De signis Odysseae

260. not. 2.

263. not. 3.

271 not. 4.

275 (Oedipus)

ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν Θήβῃ πολυηράτῳ ἄλγεα πάσχων Καδμείων ἤνασσε θεῶν ὀλοὰς διὰ βουλάς.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀγνοεῖ τὴν τύφλωσιν καὶ τὴν φυγὴν Οἰδίποδος. καὶ ἐν Ἰλιάδι (Ψ 678) γράφει αὐτὸν ἐν Θήβῃ τετελευτηκέναι· Μηκιστέως υἱὸς Ταλαϊονίδαο ἄνακτος, ὅς ποτε Θήβαςδε ἦλθε δεδουπότος Οἰδιπόδαο. BHQ.

cf. ad Ψ 678. L. Ar. 186.

286.

ἥ δὲ Πύλου βασίλευε, τέκεν δέ οἱ ἀγλαὰ τέκνα, Νέστορά τε Χρομίον τε Περικλύμενόν τ’ ἀγέρωχον.

†) ἐναντία φαίνεται ταῦτα τῷ δώδεκα γὰρ υἷες ἦμεν (Λ 692). τρεῖς γὰρ εἴρηνται νῦν. λύοιτο δ’ ἂν ἐκ τῆς λέξεως· ἐνταῦθα γὰρ ἐκ τῆς Χλωρίδος τρεῖς γενέσθαι τῷ Νηλεῖ φησι. τί οὖν ἐκώλυε καὶ ἐξ ἑτέρων ἔχειν τοὺς λοιπούς; H.

Fuit diple πρὸς τοὺς χωρίζοντας cf. ad Λ 692.

300.

ἥ ῥ’ ὑπὸ Τυνδαρέῳ κρατερόφρονε γείνατο παῖδε.

*) ὅτι οὐ παραδίδωσιν ἐκ Διὸς Κάστορα καὶ Πολυδεύκην, ἀλλ’ ἐστὶ νεωτερικὰ ταῦτα H.

315-316.

Ὅσσαν ἐπ’ Οὐλύμπῳ μέμασαν θέμεν, αὐτὰρ ἐπ’ Ὄσσῃ Πήλιον εἰνοσίφυλλον, ἵν’ οὐρανὸς ἀμβατὸς εἴη.

*) ἀθετοῦνται ὡς ἀδύνατοι V. cf. L. Ar. 171. Eust. 1687, 28.

326. Notatum fuit Homero ignotum esse Eriphylam per filium interiisse cf. L. Ar. 184. γ 309-10. ο 248.

350.

ξεῖνος δὲ τλήτω.

†) ὁ δὲ παραπληρωματικῶς κεῖται οὐδὲν σημαίνων HQ. cf. F. Ar. 33. β 6 et exempla ibid.

353.

μάλιστα δ’ ἐμοί. τοῦ γὰρ κράτος.

†) δεικτικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ οὗτινος ἰσχύς ἐστιν ἐν τῷ δήμῳ BQ. cf. F. Ar. p. 30.

364.

οἷά τε πολλούς.

Diple periestigmene fuit contra Zenodotum, cf. Didymum: πολλούς· οὕτως Ζηνόδοτος· ὁ δὲ Ἀρίσταρχος πολλούς. Zenodotum πολλά scripsisse monet La Roche, aliter Duentzer, l. c. p. 73, qui πολλά Aristarcho, πολλούς Zenodoto tribuit. Verba Didymi, quae prima specie non sibi constare videntur, olim in codice scripta fuisse existimat, cuius, in textu πολλά ferebatur.

379.

ὥρη μὲν πολέων μύθων, ὥρη δὲ καὶ ὕπνου.

†) ὁ μὲν Ἀρίσταρχος ἐν τῷ καθόλου, ὁ δὲ Σιδώνιος ἐλλειπτικῶς· ὥρη μὲν πολέων μύθων παύσασθαι, ὥρη δὲ ὕπνου μνήσασθαι HT.

399-403. Fuit nota de Aristophanis athetesi versuum 399-403 cf. in H: οἱ ἠὲ (i. e. versus ab ἠὲ incipientes et qui ab iis pendent, sc. 399-403 Porson.) ἀθετοῦνται ὑπὸ Ἀριστοφάνους ὡς ἀπὸ τῶν εἰρησομένων (406-8) μετενεχθέντες.

410 (Aegisthus)

ἔκτα σὺν οὐλομένῃ ἀλόχῳ οἰκόνδε καλέσσας || δειπνίσσας.

*) ὅτι τῇ ἐπιβουλῇ κἀκείνη συνέγνω· τὸν γὰρ χιτῶνα καὶ τὸν πέλεκυν Ὅμηρος οὐκ οἶδεν Q. Praeterea notata erat forma verbi ἔκτα cf. ad Ο 432.

428. not. 5.

430.

κουριδίῳ τεύξασα πόσει φόνον.

*) ὅτι κουρίδιον αὐτόν φησιν. ἔνιοι γὰρ γεγαμῆσθαι τὴν Κλυταιμνήστραν Ταντάλῳ, ὡς Εὐριπίδης (Iphig. Aul. 1149) εἰςάγει αὐτὴν λέγουσαν ἔγημας ἄκουσάν με κἄλαβες βίᾳ τὸν πρόσθεν ἄνδρα Τάνταλον κατακτανών Q. cf. Η 392. Eust. 1693, 10.

435-442.

ὣς ἔφατ’· αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσέειπον· ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ γόνον Ἀτρέος εὐρύοπα Ζεὺς ἐκπάγλως ἤχθηρε γυναικείας διὰ βουλάς ἐξ ἀρχῆς· Ἑλένης μὲν ἀπωλόμεθ’ εἵνεκα πολλοί, σοὶ δὲ Κλυταιμνήστρα δόλον ἤρτυε τηλόθ’ ἐόντι. ὣς ἐφάμην, ὅ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμειβόμενος προσέειπε· τῶ νῦν μή ποτε καὶ σὺ γυναικί περ ἤπιος εἶναι μήθ’ οἱ μῦθον ἅπαντα πιφαυσκέμεν, ὅν κ’ εὖ εἰδῇς.

Obeli sunt appicti in M, et ex cod. H sequitur, Aristophanem μήθ’ οἱ μῦθον ἅπαντα πιφαυσκέμεν, ὅν κ’ εὖ εἰδῇς. Obeli sunt appicti in M, et ex cod. H sequitur, Aristophanem eos expunxisse. Dindorfius solos versus 435-40 pro spuriis habet. Num Aristarchus Aristophanem secutus sit, non manifestum est.

453.

πάρος δέ με πέφνε καὶ αὐτόν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] περιττὸς ὁ καί H. cf. α 33 et exempla ibid.

454-56 not. 6.

461.

οὐ γάρ πω τέθνηκεν ἐπὶ χθονὶ δῖος Ὀρέστης.

*) ἀθετεῖται διὰ τὸ εὔηθες. εἰ γὰρ ἐπέπειστο ὅτι οὔπω τέθνηκε, πρός τί ἐρωτᾷ ἤ που ἔτι ζώοντος ἀκούετε; H.

Hic posui, non ut Dindorf. ad v. 458.