Περὶ παθῶν

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

370. Eustath. ad Dionys. v. 858. Τελμιϲϲόϲ ἡ πόλιϲ πλεοναϲμὸν [*](ad fr. *365. Bis scripsi pro ἐπὶ μεϲότητοϲ ex lo. Alex. 33, 11 ἐπὶ ποϲότητοϲ. Ϲaeterum Herodianus ut idem lo. Al. 39, 5 adverbia μεϲότητοϲ nominavit adverbia a genetivo plurali ducta: τὰ καλούμενα τῆϲ μεϲότητοϲ ἀπὸ γενικῶν πληθυντικῶν.) [*](ad fr. 366. Accesserunt ex Etymologicis ἐγρήγορθα et ἐγρηγορῶ, quod vel emmate ap. Zonar. requiritur. Similia habet etiam Choerob. 594, 33.) [*](ad fr. 367. Ex dicendi forma ἐγὼ ἡγοῦμαι patet etiam quae praecedunt ab ipso Herodiano profecta esse.) [*](ad fr. 368. Etiam alteram ab οἶοϲ origlnationem Herodiani esse non dubium e t. In E Or. 118, 1 originario ab εἴκω Herodiani orthographiae assignatur.)

288
ἔπαθεν ἐπεντεθέντοϲ τοῦ λ ἐκλήθη γὰρ ἀπὸ Γεμιϲϲοῦ τοῦ Ἀπόλλωνοϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡ ρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

371. E. M. 66. 16. Ἀλκμήνην. παρὰ τὴν ἀλκήν Ἀλκήνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ Ἀλκμήνη ὡϲ Ἄλκμων Ἀλκμάων ἢ παρὰ τὴν ἀκμήν Ἀκμήνη καὶ Ἀλκμήνη· οὐδὲν γὰρ ἔχομεν εἰπεῖν ἐπὶ τούτου πλέον · κύριον γάρ ἐϲτι τὸ ὑποκείμενον. οὐ δεῖ γὰρ ἐπὶ τῶν κυρίων ἐτυμολογίαϲ λαμβάνειν. οὕτωϲ Ἡ ρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

372. St. B. 562, 9. Ϲηλυμβρία πόλιϲ Θράκηϲ, κέκληται δὲ ἀπὸ Ϲήλυοϲ. βρία γὰρ κατὰ Θρᾶκαϲ ἡ πόλιϲ ὡϲ Πολτυμβρία ἡ Πόλτυοϲ πόλιϲ.

373. E. M. 236, 4: γναθμόϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ γνάθοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ γναθμόϲ.

372a. Ep. Cr. 431, 2: φθιϲίμβροτοϲ: παρὰ τὸν μέλλοντα. φθίϲω· οἱ δὲ μέλλοντεϲ διὰ τοῦ ι τὴν ϲύνθεϲιν λαμβάνουϲιν, ὅθεν τὸ φθιϲίμβροτοϲ, τερψίμβροτοϲ, Πειϲίϲτρατοϲ, ὅθεν καὶ ἑλκεϲίπεπλοϲ καὶ ἀλφεϲίβοιαι· οὐκ ἐχυρὸν δὲ τοῦτο λέγειν ἐπὶ πάντων τὸ γὰρ Περϲεφόνη ἔχει τὸ ϲ, ἀλλὰ δύναται πλεοναμὸϲ εἰναι τοῦ ϲ καὶ τὸ ὀρϲοθύρη ἔχει. τὸ ο, ἀλλὰ δύναται παρὰ τὸν ἐνεϲτῶτα τὸν ὄρϲω καὶ τὸ περϲέπολιϲ δύναται Δώριον εἰναι παρὰ ἐνεϲτῶτα περθέπολιϲ. καθόλου δὲ τὰ παρὰ τὸ βροτόϲ προϲλαμβάνει τὸ μ ἐν τῇ ϲυνθέϲει, τερψίμβροτοϲ, Ϲτηϲίμβροτοϲ· ἀφείλετο γὰρ ἐν τῷ βροτόϲ τὸ μ. παρὰ γὰρ τὸ μείρω μορτόϲ, ὑπερθέϲει μροτόϲ, ἐπενθέϲει τοῦ β μβροτόϲ. διὰ δὲ τὸ μὴ δύναϲθαι ϲυϲτῆναι μῆ διὰ τὴν ἀϲυνταξίαν, ἐξέϲτη τὸ μ. ὅτε οὖν ϲυντίθεται, ἀπεδόθη. δύναται γὰρ προηγεῖϲθαι τὸ μ τοῦ β ἐν διαϲτάϲει, οὐκέτι δὲ κατὰ ϲύλληψιν· ἕν παραιτούμεθα τὸ «ἀϲπίδοϲ ἀμφιβρότηϲ (Β 389) διὰ τὴν κακοφωνίαν.

[*](ad r. 372. cf. St. Β.446, 18 Μελϲημβρία.)[*](ad fr. [372a ]. Qamqnam praeceptum colorem Herodianeum prae se fert (οὐκ ἐχυρόν, ἐξέϲτη, ἀπεδόθ), tamen quia originario vocis βροτόϲ difert ab ea, quae ἐν Ἐξπιμεριϲμοῖϲ Ἡρωδιανοῦ fuisse traditur: παρὰ τὸ μείρω μορόϲ καὶ πλεοναϲμῶ τοῦ τ μορτόϲ καὶ ὑπερθέϲει τοῦ β μροτόϲ καὶ ἐπεὶ τὸ μμ πρὸ τοῦ β οὕτε κατὰ ϲύλληψιν οὔτε κατὰ διάϲταϲιν ἔϲτιν εὑρεῖν, τέτραπται τὸ β καὶ γέγονε βροτόϲ — in ordinem recipere dubitavi. Caeterum propter sententiam inserui post Περϲεφόνη verba ἔχει τὸ ὲ, ἀλλὰ et post ὀρϲοθύρη ἔχει τὸ 5 ἀλλά, nam dici debuit inveniri quaedam a futuro derivata, quae non i habeant , sed etiam ἕ et o, sed haec etiam aliter explicari posse neque necessario a futuro repetenda esse, ant ἐνεϲτῶτα περθέππολιϲ adieci παρά et pro τοῦ β ὅπερ διὰ τὸ μὴ δύναϲθαι βμ. διὰ τὴν ἀϲυνταξίαν exmbui: τοῦ β μβροτόϲ διὰ δὲ τὸ μὴ δύναϲθαι ϲυϲτῆναι μβ κτλ.)
289

374. Ep. Hon. 202, 5: θυμόϲ: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ὄρω πλεοναϲμῷ τοῦ μ ὁρμή καὶ ἀπὸ τοῦ ὄδωδα ὀδή καὶ ὀδμή καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ γνάθοϲ γναθμόϲ καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἔχω ὀχόϲ καὶ ὀχλόϲ καὶ μοχλόϲ, οὕτωϲ ἀπὸ τοῦ θύω ἐπειϲόδῳ τοῦ μ θυμόϲ ὁ ἀεὶ ἐν κινήϲει τυγχάνων.

375. E. Or. 91, 9, E. M. 570, 28: λόχμη θάμνοϲ, ὕλη, ϲόνδενδροϲ τόποϲ. παρὰ τὸ λοχᾶν ἐν αὐτῷ τοῦτ’ ἔϲτιν ἐνεδρεύειν ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ τόποιϲ· λοχῶ οὖν λόχη καὶ πλεοναϲμῷ λόχμη· ὁ δὲ Φιλόξενοϲ παρὰ τὸ λάζω ῥῆμα εὐληπτοτέρων ὄντων τῶν δαϲέων. ὁ μέλλων λάξω, ὄνομα λαγμόϲ ὡϲ παρὰ τὸ κράζωκράξω κραγμόϲ, τοῦ δὲ γ εἰϲ χ μεταπεϲόντοϲ λαχμόϲ, τούτου τὸ θηλυκὸν λόχμ.

376. E. Οr. 149, 21, E. M. 727, 54: ϲτιγμή παρὰ τὸ ϲτίζω ϲτιγμή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ· ὡϲ δὲ φοιτῶ φοιτίζω, οὕτω ϲτῶ ϲτίζω τὸ τὸν διακεχυμένον καὶ πεπλανημένον λόγον ϲτῆϲαι· ὁ δὲ Φιλόξενοϲ ϲτίζειν τὸ τῆϲ ἐν τῇ ἀναγνώϲει φορᾶϲ ϲτάϲιν ποιεῖν. ϲτίζω ϲτίξω ϲτιγμή.

377. Ep. Cr. I 83, 6 et 41, 1: ἀνία ἡ λύπη οἱονεὶ ἡ ἄνευ τοῦ ἰαί νειν οὖϲα ἡ μὴ ἰαίνουϲα Ἡρωδιανὸϲ δὲ ἡ ἄνευ ἰάϲεωϲ. παρὰ τὸ ἰῶ τὸ θεραπεύω καὶ ὑγιάζω γίνεται ἴα καὶ κατὰ ϲτέρηϲιν καὶ πλεοναϲμὸν τοῦ ι ἀνία· ἐϲτέρηται γὰρ τῆϲἰάϲεωϲ· καὶ πολλάκιϲ πέφυκε πλεονάζειν τὸ ν ἐν ταῖϲ ϲτερήϲεϲι οἶον ἀαιδήϲ ἀναιδήϲ, ἀαίμων ἀναίμων.