Περὶ μονήρους λέξεως

Τὰ πύϲματα ὀνοματικὰ ὄντα εἰϲ οϲ θέλει καταλήγειν, ποῖοϲ, πηλίκοϲ, ποδαπόϲ, πόϲτοϲ τὸ δὲ τίϲ οὐ παρεδέξατο τὴν εἰϲ οϲ κατάληξιν.

Ἀπαιτεῖ τὰ πύϲματα κατὰ τὴν εὐθεῖαν πτῶϲιν τὸ π, ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖϲ ἐπιρρήμαϲιν ἡ αὐτὴ ἀρχή, πόϲωϲ, ποίωϲ, ποδαπῶϲ, ποῦ, πῶϲ, πηλίκωϲ, πῇ, πόθεν, πόϲε, πόθι, πῆμοϲ· μόνον δὲ τὸ τίϲ ἀπὸ τοῦ τ ἤρξατο. πρόϲκειται δὲ κατ’ εὐθεῖαν πτῶϲιν ἵν’ ἐκφύγωμεν τὸ κατὰ γενικὴν τοῦ λεγόμενον ἢ τέο ἢ τεῦ.

Ὀλίγοϲ. οὐδὲν εἰϲ γοϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ι παραλήγεται καὶ παροξύνεται, ἀλλὰ μόνον τὸ ὀλίγοϲ. μή τι οὖν Ταραντῖνοι χωρὶϲ τοῦ γ προφερόμενοι τὴν λέξιν ἀναλογώτερον ἀποφαίνονται, ὥϲπερ Ῥίνθων ἐν δούλῳ Μελεάγρῳ

Καρκίνοϲ. οὐδὲν εἰϲ νοϲ λῆγον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ι ϲυνεϲταλμένῳ παραληγόμενον παροξύνεται, ἀλλ’ ἤτοι προπαροξύνεται ὡϲ τὸ δρύϊνοϲ, λίθινοϲ, φήγινοϲ καὶ ὅϲα ἐϲτὶ τούτοιϲ ἐμφερῆ, ἢ ὀξύνεται, ὡϲ τὸ ἐαρινόϲ, θερινόϲ, πυκινόϲ, οὐδὲν δέ ἐϲτι παροξυνόμενον. διὸ ἐπιϲτατέον τὸ καρκίνοϲ. καὶ μόνον γὰρ παροξύνεται καὶ ὁ αὐτὸϲ τόνοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ζῳδίου τοῦ ἐν οὐρανῷ ὁμοίωϲ καὶ τοῦ θαλαϲϲίου ἢ καὶ τοῦ κυρίου καὶ τοῦ ἐργαλείου· οὐ γὰρ ὑγιῶϲ τινεϲ τοῦτο προπαροξύνουϲι. περὶ δὲ τούτου ἐντελῶϲ εἴρηται ἐν τοῖϲ περὶ καθολικῆϲ προϲῳδίαϲ.

Πηλίκοϲ. τὰ εἰϲ κοϲ λήγοντα καθαρὰ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ὁπότε τῷ ι παραλήγει ϲυνεϲταλμένῳ, ἤτοι προπαροξύνεται, ἀνθέρικοϲ, Κύζικοϲ, Ὤρικοϲ, Ἀϲφόδικοϲ, ἢ ὀξύνεται, ὡϲ τὸ κλωπικόϲ, Τρωϊκόϲ, οὐδὲν δὲ ὁτιοῦν παροξυνόμενόν ἐϲτιν. ἐπιϲτατέον τῷ πηλίκοϲ παροξυνομένῳ. τούτῳ δὲ ἀκόλουθον καὶ τὸ ἡλίκοϲ, τηλίκοϲ παρὰ ποιηταῖϲ, καὶ μία γὰρ αὐτῶν ἡ ϲυζυγία ἐϲτὶ καὶ ὁ αὐτὸϲ τόνοϲ τοῖϲ πυϲματικοῖϲ καὶ τοῖϲ ἀνταποδοτικοῖϲ τοῖϲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν. τὰ εἰϲ κοϲ λήγοντα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, εἰ παραλήγοιτο τῷ ι καὶ παροξύνοιτο, πρὸ τοῦ κ τὸ ϲ ἔχει, ἀϲτερίϲκοϲ, ὀβελίϲκοϲ, πανίϲκοϲ, Κωραλίϲκοϲ. ἐρχῆν οὖν [*](1. 1 οἵ γε μὴν, ἐϲτὶ τὸ cod, em. Ls. l. 5 ὀδοῦ γὰρ ἥπτη κιζεῦν cod., em. Bl. pro Μοῖραι suspicabatur Meinek. (fr. com. p. 386 ed. min.) Μοῦϲαι, quoniam ubi de elegantia in dicendo ageretur Musarum quam Parcarum aptior videretur esec antestatio. l. 6 διιωμήν cod., em. Bl. l. 7 δὴ τῷ μήν cod., Dind. em. l. 8 ὀλίγον, ἔλεγεν cod., ὀλίγον ὀλίον, ἔλεγεν Bloch. et Mein.. Ls. ὀλίγον ὀλίον. l. 9 ϲυνεϲταλμένον cod., corr. Bl. l. 11 φήϊνοϲ cod., corr. Bl. l, 13 ἐπιϲτατέον τὸ καρκίνοϲ cod., quod retinuimus propter exempla a Lehrsio, qui ipse τῷ scripsit, proposita Theogn. 53, 10; 28, 8 et St. B. s. Αὐλαί: ἐπιϲτατέον τὸ Καρνίτηϲ ἀπὸ τῆϲ Κάρνηϲ, ad quem, l. Meinekius interpretatur vocabulum per ϲημειωτέον. l. 14 τοῦ θαλαϲϲίου καὶ τοῦ κυρίου ἐπιγείου cod., Ls. ἐπιγείου transposuit. l. 20 cod. τὸ ᾠδικόϲ, Ls. consultis Theogn. 60, 6 et iis, quae de Theognosti et hoc loeo Herodiani Lobeckius disputavit in Proll. seqq. substituit Ὤρικοϲ; idem pro ἀϲφοδελικόϲ posuit Ἀϲφόδικοϲ nomen herois Thebani (Pausam. lX 18, 4), quod ap. Theogn. Ἀϲφόδικοϲ (falso accentu Ἀϲφαδικόϲ) scriptum est ; particulam ἢ ante ὀξύνεται inseruit Ls., quem defectum neglegens Lobeckius reponere voluit pro τὸ ᾠδικόϲ, ἀϲφοδελικόϲ ex Hesychio ἑλικόϲ ὁ ἀϲφόδελοϲ. πελωπικόϲ cod., Dindorf. voluit Πελοπικόϲ, Lchrsius κλωπικόϲ scripsit, proxime πελοϲγικόϲ a πελωπικόϲ abesse neque tamen. verismile esse alterum quoque adiectivum s regione ductum fuisse pronuncians et etiam ὡϲ τὸ ᾠδικόϲ, Πελαϲγικόϲ, Τρωϊκόϲ scribi posse concedens. l. 21 ἐϲτι cod., Ls. ἐϲτιν. l. 22 τὸ ἠλίκοϲ, τηλίκοϲ, πηλίκοϲ παρὰ Δωριεῦϲι καὶ ὁπηλίκοϲ cod., Lehrsiu τὸ ἡλίκοϲ τηλίκοϲ παρὰ ποιηταῖϲ καὶ ὁπηλίκοϲ scripsit. l. 26 cod. μανίϲκοϲ, Bl. μηνίϲκοϲ, Ls. πανίϲκοϲ; cod. κωρακίϲκοϲ, Dind. antea)

Κοῖλοϲ. οὐδὲν εἰϲ λοϲ λῆγον διϲύλλαβον βαρύτονον τῇ οι διφθόγγῳ παραληγόμενον, ὅτι μὴ μόνον τὸ κοῖλοϲ. ἀνάλογον οὖν ἐϲτι καὶ λεγόμενον κόϊλοϲ. μεμίμηται γὰρ τὸ αἴγιλοϲ, μύτιλοϲ, πύτιλοϲ, νύκτιλοϲ (?).

Ἑταῖροϲ. οὐδὲν εἰϲ ροϲ λῆγον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἀπλοῦν προπεριϲπᾶται, ἀλλὰ μόνον τὸ ἑταῖροϲ. ἴϲωϲ οὖν ἀναλογώτερον τὸ «ἑτάρουϲ τε» χωρὶϲ τοῦ ι λεγόμενον. πολλὰ γάρ ἐϲτι τοιαῦτα, μάρμαροϲ, βάρβαροϲ, τάλαροϲ, κύλλαροϲ, φλύαροϲ· τούτου δέ τινεϲ ἐκτείνουϲι τὸ α, καὶ μάλιϲτα παρ’ Ἀττικοῖϲ. ἔϲτι μέντοι τινὰ προπαροξυνόμενα ἔχοντα τὴν αι δίφθογγον, ἅπερ ϲύνθετά ἐϲτιν ἢ κύρια, ἄκαιροϲ, εὔκαιροϲ, Πάλαιροϲ· ἔϲτι δὲ χωρίον τῆϲ Ἀκαρνανίαϲ· μέμνηται καὶ Ἐξπίχαρμοϲ ἐν Ἐλπίδι ἢ Πλούτῳ

Ὕϲτεροϲ· τὰ εἰϲ τεροϲ ϲυγκριτικά, εἰ ἔχει πρὸ τῆϲ τεροϲ παραγωγῆϲ τὸ υ, οὔτε τριϲυλλαβεῖν θέλει οὕτε ἔχειν προηγούμενον τοῦ τ τὸ ϲ. ἀπὸ γὰρ τῶν εἰϲ υϲ ὀνομάτων θέλει παράγεϲθαι, ταχύτεροϲ, πλατύτεροϲ, βραχύτεροϲ, ἡδύτεροϲ. ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ ὕϲτεροϲ, μήτε ἀπὸ τῶν εἰϲ υϲ ληγόντων παραχθὲν τριϲύλλαβόν τε ὑπάρχον καὶ ἔχον τὸ ϲ προηγούμενον τοῦ τεροϲ. ἀλλ’ ἴϲωϲ αἴτιον τὸ πάθοϲ, ὡϲ δείκνυται ἐν ἑτέροιϲ, ἔνθα καὶ περὶ τοῦ «κύντερον ἄλλο γυναικόϲ» (λ 427), εἰ καὶ ἔϲτι 25ϲυγκριτικόν· τό τε ἰθύντεροϲ ὑπὲρ τρεῖϲ ἐϲτι ϲυλλαβάϲ, ῥήματι παρακείμενον τῷ ἰθύνω. τὸ δὲ ἐπαϲϲύτερον [*](κορακίϲκοϲ, nunc in thes. cum Th. Bergkio Rell. com. Att. 431 Κωραλίϲκοϲ, quod Ls. recepit. l. 6 cod. μέμνηται γὰρ τὸ αἰγιαλόϲ, μυττιλόϲ, πυτιλόϲ, νυκτιλόϲ Lobeck. Proll. 114 emendavit, αἴγιλοϲ et μύτιλοϲ servavit etiam Arcadius p. 55 πύτιλοϲ Hesych., atque cur horum accentus a norme declinavert, ex Arcadio coniectati petest, sed cur Nύκτιλοϲ, quod Lobeck. ex Calpurn. VI 1 confirmat, non eundem accentum habeat, quem Τρωΐλοϲ, Πενθίλοϲ, non liquet. l. 9 ὅϲωϲ cod., em. Dind. ἑτάροϲ τε cod., formulam Homericam restituit Dind. l. 11 de κύλλαροϲ cf. Lob. Proll. 255, posse etiam Κύλλαροϲ scribi (ἵπποϲ Κάϲτοροϲ E. M.) monet Ls. l. 13 ἀπέραντά ἐϲτιν, ἄκαιροϲ cod., Lobeck. pro ἀπέραντα corrigere voluit Proll. 258 ἀπαράθετα δὲ hoc est incomparabilia, quia aut syntheta aut locorum hominumque propria. Ls. ἅπερ ϲπάνιά ἐϲτι ϲύνθετα ἢ κύρια, equidem quum ϲπάνια non nocessarium sit propter praegressum τινά, scripsi ἅπερ ϲύνθετά ἐϲτιν ἢ κύρια. l. 13 εὐπάλαιροϲ cod., correxit praeter Ϲram, Mus. Ϲant. p. 637 etiam Ahrens de dial. Dor. p. 439 not. 22. l. 14 idem pro ἀκαρίαϲ Ἀκαρνανίαϲ. Ἐπίχαρμοϲ ὡϲ ἐν ἐλπίδι πλούτῳ cod., em. Dind. l. 16 cod. οὔτουν Παλαιρὸϲ οὕτε βοιαυτοῦ. cod., οὕτ’ ὦν Ahrens l. c., qui pro βοιαυτοῦ scribendum suspicatur Βοιωτοῦ πέδον. Locum desperatum cum Lehrsio cruce significavi. I. τὸ ὄνομα co., em. Ls. l. 20 μήποτε cod., em. Ls. l. 21 ἔχον τὸ υ cod., em. Ls. l. 23 οὐκ ἔϲτι ϲυγκριτικὸν cod., em. Ls. nolens scribere ὅτι οὐκ ἔϲτι, quia Philoxenum quidem constet talia non pro comparativis habuisse, Herodianum vero eo non inclinasse, ita ut sumendum sit eum quum et ipse formam prorsus singularem haberet, quaesivisse an omnino esset comparativus.)

Ἀνήρ. οὐδὲν εἰϲ ηρ λῆγον ὀξυνόμενον ἔχει τὸ ν πρὸ τοῦ η, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀνήρ. τὸ δ’ σἴτιον πρόδηλον. προϲέθηκα δὲ ὀξυνόμενον διὰ τὸ (ϲύνηθεϲ) βαρυνόμενον κύριον καὶ δηλοῦν ποταμὸν ἐν Ϲικελίᾳ.

Ὀδούϲ. τὰ εἰϲ δουϲ λήγοντα ὀνόματα ἁπλᾶ περιϲπᾶται, ὑϊδοῦϲ, θυγατριδοῦϲ, τηθαλλαδοῦϲ· ἀλλὰ μόνον τὸ ὀδούϲ ὀξυνόμενον ὁμοίωϲ ταῖϲ μετοχαῖϲ καὶ κλίϲιν μετοχῶν ἀνεδέξατο· ὀδόντοϲ γὰρ ὡϲ λέγεται δὲ καὶ ὀδὼν πρὸϲ Ἰώνων.

Ὕψοϲ. οὐδεμία λέξιϲ ἀρχομένη ἀπὸ τοῦ υ ἔχει ἐπιφερόμενον διπλοῦν, ἀλλὰ μόνον τὸ ὕψοϲ καὶ τὰ παρ’ αὐτοῦ γεγονότα. αἴτιον δὲ τὸ πάθοϲ. Αἰολεῖϲ δ’ ἴψοϲ λέγουϲιν αὐτὸ οἰκειότερον. ἔϲτι γὰρ ὑρέϲθαι τὸ ι πρὸ διπλοῦ, ἵζω, ἰξόϲ,

Περὶ μονήρουϲ λέξεωϲ τῆϲ ἐν ῥήμαϲι καὶ ἐπιρρήμαϲι.

Ἄγω. οὐδὲν εἰϲ γω ὁριϲτικὸν καθαρὸν διϲύλλαβον βαρύνεται καὶ πρὸ τέλουϲ ἔχει δίχρονον ϲυνεϲταλμένον κατὰ χρῆϲιν Ἑλλήνων, τὰ δὲ ὄντα περιϲπᾶται, τραγῶ, ϲτυγῶ, ϲφριγῶ. ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ ἄγω βαρυνόμενον οὐχ ὑγιῶϲ. ἔϲτι γὰρ καὶ περιϲπώμενον ἐπὶ δευτέραϲ

Μίϲγω. οὐδὲν ῥῆμα διϲύλλαβον βαρύτονον, ἔχον πρὸ τοῦ ω ἕν τι τῶν μέϲων, κατ’ ἐπιπλοκὴν ἔχει τὸ ϲ ὁ δὲ λόγοϲ ἐπὶ τῆϲ ἡμετέραϲ [*](1. 1 ὡϲ τότ’ ἐπαϲϲύτερα cod., corr. Dind. l. 4 τῶν post οὐδὲν delevit Bl. l. 6 signum corruptelae posui cum Lehrsio. l. 8 υἱδοῦϲ cod., υἱιδοῦϲ antea Dind. et Ls., ὑιδοῦϲ nunc Dind. quem secutus sum. l. 10 τὸ ante ὀδόντοϲ delevit Ls. l. 11 ὀδῶν cod , em. Ls. l. 14 δίψοϲ cod., Ls. compluribus praeeuntibus δ’ Ἴψοϲ. l. 16 cod. μετὰ et ἀχαιόν. l. 19 ἄγω supplevit Blochius. l, 23 eod. εὖτ’ ἂν τῇδ’ ἄγε χρέοϲ ἄνδραϲ.Ls. emendavit collatis Ep. Cr. 1 55, ubi τὸ ἀγάζω παρὰ τὸ ἀγῶ ἔϲτιν δὲ παρ’ Ἀλκμᾶνι (?) «αὐτὸν (?) ἀγᾷ», ἀφ’ οὖ καὶ ἄγημι καὶ ἄγαμαι, locum potius Callimachi esse ratus propter significatum vocis χρέοϲ i. q. χρῆμα. l. 26 τοῦτο ὄλου. λέγεται cod., em. Bl. κατὰ τὸν ὁριϲτικὸν cod., em. Ls l, 28 verba μίϲγω· οὐδὲν ῥῆμα διϲύλλαβον βηρύτονον, quae desunt in cod., in quo uno tenore διὸ προϲεθήκαμεν ὁριϲτικὸν ἔχον πρὸ τοῦ ω, supplevit Bl., Nauckio ὁριϲτικόν addendum videtur, ut librarius ab uno ὁριϲτικὸν ad alterum aberaverit.)

Ἐλαύν ω. οὐδὲν εἰϲ νῶ λῆγον ῥῆμα ὁριϲτικὸν βαρύτονον τῇ αυ διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ ἐλαύνω παρὰ τὸ ἔλω βαρύτονον παρ’ ἐνίοιϲ, ὃ καὶ παρ’ ἄλλοιϲ περιϲπᾶται.

Παίζω. οὐδὲν εἰϲ ζω λῆγον ῥῆμα ἔχει πρὸ τέλουϲ τὴν αι δίφθογγον ἐκφωνουμένην, ἀλλὰ μόνον τὸ παίζω.

Κράζω. τὰ εἰϲ ζω λήγοντα ῥήματα ὁριϲτικά, εἰ ἔχοι πρὸ τέλουϲ μόνον τὸ α, ἔχει αὐτὸ ϲυνεϲταλμένον, ὑπεϲταλμένηϲ τῆϲ Αἰολίδοϲ διαλέκτου οἷον ϲφάζω, ϲτάζω, λάζω, χάζω, εὐάζω, ἐκκληϲιάζω, ϲκεπάζω, ἀνιάζω, ἀγοράζω· τοῦτο ἐπὶ ἑτέρου ϲημαινομένου θέλουϲιν ἐπιτείνειν,. ὥϲπερ καὶ τοπάζω (?). ἀλλ’ οὖν γε ταῦτα Ἀττκά ἐϲτι. ϲημειῶδεϲ οὖν τὸ ϲύνηθεϲ πᾶϲι τὸ κράζω ἔχον ἐκτεινόμενον τὸ α, εἰ μὴ ἄρα τῷ κρώζω ἰϲοχρονῆϲαι ἠθέληϲαν αὐτό. πρόϲκειται μόνον τὸ α διὰ τὸ ϲφαδάζω, τεράζω, ματᾴζω, πρὸϲ τὸ α τὸ ι γραφόμενον ἔχοντα. παρῃ. τηϲάμεθα δὲ Αἰολίδα διάλεκτον διὰ τὸ πτάζω,

Δίδωμι. οὐδὲν τῶν εἰϲ μι ληγόντων ῥημάτων τῆϲ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ κατὰ χρῆϲίν ἐϲτιν Ἑλλήνων ἐπὶ ἐνεϲτῶτοϲ χρόνου, ἀλλὰ μόνον τὸ δίδωμι. νῦν γὰρ τοὺϲ Αἰολεῖϲ παραιτούμεθα.

Εἰμί. οὐδὲν εἰϲ μι λῆγον ὁριϲτικὸν ῥῆμα κατὰ τὴν ἡμετέραν διά λεκτον διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ εἰμί, ὃ ϲημαίνει τὸ [*](1. 4 παρὰ τὸ ἔλω post ἐλαύνω et ὃ post παρ’ ἐνίοιϲ inseruit Ls. l. 12 ὤϲπερ τὸ πλάζω cod., quod aperte corruptum neque certo restituendum est, Lehrsio in mentem venit τοπάζω. cuius inter significationes, inquit, cum Hesychius ponat etiam ἱδρύω, fortasse putes Atticum aliquem poetam, sive serio sive ioco, ita usum, grammaticos aliquos locali significationi in hoc ut in ἀγοράζω longum attribuisse. ταῦτα τὰ Ἀττικά cod., articulum om. Ls. l. 13 cod. ἀϲύνηθεϲ, Lob. Rhem. 88 τὸ ϲύνηθεϲ. l. 14 τὸ κράζω cod., em. Lob. l. l. ἐπὶ τὸ eod., corr. Bl. l. 15 παραϲτηϲόμεθα cod., em. Bl. l. 17 cod. ἔπταζον ὡϲ τὸ, ὄριθεϲ ὠκὺν αἰετὸν ἐξαπτήναϲ φανέντα. correxit Βergkius, qui hoc quamvis poetae nomen omissum sit, Alcaeo probabiliter tribui opinatur (fr. 27 p. 711 ed. 2) pariter atque Dind. ad h. l. l. ἐκ δὲ τοῦ κοινοῦ ἦν τὸ, ἔπτηϲαν δὲ αὐτό, ἐπὶ τοῦ πλάζω cod., ἐκ δὲ τοῦ κοινοῦ ἤν τὸ ἔπτηϲαν. τὸ δ’ αὐτό Dind., ἐκ δὲ τοῦ κοινοῦ ἦν τοῦ ἔπτηϲϲον· τὸ δὲ αὐτό Lehrsius. l. 20 cod. τὸν δὲ ἐπιπλάζοντεϲ ἄν ἐμοὶ φέροιεν καὶ μελεδῶναι, pars fragmenti servata est cum auctoris nomine in E.M. 335, 38 τὰ δύο ϲϲ εἰϲ τρέπουϲιν Αἰολεῖϲ τὸ γὰρ ἐπιπλήϲϲω ἐπιπλάζω. Ϲαπφώ· τὸν δ’ ἐπιπλάζοντ’ ἄνεμοι φέροιεν. Lehrsius versus exhibuit, ut a Dindorfio correcti erant recepta Seidleri emendatione μελέδωνα’ i. e. custodem. Hergkius fr. 18 p. 671 ed.II sic scribendum censuit: τὸν δ’ἐπιπλάζοντεϲ ἄμοι φέροιεν καὶ μελεδώναιϲ. si ἐπιπλάζοντα in versu ponitur, pro ἀντὶ τοῦ ἐπιπλήϲϲοντεϲ codice scribendum fuit ἐπιπλήϲϲοντα.)

Ἐϲτί. οὐδέποτε ῥῆμα γ προϲώπῳ εἰϲ τι λήγει, λέγω δὲ πρὸ τοῦ τ ἔχον τὸ ϲ, οὔτε κατὰ τὰϲ ἄλλαϲ διαλέκτουϲ, οὕτε κατὰ τὴν ϲυνήθείαν, ἀλλὰ μόνον τὸ ἐϲτί.