Περὶ παθῶν

404. E. Or. 138, 1, E. M. 647, 1. πάγχυ τὸ παντελῶϲ γίνεται δὲ παρὰ τὸ πάνυ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ χ καὶ τροπῇ τοῦ ν εἰϲ γ.

405. E. Or. 18, 20: ἀγρυπνία: ἀυπνία τιϲ οὖϲα κατὰ πλεοναϲμὸν τῶν ϲυμφώνων γρ ἀγρυπνία. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

406. E. M. 442, 56. θάπτω. ὡϲ παρὰ τὸ βῶ βάπτω, οὕτω καὶ παρὰ τὸ θῶ θάπτω· ἀίδιον γὰρ ἔχουϲι τὴν ἀπόθεϲιν οἱ θαπτόμενοι.

407. E. Gud. 571, 56: ψάλλειν: ἐπὶ χορδῶν παρὰ τὸ ψῶ, οὗ τὸ [*](de dialysi agunt, proponam): ἑάφθη. Ἀμμώνιοϲ μὲν οὖνiπαρὰ τὸ ἐῶ φηϲίν ἐάθη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ἑάφθη ὡϲ ἐν τῷ ϲιφλόϲ, ϲίλλοϲ γάρ, καί παρὰ τὸ ϲύρω ϲυρετόϲ καί ϲυρφετόϲ οἱονεὶ ἐκ τῆϲ ϲεϲυρμένηϲ ὕληϲ οὐϲία. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἕπω τι ὑποτίθεται ῥῆμα, ἀφ’ οῦ τὸ ἕπομαι.) [*](ad fr. 401. Ex An. Ox. II 396, 10 intellegitur Herodianum suam sententiam opposuisse aliorum opinionibus, sed locus valde mutilatus est. Herodiani videtur etiam notatio in E. Or. 143, ϲυρφετόϲ· ὡϲ παρὰ τὸ ὕω ὑετόϲ, οὕτω καὶ ϲύρω ϲυρετόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ϲυρφετόϲ. Legitur inter alias Herodianeas.) [*](ad fr. *406. Antecesserat Herodianum in hac explicatione vocia Philoxenus E. Οr. 151, 35 τάφοϲ, ἔνθα τὰ λείψανα παρᾶ τὸ θῶ τιθῶ περαγωγὸν θάπτω καὶ πάλιν τροπῇ τοῦ θ cἰϲ τ καὶ τοῦ π εἰϲ φ. ποριττὸν γάρ ἐϲτι τὸ τ ἐν τῷ ῥήματι. Φιλόξενοϲ ἐν τῷ περὶ μονοϲυλλάβων ῥημάτων. cf. Herodianum (in Cathol.) ap. Eustatb. 1746, 15: ὡϲ ῥῶ ῥάπτω τὸ τὰ διαλελυμένα εἰϲ δῶϲιν ἄγω καὶ βῶ βάπτω τὸ ἐμβιβάζω ποι τὸ ἐνιέμενον καὶ θῶ θάπτω ἀποτίθημι εἰϲ ταφήν, οὕτω καὶ κνῶ κνάπτω. — Verisimile est etiam Herodianum ut Philoxenum primum ex θῶ θάπω et tum cum pleonastico τ (cf. fr. 398) θάπgω existere iussisse pariter atque eum μέμβλεται sic explicasse arbitror atque factum est ap. Eustath. 1722, 63 μέλω μέμλω καὶ πλεοναϲμῷ ἤγουν παρενθέϲει τοῦ β μεμήλω, παρεντιθέντοϲ τοῦ β διά τὸ μηδέποτε κατὰ μίαν ϲυλλαβὴν τὸ λ ἐπεϲθαι τῷ μ, ὡϲ δῆλον καὶ ἐκ τοῦ μολίϲκω βλώϲκω καὶ ἐκ τοῦ παραμεμέληκε παραμέμβλωκε. Ex eodem fonte luxisse videtur E. M 578, 39 μέμβλεται ἐν φροντίδι ἐϲτίν ἀπὸ τοῦ μέλω. καὶ μέμβλεϲθαι τὸ ἐπιμέλεϲθαι. Altera formae μέμβλετο explicatio. quae fortasse ab Herodiano per ἢ cum altera comparata fuit , exstat ap. Eust 1917, 7: τὸ μέμβλετο, ποιητικὴ αὕτη λέξιϲ, ἐκ τοῦ μεμέλητο γίνεται, ὅ ἐϲτι διὰ μελήϲεωϲ ἠν, κατά τε ϲυγκοπὴν καὶ ἐπένθεϲιν τοῦ β δι’ εὐφωνίαν καὶ ϲυϲτολὴν τοῦ παραλήγοντοϲ η εἰϲ ε .) [*](ad fr. 407. Sirmlia habet Choer. Ep. in Psalm. 1, 13 τὸ ψάλλω γίνεται παρὰ)

408. St. B. 415, 14 s. Λίβυϲ Λιβύϲτιον ὡϲ ἀπὸ τοῦ Αίβυϲτοϲ τοῦ ἀπὸ τοῦ Λίβυοϲ όντοϲ κατὰ πλεοναϲμόν.

409. M. 621, 51: ὀλίοϲ κατὰ διάλεκτον. Ταραντῖνοι γὰρ τὸ ὀλίγοϲ ὀλίοϲ λέγουϲιν ἄνευ τοῦ Ῥνθων ἐν δούλῳ Μελεάγρῳ « λίοιϲιν ὑμῶν ἐμπέφυκ’ εὐψυχία » καὶ « ὀλίον μιϲθόν ». Πλάτων μέντοι ὁ κωμικὸϲ διαπαίζει τὴν λέξιν ὡϲ βάρβαρον καὶ τὸ γίννοϲ ἰννοϲ οὕτω δὲ εἴρηται τὸ ἐξ ἵππου μὲν μητρόϲ, πατρὸϲ δὲ ὄνου. περὶ παθῶν.

410. E. M. 682, 52: ποῖ κῆχοϲ. ζήτει καὶ τοῦτο· ποῖ κῆχοϲ εἰϲ οὐρανόν » καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ κ ποῖ κῆχοϲ; εὐθὺ Ϲικελίαϲ καὶ παρὰ Φερεκράτει κποῖ κῆχοϲ, ἐγγύϲ, ηημερῶν γε τεττάρων ». καὶ ἀεὶ μὲν παρε ζευγμένον εὑρήϲειϲ τὸ ποῖ τῷ κῆχοϲ. Ἐρατοϲθένηϲ δὲ λαμβάνει ἐκ ταύτηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ· ποῦ ἐγγύϲ καὶ εἰϲ τίνα τόπον· ποῦ ἄγχοϲ, ποῦ κῆχοϲ τὸ πῇ κῇ. πῇ ἐγγύϲ, πῇ ἄγχοϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἐν τῷ ἔναγχο, κῆχοϲ. ἔλλειψιϲ ἄρα τοῦ γ κῆχοϲ· ἄγχοϲ ἔχει αὐτὸ ἐν τῷ ἔναγχοϲ. Ἡρωδίαν ὸϲ περὶ παθῶν.

411. St. B. 664, 9: Φιγάλεια πόλιϲ Ἀρκαδίαϲ· Ῥιανὸϲ ἐν ε′ Μεϲϲηνιακῶν «τὴν μὲν ἀνήγετ’ ἄκοιτιν ἐπὶ κραναὴν Φιγάλειαν». μετωνομάϲθη δὲ Φιάλεια δίχα τοῦ γ ἀπὸ Φιάλου τινόϲ.

412. Eustath. 1235. 25: ὅτι κυρίωϲ γέφυρά ἐϲτι γῆ ἐφ’ ὑγρᾶϲ, Ἡρωδιανὸϲ λέγει.