De signis Odysseae

97-98.

εἴρωτᾷς μ’ ἐλθόντα θεὰ θέον· αὐτὰρ ἐγώ τοι νημερτέως τὸν μῦθον ἐνισπήσω· κέλεαι γάρ.

*) [ἀθετοῦνται οἱ στίχοι ὅτι] εὐτελεῖς κατὰ τὴν σύνθεσιν καὶ κατὰ τὴν διάνοιαν HP.

Porsonus, Buttmannus, Dindorfius hoc scholion, quod in P scriptum est interiore margine incipiens ob angustiam a v. 96 et desinens proxime ante 98, pertinere ad v. 94. 95. coniecerunt. Ego retinui scholii locum secutus Eust. 1525, 31: εἴπομεν δὲ ἀφελῶς, ἀκολούθως τοῖς παλαιοῖς, οἵ φασιν ὅτι εὐτελεῖς οἱ δύο στίχοι — 97. 98 — οὗτοι καὶ κατὰ συνθήκην καὶ κατὰ διάνοιαν.

100.

τίς δ’ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον, οὐδέ τις ἄγχι βροτῶν πόλις ..

*) σαφῶς ἐδήλωσεν Ὅμηρος, ὅτι ἔξω τῆς καθ’ ἡμᾶς θαλάσσης ἡ τῆς Καλυψοῦς νῆσος τυγχάνει [διὸ ἡ διπλῆ]. BEPQT. cf. L. Ar. 247. Eust. 1525, 64. δ 556 et locos, quos ibi contuli.

105-111.

φησί τοι ἄνδρα παρεῖναι ὀιζυρώτατον ἄλλων τῶν ἀνδρῶν, οἳ ἄστυ πέρι Πριάμοιο μάχοντο εἰνάετες, δεκάτῳ δὲ πόλιν πέρσαντες ἔβησαν οἴκαδ’. ἀτὰρ ἐν νόστῳ Ἀθηναίην ἀλίτοντο, ἥ σφιν ἐπῶρσ’ ἄνεμόν τε κακὸν καὶ κύματα μακρά. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι, τὸν δ’ ἄρα δεῦρ’ ἄνεμός τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε.

*) περιττοὶ οἱ στίχοι καὶ πρὸς τὴν ἱστορίαν μαχόμενοι. οὐ γὰρ καθ’ ὃν καιρὸν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς ὁ ἄνεμος ἐκινήθη καὶ οἱ ἄλλοι ἀπώλοντο, Ὀδυσσεὺς τῇ νήσῳ προσηνέχθη· οἱ δὲ τελευταῖοι δύο ἐκ τῶν μετὰ ταῦτά (133-134) εἰσι μετενηνεγμένοι PQ.

Numeros 105-111 Maius posuit, Buttmannus probavit.

124.125. not. 2.

130. not. 3.

132.

Ζεὺς ἔλσας (κεραυνῷ).

†) Ζηνόδοτος ἐλάσας γράφει. οἱ δὲ (certe Ar.) ἔλσας, ποιητικώτερον γάρ. ἔλσας μὲν τὸ συστρέψας, ἐλάσας δὲ τὸ ἐκ κειρὸς πλήξας. HPQ. cf. L. Ar. 65. η 250.

Versibus 133-134 fuit appictus asteriscus cf. 105-111.

141.

ἑταῖροι.

*) ὅτι ἐπὶ τῶν συμπλεόντων τίθησι τὸ (cod. τοὺς) ἑταίρους πολλάκις PQ. L. Ar. 116.

158.

πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων.

*) [ὁ ἀστερίσκος ὅτι] ἐντεῦθεν εἰς τὸ ὀλίγον ἀνωτέρω (84) μετάκειται ὁ στίχος H.

165.

αὐτὰρ ἐγὼ σῖτον καὶ ὕδωρ καὶ οἶνον ἐρυθρόν ἐνθήσω, μενοεικέ’, ἅ κέν τοι λιμὸν ἐρύκοι.

*) ὅτι καὶ ἐπὶ δίψης ὁ λιμός P.

188.

ἀλλὰ τὰ μὲν νοέω καὶ φράσσομαι, ἅσσ’ ἂν ἐμοί περ αὐτῇ μηδοίμην.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ περ παρέλκει PQ. cf. F. Ar. 34. ρ 47.

202.

τοῖς (Odysseus et Calypso) ἄρα μύθων ἦρχε.

*) ὅτι ἑνὸς πρὸς ἕνα διαλεγομένου φησὶ τοῖς ἄρα μύθων ἦρχεν P. cf. P 628. Φ 287. η 47.

205.

σὺ δὲ χαῖρε καὶ ἔμπης.

†) τὸ ἔμπης, ὃ καὶ ἔμπα λέγεται, ἐν τοῦτῳ τῷ τόπῳ ὅμως σημαίνει, ποτὲ δὲ ὁμοίως καὶ ἐπίσης, ὡς τὸ ἔμπης εἰς γαῖάν

240.

περίκηλα.

†) Ἀρίσταρχος ὥσπερ ξηρὰ ἐκδεχόμενος, τὰ περικεκαυμένα ὑπὸ ἡλίου P.

Chrysippus περὶ κῆλα.

244.

εἴκοσι δ’ ἔκβαλε πάντα.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] παρέλκει τὸ πάντα, ὡς ἐν τῷ τριχθὰ δὲ πάντα δέδασται (Ο 189) PQ.

cf. adΟ 189.Σ 373.Ω 232.θ 258.

247.

τέτρηνεν δ’ ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισιν γόμφοισιν δ’ ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονιῇσιν ἄρασσεν.

†) Ἀριστοφάνης τὸ αὐτὸ ᾤετο περιέχειν ἄμφω. διὸ τῷ μὲν σίγμα, τῷ δὲ ἀντίσιγμα ἐπιτίθησιν BPQ. Vind. ὁ δὲ Ἀρίσταρχός φησι διὰ τοῦ πρώτου τὸ μὲν τέλειον τῆς ἁρμογῆς μὴ εἶναι, ἀλλ’, ὡς ἄν τις εἴποι, ἁρμόζοντα κατεσκεύασε, καὶ πρὸς ἄλληλα συγκαταγαγὼν ἐσκέψατο εἰ ἁρμόζει ἀλλήλοις· τῷ δὲ ἑξῆς συνέκλεισε καὶ κατεγόμφωσε. διὰ γὰρ τοῦ ἄρασσε τὸ τέλος τῆς ἁρμογῆς παρέστησε BHMPQT. cf. L. Ar. 342.

252.

ἀραρὼν θαμέσι σταμίνεσσι.

Quod habent cod. BEHQV ad interpretationem vocabuli σταμίνες: τοῖς ὀρθοῖς ξύλοις, οἷς τὰ πηδάλια πήσσεται Aristarchi est cf. Etym. M. 724. Nitzsch: Anmerkungen zur Odyssee II, 39. Eust. 1533, 27.

273-275.

ἄρκτόν θ’, ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν, ἥ τ’ αὐτοῦ στρέφεται καί τ’ Ὠρίωνα δοκεύει.

*) ὅτι καὶ ἐν Ἰλιάδι (Σ 487-89) τὰ αὐτὰ περὶ τῆς Ἄρκτου καὶ τῶν ἄλλων ἀστέρων φησίν. P.

277.

ποντοπορευέμεναι ἐπ’ ἀριστερὰ χειρὸς ἔχοντα.

*) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὸ περὶ τῆς πλάνης, ὅτι ὡς ἀπὸ τῶν περὶ τὸ Ἀτλαντικὸν πέλαγος φέρεται ἐπ’ ἀνατολάς H.

cf. L. Ar. 244. δ 556 et exempla ibid. Eust. 1536, 5.

281.

εἴσατο δ’ ὡς ὅτε ῥίνὸν ἐν ἠεροειδέϊ πόντῳ.

Fuit interpretatio vocabuli ῥινόν, pro quo scholiastae in PQT Aristarchum legisse ἐρινόν dicunt: ὁ Ἀρίσταρχος ἐρινὸν αὐτὴν τὴν συκῆν κατὰ μεταβολὴν γένους, ὡς ὁ δίφρος τὸ δίφρον. Sed huic lectioni ἐρινόν repugnat Aristonicus, qui Θ 532: εἴσατο δ’ ὡς ὅτε ῥινεός, Μ 118 et Ν 45 autem ῥινόν legit. Iam vides etiam in Venet. A variam fuisse lectionem. Eust. 1536, 13 habet: Ἀρίσταρχος δὲ ἐρινὸν γράφει αὐτὴν τὴν συκῆν, ἵνα φαίνηται τηλόθεν ἡ νῆσος, ὡσεὶ καὶ τοιαύτη τις συκῆ. εἴσατο. Ar. notavit Θ 552, Μ 118, Ν 45 ὅτι πολλὰ σημαίνει et nostro loco quidem ἀντὶ τοῦ ἐφάνη. Similia habent schol. EPQT.

294. vid. not. 4.