De signis Odysseae

52-54.

οὐ γάρ πω ἐτέθαπτο ὑπὸ χθονὸς εὐρυοδείης· σῶμα γὰρ ἐν Κίρκης μεγάρῳ κατελείπομεν ἡμεῖς ἄκλαυτον καὶ ἄθαπτον, ἐπεὶ πόνος ἄλλος ἔπειγε.

Versus expunxit Callistratus cf. in HQ: εἰ ἀποφαίνεται νῦν περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ, πῶς ἑξῆς διστάζων φησὶ πῶς ἦλθες ὑπὸ ζόφον; διὸ ὁ Καλλίστρατος ἀθετεῖ. La Roche p. 235 Aristarchum etiam hos versus damnasse colligit ex Aristonici adnotatione ad Ψ 73. Sed hoc est notatum propter extremam Od., ubi statim nondum sepulti ad inferos perveniunt cf. L. Ar. 174. Aristarchus si in athetesi hac caussa movebatur, non hos duos modo versus, sed totum locum 52-83 damnare debebat, quia Elpenor nondum sepultus tamen apud inferos est et ab Ulixe exsequias petit. Quid Aristarchus de hoc loco statuerit, non est servatum, sed hoc est certum, illum v. 52-54 non expunxisse propter eam caussam, quam La Roche affert.

66 not. 1.

84.

ψυχὴ μητρὸς κατατεθνηυίης.

*) ὅτι πρὸς τὸ ἐκ τῆς περιφράσεως νοούμενον ἀπήντησε. ψυχὴ γὰρ μητρὸς κατατεθνηκυίας ἐστὶν ἡ Ἀντίκλεια BQ.

90.

ψυχὴ Θηβαίου Τειρεσίαο.

*) ὅτι πάλιν πρὸς τὸ ἐκ τῆς περιφράσεως νοητὸν ἀπήντησε. ψυχὴ γὰρ Θηβαίου Τειρεσίου ἐστὶν ὁ Τειρεσίας. διὸ ἐπήνεγκεν ἔχων, οὐκ ἔχουσα HQ.

93. Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus dedit τίπτ’ αὔτως pro τίπτ’ αὖτ, ὦ cf. H.

105.

αἴ κ’ ἐθέλῃς σὸν θυμὸν ἐρυκακέειν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ αἴ κ’ ἐθέλῃς ἀντὶ τοῦ] ἐὰν δύνῃ V. cf. Φ 366. L. Ar. 148. γ 121. θ 223. ρ 321.

107.

ἰοειδέα πόντον.

Ar. interpretatio vocabuli ἰοειδέα est ad Ψ 850 ἀντὶ τοῦ μέλανα πόντον.

115.

δήεις δ’ ἐν πήματα οἴκῳ, ἄνδρας ὑπερφιάλους, οἵ τοι βίοτον κατέδουσιν.

*) ὅτι οὐκ ἐνήλλακται ὁ χρόνος ὡς τὸ σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν (Δ 161, ubi Zenodotus τίσουσιν scripsit). οὐ γὰρ ἦσαν οἱ μνηστῆρες συνηγμένοι εἰς τὸν οἶκον Ὀδυσσέως H. Aristophanes legit κατέδοιεν cf. ad β 313.

125.Diple fuit πρὸς τὸ σχῆμα οὐδ’ εὐήρε’ ἐρετμά τά τε πτέρα νηυσὶ πέλονται, πέλονται ἀντὶ τοῦ πέλεται cf. ad Κ 351 ubi noster versus notatur, η 132. κ 328.

134.

θάνατος δέ τοι ἐξ ἁλὸς αὐτῷ.

†) ἔξω τῆς ἁλὸς· οὐ γὰρ οἶδεν ὁ ποιητὴς τὰ κατὰ τὸν Τηλέγονον καὶ τὰ κατὰ τὸ κέντρον τῆς τρυγόνος Q.

cf. ad Λ 163 ubi eadem est interpretatio. F. Ar. p. 28. Ψ 281.

157-159.

μέσσῳ γὰρ μεγάλοι ποταμοὶ καὶ δεινὰ ῥέεθρα, Ὠκεανὸς μέν πρῶτα, τὸν οὔ πως ἔστι περῆσαι πεζὸν ἐόντ’, ἤν μή τις ἔχῃ εὐεργέα νῆα.

†) ἀθετοῦνται τρεῖς H. Caussas affert MV Vind. 56 sed valde mutilatas: τὸ γὰρ ἑξῆς, μέσον Ὠκεανὸς. γέλοιον δὲ καὶ πεζὸν ἐόντα. Obeli sunt in G, cf. La Roche p. 240. Nitzsch III, 214.

161-62.

νηί τε καὶ ἑτάροισι πολὺν χρόνον; οὐδέ πω ἦλθες εἰς Ἰθάκην, οὐδ’ εἶδες ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκα;

Nota fuit de Aristophanis athetesi versuum 161-62 cf. H.

185.

Τηλέμαχος τεμένεα νέμεται.

†) σεσημείωται τὸ ὄνομα ἀδιαιρέτως ἐξηνεχθέν HQ. cf. ad Β 423 BL. Legit igitur Ar. τεμένη et fallitur H: Ἀρίσταρχος τεμένεα.

191.

ἐν κόνι ἄγχι πυρός, κακὰ δὲ χροὶ εἵματα εἷται·

*) ὅτι τὴν ἀπὸ τῆς ἐσχάρας σποδὸν κόνιν εἴρηκεν H. cf. ad Σ 23.

Praeterea Zenodoti lectio ἧσται notata fuit. cf. H.

202.

ἀλλά με σός τε πόθος σά τε μήδεα, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ, σή τ’ ἀγανοφροσύνη μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα.

*) ὅτι οὐχ ὡς οἱ νεώτεροί φασιν, αὐτὴν ἀπάγξασθαι παρὰ Ναυπλίου πεπυσμένην τὴν Ὀδυσσέως τελευτήν. οἳ διεσφάλησαν ὑπὸ τοῦ λεγομένου παρὰ τοῦ συβώτου ὡς ἀπώλετο λευγαλέῳ θανάτῳ, ὡς μὴ θάνοι ὅστις ἔμοιγε ἐνθάδε ναιετάων φίλος εἴη καὶ φίλα ἔρδοι (ο 359). διαρρήδην γὰρ νῦν ὁμολογεῖ τεθνηκέναι ἕνεκα τοῦ ποθεῖν τὸν Ὀδυσσέα HQ. cf. V ad 197.

236. *) ὅτι οὐχ ὑποτίθεται ἀσεβῆ τὸν Σαλμωνέα, ὡς οἱ νεώτεροι. οὐ γὰρ εὐπατέρειαν ἂν τὴν Τυρὼ εἶπεν οὐδὲ ἀμύμονος πατρός QT.

239. (Enipeus)

ὃς πολύ κάλλιστος ποταμῶν.

†) ἐναντίον εἶναι δοκεῖ τοῦτο τῷ Ἀξίου, οὗ κάλλιστον ὕδωρ ἐπὶ γαῖαν ἵησιν (Φ 158). εἰ γὰρ κάλλιστος οὗτος πάντων, οὐκ ἄρα ἐκεῖνος. λύεται δὲ κατὰ λέξιν. τὸ γὰρ κάλλιστον οὐχ ἕν λέγεται, ἀλλὰ πλείω. δηλοῖ δὲ καὶ αὐτὸς ποτὲ μὲν λέγων Λαοδίκην ἐσάγουσα θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην, (Ζ 252) ποτὲ δὲ ᾔτεε δὲ Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην Κασάνδρην (Ν 365). καὶ μὴν καὶ ἀμφότεραι τοῦ Πριάμου θυγατέρες, καὶ ἐὰν ἡ μία θυγατρῶν εἶδος ἀρίστη, οὐκ ἄρα τις ἄλλη, ἀλλ’ ὅμως καὶ ἐπὶ τῶν δύο τοῦτό φησι HQT. cf. Ν 365. F. Ar. 31.

245.

λῦσε δὲ παρθενίην ζώνην, κατὰ δ’ ὕπνον ἔχευεν.

*) ἀθετεῖται. πρὸς τί γὰρ τῇ ἐρώσῃ καὶ ἑκουσίως βουλομένῃ

249.

τέξεις ἀγλαὰ τέκνα.

Diple periestigmene, quod Zenodotus κακῶς τέξεαι cf. H. Media enim forma Homerus de patre aut de ambobus parentibus utitur. L. Ar. 155.

258.

τοὺς δ’ ἑτέρους Κρηθῆι τέκεν.

†) καλῶς τοὺς ἑτέρους· δύο γὰρ ἦσαν γένη παίδων, τὸ μὲν ἐκ Ποσειδῶνος, τὸ δὲ ἐκ Κρηθέως Q. cf. κ 354.