Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
61b. Ιο. AΙ. 22, 19: αἱ τοῦ παρακειμένου παθητικοῦ μετοχαί, εἰ πάθωϲί τι, προπαροξύνονται ὡϲ ἀπὸ τοῦ βεβλημένοϲ βλήμενοϲ, ἐληλαϲμνοϲ ἐληλάμενοϲ, καὶ ὁ ἄϲμενοϲ δὲ καὶ ὄρμενοϲ καὶ ἄρχμενοϲ καὶ δέγμενοϲ καὶ ἄλμενοϲ καὶ ἐμπλήμενοϲ καὶ οὐτάμενοϲ εἶτε παρακειμένου εἶεν παθητικοῦ εἴτε ἄλλου χρόνου, εἰκότωϲ προπαροξύνονται.
62a. Ιo. Alex. 38, 27: τὸ ὠμαδίϲ ὀξύνεται καὶ ἴϲωϲ ἐκ τοῦ κατωμαδίϲ ἀφῃρέθη.
[*](nunc ἀρημένοϲ cum α producto legitur, sed ἀριημένοϲ cum brevi α. Videtur esse lectio Zenodotea.)[*](ad fr *62 Accentus notatio Herodiani memoriam excitat, quamquam in Apoll. pron. 74, 1 ἑορτή ὁρτή, θέλω λῶ, τρόμοϲ —τέτρομοϲ κτλ. adscriptum est τελέωϲ λέωϲ. Caeterum hic Apollonii locus ostendit huiuscemodi violentas decurtationes summis grammati cis non abiudicandas esse cf. Lob. El, I 148.)[*](ad fr. *63 hoc adnotamentum Choeroboscum Herodiano debere inde appa ret, quod totus de declinatione nominum in υξ canon ab illo petitus est. ad. fr. *64. fc. Lob. El. I 146/)[*](δέχθαι ἄποιναμ» (Α 23) καὶ τὸ βλῆϲθαι οἶον «πρὶν βλῆϲθαι Μενέλαον» (Δ 115) πεπονθότα εἰϲίν, ἀφαίρεϲιν γὰρ πεπόνθαϲι· τὸ γὰρ ἀνάλογον αὐτῶν δεδέχθαι καὶ βεβλῆϲθαί ἐϲτιν et E. M. 252, 42 δέγμενοϲ ἀπὸ τοῦ δεδεγμένοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν (i. e ἀποβολὴν ex usu posteriorum grammaticorum) δέγμενοϲ ὡϲ εἶναι παρακείμενοϲ. ἢ ἀπὸ τοῦ δεχόμενοϲ ὡϲ εἶναι ἐνεϲτώϲ. τὸ δὲ χ εἰϲ γ μετεβλήθη τῆϲ ϲυντάξεωϲ οὕτωϲ ἀπαιτούϲηϲ. cf. Ep. Hom. 351, 15, E. M. 257, 41 et E.M.259, 36 Macrob. p. 328: manifestum est non esse integra πέρθαι βλῆϲθαι δέχθαι, quorum integra sunt πεπέρθαι βεβλῆϲθαι δεδέχθαι.)[*](ad. fr. [62a]. cf. Lob. El. I 146.)65. St Β. 100, 17: Ἀντιϲάρη πόλιϲ· τινὲϲ δὲ Tϲάρη Υτράφουϲιν.
66. St. B. 444, 5: Μεμβλίαροϲ νῆϲοϲ πληϲίον Θήραϲ· λέγεται καὶ κατ’ ἀφαίρεϲιν. Βλίαροϲ.
67. S. B. 212, 14: Γραῖα πόλιϲ Ἐρετρίαϲ· ἀφαίρεϲιϲ γέγονε τῆϲ ἀρχῆϲ.
68. St. B. 334: Ἰόπη πόλιϲ Φοινίκηϲ. λέγεται καὶ Ἰοπία διὰ τοῦ ι καὶ ἴϲωϲ ἐκ τοῦ Αἰθιοπία.
69. E. M. 184, 30: ἄψ: τινὲϲ μὲν ἀπὸ τοῦ ᾱ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ὀπίϲω ἄψ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ψ. Ἡρωδιανὸϲ δὲ μηδέποτε τὰ διπλᾶ πλεονάζειν.
70. Ep. Hom. 420, 8, E. M. 781, 47: ὑπόδρα ἐπίρρμα πόθεν γίνεται; ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ δύο λέγει παραγωγάϲ, ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ μίαν. ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ οὕτωϲ· ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἠρεμῶ γίνεται ἠρέμα καὶ ϲιγῶ ϲῖγα, οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ὁρῶ ὅρα καὶ μετὰ τῆϲ ὑπό ὑπόρα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὑπόδρα τὸ ὑφορᾶϲθαι. καὶ ἄλλωϲ ἔϲτι δρῶ καὶ ϲημαίνει τὸ βλέπω, ἐξ οὗ καὶ δρωπάζειν καὶ τὸ δραπέτηϲ ὁ ἐπιβλέπων τοὺϲ δεϲπόταϲ. ἐκ τοῦ οὖν δρῶ γίνεται δρά καὶ μετὰ τῆϲ ὑπό ὑπόδρα τὸ ὑποβλέπειν. ὁ δὲ Ἡρωδίαν ὸϲ λέγει, ὅτι ἐκ τοῦ ὑποδράξ γίνεται.
71. Ep. Hom. 319, 23, E. M. 638, 6: οὔ ἑθεν ( 144): ἐκ τῆϲ οὐ ἀρνήϲεωϲ καὶ τῆϲ ἕθεν Ἀττικῶϲ παραγωγοῦ ἀντωνυμίαϲ οὔ ἑθεν. Ἰϲτέον
[*](ad fr. *65. Apud Steph. Ἡρωδιανὸϲ «Ἀντιϲάρη καὶ αὕτη πόλιϲ». Sed etiam sequentia ex eodem fonte fluxerunt cf. Lob. El. I 147.)[*](ad fr. *66. cf. Lob. El. l. c.)[*](ad fr. *87 cf. eundem l. c. Apud St. B. additur: ὡϲ δειχθήϲεται ἔν τῷ Τάναγρα, ubi p. 600, 12: Τάναγρα πολιϲ Βοιωτίαϲ, ἣν Ομηροϲ (Β 498) Γραῖαν καλε διὰ τὸ πληϲίον εἶναι. —τὴν δὲ Γραῖαν ἔνιοι λέγουϲι τὸ νῦν τῆϲ Θηβαικϊῆϲ καλούμενον Ῥέαϲ ἔθοϲ, τινὲϲ δὲ τὴν Ταναγραίαν, ὡν εἷϲ ἐϲτὶ καὶ Καλλίμαχοϲ. Ἀριϲτοτέληϲ δὲ Γραῖαν τὴν νῦν Ὠρωπόν.)[*](ad fr. 69. Ιnitio adieci τινὲϲ μὲν ita ut horum sententiam Herodianum reprobasse signifcetur.)[*](ad fr. 70. Quamquam ad ellipsin pertinet, tamen hue traxi, ut appareat, quid Herodianus de vocab ulo, in quo duplex consona et provenit et evanescit, senserit. Caeterum pro Ἀπολλόδωροϲ scripsi Ἀπολλώνιοϲ, quae nomina saepe confunduntur, nam statim duae ab Apollonio de adv. p. 542 propositae origina tiones proferuntur, et paullo post pro ἀπὸ παρακειμένου οὕτωϲ exhibui ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ οὕτωϲ. Herodiani orginatio non distincte explanatur, sed ex Apollonio intellegitur eum hoc adverbium a δέρκω repetivisse et ξ primitivum habuisse. Apollonius enim dicit: ἀλλ’ εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ ὑποδράξ, ὅπερ πάλιν τῷ δέρκω παράκειται, δύναιτο ἄν καὶ ἐν ἀποβολῇ τοῦ ξ γενόμενον βαρεῖαν τάϲιν ἀναδέξαϲθαι.)[*](ad fr. 71. Subscriptio περὶ παθῶν recepi ex E. M., ubi suo loco mota et sequenti adnotamento οὔ θήν μιν apposita est, ut me monuit Lebrsius.)ὅτι τὸ οὔ ἑθεν χωρὶϲ τοῦ κ εὑρέθη, διότι ἐγκλίνεται· τὰ δὲ ἐγκλινόμενα οὐδέποτε προϲλαμβάνουϲιν οἶον ἐμοῦ, ἤκουϲέ μου. ἄλλωϲ δὲ αἰτία μέν ἐϲτι ἡ οὐ ἄρνηϲιϲ τοῦ πλεοναϲμοῦ, ἀλλ’ οὐ δύναται λήγειν εἰϲ κ· οὐδέποτε γάρ ἐϲτι λέξιϲ Ἑλληνικὴ εἰϲ ἄφωνον λήγουϲα. δεῖ οὖν αὐτὸ ἐπιφέρειν τῇ ἑτέρᾳ λέξει· εἰ οὖν ἔλαβεν αὐτὸ ἐν τῷ ἕθεν, ἤμελλε φυλάττειν ἐν πλεοναϲμῷ καὶ οὐκέτι ἐνεκλίνετο. περὶ παθῶν.
72. Ep. Ηom. 328, 20: τὸ ὅτε οἱ Αἰολεῖϲ ὄτα λέγουϲι, Λάκωνεϲ δὲ ὄκα· καὶ οἱ μὲν μόνον ἔτρεψαν τὸ ε εἰϲ α, οἱ δὲ καὶ τὸ ϲύμφωνον· ὥϲτε οὐκ ἀπὸ τοῦ ὄτα Αἰολικοῦ ὅταν πλεοναϲμῷ τοῦ ν. ὅταν γὰρ μεταβολὴ γένηται τοῦ ε εἰϲ α, οὐ προϲέρχεται τὸ ν ὄπιϲθεν ὄπιϲθα, πρόϲθεν πρόϲθα, ὡϲ καὶ ἐπὶ ϲυνδέϲμου ἕνεκεν ἕνεκα.
73. Zonar. 1299, Favorin. Ecl. 284, 28: λεγόμεθεν: οἱ Aἰολεῖϲ τὸ λεγόμεθα καὶ φερόμεθα εἰϲ ε ποιοῦϲι λεγόμεθεν καὶ φερόμεθεν μετὰ τοῦ ν. ἀλλὰ καὶ τὰ εἰϲ θεν ἐπιρρήματα εἰϲ α ποιοῦϲιν οἶον ὄπιϲθεν ὄπιϲθα, ἄτερθεν ἄτερθα χωρὶϲ τοῦ ν ὅτε γάρ εἰϲιν εἰϲ ε τὰ ἐπιρρήματα, τότε καὶ τὸ ν προϲλαμβάνουϲιν οἶον ὄπιϲθεν. ὅτε δὲ εἰϲ α, ἀφίϲταται τὸ ν ὥϲπερ καὶ τὸ λεγόμεθα, εἶτα λεγόμεθεν, ἐπλεόνϲϲε τὸ ν. Ἡρωδιαν ὸϲ περὶ παθῶν.
73a. Choer. Dict. 531, 10: Ἰϲτέον ὅτι τὸ ἔτυπτε γίνεται καὶ μετὰ τοῦ ν ἔ τύπτεν· τὸ γὰρ ε ἐφελκυϲτικόν ἐϲτι τοῦ νν ἐν τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ τοῖϲ ἑνικοῖϲ τῶν ῥημάτων οἶον ἔλεγε ἔλεγεν, ἔμαθε ἔμαθεν· ὥϲπερ καὶ τὸ ι ἔχομεν, ὅτι γίνεται ἐφελκυϲτικὸν τοῦ ν, ὅταν ἔχῃ προ γούμενον τὸ ϲ ἢ δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ· ἐνεργείᾳ μὲν οἷον τύπτουϲι τύπτουϲιν, Αἴαϲι Αἴαϲιν, δυνάμει δὲ οἶον Φοίνιξι Φοίνιξιν, Πέλοψι Πέλοψιν· δυνάμει γὰρ ἐνταῦθά ἐϲτι τὸ ϲ· τὸ γὰρ ξ ἐκ τοῦ κ καὶ ϲ δοκεῖ ϲυγκεῖϲθαι καὶ τὸ ἐκ τοῦ π καὶ ϲ· καὶ πάλιν ἔϲτι ἔϲτιν· τὸ
[*](ad fr. *72. Ex sequenti fragmento coniectari licet huic argumento simillimum etiam ab Herodiano profectum esse. Caeterum recte Ahrensius de dial. Aeol. 152 not. 1 comparato Apollonio de adv. 606, 16 pro οἱ Αἰολεῖϲ ὅταν scripsit ὅτα atque iniuria reprehenditur ab Hugone Weber de dorica particula ka p. seq. Nam Herodianus non de Aeolica particula ὅταν loquitur, sed de Aeolic: ὄτα addens particulam communem ab Aeolica ὅτα provenire non posse.)[*](ad fr. 73. Transcripsit Macrob. II p. 320 ed. Bip.: «Sed ε litera saepe sibi τὸ ν familiariter adhibet. Testes huius rei Αἰολεῖϲ, apud quos λεγόμεθα, φερόμεθα et similia finale α in ε mutatur et mox ε advocat sibi τὸ ν et fit prima. persona λεγόμεθεν, φερόμεθεν. Contra si quando ε in α mutatur, ν inde discedit, sicut Δωριεῖϲ τὸ πρόϲθεν πρόϲθα dicunt et τὸ ἔνθεν ἔνθα».)[*](ad fr. [73a]. De ν ephelcystico quin Herodianus in libro περὶ παθῶν dixerit, vix dubitandum est. Quare quae de hac materia ap. Choeroboscum inveniuntur, hic subieci, quum ab Herodiano petita esse probabile sit. Cum iis, quae p. 531 traduntur, ad verbum fere congruunt, quae leguntur p. 168, 14 de tertia singu laris numeri ἦν accuratius expositum est p. 867, 5, unde hunc locum emendavi.)74. E. M. 748, 3: τὸ ταυτόν οὐ πλεοναϲμόϲ, ἀλλ’ ἀναλογία· αἱ ἀντωνυμίαι εἰϲ ο περατοῦνται κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον κατὰ γένοϲ οὐδέτερον αὐτό, ἐκεῖνο, τοῦτο. Ἀθηναῖοι οὖν μετὰ τοῦ ἄρθρου λέγοντεϲ τὸ οὐδέτερον τῆϲ αὐτόϲ φαϲὶ ταὐτόν ἀναλόγωϲ. διδάξω τί ἐϲτι τὸ αἴτιον· ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ ἡ οὗτοϲ ἀντωνυμίαι ϲτεροῦνται ἄρθρου. ἵν’ οὖν διαϲτῇ γένοϲ ἀρϲενικὸν καὶ οὐδέτερον, εἰϲ τὸ ο περατοῦνται κατὰ τὸ οὐδέτερον ἐκεῖνο τοῦτο, ἵνα τὸ μὲν εἰϲ ο ϲημαίνῃ τὸ οὐδέτερον, τὸ δὲ εἰϲ ν τὸ ἀρϲενικὸν ἐκεῖνον τοῦτον· ἡ δὲ αὐτόϲ ἄρθρον λαμβάνει. οὐκέτι ἄρα ὀφείλει ἔχειν τὸ οὐδέτερον εἰϲ ο ὁμοίωϲ τῇ χωρὶϲ ἄρθρου· ἔχει γὰρ διὰ τοῦ ἄρθρου ϲημαίνειν τὸ γένοϲ. Ἀθηναῖοι τοίνυν τὸ ἄρθρον προϲνέμοντεϲ καὶ τὸ ν διδοῦϲι «ταυτὸν θυμὸν φαγόντεϲ» (Arist. Plut. 253)· ταὐτό γὰρ ὤφειλεν εἶναι. ὅταν οὖν Ἀττικοὶ λέγουϲι ταὐτόν, τὸ ὀφειλόμενον ἀποδιδόαϲιν, οὐ πλεονάζουϲιν· οὐδὲ ἐνθάδε πλεονάζουϲι τοϲοῦτον τηλικοῦτον· οὐ γὰρ ἔγκειται ἡ οὗτοϲ ἀντωνυμία. περὶ παθῶν.
γὰρ τ ἐνταῦθα δυνάμει ϲ ἐϲτίν, ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔϲϲι γέγονε κατὰ τροπὴν τοῦ ϲ εἰϲ πολλάκιϲ δὲ καὶ τοῦ φ προηγουμένου γίνεται τὸ ι ἐφελκυϲτικὸν τοῦ ν οἷον ναῦφι ναῦφιν «ναῦφιν ἀμυνόμενοι μετὰ Βοιωτῶν ἐμάχοντο » (Ν 700).
Choer. 560, 4: Γέγονε τὸ ἐτετύφειν τοῦτον τὸν τρόπον ἔϲτιν ἐτετύφει τρίτον πρόϲωπον· τοῦτο κατὰ τὴν διάλυϲιν τῆϲ ει διφθόγγου εἰϲ δύο ἑὲ λέγουϲιν οἱ Ἴωνεϲ ἐτετύφεε, ἐπειδὴ τὸ ε ἐφελκυϲτικόν ἐϲτι τοῦ ν οἷον ἔτυπτε ἔτυπτεν, ἔλεγε ἔλεγεν, ἐτετύφεε ἐτετύφεεν καὶ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ἐτετύφειν ἐκεῖνοϲ· τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ «ἥ οἱ Λακεδαίμονι ναιεταούϲῃ — ἤϲκειν εἴρια καλά» (Γ 387) ἀντὶ τοῦ ἤϲκει. καὶ τὸ «οὐδ’ ἄρα δὴν εἱϲτήκειν, αὐτοῦ γὰρ ὑπήριπε φαίδιμα γυῖα ( Ψ 690) ἀντὶ γὰρ τοῦ εἱϲτήκει.
Choer. 560, 33: τὸ ἦν ἐκεῖνοϲ δευτέρου ἀορίϲτου ἐϲτὶν ἀπὸ τῶν εἰϲ ω. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔω τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ὑπάρχω γέγονεν ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἦον ἦεϲ ἦε καὶ κατὰ προϲθήκην τοῦ ν ἦεν (τὸ γὰρ ε ἐφελκυϲτικόν ἐϲτι τοῦ ν οἶον ἔτυπτε ἔτυπτεν, ἔλεγε ἔλεγεν) καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ η καὶ ἑ εἰϲ η γέγονεν ἦν ὅτι γὰρ δεύτεροϲ ἀόριϲτόϲ ἐϲτι, δηλοῖ ἡ μετοχὴ ἐών οὖϲα ὀξύτονοϲ· αἱ γὰρ εἰϲ ων ὀξύτονοι μετοχαὶ δευτέρου ἀορίϲτου εἰϲὶν οἷον τυπών δραμών λαθών δακών πιών.
[*](ad fr. 74 et 75. Clarissime, quae haec fragmenta continent, exposita sunt a Choerob. Dict. p. 838 et 839, qui accuratius quam epitomator E. Magni et Eustathius Herodiani vestigia pressit, quare hic totum locum, unde doctrina. Herodianea dilucidius patescit, hic subscribo:)[*](ϲτέον ὅτι πᾶν ἀρϲενικὸν ἰϲοϲυλλάβωϲ κλινόμενον, ἡνίκα ποιεῖ οὐδετέρου παραϲχηματιϲμόν, ὁμόφωνον αὐτὸ ποιεῖ τῇ ἰδίᾳ αἰτιατικῇ ὀ εὔγηρωϲ τοῦ εὔγηρω τὸν εὔγηρων καὶ τὸ εὔγηρων. ϲεϲημείωται ἐν τῷ κανόνι τούτῳ τὸ ἄλλο οὐδέτερον, ὅτι ἀπὸ τοῦ ὁ ἄλλοϲ ἀρϲενικοῦ ὀνόματοϲ ἰϲοϲυλλάβωϲ κλινομένου ἐϲτὶ καὶ οὐχ ὁμοφωνεῖ τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲενικοῦ τῷ ἄλλον ἐν οὖν τῇ ϲυνθέϲει μετὰ τοῦ)75. Eustath. 617 , 44: εἰ καὶ τὸ οὐδέτερον τοῦ ἄλλοϲ ὤφειλεν εἶναι ἄλλον μετὰ τοῦ ν ἀναλόγωϲ, ὅμωϲ πέπονθεν αὐτοῦ ἔνδειαν ὡϲ καὶ τὸ τοιοῦτο καὶ τοϲοῦτο, ἀλλ’ ἐπιλαμβάνει αὐτὸ καθ’ Ἡρωδιανὸν εἰπεῖν ἐν τῷ ἀλλοπρόϲαλλον, οὕτω δὲ καὶ ἐν τῷ ἔξαλλον καὶ ἄπαλλον.
76. E. M. 44, 45: ἀκαμαντοχάρμαν· οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ πλάνη κλίϲεωϲ· ἀκαμαντοχάρμαϲ γὰρ καὶ ἡ κλητικὴ ἀκαμαντοχάρμα· εἰ
76a. Theogn. 161, 32: τὰ εἰϲ ιν ἐπιρρήματα ἐκ πλεοναϲμοῦ ἔχοντα τὸ ν διὰ τοῦ ι γράφονται οἷον αὖθι αὖθιν οὕτω γάρ φηϲιν (sc. ὁ τεχνι-
[*](ν γίνεται οἷον ἔξαλλον, ἀλλοπρόϲαλλον, ἄνταλλον ἔτι ϲεϲημείωται καὶ τὸ τοιοῦτο καὶ τοϲοῦτο καὶ τὸ τηλικοῦτο ἡ γὰρ αἰτιατική ἐϲτι μετὰ τοῦ ν περὶ ὦν ἐϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ταῦτα οὐ μόνον εἰϲ o λήγουϲιν, ἀλλὰ καὶ εἰϲ ν οἶον τὸ τηλικοῦτον καὶ τὸ τοιοῦτον καὶ τὸ τοϲοῦτον ἄλλωϲ τε δὲ καὶ ταῦτα καὶ τὸ ἄλλοϲ ἐνομίϲθηϲαν ἀντωνυμίαι εἶναι, καὶ ἐπειδὴ ἔχομεν ἐν ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ τὸ ὃ τελικὸν τῶν οὐδετέρων ὡϲ ἐν τῷ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο καὶ αὐτό, τούτου χάριν καὶ τὰ οὐδέτερα τούτων ἐγένοντο εἰϲ τὸ o οἷον ἄλλο, τηλικοῦτο, τοιοῦτο, τοϲοῦτο. ἔτι ϲεϲημείωται καὶ ἡ ἐκεῖνο ἀντωνυμία καὶ ἡ τοῦτο, ὅτι ἀπὸ ἀρϲενικοῦ ἰϲοϲυλλάβωϲ κλινόμενά εἰϲιν οἶον ἐκεῖνοϲ ἐκείνου, οὖτοϲ τούτου καὶ οὐχ ὁμοφωνοῦϲι τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲενικοῦ· αἰ γὰρ αἰτιατικαὶ τοῦ ἀρϲενικοῦ ἐκεῖνον καὶ τοῦτον εἰϲὶ μετὰ τοῦ ν, ἔχουϲι δὲ ἀπολογίαν χωρὶϲ τοῦ ν λέγεϲθαι τὰ οὐδέτερα ταῦτα, φημὶ δὲ τὸ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο, ταύτην ἐπὶ τῶν οὐδετέρων τῶν παρεϲχηματιϲμένων ἐξ ἀρϲενικῶν καὶ ὁμοφωνούντων τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲενικοῦ τὸ ἄρθρον ἐϲτὶ τὸ διακρίω τὴν αἰτιατικὴν τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ οὐδετέρου οἶόν ἐϲτι ϲοφόν, τοῦτο ἄδηλόν ἐϲτιν, εἴτε αἰτιατικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ ἐϲτιν εἴτε εὐθεῖα οὐδετέρουι. προϲερχόμενον δὲ τὸ ἄρθρον τὴν διάκριϲιν ποιεῖται· ἐὰν μὲν γὰρ εἴπω τὸν ϲοφόν, αἰτιατικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ ἐϲτιν· εἰ δὲ εἴπω τὸ ϲοφόν, εὐθεῖα τοῦ οὐδετέρου ἐϲτίν ἐπειδὴ οὖν ή ἐκεῖνοϲ. καὶ οὗτοϲ οὐ δέχονται ἄρθρα ὀφείλοντα τὴν διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι τῆϲ αἰτιατικῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τῆϲ εὐθείαϲ τοῦ οὐδετέρου —αἱ γὰρ ἀντωνυμίαι οὐ δέχονται ἄρθρα ὑπεϲταλμένηϲ τῆϲ αὐτόϲ τούτου χάριν ὡϲ μὴ δεχόμεναι ἄρθρα ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ οὖτοϲ ὀφείλοντα τὴν διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι τῆϲ αἰτιατικῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τῆϲ εὐθείαϲ τοῦ οὐδετέρου ἀποβάλλουϲι τὸ ν κατὰ τὸ οὐδέτερον, ἴνα διὰ τῆϲ ἀποβολῆϲ τοῦ ν διάκριϲιϲ γένηται τῆϲ αἰτιατικῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τῆϲ εὐθcίαϲ τοῦ οὐδετέρου. Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ τὸ τό οὐδέτερον ἄρθρον ὀφεῖλον μετὰ τοῦ ν λέγεϲθαι ὁμοίωϲ τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲεικοῦ, τόν γάρ ἐϲτιν ἡ αἰτιατικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ, ἐπειδὴ οὐκ ἦν τι τὸ ὀφεῖλον τὴν αἰτιατικὴν τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ οὐδετέρου διαϲτεῖλαι, χωρὶϲ τοῦ ν λέγεται τὸ οὐδέτερον, ἵνα διὰ τῆϲ ἀποβολῆϲ τοῦ ν γνῶμεν, ποίου γένουϲ ἐϲτὶ καὶ ποίαϲ πτώϲεωϲ· ή αὐτό οὐδετέρα ἀντωνυμία ἀπὸ τῆϲ αὐτὸϲ ἀρϲενικῆϲ γενομένη κατὰ παραϲχηματιϲμὸν καὶ ὀφείλουϲα μετὰ τοῦ ν λέγεϲθαι, ἵνα ὁμοφωνήϲῃ τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲενικοῦ, αὐτόν γάρ ἐϲτιν η αἰτιατικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ, καὶ ἐπιδεχομένη ἄρθρον τὸ ὀφεῖλον τὴν διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι τῆϲ αἰτιατικῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τῆϲ εὐθείαϲ τοῦ οὐδετέρου —ἡ γὰρ αὐτόϲ ὄρθρον ἐπιδέχεται —ὁμοίωϲ ἀποβολὴν ἐποιήϲατο τοῦ ν κατὰ τὸ οὐδέτερον κατὰ ϲυνεκδρομὴν τοῦ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο· ἄλλωϲ τε δὲ οἱ Ἀττικοὶ τὸ ὀφειλόμενον ἀνεπλήρωϲαν ταυτόν μετὰ τοῦ ν λέγοντεϲ καὶ κρᾶϲιν ποιούμενοι τοῦ ἄρθρου μετὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. Ἰϲτέον δὲ ὅτι οὐκ ἀεὶ μετὰ τοῦ ν οἱ Ἀττικοί φαϲι ταὐτόν. ἀλλ’ ἔϲτιν ὅτε καὶ χωρὶϲ τοῦ ν ταὐτό λέγουϲι τὸ δὲ μετὰ τοῦ ν μᾶλλον ἀνάλογον· τὸ δὲ ἐντελῶϲ λεγόμενον ἤγουν ἄνευ κράϲεωϲ οὐδέποτε μετὰ τοῦ ν λέγουϲιν, ἀλλ’ ἀεί χωρὶϲ τοῦ ν οἶον τὸ αὐτό κατὰ ϲυνεκδρομὴν ὡϲ εἴρηται, τοῦ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο De ἄλλοϲ cf. praeterea. Ep. Hom. 70, 20 τὸ οὐδέτερον ὤφειλεν εἶναι ἄλλον μετὰ τοῦ v ἀλλὰ ὃ ὤφειλεν ἔχειν ἐν τῇ ἁπλότητι, ἀνέλαβεν ἐν τῇ ϲυνθέϲει οἷον ἔξαλλον πρόϲαλλον.)[*](ad fr. [76a]. cf. II. Pr. Π 324: τριχῶϲ ἐλέγετο κατὰ τὸ τέλοϲ αὖθιϲ αὖθι)γὰρ ἦν πλεοναϲμόϲ, ἐκτεταμένον ἐχρῆν τὸ ᾱ νῦν δὲ ϲυϲτέλλεται. πλάνη ἄρα κλίϲεωϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
77. Ep. Hom. 421, 31: ἡ ὑπό ἐξαίρετόν τι πέπονθεν, ὅτι ἅμα τῷ πλεονάϲαι τὸ ῑ ἡ τροπὴ γέγονε τοῦ ο εἰϲ α, ὑπό ὑπαί· πολλάκιϲ δὲ πλεονάζει ἡ τροπὴ τοῦ ο εἰϲ τὸ α μεϲοπόλιοϲ μεϲαιπόλιοϲ, Κλυτομνήϲτρα Κλυταιμνήϲτρα «ἑλαιθερὲϲ ὕδωρ»· οἱ δὲ Αἰολεῖϲ τὴν ὑπέρ ἰπέρ λέγουϲι, καὶ τὴν ὑπό ὐπά ἢ γὰρ τὴν ἀρχὴν τρέπουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ καὶ τὸ τέλοϲ φυλάϲϲουϲιν ἢ τὸ τέλοϲ τρέπουϲι φυλάττοντεϲ τὴν ἀρχήν, ψιλοῦϲι δὲ τὸ ῑ.
κὸϲ i. e. Ἡρωδιανόϲ) παρὰ Ῥηγίνοιϲ· πάλι πάλιν, πέρυϲι πέρυον, ὃ καὶ πέρυτιϲ λέγεται Δωρικῶϲ· αἶιν, ὅπερ ἀπὸ τοῦ αἰεί γέγονεν· νυνίν, οὗτωϲίν.
76b. Π. Pr. 547 . τέλϲον ἐγένετο παρὰ τὸ τέλοϲ ἐν ὑπερθέϲει τοῦ ϲ καὶ προϲόδῳ τοῦ ν.
76c. Ep. Cr. 150, 11, E. M. 314, 37: ἐγών Δωριέων διάλεκτόϲ ἐϲτι· προϲλαμβάνει τὸ ν· ἢ καὶ ὁ ποιητὴϲ ἐκκλίνων τὴν χαϲμῳδίαν τῶν φωνηέντων εἶπε τὸ ἐγών μετὰ τοῦ ν ὡϲ τὸ «καὶ ἐγὼν ἐπίκουροϲ ἐών» (Γ 188).
76d. Choer. 592, 21: τὸ οἶϲθα «οἶϲθα καὶ ἄλλον μῦθον ἀμείνονα τοῦδε νοῆϲαι» (Η 358) εὕρηται καὶ μετὰ τοῦ ϲ οἶϲθαϲ ὡϲ παρὰ Κρατίνῳ ἐν Μαλθακοῖϲ.
[*](ad fr. *77 E. M. 783, 1 similia habet, sed difert in fine: ὑπό ὑπαί· διὸ καὶ ἐτόλμηϲάν τινεϲ φάναι, μὴ ἄρα Αἰολικὸϲ τῆϲ ὑπαί πλεοναϲμόϲ (sc. ab Aeolica. specie ὐπά) οὓϲ ἐλέγχει τὸ πνεῦμα, quae verba non Herodiani videntur, quem ubique Aeoles spiritum asperum in lenem mutare putasse non constat. De re cf. Π. Pr B 824: ὀπαὶ πόδα: οὕτωϲ ὑπαί ὡϲ καταί καὶ παραί· αἰ γὰρ προθέϲειϲ ἐπαυξανόμεναι διὰ τοῦ ι φυλάϲϲουϲι τὸν τόνον. Γ 217, Ο 4, Schol. ad Dionys. 928, 15.)[*](αὖθιν τὸ δὲ τοιοῦτον ἑωρᾶτο καὶ ἐπὶ τοῦ πέρυϲι βαρυνομένου. Men. 46, 1 πάλιν, πέρυϲιν, τὸ ἀεί παρ’ Ἀττικοῖϲ αἰέν παρὰ Δωριεῦϲιν, αἶιν παρ’ Αἰολεῦϲι· λέγεται ταῦτα καὶ ἄνευ τοῦ ν. Ιo. Alex. 34, 1 αἰέν, δ χωρὶϲ τοῦ ν καὶ μετὰ τοῦ ν λέγεται.)[*](ad fr. [76b]. Pugnat cum hoc loco N 707, ub τέλϲον ex τέλοϲ per pleonasmum literae ϲ et metabolen sc. literae ϲ in ν repetitur. Quare Lehrsius ad h. l. dubitat an haec posterior explicatio Herodiani sit.)[*](ad fr. [76c]. Omisi verba καὶ τὴν ϲύ ἀντωνυμίαν λέγουϲι μετὰ τοῦ v, ὅπερ προϲθέϲει τοῦ η γίνεται τύνη, quum Apollonius de pron. 64 τύν dici neget aeque atque ipse Herodianas in E. M. 314, 41.)[*](ad fr. [76d]. Totus locus, unde haec verba desumpsi, a Choerobosco ex Herodiani Epimerismis petitus est.)