De signis Odysseae

182.

ὄρνιθες δέ τε πολλοὶ ὑπ’ αὐγὰς ἠελίοιο φοιτῶσ’, οὐδέ τε πάντες ἐναίσιμοι·

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ (δέ) τε σύνδεσμος περιττός. HMS. cf. F. Ar. p. 34.

195.

μητέρ’ ἑὴν ἐς πατρὸς ἀνωγέτω ἀπονέεσθαι· οἱ δὲ γάμον τεύξουσι.

†) ἡδέως τῷ σχήματι ἐχρήσατο· εἰπὼν γὰρ ἐς πατρός μετέβη εἰς πληθυντικὸν οἱ δὲ γάμον τεύξουσι, δηλονότι πατὴρ καὶ ἀδελφοί· τινὲς δὲ λαμβάνουσι τὸ οἱ δὲ γάμον τεύξουσι, δηλονότι οἱ μνηστῆρες. Sic recte restituit Buttmann. EQ.

Fuit Ar. διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι πρὸς τό νοητὸν. cf. α 277. F. Ar. p. 16.

205.

ἡμεῖς δ’ αὖ ποτιδέγμενοι ἤματα πάντα εἵνεκα τῆς ἀρετῆς ἐριδαίνομεν.

†) ὁ Ἀρίσταρχος λείπειν φησὶ τὸ ἄρθρον, ἵν’ ᾖ εἵνεκα τῆς ταύτης ἀρετῆς. Ἰακὸν δὲ τὸ ἔθος εἶναι. Ἀριστοφάνης δὲ ὑπώπτευε τὸν στίχον, νεωτερικὸν λέγων ὄνομα τὸ τῆς ἀρετῆς. HMQR — verba ὁ Ἀριστοφάνης — ἀρετῆς habet etiam S. — πιθανὸν δὲ συναθετεῖν αὐτῷ καὶ τὸν πρὸ αὐτοῦ καὶ τὸν μετ’ αὐτόν.

Scholion ex Didymo fluxisse videtur, sed Aristonicum quoque verba fecisse de articulo omisso apparet ex Τ 105, ubi noster locus in simili interpretatione citatur, cf. β 134. F. Ar. 30. V ad Ι 133.

214.

εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα.

Fuit διπλῆ περιεστιγμένη propter Zenodoti lectionem Κρήτην pro Σπάρτην cf. α 93. β 359. γ 313. δ 702.

†) Πύλον ἠμαθόεντα: ὡς τὸ ὀλοόεντος ἐχίδνης ἀντὶ τοῦ ὀλοοέσσης. E.

Scholion ex Aristonico fluxisse videtur, qui commutationes generum observans adnotare solebat, substantivis feminini generis adiici saepe adiectiva masculina. cf. F. Ar. p. 31. δ 442: ὀλοώτατος ὀδμὴ. δ 709: πουλὺν ἐπ’ ὑγρὴν. ε 422: κλυτὸς Ἀμφιτρίτη. ε 467: θῆλυς ἐέρση. ζ 122: θῆλυς αὐτὴ. ζ 271: τῷδε ἐνὶ χώρᾳ. ο 161: ἀργὴν χῆνα. τ 38: κίονες ἔχοντες. τ 131: ὑλήεντι Ζακύνθῳ.

216.

ἢ ὄσσαν ἀκούσω.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι ὄσσαν] θείαν φήμην [λέγει] S. cf. L. Ar. 87. α 282.

257.

λῦσεν δ’ ἀγορὴν αἰψηρήν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι οὐ κατ’ ἐπίθετον τὸ αἰψηρὴν, ἀλλ’] ἀντὶ τοῦ αἰψηρῶς, (codd. ταχέως glossa est) ὡς τὸ τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. (Δ 182) ἀντὶ τοῦ εὐρέως. HMS. cf. F. A. 29. α 209 et locos ibi collatos. Apoll. l. h. 17, 20 habet: ὅταν δὲ λέγῃ. λῦσαν (codd. λῦσεν. Arist. fortasse legit λῦσαν cf.

300.

αἶγας ἀνιεμένους.

†) σημαίνει ἐκδέροντας (ἀναδέροντας Ar. ad Χ 80) κόλπον ἀνιεμένη, ἑτέρῃφι δὲ μαζὸν ἀνέσχε.. ER.

Citatur noster versus ad Χ 80, ubi sic Ar. ἀνιεμένους interpretatur.

305.

ἀλλά μοι ἐσθιέμεν καὶ πινέμεν ὡς τὸ πάρος περ.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ] ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ. BMS. cf. F. Ar. 14. α 291 et locos ibi collatos.

316.

πειρήσω ὥς κ’ ὔμμι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰήλω, ἠὲ Πύλονδ’ ἐλθὼν ἢ αὐτοῦ τῷδ’ ἐνὶ δήμῳ.

Ex Ar. ad 325 apparet, versibus 316-317 obelos appictos fuisse ab Aristarcho.

322.

ῥεῖα· μνηστῆρες δὲ δόμον κάτα δαῖτα πένοντο.

*) (ὁ στίχος οὗτος) ἀθετεῖται ὡς περιττός. προηθετεῖτο δὲ καὶ παρ’ Ἀριστοφάνει. (cod. προηθέτει δὲ καὶ Ἀριστοφάνης (MQR. L. A. 343. VIII.

325.

ἦ μάλα Τηλέμαχος φόνον ἡμῖν μερμηρίζει, ἤ τινας ἐκ Πύλου ἄξει ἀμύντορας ἠμαθόεντος, ἢ ὅ γε καὶ Σπάρτηθεν, . . . ἠὲ καὶ εἰς Ἐφύρην ἐθέλει.

†) βεβαιωτικὰ ταῦτα τὰ ἔπη τοῦ μὴ εἰρῆσθαι ὑπὸ Τηλεμάχου τοὺς προηθετημένους στίχους (316. 317) πειρήσω ὡς κ’ ὔμμι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰήλω ἠὲ Πύλονδ’ ἐλθὼν ἢ αὐτοῦ τῷδ’ ἐνὶ δήμῳ. ἀποροῦντες γὰρ λέγουσιν ἦ μάλα Τηλέμαχος, οὐκ ἂν ἀπορήσαντες οἱ [εἰ?] προακηκοότες. EM. cf. ad v. 316.

326.

Πύλου ἠμαθόεντος.

†) ἄμαθον ἔχοντος. ἰστέον ὅτι ἄμαθος ἡ ἐν τῷ πεδίῳ κόνις, ψάμαθος δὲ ἡ περὶ θάλασσαν. BE. Sic distinxit Ar. ψάμαθος et ἄμαθος cf. L. Ar. 123.

328.

ἠὲ καὶ εἰς Ἐφύρην ἐθέλει.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὴν ἐν Θεσπρωτίᾳ [Ἐφύραν λέγει], οὐχ, ὡς ἔνιοι, τὴν Κόρινθον. M. cf. L. Ar. 231. α 259.

334.

οὕτω κεν καὶ μᾶλλον ὀφέλλειεν πόνον ἄμμιν·

†) σημείωσαι ὅτι πόνον τὴν ἐνέργειαν καὶ κακοπάθειαν λέγει ὁ ποιητὴς, οὐδέποτε δὲ τὴν ἀλγηδόνα. MQ. cf. L. Ar. 73. δ 624. ι 250. Aristonici ἔργον pro ἐνέργειαν καὶ κακοπάθειαν habet E: τὸ περὶ τὴν μνηστείαν ἔργον πόνον λέγει.

359.

εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον.

*) ὅτι οὐδὲ ἐνταῦθα μνήμη τίς ἐστι τῆς Κρήτης, HMS. Respicit ad Zenodoti lectionem Κρήτην pro Σπάρτην cf. α 93. γ 313. δ 702.

386.

Φρονίοιο Νοήμονα φαίδιμον υἱόν.

†) πεποίηκεν πλαστὰ ὀνόματα S. cf. Aristonici verba hac de re ad δ 630 Ε 60. Ι 137 ubi est διπλῆ ὅτι ὀνοματοθετικὸς ὁ ποιητής, καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ παραπλησίως ποιεῖ.

397.

οἱ δ’ εὕδειν ὤρνυντο κατὰ πτόλιν.

*) ὅτι οὐκ ἐν τῇ Ὀδυσσέως οἰκίᾳ ἐκοιμῶντο. RT. De re cf. α 424.

404.

ἀλλ’ ἴομεν, μὴ δηθὰ διατρίβωμεν ὁδοῖο.

*) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος εὐήθως ἀθετεῖ αὐτόν HMQ.

417.

νηῒ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ κατ’ ἄρ’ ἕζετο.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ νεὼς πρύμνῃ· καὶ ἐν Ἰλιάδι νηῒ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ ἔναρα βροτόεντα Δόλωνος (Κ 570) V.

cf. Ar. ad Κ 570. F. Ar. p. 22.

434.

παννυχίη μέν ῥ’ ἥ γε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον.

Hunc versum expunxit Aristarchus cf. schol. in BMV. ad Ω 8.