De signis Odysseae

1. cf. not. 1.

11.

ἰδ’ ἱστία νηὸς ἐΐσης στεῖλαν ἀείραντες.

Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem cf. schol. in HMQRT: οἱ περὶ Ζηνόδοτον (i. e. Zenodotus ipse, cf. Lehrs qu. ep. not. p. 28) σεῖσαν ἀείραντες. τότε δὲ σείουσιν, ὅτε θέλουσι χαλάσαι τὸ ἄρμενον.

14.

Τηλέμαχ’, οὐ μέν σε χρὴ ἔτ’ αἰδοῦς.

†) οὐ χρεία σοι τῆς αἰδοῦς. Ἀττικῶς. EHMQ. Correxi Dindorfii σε in σοι, quod habent EQ et Dindorfius in textum recipere debebat, comparatis scholiis ad δ 312. 634 et Ar. ad Λ 606. Μ habet in textu σε et supra scriptum σοι. cf. Eust. 1455, 3: ἐν τούτοις δὲ τὸ οὐ μέν σε χρὴ ἔτι αἰδοῦς ἀντίπτωσίς ἐστιν ἀρχαϊκὴ συνήθης, ἀντὶ τοῦ οὐ μήν σοι χρεία αἰδοῦς.

27.

αἰδὼς δ’ αὖ νέον ἄνδρα γεραίτερον ἐξερέεσθαι

†) αἰδὼς δ’ αὖ νέῳ ἀνδρὶ οὕτω γράφουσιν οἱ κατὰ Ῥιανόν. HM.

E Didymo manavit, sed Aristonicus quoque rem tetigisse videtur cf. ad Ο. 119.

50.

τοὔνεκα σοὶ προτέρῳ δώσω χρύσειον ἄλεισον.

ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν σοί. Ζηνόδοτος δὲ τοὔνεκά τοι γράφει, [ἀγ]νοῶν ὅτι ἐπὶ τῆς διαστολῆς [οὐ] παραλαμβάνεται ἡ τ̄ο̄ῑ.HMQ. Corr. Duentzer p. 58. Prior scholii pars certe Herodiani est, qui ad Α 294 promisit, se de σοι et τοι vocabulorum discrimine accuratius quaesiturum esse nostro loco. Fortasse etiam altera pars ex eo fluxit, sed non dubito, quin Aristonicus quoque de Zenodoti lectione verba fecerit.

69.

νῦν δὴ κάλλιόν ἐστι μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι ξείνους

Quod M habet ad v. 69 ὅτι ἐννέα (?) ἡμέρας ἐφιλοξένουν καὶ οὕτως ἠρώτων, contortum videtur esse ex Ar. adnotatione, quae ad Ζ 176 legitur: ὅτι ἔθος ἦν παρὰ τοῖς παλαιοῖς ξενίζειν πρότερον, εἶτα πυνθάνεσθαι, τίνος ἕνεκεν παραγεγόνασιν οἱ ξένοι.

71.

ὦ ξεῖνοι, τίνες ἐστέ; πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἦ τι κατὰ πρῆξιν ἦ μαψιδίως ἀλάλησθε, οἷά τε ληϊστῆρες, ὑπεὶρ ἅλα; τοί τ’ ἀλόωνται ψυχὰς παρθέμενοι, κακὸν ἀλλο δαποῖσιφέροντες.

†) τοὺς μετ’ αὐτὸν τρεῖς στίχους ὁ μὲν Ἀριστοφάνης ἐνθάδε σημειοῦται τοῖς ἀστερίσκοις, ὅτε δὲ ὑπὸ τοῦ Κύκλωπος λέγονται, καὶ ὀβελίσκους τοῖς ἀστερίσκοις παρατίθησιν, ὡς ἐντεῦθεν μετενηνεγμένων τῶν στίχων. πόθεν γὰρ τῷ Κύκλωπι λῃστῶν ἔννοια ᾖ στωμυλλομένῳ φάναι οἵ τ’ ἀλόωνται ψυχὰς παρθέμενοι κακον ἀλλοδαποῖσι φέροντες; ὁ δὲ Ἀρίσταρχος οἰκειότερον αὐτοὺς τετάχθαι ἐν τῷ λόγῳ τοῦ Κύκλωπός φησιν. οὐδὲ γὰρ νῦν οἱ περὶ Τηλέμαχον λῃστρικόν τι ἐμφαίνουσι. δοτέον δὲ, φησὶ, τῷ ποιητῇ τὰ τοιαῦτα. καὶ γὰρ ναῦν αὐτὸν παράγει εἰδότα, ἀλλά μοι εἴφ’ ὅπη ἔσχες ἰὼν εὐεργέα νῆα (ι, 279), καὶ συνίησιν Ἑλληνίδα φωνήν. καθάπτεται δὲ καὶ Θουκυδίδου Ἀρίσταρχος λέγοντος ὡς οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦντο τὸ ληΐζεσθαι οἱ παλαιοὶ, ἐν οἷς φησιν οὕς μοι ληΐσσατο δῖος Ὀδυσσεύς (α 398). ὁμωνυμίᾳ γὰρ ἠπάτηται, πολλάκις τῆς

cf. L. Ar. 197. Eust. 1458, 2 et 1627, 25. Aristarchi athetesin commemorat etiam grammaticus in excerptis, quae codici Marciano A. Iliadis praefixa sunt, ubi de Aristarchi obelis agitur. Bekk. praef. ad schol. in Hom. Il. I, p. III.

82.

πρῆξις δ’ ἥδ’ ἰδίη, οὐ δήμιος, ἣν ἀγορεύω.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ ἐνεστὼς ἀντὶ τοῦ μέλλοντος ἀγορεύσω. M.

cf.F. Ar. 6.γ 396.δ 485.ζ 174.κ 245.μ 383.ρ 418.

86.

ἄλλους μὲν γὰρ πάντας, ὅσοι Τρωσὶν πολέμιζον, πευθόμεθ’ . . .

†) οἴδαμεν· οὐ γάρ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ἐρωτῶμεν HM. Ar. observavit, verbum πυνθάνεσθαι significare audire, non explorare cf. L. Ar. 148. Certe scholion nostrum ex Aristonico fluxit, cuius verba sic fere restituenda sunt: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ πυθέσθαι ἀντὶ τοῦ ἀκοῦσαι τίθησιν. Quod Dindorfius ex T. tradidit p. 745: οἴδαμεν, οὐ γὰρ νῦν ἀντὶ τοῦ ἐρωτῶμεν ad hunc versum pertinet, non ad v. 84.

92 v. not. 2.

109.

ἔνθα μὲν Αἴας κεῖται ἀρήϊος, ἔνθα δ’ Ἀχιλλεύς.

*) πρόδηλον ἐντεῦθεν ὅτι ὅπου ἐτελεύτησαν, ἐκεῖ ἐθάπτοντο, καὶ οὐκ ὀστέα παισὶν ἕκαστος ἤγετο. [διὸ ἡ διπλῆ]. EMQ.

Relatio est ad Η 334, ubi v. 334-5 damnati sunt, quod

117.

πρίν κεν ἀνιηθεὶς σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκοιο.

†) πρὶν ἀκούσαις· ὁμοία δὲ ἡ φράσις ἐκείνῃ πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισι (Α 29). M. cf. Σ 283. δ 254. Frustula sunt scholii Aristonici, quod sic fere supplendum est: ἡ διπλῆ, ὅτι τοιοῦτόν ἐστι τὸ λεγόμενον πρότερον ἵκοιο σὴν πατρίδα γαῖαν ἢ ἐξερέοις· καὶ οὐκ ἔστιν ἐλλιπὴς ὁ λόγος ὥσπερ οὐδ’ ἐπ’ ἐκείνου τὴν δ’ ἐγὼ οὐ λύσω, πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν. Certe adiunxit: καὶ ὅτι ἐλλείπει ἡ εἰς, ἵν’ ᾖ εἰς πατρίδα γαῖαν.

121.

ἔνθ’ οὔ τίς ποτε μῆτιν ὁμοιωθήμεναι ἄντην ἤθελ’

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἤθελε] ἀντὶ τοῦ ἠδύνατο· [καὶ ἐν Ἰλιάδι] οὐδ’ ἔθελε προρέειν (Φ 366) BQET.

cf. Ar. ad Φ 366, ubi noster versus citatur. L. Ar. 148. Apoll. l. h. 86, 33. θ 223. λ 105. ρ 321.

125.

οὐδέ κε φαίης ἄνδρα νεώτερον ὧδε ἐοικότα μυθήσασθαι.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ συγκριτικὸν ἀντὶ [τοῦ] ἁπλοῦ. ET.

cf. F. Ar. 30. γ 362. η 159. †) ὧδε: ἀεὶ παρὰ τῷ Ὁμήρῳ τὸ ὧδε ἀντὶ τοῦ κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον. BT.

cf. L. Ar. 72, α 182 et locos ibi collatos.

184.

φίλε τέκνον.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι ἰδίως φίλε τέκνον] ἀντὶ τοῦ φίλον τέκνον. BT.

cf. Χ 84. F. Ar. 32.

188.

Μυρμιδόνας ἐγχεσιμώρους.

Quomodo Ar. vocabulum ἐγχεσιμώρους interpretatus sit, Apoll. l. h. 91, 75 et schol. ad ξ 29 tradiderunt, fortasse ex Aristonico: ἰόμωροι ὁ μὲν Ἀρίσταρχος οἱ τοὺς ὀξεῖς ἰοὺς ἔχοντες, καὶ τὸ ὑλακόμωροι παραπλησίως καὶ τὸ ἐγχεσίμωροι.

195.

ἐπισμυγερῶς.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] περισσὴ ἡ ἐπὶ, ὡς ἐν τῷ βοῶν ἐπιβουκόλος. BEHQ.

Commemoratur vocabulum ἐπισμυγερῶς ab Herodiano ad Ε 178, ubi Aristarchus superfluam esse praepositionem ἐπὶ docuisse dicitur. Sed Aristonicum quoque hac de re egisse apparet ex schol. ad Ζ 19. cf. L. Ar. 109. γ 422. δ 386. 672. ν 222. 405.

199.

καὶ σύ, φίλος, — μάλα γάρ σ’ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε — ἄλκιμος ἔσσ’ ἵνα τίς σε καὶ ὀψιγόνων εὖ εἴπῃ.

†) καὶ παρὰ Ἀριστοφάνει προηθετοῦντο οὗτοι οἱ δύο στίχοι· ἐκ γὰρ τοῦ λόγου τῆς Ἀθηνᾶς (α 301) μετήχθησαν ἐνθάδε. HMQ. (μετηνέχθησαν Cobetus). καὶ addidit Dind. ex M. Aristonici verba sic fere restituenda sunt: ἀθετοῦνται οὗτοι οἱ δύο στίχοι μετὰ ἀστερίσκων ὅτι οὐ δεόντως ἐκ τοῦ λόγου τῆς Ἀθηνᾶς μετάκεινται ἐνθάδε. προηθετοῦντο κ. τ. λ.

209.

ἀλλ’ οὔ μοι τοιοῦτον ἐπέκλωσαν θεοὶ ὄλβον πατρί τ’ ἐμῷ καὶ ἐμοί· νῦν δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπης.

*) περιττός (209)· ἀρκεῖ γὰρ ὁ πρὸ αὐτοῦ· [διὸ καὶ ἀθετεῖται] H. cf. L. Ar. 343, VIII.

216.

τίς δ’ οἶδ’ εἴ κέ ποτέ σφιβίας ἀποτίσεται ἐλθάν, ἢ ὅ γε μοῦνος ἐὼν . . .

Fuit diple periestigmene propter lectionem Zenodoti, quam commemorat schol. HEQ. Ζηνόδοτος γράφει ἀποτίσεαι, καὶ τὸ ἑξῆς ἢ σύγε μοῦνος. cf. Ar. ad v. 231.