Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
378. Ep. Cr.I 337, 13, E. Or.127, 14, E. M.660, 10. πἐνθοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ πάθοϲ φηϲὶ γεγενῆϲθαι πλεοναϲμῷ τοῦ ν καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ε πένθοϲ, ὡϲ βάθοϲ βένθοϲ.
379. Eustath. 1687,12: Ἡρωδιανὸϲ ἐκ τοῦ λήχω τὸ λαγχάνω παρά. γῶν τὸ λέλογχα τροπῇ τοῦ η εἰϲ ο ὁμοίωϲ τῷ πήθω πέποθα λέγει καὶ πλεονάζειν ἐν αὐτοῖϲ τὸ ν ὡϲ καὶ ἐν τῷ κέχανδα.
379a. E. M. 146, 3. Ἀρναῖοϲ ὄνομα κύριον —παρὰ τὴν ἀράν ἀραῖοϲ
[*](ad fr. 377. Locum Epim. p 41 (E. M 109, 57, E. Gud. 58, 18) cum altero coniunxi, quia in eo Herodiani sententia accuιratius exposita est. ln E. Οr, 18 6 sic traditur: ἀνία, ἀνίατόϲ τιϲ οὖϲα, ἢ δυϲίατοϲ τὸ γὰρ αν οὐ μόνον ϲτέρηϲιν δηλο, ἀλλὰ καὶ τὸ δυϲ. Fortasse ad Herodianum referendum est E. Orion 18 12: ἀμείνων παρὰ τὸ μείων ὁ μὴ ἐλάϲϲων τινόϲ. ἔϲτι δὲ πλεοναϲμῷ τοῦ ν οἰον ἀμείων τιϲ ὤν, habet hoc etiam Choer. Ortt. 176, 6 altera etiam originatione proposita: ἢ παρὰ τὸ μένω γέγονεν ἀμένων καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀμείνων ὁ μὴ μένων, ἀλλὰ ὑπὸ πάντων περιάρπαϲτοϲ γενόμενοϲ δι’ ἐξοχὴν (E M. 82, 40 ὁπὸ πάντων αἰρόμενοϲ’, quae non Herolianca videtur)380. E. M. 194, 32: βέλεμνα. βέλη· ἔϲτι δὲ παρὰ τὸ ῥῆμα ψελλῷ βέλοϲ βέλεμοϲ ὡϲ ἔχω Ἔχεμοϲ Τήλεμοϲ. πλεοναϲμῷ τοῦ ν βέλεμνοϲ βέλεμνον. Ἡρωδιανὸϲ περὶ. παθῶν.
381. E. M. 181, 44. ἀχνάϲδημι κάκωϲ παρὰ Ἀλκαίῳ (fr. 125 Bergk): ἔϲτιν ἄχω παραγωγὸν ἀχάζω καὶ τροπῇ τοῦ ζ εἰϲ ϲ κάὶ δ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ἀχνάϲδημι. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
382. E. M. 673, 27: πιτνῶ: ἀπὸ τοῦ πέτω πιτνῶ ὡϲ ὀρέγω ὀριγνῶ. ὡϲ γὰρ λέγει περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ, οὐ δύναται εἰναι ἀπὸ τοῦ πίπτω κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ν, ἐπειδὴ μετὰ δύο ἀντιϲτοίχων μόνον τὸ ρ τίθεται οἰον ἐχθρόϲ.
383. Eustath. 562, 43: τὸ δαμνᾶν ἔχει πλεοναϲμὸν τοῦ ν Δώριον, ὁποῖοϲ καθ’ Ἡρωδίαν ὸν καὶ ἐν τῷ ἐλαύω ἐλαύνω, δύω δύνω καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ.
384. E. M. 10, 10: ἀγινῶ: ἐκ τοῦ ἄγω τὸ φέρω γίνεται πλεοναϲμῷ τοῦ ν πέφυκε γὰρ πλεονάζειν τὸ ν ἐν ῥήμαϲι· καὶ εἰ μὲν εὑρεθῇ φωνῆεν ἀλλεπάλληλον, φυλάττεται ἡ βαρεῖα τάϲιϲ οἱον θύω θύνω, δύω δύνω· ἐπὰν δὲ μὴ εὑρεθῇ ἀλλεπάλληλον φωνῆεν, ἀλλὰ ϲύμφωνον πρὸ τοῦ νν, περιϲπᾶται οἷον ἵκω ἱκνῶ, οἰχω οἰχνῶ· οὕτωϲ ἀγνῶ καὶ ἀγινῶ
καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ὁ εὐκταῖοϲ τῇ μητρὶ γινόμενοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ἀνωμάλ ῳ πρὸϲ ᾠδία.
381a. Choer. 584: Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι ἐν τῷ τέμνω τέτομα καὶ κάμνω κέκαμα τὸ ν τὸ πλεονάϲαν κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ἀπεβλήθη κατὰ τὸν μέϲον παρακείμενον.
[*](ad fr. 380. ἔϲτι δὲ παρὰ τὸ ῥῆμα ψελλῷ scripsi pro ἔϲτι δὲ καὶ ῥῆμα παρὰ βέλοϲ Pro Τήλεμοϲ exspectatur nomen a verbo derivatum e. g. fSελεμόϲ a Θέλω, sed fortasse Τἡλεμοϲ tantum propter exitus sinmιlitudlinem adiicitur.)[*](ad fr. 383. De ἐλάω ἐλαύω ἐλαύνω ct. Lebrs ad Mfon. 22, 28 et de verbio in νω in universum Lobeck. them. p. 126. Pollulant adnotamenta de pleonasmo literae ν in verbis, quae omma ex eodem fonte fuιxerunt. Εa hic subiieio, ne quae Herodianus fortasse uno loco composuerat , separatim proponere cogar. Ep. Cr. l 313, 8 φορῶ φορύω, ἐξ οὗ κατὰ παρένθεϲιν Δωρικὴν τοῦ ν φορύνω; 313, 26 ἐκ τοῦ ὄρω ὀρύω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν Δωρικῶϲ ὀρύνω καὶ ἐν ὑπερβιβαϲμῷ ὀρνύω καὶ ὄρνυμι, 313, 3 ἐκ τοῦ ὄρω ὀρύω ὡϲ κινῶ κινύω καὶ ὀρίνω τροπῇ τοῦ ῦ εἰϲ τὸ ι. Choer. Orth. 265, 16 τίνω ἀπὸ τοῦ τίω γέγονε κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ν τὸ δὲ ν ἐπὶ βαρυτόνων ῥημάτων διχρόνῳ μόνῳ πέφυκε ἐπεντίθεϲθαι οἶον θύω θύνω, δύω δύνω, πίω πίνω, οὕτωϲ οὖν καὶ τίω τίνω, de quo cf. Arcad. 159, 201, Choer. Orth. 247, 5, E. Or. 49, 17, E. M. 259. 46 δέχνυμαι et 263, 21 δηθύνω. Ep Cr. I 2, 98 ἀρτύνω.)[*](ad fr. *384. Eieci verba ἢ ἐκ τοῦ ἄγω δ ϲημαίνει τὸ ἐπιπλήττομαι. cf. Choer. Οrth. 168, 31. De οἰχνῶ ct. supra fr. 316.)πλεοναϲμῷ τοῦ ι τὸ ι μακρόν « περὶ οὐρανὸϲ αὐτὸν ἀγινεῖ» φηϲὶν Ἄρατοϲ (Ehaenom. 23).