De signis Odysseae

70.

ὡς ἐφάμην μαλακοῖσι καθαπτόμενος ἐπέεσιν.

Diple periestigmene contra Zenodotum fuit, qui non intelligens verbum καθάπτεσθαι mediae esse significationis, pro καθαπτόμενος dedit ἀμειβόμενος, quod praefert schol. in H. Ζηνόδοτος μαλακοῖσιν ἀμειβόμενος γράφει. καὶ ἔστι χαριεστάτη ἡ γραφή· οὐ καθάπτεται γὰρ αὐτὸν, ἀλλ’ ἱκετεύει. cf. ad β 39. γ 345 not. 6.

91.

ἔνθ’ οἵ γ’ εἴσω πάντες ἔχον νέας.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ εἰσεῖχον, ὡς μὴ συγχεῖσθαι τὸ ἔνδον· τὸ δὲ ἔχον ἀντὶ τοῦ ἤλαυνον H. cf. L. Ar. 134. η 13.

110.

ὅς τις τῶν δ’ εἴη βασιλεύς, καὶ τοῖσιν ἀνάσσοι.

τὸ οἷσιν Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ τ, καὶ τοῖσιν ἀνάσσοι, ἀντὶ τοῦ τίνωνH. Coaluerunt Didymi et Aristonici verba. cf. F. Ar. 23.

113.

κατὰ δ’ ἔστυγον αὐτὴν.

†) ἐφοβήθησαν, ἐξεπλάγησαν. Notatum est verbum στυγεῖν propter duplicem significationem timere et abhorrere cf. Ο 183. L. Ar. 147.

124.

ἰχθῦς δ’ ὣς πείροντες ἀτερπέα δαῖτα φέροντο.

†) δῆλον ἐκ τούτου ὅτι ᾔδεσαν ἰχθύων τροφήν T. cf. ad β 368. Π 747.

150.

διὰ δρυμὰ πυκνὰ καὶ ὕλην.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι πτῶσις ἐνήλλακται] διὰ δρυμῶν πυκνῶν καὶ τῆς ὕλης Q. F. Ar. 21.

152.

ἐπεὶ ἴδον αἴθοπα καπνόν.

†) Ἀρίσταρχος τὸν ἐκ τοῦ αἴθεσθαι, ὅ ἐστι καίεσθαι, ἀναδιδόμενον HQ. L. Ar. 151. Eust. αἴθοψ δὲ καπνὸς ὁ ἐκ τοῦ αἴθεσθαί τινα ὕλην ἀναδιδόμενος.

160.

δὴ γάρ μιν.

Diple periestigmene, quod Zenodotus legit δὴν γάρ μιν H.

161.

κατ’ ἄκνηστιν μέσα νῶτα.

†) καταχρηστικῶς φησιν ὁ Ἀρίσταρχος ἐπὶ τῶν θηρίων εἶναι τὴν ἄκνηστιν. οὐ γὰρ αὐτὴν μόνην ἀδυνατοῦσι κνήσασθαι, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀσφῦν καὶ τὸν τράχηλον. δεῖ γινώσκειν ὅτι αὐτὸς ἐπεξηγεῖται τί ἐστιν ἄκνηστις διὰ τοῦ εἰπεῖν μέσα νῶτα, ἤτοι ἡ ῥάχις, ἢ τὰ μέσα τῶν τετραπόδων, παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι κνήσασθαι HQ.

169.

βῆν δὲ καταλοφάδειαν φέρων.

Ad Κ 573 Ar. vocabulum καταλοφάδεια interpretatus est: καταλοφάδειαν (sic) ἀντὶ τοῦ κατὰ τὸν τένοντα. L. Ar. 150.

173.

ὦ φίλοι, οὐ γάρ πω.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀπὸ τοῦ γὰρ ἤρξατο HQ. cf. Ρ 220. α 337. δ 722. κ 501.

189.

κέκλυτέ μευ μύθων κακά περ πάσχοντες ἑταῖροι.

Versum 189 Callistratus a grammatico quodam, qui nullam illius Homeri consuetudinis ἀπὸ τοῦ γὰρ ἄρχεσθαι cognitionem habuerit, insertum esse dicit cf. in H. Καλλίστρατός φησιν ὡς ὑπό τινος ὁ στίχος προτέτακται ἀγνοοῦντος τὸ Ὁμηρικὸν ἔθος, ὡς θέλει ἄρχεσθαι ἀπὸ τοῦ γάρ. Aristarchus versum non legisse videtur, nam Ρ 220 diplam posuit propter hunc Homeri usum et citavit v. 190 ob eandem causam.

190.

ὦ φίλοι, οὐ γάρ τ’ ἴδμεν ὅπῃ ζόφος οὐδ’ ὅπῃ ἠώς, οὐδ’ ὅπῃ ἠέλιος φαεσίμβροτος εἶσ’ ὑπὸ γαῖαν, οὐδ’ ὅπῃ ἀννεῖται.

†) ἐκ τούτων ἐκτετοπισμένη φαίνεται ἡ πλάνη τοῦ Ὀδυσσέως BQT. cf. L. Ar. 247. δ 556.

Refutatio fuit Cratetis, qui quatuor coeli regiones Homero notas fuisse ex hoc loco contendit. Aristarchus recte eum duas modo orientem et occasum novisse docuit. cf. schol. ad β 1. ἠὼς σημαίνει καὶ τὴν ἡλίου πάροδον, καὶ τὸν τόπον ὅθεν ἀνατέλλει ὁ ἥλιος κατὰ Ἀρίσταρχον· Sequuntur vs. 190-92. νῦν γὰρ, καθά φησιν ὁ Κράτης, τῶν τεσσάρων τοῦ κόσμου μέμνηται μερῶν, ἄρκτου, μεσημβρίας, ἀνατολῆς καὶ δύσεως κ. τ. λ. L. Ar. 174.

193.

— ἐγὼ δ’ οὐκ ὀίομαι εἶναι. —

†) τοῦτο εἶναι διὰ μέσου φησὶν Ἀρίσταρχος ὡς ἂν ἀπαλγήσαντος τοῦ Ὀδυσσέως ἰδίᾳ ἀναπεφωνῆσθαι HQ. cf. Π 46. α 18.

210.

εὗρον δ’ ἐν βήσσῃσι τετυγμένα δώματα Κίρκης.

212.

ἀμφὶ δέ μιν . . .

†) ἀπὸ τοῦ πληθυντικοῦ τοῦ δώματα (210) πρὸς ἑνικόν τὸ δῶμα ὑπήντησεν, ὡς τὸ ἐξ ἑτέρων ἕτερ’ ἐστίν (ρ 266). εἶτα ἐπιφέρει οὐκ ἄν τίς μιν ἀνήρ Q. cf. F. Ar. 32.

238.

ῥάβδῳ πεπληγυῖα.

Fuit diple ὅτι παθητικῶς πεπληγυῖα ἀντὶ τοῦ πλήσσουσα. cf. ad Ο 730 ubi hic versus sic explanatur. Perfectum secundum enim non ad activum sed ad medium (Ar. παθητικὸν) pertinere veteres statuerunt. cf. F. Ar. 3.

239.

καὶ δέμας.

Diple periestigmene, quod Zenodotus legit καὶ πόδας cf. H.

240.

αὐτὰρ νοῦς ἦν ἔμπεδος ὡς τὸ πάρος περ.

*) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὴν ἑξῆς ἀθέτησιν (329), ὅτι τὸ σῶμα μόνον ἠλλοιοῦτο, ἡ δὲ ψυχὴ ἔμενεν ἀμετάβλητος. πῶς οὖν ἂν λέγοι σοὶ δέ τις ἐν στήθεσσιν ἀκήλητος νόος ἐστίν (329), ὡς καὶ τοῦ νοῦ ἠλλοιωμένου; HQT.

242.

πάρ ῥ’ ἄκυλον βάλανόν τ’ ἔβαλεν καρπόν τε κρανείης.

Versum Aristarchus non legit cf.HQV. Ἀρίσταρχος οὐκ οἶδε τόν στίχον. ὁ δὲ Καλλίστρατος ἀντ’ αὐτοῦ γράφει παντοίης ὕλης ἐτίθει μελιηδέα καρπόν.