Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
43. Ep. Hom. 73, 23 coll. E. M. 39, 47: παρὰ τὸ ἐτεὸν τὸ ἀληθὲϲ γίνεται, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἐτώϲιον καὶ ϲυνθέϲει τοῦ α ἀετώϲιον τὸ μὴ ἀληθέϲ καὶ ἀφαιρέϲει τῆϲ ϲτερήϲεωϲ ἔμενε τὸ ἐν τῇ ϲυνθέϲει ϲημαινόμενον.
τελευταίᾳ καὶ τῇ πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβῇ, καὶ ἴϲωϲ ὡϲ κατὰ τοῦτο γέγονε τροπῇ τοῦ ω εἰϲ τὴν οι δίφθογγον μενοινή. παρατηρήϲειϲ γὰρ τοῦτο, ὅτι τὰ οὕτω διπλαϲιαϲθέντα ἀπὸ φωνήεντοϲ ἤρχετο οἶον ἀγωγή ἀκωκή ἐδωδή. τὸ δὲ μενοινή μόνον ἀπὸ ϲυμφώνου· καὶ ἐπεὶ παρήλλαξεν κατὰ τὴν ἄρχουϲαν πρὸϲ τὰ προκείμενα, παρήλλαξεν καὶ περὶ τὴν παραλήγουϲαν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου. Theogn. 114, 12, E. M. 596, 38.
43a. E. Or. 40, 20: γρῖποϲ παρὰ τὸ ἀγρεῖν, ὅ ἐϲτι παρακολουθεῖν τῇ ἄγρᾳ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.
43b. Arcad. 69, 22: τὸ μαυρόϲ ἀπὸ τοῦ ἀμαυρόϲ γέγονε.
43c. Ιo. Al. 18 , 29: πάντων οὐκ ἐκ τοῦ ἁπάντων, ὥϲ τινεϲ φαϲίν, ἀφαιρέϲει τοῦ α γέγονεν, ἐπεὶ ἔδει καὶ τὸ παντόϲ καὶ τὸ παντί βαρύνεϲθαι ἐκ τοῦ ἅπαντοϲ ἅπαντι ἀφῃρημένα.
43d. Schol. ad Od. λ 539: κατ’ ἀϲφοδελὸν λειμῶνα: ἄδηλον πότερον ϲφοδελόν ἢ ἀϲφοδελόν. λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ α. τινὲϲ δὲ γράφουϲι ϲποδελόν διὰ τὴν ϲποδὸν τῶν καιομένων νεκρῶν. ἄμεινον δὲ ἀϲφοδελὸν τὸν τόπον τὸν ἔχοντα ἀϲφόδελον, ἥτιϲ ἐϲτὶ βοτάνη ὁμοία ϲκίλλῃ.
43e. Herod. in Βekk. Anecd. 1148: τὸ ἄρα ἀπέβαλε τὸ α καὶ ἐγένετο ῥά καὶ ἐνεκλίθη.
[*](ad fr. 42. Ne quid praetermittam, quod ad anadiplasiasmum pertineat, commemoro Ηerodianum hoc nomine etiam repetitionem eiusdem vocabuli in parathesi insignivisse: Il. Pr. ε 31: Ἄρεϲ Ἄρεϲ: Ἰξίων τὸ δεύτερον ὀξύνει ἵν’ ᾖ ἀντὶ τοῦ βλαπτικέ οὐδέποτε γὰρ κλητικὴ ἀναδιπλαϲιάζεται παρὰ τῷ ποιητῇ· οὐχ οὕτωϲ δὲ ἡ παράδοϲιϲ. cf. Lob. El. Ι 179.)[*](ad fr. 43. Epimerismorum articulo in E. M. subscriptus est Methodius, cuius nomine plurima in E. M. insignita sunt, quae ex Herodianeis fontibus)[*](ad fr. [43a] cf. Ep. Cr.Ι 265, ubi exponitur quosdam λαόϲ ab ἁλαόϲ, Παφίην τὴν Ἀφροδίτην ab ἀπαφίϲκειν repetivisse, et Hesiodum μαυροῦϲι pro ἀμαυροῦϲι)44. Ep. Hon. 437, 22 coIl. E. M. 405, 23: ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώ τερον καὶ κυριώτερον καὶ πρῶτον τὸ χθέϲ ἢ τὸ ἐχθέϲ; τὸ ἐχθέϲ. καὶ δῆλον, πρῶτον μὲν ἀπὸ τῆϲ ἐτυμολογίαϲ, ὅτι ἐχθέϲ εἴρηται παρὰ τὸ ἐκτὸϲ γεγενῆϲθαι τῆϲ ϲήμερον. παρὰ τὸ ἐκτὸϲ τοῦ χρόνου γεγονὸϲ κατάϲτημα ἐκτέϲ καὶ τροπῇ τῶν ψιλῶν εἰϲ δαϲέα ἐχθέϲ· καθώϲ ἐϲτιν καὶ ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τοῦ ἔχθοϲ· τὸ γὰρ ἀπόβλητον καὶ ἐκτὸϲ ἡμῶν τοιοῦτον. δεύτερον δέ, ἐπεὶ κανών ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι πᾶν ἐπίρρημα μονοϲύλλαβον ἀπαθὲϲ κατ’ ἰδίαν ῥητὸν μακροκαταληκτεῖ φύϲει ἢ θέϲει οἷον μή, νή, πλήν, δήν, πύξ, λάξ, μάψ, ἄψ καὶ τὰ τοιαῦτα. οὐ μάχεται τὸ ψό ἐν Ποιμέϲι Ϲοφοκλέουϲ· ἐπίφθεγμα γάρ· χωρὶϲ τοῦ πρίν. πρόϲκειται «κμονοϲύλλαβα» διὰ τὰ διϲύλλαβα. πρόϲκειται «ἀπαθέϲ» διὰ τὸ δίϲ καὶ τρίϲ. ταῦτα γὰρ κατὰ πάθοϲ εἰϲὶν ἐκ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ. πρόϲκειται «κατ’ ἰδίαν ῥητόν» διὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν μόριον καὶ τὸ α τὸ ϲτερητικόν. εἰ ἄρα οὖν τὸ χθέϲ ἐπίρρημά ἐϲτι καὶ μονοϲύλλαβον καὶ κατ’ ἰδίαν ῥητόν, ἔδει αὐτὸ εἶναι μακροκατάληκτον εἴτε φύϲει εἴτε θέϲει· ὥϲτε τὸ ἐχθέϲ ἀναλογώτερόν ἐϲτιν ἐκφεῦγον τὴν παραλογίαν τοῦ χθέϲ. μιμεῖται δὲ τὸ αἰέϲ. τρίτον δὲ ὅτι τὸ ε ἐπὶ φωνήεντι πέφυκεν πλεονάζειν εἶπον ἔειπον. ἀφαιρεῖται δὲ ὅτε μετὰ ϲυμφώνου ὑπάρχει ἔβη βῆ. οὕτωϲ οὖν καὶ ἐχθέϲ χθέϲ. ἀφαιρέϲει ἄρα καὶ οὐ πλεοναϲμῷ· τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐθέλω καὶ θέλω. πρῶτον τὸ ἐθέλω καὶ δεύτερον τὸ θέλω.
[*](fluxerunt collato utroque loco verba constitui, nam in Ep. verba cum praecedentibus, quae manifesto non ab Herodiano profecta sunt, sic connexa sunt οὕτωϲ δ’ ἔχειν φηϲὶν Ἡρωδιανὸϲ καὶ τὸ ἐτώϲιον. Quod autem in particula an recedente de αἴϲυλοϲ praecipitur ἄϲω τὸ βλάπτω ἄϲυλοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι αἴϲυλοϲ καὶ μετὰ τοῦ ϲτερητικοῦ α ἀαίϲυλοϲ ὁ μὴ καθήκων καὶ ἀφαιρέϲει τῆϲ ϲτερήϲεωϲ ἔμεινε τὸ αὐτὸ ϲημαινόμενον, differt ab Herodiani sententia, quam tradidit Arcad. 56, 11 τὸ αἶϲυλοϲ προπαροξύνεται ὡϲ ϲύνθετον ἀπὸ τοῦ ᾶ (sc. epitatico) καὶ τοῦ ϲυλῶ ὁ πολλὰ ϲυλῶν. Caeterum in hac mira sane opinione, qua α privativum abiici posse retento intellectu negativo putabatur, praeivit Philoxenus, cui Herod. in ΙI. Pr. Ϲ 410 adstipulatur, οὐκ ἐτόϲ idem quod οὐκ ἀετέωϲ non sine veritate i. q. vere signifcare pronuncians cf. Lob. El. I 24 et Hergk ad Ibyc. fr. 50 ubi ex Et. Sorb. ap. Gaisf. E. M. 387. 42 haec proferuntur: ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ϲυντίθεται (scr. ϲυγκατατίθεται) πρώτῳ (scr. πρώτῃ) ἐτυμολογιῶν οὕτω λέγων· τὸ παρ’ Ὁμὴρῳ ἐτώϲιον τινέϲ οἴονται παρὰ τὸ ἐτῶν ἐτώϲιον, ἀλλὰ μάχεται ὁ νοῦϲ· οἱ δὲ οὕτωϲ· ἀήτων ἀητώϲιοϲ, ϲυϲτολῇ ἀετώϲιον παρ’ Ἰβύκῳ· τοῦτο ἀφαιρέϲει ἐτήϲιον (ἐτώϲιον). ἢ οὕτωϲ, ἄετοϲ ἀετώϲιοϲ ὁ μὴ ἀληθήϲ, ἀλλὰ μάταιοϲ. de ἀγήϲ ab ἀαγήϲ orto cf. adnot. ad fr. 32.)[*](ad fr *44. Textum constitui in Epimerismorum articulum inserens omissa. verba καὶ δῆλον —δεύτερον δὲ et οὐ μάχεται — πρίν, porro μιμεῖται usque ad finem ex E. M. Praeterea pro verbis τὸ ἀπόβλητον ἐκτὸϲ ἡμῶν, quae sensu carent, dedi ex Apoll. de adverb. 558, 1 (τὸ ἐχθέϲ παρὰ τὸ ἐκτὸϲ τοῦ χρόνου πεπτωκέναι τὸ κατάϲτημα ἐϲχημάτιϲται τῶν ψιλῶν ἀντιϲτοίχων εἰϲ τὰ δαϲέα μεταπεϲόντων) καθώϲ ἐϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τοῦ ἔχθοϲ τὸ γὰρ ἀπόβλητον καὶ ἐκτὸϲ ἡμῶν τοιοῦτον. Pro ε φωνῆεν scr. ε ἐπὶ φωνήεντι. Caeterum Herodia nus de re consentit cum Apollonio de adv. 556 seqq., qui rursus Τryphoni ad-)[*](dixisse et additur: ἡ τοῦ μακροῦ α ἀφαίρεϲιϲ ϲπάνιοϲ· καὶ ἴϲωϲ ἐν τῷ «βάλε δὴ βάλε κηρύλοϲ εἴην », quem locum propter eximiam doctrinam insignem in Prosod. Cathol. p. 108, 5 recepi.)45. E. M. 318, 18: ἐθέλω· ἰϲτέον ὅτι δύο θέματά εἰϲι, θέλω καὶ ἐθέλω. καὶ τὸ μὲν τεθέληκα ἀπὸ τοῦ θέλω ἐϲτίν, ἐπειδὴ πᾶϲ παρακείμενοϲ ἀπὸ ϲυμφώνου ἀρχόμενοϲ πάντωϲ καὶ τὸν ἐνεϲτῶτα ἔχει ἀπὸ ϲυμφώνου ἀρχόμενον οἷον τέτυφα, ὅτι τύπτω. τὸ δὲ ἐθελήμων ἀπὸ τοῦ ἐθέλω ἐϲτίν. καὶ δεῖ γινώϲκειν, ὅτι ἀεὶ τὸ τριϲύλλαβον εὑρίϲκεται παρὰ τῷ ποιητῇ ἐθέλω. ἀμέλει ἐν τῷ «μήτε ϲὺ Πηλείδή’ θέλ’ ἐριζέμεναι» (Ιl. Α 277) δηλονότι κράϲει ἐγένετο τοῦ η καὶ ε εἰϲ η. μηδεὶϲ δὲ οἰέϲθω, ὅτι τὸ ἐθέλω ἐκ τοῦ θέλω ἐϲτὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε τὸ γὰρ ε ἐπὶ φωνήεντι πέφυκε πλεονάζεϲθαι ὡϲ τὸ εἶπαϲ ἔειπαϲ, ἐπὶ ϲυμφώνῳ δὲ οὐ πλεονάζεται. τὸ δὲ θέλω δοκεῖ ἐκ τοῦ ἐθέλω εἶναι· τὸ γὰρ ε τὸ μετὰ ϲυμφώνου ὑπάρχον πέφυκε πολλάκιϲ ἀποβάλλεϲθαι ὡϲ τὸ ἔφη φῆ, ἔβη βῆ. δοκεῖ δὲ τὸ θέλω ἀναλογώτερον εἶναι τοῦ ἐθέλω· τὸ γὰρ ἐθέλω παράλογον κατά τι ἐϲτί. τὰ γὰρ διὰ τοῦ λω ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ε παραληγόμενα, μὴ ἔχοντα ἕτερον λ προηγούμένον; περιϲπᾶται οἶον ὠφελῶ, ἀμελῶ. τὸ δὲ ἐθέλω βαρύνεται. τούτου χάριν τὸ θέλω ἀναλογώτερον ἐϲτὶ τοῦ ἐθέλω. ἔχομεν γάρ τινα ῥήματα διϲύλλαβα βαρυνόμενα οἷον μέλω, ἕλω, κέλω. πρόϲκειται «μὴ ἔχοντα ἕτερον λ προηγούμενον» διὰ τὸ ἀνατέλλω.
46. Ep. Hom. 234, 5, E. M. 508, 29, An. Ox. ΙΙ 442, 15: ἑκεῖνοϲ: ζητοῦϲί τινεϲ, ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον τὸ κεῖνοϲ ἢ τὸ ἐκεῖνοϲ. ἔϲτι δὲ εἰπεῖν, ὅτι κατά τι μέν ἐϲτιν ἀναλογώτερον τὸ κεῖνοϲ, κατά τι
46a. ἡ ἐμέ αἰτιατική, ὅτε φυλάϲϲει τὸ ε, ὀρθοτονεῖται, εἰ δὲ ἀποβάλοι, ἐγκλιτική ἐϲτιν. Π. Pr. Ζ 355, Arcad. 142, 24.
[*](stipulatur Cf. Velsen Tryph. p. 48. Herodianus utriusque vestigia premens ita. ut ipsa antecessorum verba reciperet, quod in veteribus non mirandum est, rem plenissime absolvit neqne de origine Herodianea fraρmenti nostri dubitari potest. si reputaveris omnia congruere cum iis, quae aliunde Herodianea esse constat cf. de πρίν Mon. 45, 32, de δίϲ et τρίϲ ex δυάκιϲ et τριάκιϲ ortis E. M. 279, 7 de ψό Mon. 46, 17. de epitaticis inseparabilibus Arcad. 182, 1. Neque regulae, qua aphaeresin vocalis e ante consonam, pleonasmum vero ante vocalem locum habere praecipitur, ἐρῳδιόϲ vocali ε auctum obstat, quum ρ similitudinem quandam cum vocalibus habeat.)[*](ad fr *45. Pro θέλημα scripsi ἐθελήμων, sed ἕλω, pro quo Arcad. πέλω praebet, intactum reliqui propter Theogn. 143, 29. Hoc fragmentum Herodianeum esse docet comparatio Il. Pr. Α 277: Πηλείδη’ θελ: Ἀρίϲταρχοϲ ἀποφαίνεται ὡϲ κατὰ τὴν Ὁμηρικὴν ϲυνήθειαν τὸ ῥῆμα κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται. ἀλλὰ μὴν καὶ η κίνηϲιϲ ἡ τοῦ παρατατικοῦ «ἀλλ’ ὅδ’ ἀνὴρ ἐθέλει» (287) «ἤθελε Μηριόνηϲ» (Ιl. Κ 229). καὶ ἐνθάδε οὖν ἄμεινον τῇ ϲυνηθεϲτέρᾳ ἀναγνώϲει προϲέχονταϲ ἐπὶ τὴν δη ϲυλλαβὴν ὀξεῖαν παραλαμβάνειν, ἵνα κρᾶϲιϲ ᾖ τοῦ ἔθελε τριϲυλλάβου γενομένου, ὡϲ καὶ ϲύνηθέϲ ἐϲτι τῶ ποιητῇ. τὸ μέντοι ῥῆμα τῶν παραλόγων κατὰ τόνον ἐϲτὶ τριϲύλλαβον ὅν, ὡϲ δείκνυται ἐν τοῖϲ περὶ ῥημάτων —et Arcadii p. 158, 9—21.)[*](ad fr, *46. Si fr. 45 iure Herodiano assignavimus, etiam hoc eiusdem auctoris esse evincit canta expositionis ratio. Huc accedit, quod in principio adnotamenti etiam Herodiani nomen exstat: «κεῖνόϲ θ’ ὣϲ ἀγόρευεν » (Β 330) ὁ)δὲ τὸ ἐκεῖνοϲ. καθὸ μέν ἐϲτ λέγειν, ὅτι οὐδέποτε πρωτότυποϲ ἀντωνυμία ἀπαθὴϲ οὖϲα ὑπερβαίνει τὴν διϲυλλαβίαν οἷον ἐγώ, αὐτόϲ, οὗτοϲ, τὸ κεῖνοϲ ἐϲτὶ ἀναλογώτερον. πρόϲκειται «πρωτότυποϲ» διὰ τὸ νωΐτεροϲ, ϲφωΐτεροϲ· παραγωγοὶ γὰρ αὗται αἱ ἀντωνυμίαι· «ἀπαθεῖϲ» εἴπομεν διὰ τὸ οὑτοϲί, ἐκεινοϲί. καθὸ δὲ αἱ μονοπρόϲωποι ἀντωνυμίαι ἀπὸ φωνήεντοϲ θέλουϲιν ἄρχεϲθαι, οἷον οὗτοϲ, αὐτόϲ, ὅδε, ἀναλογώτερόν ἐϲτι τὸ ἐκεῖνοϲ, ἵνα ἀπὸ φωνήεντοϲ ἄρξηται.
46b. ἴϲκοντεϲ: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ κατὰ ἀφαίρεϲίν φηϲιν εἶναι τοῦ ε τὸ ἴϲκοντεϲ. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἐκτεταμένωϲ ἀναγινώϲκει παρὰ εἴϲκω ἐκδεξάμενοϲ· ἄμεινον δὲ ἡ τοῦ Πτολεμαίου ἀνάγνωϲιϲ· πρὸ γὰρ τῆϲ διὰ τοῦ ϲκω παραγωγῆϲ ϲπάνιόν ἐϲτι δίφθογγον εὑρεθῆναι, ὅτι μὴ τὴν αυ ταύτῃ οὖν μοι δοκεῖ ἀπὸ τοῦ εἴδω εἶναι ὁ μέλλων εἴϲω· καὶ ἅμα τῇ ἐπενθέϲει τοῦ κ ἐΐϲκω γεγενῆϲθαι κατὰ τὴν διαίρεϲιν, ἵνα μὴ δίφθογγοϲ γένηται, καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ἴϲκω. οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἴϲκοντεϲ ὀφείλομεν κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ἕ ἀναγινώϲκειν. οὐ γὰρ μέτρον κωλύει. Π Pr. 41 cf. Λ 709.
46c. ἕϲταϲαν. δαϲυντέον τὸ ἕϲταϲαν. ὑπερϲυντέλικοϲ γάρ ἐϲτι ϲυγκεκομμένοϲ, ὁ δὲ παρακείμενοϲ δαϲὺ ἔχει τὸ ε καὶ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ· οἱ δὲ ἀόριϲτοι ψιλόν, ἐπεὶ καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ε λέγονται· «ϲτὰν δὲ μεταϲτοιχεί» (Π. Ψ 358). καὶ ὁ πρότεροϲ «ϲτῆϲαν ἀείραντεϲ» (Od. β 425) οὐκέτι δὲ ὁ ἕϲταϲαν ϲτάϲαν. Π. Pr. Β 777.
[*](μὲν Ἡρωδιανὸϲ ἀναγινώϲκει κτλ. Ex eodem fonte sua derivavit Choer. Orth. 206, 9 ἐκεῖνοϲ: ει δίφθογγοϲ. καὶ γὰρ οἱ Δωριεῖϲ κῆνοϲ καὶ τῆνοϲ διὰ τοῦ η ποιοῦϲι τὴν γραφήν. ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲι τὴν ει δίφθογγον τρέπειν οἷον πλείων μείων πλήων μήων. αἰ δὲ πρωτότυποι ἀντωνυμίαι, αἰ μονοπρόϲωποι, ἀπὸ φωνήεντοϲ θέλουϲιν ἄρχεϲθαι οἶον αὐτόϲ, οὗτοϲ. οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἐκεῖνοϲ προϲέλαβε τὸ ε διὰ τὸν κανόνα τοῦτον.)[*](ad fr. [46 c] ncertum est, quam passionem Herodianus in ὤν pro ἐών statuerit, utrum contractionem ut in E. M. 350, 31 ἐών καὶ κατὰ ϲυνοίρεϲιν ὤν an aphaeresin. Sed vix dubitari potest, quin adnotamentum in An. Paris. III 333, 22, quod in brevius contractum est in E. M. 350, 38, ab eo profectum sit, nam accurata Homerici usus observatio eum auctorem prodit (cf. infr. fr. 325): δεῖ γινώϲκειν, ὅτι τὸ ἐών τοῦ ὤν ἐντελέϲτερόν ἐϲτιν οἶρν «Ἀργείων ἀγέραϲτοϲ ἔω» (Α 119), οὗ τὸ δεύτερον ἔῃϲ «ὥϲ τε ἔπειτ’ ἔῃϲ», καὶ πάλιν «δηρὸν ἔῃ κρειῶν» (Μ 300). ὅτι δὲ τὸ ἐών τοῦ ὤν ἐντελέϲτερον, πρόδηλον καὶ ἀπὸ τοῦ παρηγμένου, λέγω δὴ τοῦ εἰμί· ὁ μέντοι ποιητὴϲ ἐπὶ ταῖϲ μετοχαῖϲ οὐδέποτε παρέλειψε τὸ ε οἶον ἀρϲενικῶϲ μὲν «ἤδη δὴν ἀπεὼν καὶ ἀμφαδὸν ἠὲ κρυφηδόν» (ξ 330). θηλυκῶϲ δέ «ήλίβατοϲ μεγάλη, πολιῆϲ ἁλὸϲ ἐγγὺϲ ἐοῦϲα» (0 619), οὐδετέρωϲ δέ «κυρτὸν ἐὸν κορυφοῦται» (Δ 426). αἱ δὲ πλάγιαι ὅλαι· ἐπὶ μὲν οὖν γενικῆϲ «ἐκ δὲ ϲτέατοϲ ἔνεικε μέγαν τροχὸν ἔνδον ἐόντοϲ» (φ 178 et 182), ἐπὶ δὲ δοτικῆϲ «εὑψόθ’ ἐόντι Δίΐ (Κ 16), ἐπὶ δὲ αἰτιατικῆϲ «ἔνδον ἐόνταμ» (Ν 363). δυϊκῶϲ δὲ «ὅφελόϲ τι γενώμεθα καὶ δύ’ ἐόντε» ( Ν 236), πληθυντικῶϲ «Κρόνον ἀμφὶϲ ἐόντεϲ» (Ξ 274), γενικῇ «εχαριζομένη παρεόντων » (α 140), αἰτιατικῇ επαυροτέρουϲ ἐόνταϲ» (Ο 407), «ὡϲ δὲ ἴδεν νεῦρόν τι καὶ ὄγκουϲ ἐκτὸϲ ἐόνταϲ» (Δ 151).)47. E. M. 634, 12: ὁρτή ἀπὸ τοῦ ἑορτή κατὰ ἀφαίρεϲιν. περὶ παθῶν.
48. E. M. 719, 5: ϲκορακιϲμόϲ. οἱ παλαιοὶ παρὰ δύο λέξειϲ διεζευγμέναϲ παραγωγὰ ποιοῦϲι πολλάκιϲ· Νέα πόλιϲ Νεαπολίτηϲ, παρὰ ποταμὸν παραποτάμιοϲ. οὕτω καὶ τὸ ϲκορακίζειν· ἐϲ κόρακαϲ ἐϲκορακίζειν καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ϲκορακίζειν. οὕτωϲ Ὦροϲ, ἀλλὰ καὶ Ὠρίων καὶ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
49. E.M. 469, 50: ἔϲτιν τὸ ἱήϊοϲ, ἐπίθετον Ἀπόλλωνοϲ, ὁ τοξότηϲ, ἀπὸ τοῦ ἵημι παρὰ τὴν ἕϲιν τῶν βελῶν· τινὲϲ δὲ ψιλοῦϲιν, ἐπεὶ ἰάϲεωϲ αἴτιοϲ ὁ θεόϲ. τὸ δὲ «ἤϊε Φοῖβε» (0 365) κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ι γέγονεν. Ἀρίϲταρχοϲ δαϲύνει, ἐπεὶ παρὰ τὸ ἵημι ἐγένετο· οἱ δὲ ψιλοῦϲιν ἀπὸ τῆϲ ἰάϲεωϲ. ἄμεινον δὲ ψιλοῦϲθαι· τὸ γὰρ η πρὸ φωνήεντοϲ ψιλοῦται.
48a. Ἐξάδιοϲ. παρὰ τῷ ποιητῇ ἀπὸ τοῦ ε τὸ ὄνομα ἤρξατο, παρὰ δὲ τοῖϲ νεωτέροιϲ καὶ χωρὶϲ τοῦ ε εὑρέθη, ὡϲ καὶ Ὀϊλεύϲ μὲν παρὰ τῷ ποιητῇ καὶ παρ’ Ἡϲιόδῳ. Π. Pr. Α 264.
49a. ἀάπτουϲ. ἐμοὶ δοκεῖ παρὰ τὸ ἰάπτω γεγενῆϲθαι, ὃ ϲημαίνει τὸ διαφθείρω καὶ βλάπτω· ἔνθεν τὸ «πολλὰϲ δ’ ἰφθίμουϲ ψυχὰϲ Ἄϊδι προΐαψεν » καὶ μέϲον αὐτοῦ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ α «μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν » (454). ἔνθεν καὶ τὸ ἴψ· ἔϲτι δὲ θηρίον διατρῶγον τὰ ξύλα. ἀπὸ δὴ τούτου τοῦ ἰάπϲω τὸ ἀϊάπτουϲ ἦν καὶ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ι ἀάπτουϲ ἤτοι τὰϲ μὴ δυναμέναϲ διαφθαρῆναι καὶ βλαβῆναι, ἢ κατ’ ἐπίταϲιν τὰϲ ἄγαν δυναμέναϲ βλάψαι καὶ διαφθεῖραι. Π. Pr. Α 567.
[*](ad fr. 47. ὁρτή pro ὁρτή scripsi cum Lob. El. I 63, qui hoc praeceptum. rectum esse dicit, si ad usum, in quo ἑορτή praevaluit, exigatur, si ad verita tem ἑορτή esse auctum. Atque sic, si fr. 13 ἐρῳδιόϲ compares, Herodianum ab epitomatore non mutilatum pronunciasse credideris.)[*](ad fr. 48. Et Orum et Orionem (p. 143, 21) Herodianum expilasse, claret. De re cf. Π. Pr. ε μεταμάζιον: οὕτωϲ μεταμάζιον ἕν ποιητέον ὡϲ τὸ μετάφρενον καὶ ἐνώπιον. παρῆκται δὲ παρὰ τὸ μαζόϲ καὶ τὴν μετά ὡϲ παρὰ τὸ χθονόϲ καὶ τὴν ἐπί ἐπιχθόνιοϲ, παρὰ ποταμὸν παραποτάμιοϲ. γίνεται γὰρ καὶ ἀπὸ δύο λέξεων κατὰ παράθεϲιν ἕν τι παραγωγὸν ὡϲ τὸ Νεαπολίτηϲ καὶ ἄλλα μυρία St. B. 707, 4 628, 13, Ep. Hom. 59, E. M. 273, 25, quos locos inter fragmenta περὶ ϲχημάτων referens tractabo. — Ex Horodiano petita videtur etiam notatio E. Orion. p. 117, 20 νέρθεν ἀποβολῇ τοῦ ε παρὰ τὴν ἔραν ἔνεροϲ ἐνέροθεν, ἔνερθεν ϲυγκοπῇ, νέρθεν cf. Ep. Hom. 290. 18. Congruit Apoll. de adv. 603 cf. Lob. El. I 49.)[*](ad fr. *49. In E. M. cum quo ef. E. Or. 75, 24 et 78, 14 longum adnotaφρενον mentum est, ex quo quae comparata Π. Pr. Ο 365 Ηerodianea esse docet, extraxi. Ε libro περὶ παθῶν hanc adnotationem fluxisse concludi potest ex diserta. affectionis mentione, quae in Π. Pr. abest: ἤϊε Ἀρίϲταρχοϲ δαϲύνει ἀπὸ τῆϲ)50. Steph. B. 329, 1: Ἰθώμη, πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ τῆϲ Πελαϲγιώτιδοϲ· μηρὸϲ «οἵ τ’ εἶχεν Τρίκκην καὶ Ἰθώμην κλωμακόεϲϲαν » (Β 729) ἔϲτι καὶ Μεϲϲήνηϲ. καλεῖται δὲ ὁ τόποϲ τῆϲ Θεϲϲαλίαϲ Θούμαιον ἀποβολῇ τοῦ ι καὶ τροπῇ τοῦ ω εἰϲ τὴν ου δίφθογγον.
51. E. Gud. 350, 36: κτίλοϲ: ἀπὸ τοῦ ἵκω ἱκτόϲ ὡϲ τάϲϲω τακτόϲ, πλέκω πλεκτόϲ καὶ ὥϲπερ παρὰ τὸ πένθοϲ γίνεται πενθίλοϲ ὡϲ ναυτίλοϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ ἱκτόϲ ἱκτίλοϲ. καὶ ἀφαιρέϲει τοῦ ι κτίλοϲ. τοῦτο Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
52. Ζonar. 1332: μάϲθλη: Ἡρωδιανὸϲ ἀπὸ τοῦ ἱμάϲϲω.