν τ’ ἀνέμων ῥιπαῖς (fragm. 58) HMQTV. Q praeterea habet: οἰκειότερον γάρ φησι μὴ ἐῤῥιζῶσθαι τῶν ἀνέμων νῆσον. Eust. idem. cf. Apoll. l. h. 132, 18. L. Ar. 151.

15.

καὶ ἐξερέεινεν ἕκαστα, Ἴλιον Ἀργείων τε νέας καὶ νόστον Ἀχαιῶν.

†) περὶ τῆς Ἰλίου, περὶ τῶν νεῶν τῶν Ἀργείων, περὶ τοῦ νόστου τῶν Ἀχαιῶν BH.

Accusativum pro περὶcum genetivo positum esse statuit Ar. etiam ad Ρ 54. δ 836. F. Ar. 25.

20.

κατέδησε κέλευθα.

†) Ἰωνικῶς τὰς κελεύθους κέλευθα εἶπε H.

41.

πολλὰ μὲν ἐκ Τροίης ἄγεται κειμήλια καλά ληίδος.

*) ὅτι διῃρημένως ἀναγνωστέον. βούλεται γαρ λέγειν Τρωϊκῆς

Praeterea fuit diple periestigmene, quod Zenodotus in v. 41 ἐκτελέοντες dedit pro ἐκτελέσαντες. cf. in H.

55 cf. not. 1.