De signis Odysseae

268.

οὔτε τιν’ ἄλλον || ἄξεις σῶν ἑτάρων.

†) Ἀρίσταρχος ἀντὶ τοῦ σῶον H.

271. not. 2.

307.

Ἑρμείας μὲν ἔπειτ’ ἀπέβη.

Notatum fuit vocabulum ἔπειτα ἀντὶ χρονικοῦ, ἀντὶ τοῦ μετὰ ταῦτα, cf. Ι 169 ubi sic explanatur noster versus.

320.

ἔρχεο νῦν συφεόνδε, μετ’ ἄλλων λέξο ἑταίρων.

†) οὕτως Ἀρίσταρχος δισυλλάβως τὸ λέξο· ἄδηλον δὲ πότερον κοιμῶ ἢ συναριθμοῦ H.

E Didymo et Aristonico manasse videtur. cf. L. Ar. 147.

328.

ἀμείψεται ἕρκος ὀδόντων.

†) διαβῇ, παρέλθῃ. τὰ φάρμακα δηλονότι, ὡς τὸ δοῦρα σέσηπεν (Β 135) Q.

Diple fuit, quod praeter consuetudinem verbi formam singularem construxit Homerus cum plurali neutrius φάρμακα (cf. F. Ar. 15) et quod in verbo ἀμείψεται vocalis η̄ correpta est (cf. F. Ar. p. 13).

329.

σοὶ δέ τις ἐν στήθεσσιν ἀκήλητος νόος ἐστίν.

ὁ Σιδώνιός φησιν ἀθετεῖσθαι τὸν στίχονH. Ab Aristarcho expunctum esse versum manifestum est ex Ar. ad v. 240. De Dionysio Sidonio ab Aristonico commemorato cf. ad Μ 36. Τ 365.

351.

οἵ τ’ εἰς ἅλαδε προρέουσιν.

†) οἵ τε ἅλαδε, οὕτω γράφει Ζηνόδοτος (corr. Duentzer p. 83, cod. οἵτ’ εἰς ἅλαδε lemma, et οὔτε γρ. Ζ.), Ἀρίσταρχος δὲ οἳ εἰς ἅλαδε. περισσὴ δέ ἐστιν ἡ εἰς HQ. (Buttmanni coniectura acutissima pro codd. εἰς ἅλα· δεύτερον). Didymi et Aristonici verba coaluerunt, de praepositione εἰς superflua cf. F. Ar. p. 27 et 28.

354.

ἡ δὲ ἑτέρη.

*) ὅτι τὸ ἑτέρη ὑγιῶς ἐπὶ τῆς δευτέρας H. cf. Ι 313. Μ 93.

409.

οἴκτρ’ ὀλοφυρομένους.

†) οἰκτρῶς καὶ ἐλεεινῶς ὀδυρομένους F. Ar. 29. α 209 et exempla ibid.

440.

ἀποπλήξας κεφαλήν.

ἀντὶ τοῦ ἀποκόψας ex Ψ 120 hic posui, ubi Ar. sic interpretatur hunc locum. Altera lectio erat ἀποτμήξας, quam Zenodoti esse colligam ex schol. Σ 34. cf. Eust. 1664, 31. L. Ar. 13. Λ 146. Did.

471.

καὶ τότε μ’ ἐκκαλέσαντες.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ καὶ περισσός BQ. cf. F. Ar. 34. α 33.

495.

τοὶ δὲ σκιαὶ ἀίσσουσιν.

†) ἀντὶ τοῦ αἱ ψυχαί· ὁ μέντοι ποιητὴς πρὸς τοὺς ἄλλους νεκροὺς ποιεῖται τὴν σύγκρισιν ἐν τῷ οἱ δὲ ἄλλοι νεκροὶ ὡς σκιαὶ ἀίσσουσιν BQT. cf. F. Ar. p. 30.

501.

ὦ Κίρκη, τίς γάρ.

*) [ἡ διπλῆ ὄπι] ἀπὸ τοῦ γὰρ ἤρξατο H. cf. α 337 et exempla ibid.

509.

ἐνθ’ ἀκτή τε λάχεια.

Fuit diple periestigmene, quod Zenodotus scripsit ἐλάχεια cf. BHQT: βαθεῖα, εὔγεως, εὔσκαφος. οὐ δεῖ δὲ γράφειν ἐλάχεια (sic Zenod. cf. ι 116), οὐ γὰρ εἰκὸς ἐλάχιστον ἀκούειν τῆς Περσεφόνης τό τέμενος. οὐκ ἄτοπον δὲ περὶ τὴν ἀκτὴν εἶναι ἄλσος. πολλὰ γὰρ εὕροι τις ἂν ἄλση ἐπιθαλάσσια.

510.

ἰτέαι ὠλεσίκαρποι.

†) σημείωσαι ὅτι ἄκαρπα φυτὰ εἶπεν εἶναι ἐν τῷ ἄλσει τῆς Περσεφόνης, διὰ τὸ νεκροῖς προσήκειν BQ.

513.

ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθων τε ῥέουσιν Κωκυτός τε

†) τὸ ἑξῆς, ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθων τε καὶ

7.

ἴκμενον οὖρον ἵει . . ἐσθλὸν ἑταῖρον.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι ἑταῖρον οὐ φίλον λέγει, ἀλλὰ] νῦν τὸν συνεργόν V.

cf. ad Ν 456, ubi diple etiam propter nostrum locum. L. Ar. 116.

11.

ποντοπορούσης.

†) δῆλός ἐστιν ὁ ποιητὴς διὰ τὸ ποντοπορούσης Ὠκεανὸν καλῶν τὴν ἔξω θάλασσαν. ἀλλαχοῦ δὲ ποταμὸν τὸν Ὠκεανὸν καλεῖ διὰ τὸ ῥοῶδες BQ. cf. L. Ar. 174. Eust. 1670, 33.

26.

χοὴν χεόμην.

Diple periestigmene propter Zenodoti lectionem χεάμην fuit cf. H.

38-43.

ψυχαὶ ὑπὲξ Ἐρέβευς νεκύων κατατεθνηώτων νύμφαι τ’ ἠίθεοί τε πολύτλητοί τε γέροντες, παρθενικαί τ’ ἀταλαὶ νεοπενθέα θυμὸν ἔχουσαι· πολλοὶ δ’ οὐτάμενοι χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν, ἄνδρες ἀρηίφατοι βεβροτωμένα τεύχε’ ἔχοντες. οἳ πολλοὶ περὶ βόθρον ἐφοίτων ἄλλοθεν ἄλλος θεσπεσίῃ ἰαχῇ. ἐμὲ δὲ χλωρὸν δέος ᾕρει.

*) οἱ [ἕξ] καὶ παρὰ Ζηνοδότῳ καὶ Ἀριστοφάνει [προ] ἠθετοῦντο ὡς ἀσύμφωνοι πρὸς τὰ ἑξῆς. οὐ γὰρ μεμιγμέναι παραγίνονται αἱ ψυχαί. νῦν δὲ ὁμοῦ νύμφαι, ἠίθεοι, γέροντες, παρθένοι. καὶ ἄλλως οὐδὲ τὰ τραύματα ἐπὶ τῶν εἰδώλων ὁρᾶται,

Numerum expunctorum versuum posui ex schol. in V. M. Vind. 56. 133 (cf. La Roche). Sic etiam Eust. 1672, 34. Obelis notati sunt versus in CG.