De signis Odysseae

496.

ἀν’ Ἑλλάδα τε Φθίην τε.

†) σημείωσαι μόνην τὴν Θετταλίαν (cod. Φθίαν) Ἑλλάδα λέγειν τὸν Ὅμηρον καὶ Ἕλληνας μόνους τοὺς ἐνοικοῦντας αὐτῇ. τοὺς δὲ ἐν ἄλλοις τόποις οἰκοῦντας Ἀργείους κικλήσκει καὶ Ἀχαιούς B. cf. L. Ar. 227. α 344. δ 726. ο 80.

498.

οὐ γὰρ ἐγὼν ἐπαρωγός.

Diple periestigmene fuit propter Zenodoti lectionem: εἰ γὰρ ἐγών. cf. H. Vind. 133.

501.

εἰ τοῖος δέ.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ δὲ ἀντὶ τοῦ γὰρ, εἰ τοῖος γάρ H. cf. F. Ar. 35. β 6.

510.

ἀμφὶ πόλιν Τροίην φραζοίμεθα βουλάς.

†) τρισυλλάβως τὸ Τροΐην, ὡς καὶ Ἀρίσταρχός φησι. Vind. 133. cf. Α 129. ε 39.

517.

πάντας δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι ὅσσον λαὸν ἔπεφνεν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] πρὸς τὸ σημαινόμενον ἀπέδωκε πάντας, ὅσσον λαόν H.

Constructio quae dicitur ad sensum saepius notatur cf. F. Ar. p. 32.

521.

πολλοὶ δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι || κήτειοι κτείνοντο.

†) κήτειοι τοὺς μεγάλους ἀκουστέον παρὰ τὸ κῆτος, ὡς καὶ Ἀρίσταρχος BHQ. Eust. 1697, 19. 26.

Lehrsius Ar. p. 153 testimonio diffidit, non quia putat etymologiae rationem Aristarchi esse non posse, sed quod parum elegans ἑταῖροι μεγάλοι κτείνοντο ἀμφ’ αὐτόν.

525.

ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν λόχον ἠδ’ ἐπιθεῖναι.

†) περιγραπτέον ὡς ἀπρεπῆ. θυρωροῦ γὰρ ἔγρον H. Ἀρίσταρχος οὐκ οἶδε τὸν στίχον, ἔνια δὲ τῶν ὑπομνημάτων H. ἔνια Porsonus pro ἐνί, post quod lacunam indicavit La Roche.

547.

παῖδες δὲ Τρώων δίκασαν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη.

ἀθετεῖ Ἀρίσταρχος H. cf. Nitzsch III, 300.

†) Νοθεύεται μέχρι τοῦ ὣς εἰπὼν ὁ μὲν αὖθις ἔδυ δόμον Ἅιδος εἴσω (627). καίτοι οὐκ ὄντες ἀγενεῖς περὶ τὴν φράσιν. ὑπὲρ δὲ τῆς ἀθετήσεως αὐτῶν λέγεται τοιάδε· (H) πῶς οἶδε τούτους ἢ τοὺς λοιποὺς ἔσω τῶν Ἅιδου πυλῶν ὄντας καὶ τῶν ποταμῶν; HT. cf. schol. Pind. Ol. 1, 97, ubi Aristarchi athetesis huius loci commemoratur.

De atheteseos initio plane non liquet. Buttmannus posuit numeros 568-627. Sed monet Lehrsius Ar. p. 156 nihil impedire, quo minus etiam v. 565-567 inter spurios referantur, in quibus ὅμως v. 565 offensioni sit.

570.

(Μίνωνα) ἥμενον· οἵ δέ μιν ἀμφὶ δίκας εἴροντο ἄνακτα ἥμενοι ἑσταότες.

†) οὐκ ἄρα ὑπεξῆλθεν ὁ Μίνως ἵνα συνοφθῇ. ἄλογον γὰρ τὸ καὶ σὺν δικαζομένοις καὶ αὐτῷ δίφρῳ ἐξελθεῖν HQT.

573.

(Ὠρίωνα) . . τοὺς αὐτὸς κατέπεφνεν ἐν οἰνοπόλοισιν ὄρεσσι.

†) οὐδὲ ἐπὶ τούτου τετήρηται τὸ σύμφωνον. ἄλογον γὰρ τὸ ἐν Ἅιδου κυνηγετεῖν· πῶς τε ἅμα τῇ τῶν θηρῶν ἀγέλῃ προῆλθε, καὶ διὰ τί; HT.

577.

(Τιτυὸν) κείμενον ἐν δαπέδῳ· ὃ δ’ ἐπ’ ἐννέα κεῖτο πέλεθρα.

†) καταγέλαστα καὶ ταῦτα, εἰ κατεστρωμένος ἐν τῷ δαπέδῳ προῆλθεν ἐπὶ τὸ σφάγιον· αὐτὸς γὰρ ὁ Ὀδυσσεὺς οὐκ ἠδύνατο διαβῆναι ἐπὶ τὸ ἔρεβος QT.

579.

δέρτρον ἔσω δύνοντες.

†) Ἀρίσταρχος τὸ δέρμα καὶ πάντα τὸν χρῶτα τὸν πρὸ τοῦ ἥπατος. Etym. M. 257, 30.

580.

Λητὼ γὰρ ἕλκησε.

†) πόθεν ᾔδει τῶν κολάσεων τὰς αἰτίας; οὐ γὰρ ἤκουσεν. (εἰ μὴ φησί τις εἶναι τοῦτο κατὰ τὴν Ἑλλάδα φήμην) H.

581.

διὰ καλλιχόρου Πανοπῆος.

*) ὅτι κατὰ τὸ ἀρσενικὸν ἐσχημάτισται ὁ Πανοπεὺς, ὡς βασιλεὺς καὶ βασιλῆος H. cf. ad Β 520, observatum propter Zenodoti lectionem Πανοπτέων.

584.

στεῦτο δὲ διψάων.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ στεῦτο] νῦν ἀντὶ τοῦ ἵστατο ἐπὶ τῶν ποδῶν. κέχρηται δὲ τῇ λέξει ὁ διασκευαστὴς παρὰ τὴν τοῦ ποιητοῦ συνήθειαν V et partim B.

Ar. enim observavit hoc verbum in animum inducere, nunquam stare significare (cf. L. Ar. 98) et hoc quidem respiciens ad nostrum locum cf. ad Σ 191. Φ 455 ubi est diple πρὸς τὰ ἐν τῇ νεκυίᾳ ἀθετούμενα. De diasceuasta vide L. Ar. 334.

588.

(Τάνταλος) ἀμφὶ δὲ ποσσὶ || γαῖα μέλαινα φάνεσκε, καταζήνασκε δὲ δαίμων. || δένδρεα δ’ ὑψιπέτηλα

κατὰ κρῆθεν χέε καρπόν.

†) οὐδὲ οὗτος (Tantalus) δύναται σὺν λίμνῃ καὶ δένδροις ἐξεληλυθέναι ἐπὶ τὸ σφάγιον, ἢ πῶς ἔξωθεν τὰ ἔσω ἐθεώφει; H.

593.

καὶ μὴν Σίσυφον εἰσεῖδον.

†) πῶς δύναται σὺν τῷ λίθῳ καὶ τῇ ἀκρωρείᾳ ἐφ’ ᾗ ἀνεκύλιε τὸν λίθον, ἥκειν ἐπὶ τὸ σφάγια; πῶς τε κολάζεται ὁ ἐν Ἰλιάδι (Ζ 153) κέρδιστος ὢν καὶ συνετώτατος; QT.

Cf. de Sisypho Ar. adnotationem ad Ζ 153. L. Ar. 117.

601.

τὸν δὲ μετ’ εἰσενόησα βίην Ἡρακληείην.

†) καὶ τοῦτο νεωτερικόν· οὐ γὰρ οἶδε τὸν Ἡρακλέα ἀπηθανατισμένον, οὐδὲ τὴν Ἥβην γεγαμημένην, ἀλλὰ πάρθενον. διὸ καὶ παρθενικὰ ἔργα ἀποτελεῖ· οἰνοχοεῖ γὰρ καὶ λούει HQT.

Athetesin demonstrat etiamAr. ad Ε 905.Δ 2.Σ 117.γ 464.

602.

βίην Ἡρακληείην || εἴδωλον· αὐτὸς δὲ μετ’ ἀθανάτοισιν θεοῖσιν τέρπεται ἐν θαλίῃ καὶ ἔχει καλλίσφυρον Ἥβην, παῖδα Διὸς μεγάλοιο καὶ Ἥρης χρυσοπεδίλου.

*) ὅτι εἰς τρία διαιρεῖ, εἰς εἴδωλον, σῶμα, ψυχήν· τοῦτο δὲ οὐκ οἶδεν ὁ ποιητής BQ.

*) ὅτι αὐτοὺς τὰ σώματα αὐτῶν φησιν Ὅμηρος, οὐκ ἂν δέοι σώματος ἐν θεοῖς H. cf. ad Α 4. In cod. G v. 602-4 obelis notati sunt et in Vind. 56 legitur ad v. 602-3: οὗτοι ἀθετοῦνται καὶ λέγονται Ὀνομακρίτου εἶναι. cf. La Roche p. 260. Ad v. 604 H habet: τοῦτο ὑπὸ Ὀνομακρίτου ἐμπεποιῆσθαί φασιν. ἠθέτηται δέ. Hoc certe coniungendum est, ita ut v. 602-604, qui obelis notati sunt in G, expungantur, quia omnes tres ab Onomacrito inserti sunt, non v. 604 solus, qui legitur etiam Hes. Theog. 902 neque in omnibus libris ferebatur (cf. schol. ad λ 385, solam memorans athetesin v. 602 et 603, neque habent H. et duo Vindob,). Nam intelligi non potest, cur illum unum versum 604 Onomacritus intulerit, ut

616.

καί μ’ ὀλοφυρόμενος.

†) ἐλέγχεται ἐκ τούτων τὰ προκείμενα περὶ τοῦ Ἡρακλέους εἰδώλου αὐτὸς γὰρ μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι. πῶς οὖν ὀλοφύρεται ὡς ἐν δεινοῖς ὢν; HQT.