Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
363. E.M.141,26: ὄρω ἦρμαι ἁρμόϲ ὡϲ κείρωκορμόϲ καὶ πλεομαϲμῷ τοῦ θ ἀρθμόϲ ὡϲ περῶ πορμόϲ καὶ πορθμόϲ.
364. Ep. Cr. 1 26, 27, E. M. 153, 3. ἄϲθμα ὄφειλεν εἶναι παρὰ τὸ ἄω ἄϲμα ὡϲ ξύω ξύϲμα, πλεοναϲμῷ τοῦ θ ἄϲθμα ὡϲ παρὰ τὸ χῶ τὸ χωρῶ χών καὶ κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ θ χθών ἡ πάντα χωροῦϲα. τὸ
360a. Eusath. 1746, E. Gud. 330, 59. ἀρέϲκεται (ὁ Hρωδιανὸϲ ἐν τ καθόλου) ὥϲπερ ἐρπύω ἑρπύζω κεὶ μύω μύζω, τρύω τρύζω, οὕτωϲ εἰναι καὶ κνύω κνύζω, ἐξ οὖ καὶ τὸ κνυζῶ ὁμοίωϲ τῷ δίζω δίζω.
[*](ad cr. *36o. ef. Lob. ad Aiac. p.489.)[*](ad fr. 361. cf. Schol. ad 0d. ϲ 300.)[*](ad fr. *364. Ad χθών insorui ex E. Gud. 565, 52 (Ep. Cr. 1 438, 10, An. Par. III 328, 24, E.M. 809, 11) ή πάντα χωροῦϲα, sic enim Meinckius pro πόντοϲ emendavit ad St. B. 699, 7, ubi χώρα ἡ μερικὴ γῆ παρὰ τὸ χῶ ῥῆμα, ἀφ’ οὖ καὶ χών καὶ χθών ή χωρητικὴ γῆ. Eadem voci φθέγγεϲθαι originario occurrit in E. M 792, 35 in loco, ubi Herolianus diserte nominatur.)χθαμαλή παρὰ τὸ χαμαί χαμαλή καὶ τὸ φθέγγεϲθαι ὁμοίωϲ παρὰ τὸ φῶ τὸ εἰϲ φῶϲ ἄγειν τὰ τοῦ νοῦ. οὕτω δὲ ἔχειν φαμὲν καὶ τὸν πορθμόν, παρὰ γὰρ τὸν πορμόν.
365. E. M. 768, 33, Gud. 535, 40: «τριχθά τε καὶ τετραχθὰ διέ ϲχίϲεν » (Od. ι 71) ἐπίρρημα ποϲότητοϲ παρήχθη ἐκ τοῦ τρίχα βαρυτόνου, ϲημαίνει δὲ τὸ τριχῶϲ. τὰ εἰϲ χα ἐπιρρήματα ἐπὶ ποϲότητοϲ λαμβανόμενα βαρύνεται, εἰ δὲ εἴη ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ προπαροξύνεται οἶον δίχα, διάνδιχα, τρίχα καὶ τέτραχα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ θ τετραχθά ὀξυτόνωϲ· τὰ εἰϲ χα λήγοντα ἐπιρρήματα ἔχοντα τὸ χ πρὸ τοῦ θ ὀξύνεται.
366. Ζon. 611 collato E. M. 312, 11 et E. Gud. 158, 36: ἐγρηγορῶ: ἀπὸ τοῦ ἐγείρω ἤγερκα, ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ἤγερα καὶ Ἀττικῶϲ ἐγήγερα καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ ο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ἐγρήγορα καὶ ἐγρήγορθα προϲθέϲει τοῦ θ ἀπὸ τοῦ ἐγρήγορα γίνεται ἐγρηγορῶ καὶ ἀπὸ τοῦ ἐγείρω κατὰ ϲυγκοπὴν ἔγρω. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
367. E. Or. 111, 16: ὅρκοϲ παρὰ τὸ ἀρκεῖν τὸ βοηθεῖν· ὤϲπερ τὰρ βοηθήματι αὐτῷ ἐχρῶντο οἱ ἀδικούμενοι κατὰ μετάθεϲιν τοῦ α εἰϲ ο ὡϲ ἐν τῷ ὀκριόειϲ παρὰ τὰϲ ἄκραϲ καὶ ἐξοχὰϲ καὶ Ὄθρυϲ τὸ ὄροϲ ὡϲ Ἄθρυϲ, ὅθεν ἐϲτὶ μακρότερον ἀθρεῖν· οἱ δὲ παρὰ τὸ εἴργω· ἐπιϲχετικὸϲ γάρ ἐϲτι τῶν ὑπερβαίνειν βουλομένων ὥϲτε εἰναι μετάθεϲιν τοῦ γ εἰϲ τὸ κ ὡϲ παρὰ τὸ γῆρυϲ κηρύϲϲω. ἐγώ, φηϲὶν Ἡρωδιανόϲ, ἡγοῦμαι πλεοναϲμὸν εἶναι τοῦ κ ὅροϲ γάρ τίϲ ἐϲτιν· οἱ γὰρ ὀμνύντεϲ ὁρί ζονται καὶ ὁμολογοῦϲιν.
368. St. B. 485, 4: οἰκὸϲ. Ἡρωδιανὸϲ μὲν παρὰ τὸ εκω, ἐν ῷ εἴκομεν. δύναται δὲ εἶναι τὸ ἴδιον ἐνδιαίτημα παρὰ τὸ οἰον τὸ μόνον ἐῶ μονούμενοϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ κ ὡϲ ὅροϲ ὅρκοϲ.
369. E. M. 634, 11: ὀρϲολόποϲ ὀρϲοοπόϲ, ινα λόβῃ τὸ λ. περὶ παθῶν.
370. Eustath. ad Dionys. v. 858. Τελμιϲϲόϲ ἡ πόλιϲ πλεοναϲμὸν [*](ad fr. *365. Bis scripsi pro ἐπὶ μεϲότητοϲ ex lo. Alex. 33, 11 ἐπὶ ποϲότητοϲ. Ϲaeterum Herodianus ut idem lo. Al. 39, 5 adverbia μεϲότητοϲ nominavit adverbia a genetivo plurali ducta: τὰ καλούμενα τῆϲ μεϲότητοϲ ἀπὸ γενικῶν πληθυντικῶν.) [*](ad fr. 366. Accesserunt ex Etymologicis ἐγρήγορθα et ἐγρηγορῶ, quod vel emmate ap. Zonar. requiritur. Similia habet etiam Choerob. 594, 33.) [*](ad fr. 367. Ex dicendi forma ἐγὼ ἡγοῦμαι patet etiam quae praecedunt ab ipso Herodiano profecta esse.) [*](ad fr. 368. Etiam alteram ab οἶοϲ origlnationem Herodiani esse non dubium e t. In E Or. 118, 1 originario ab εἴκω Herodiani orthographiae assignatur.)
371. E. M. 66. 16. Ἀλκμήνην. παρὰ τὴν ἀλκήν Ἀλκήνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ Ἀλκμήνη ὡϲ Ἄλκμων Ἀλκμάων ἢ παρὰ τὴν ἀκμήν Ἀκμήνη καὶ Ἀλκμήνη· οὐδὲν γὰρ ἔχομεν εἰπεῖν ἐπὶ τούτου πλέον · κύριον γάρ ἐϲτι τὸ ὑποκείμενον. οὐ δεῖ γὰρ ἐπὶ τῶν κυρίων ἐτυμολογίαϲ λαμβάνειν. οὕτωϲ Ἡ ρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
372. St. B. 562, 9. Ϲηλυμβρία πόλιϲ Θράκηϲ, κέκληται δὲ ἀπὸ Ϲήλυοϲ. βρία γὰρ κατὰ Θρᾶκαϲ ἡ πόλιϲ ὡϲ Πολτυμβρία ἡ Πόλτυοϲ πόλιϲ.
373. E. M. 236, 4: γναθμόϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ γνάθοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ γναθμόϲ.
372a. Ep. Cr. 431, 2: φθιϲίμβροτοϲ: παρὰ τὸν μέλλοντα. φθίϲω· οἱ δὲ μέλλοντεϲ διὰ τοῦ ι τὴν ϲύνθεϲιν λαμβάνουϲιν, ὅθεν τὸ φθιϲίμβροτοϲ, τερψίμβροτοϲ, Πειϲίϲτρατοϲ, ὅθεν καὶ ἑλκεϲίπεπλοϲ καὶ ἀλφεϲίβοιαι· οὐκ ἐχυρὸν δὲ τοῦτο λέγειν ἐπὶ πάντων τὸ γὰρ Περϲεφόνη ἔχει τὸ ϲ, ἀλλὰ δύναται πλεοναμὸϲ εἰναι τοῦ ϲ καὶ τὸ ὀρϲοθύρη ἔχει. τὸ ο, ἀλλὰ δύναται παρὰ τὸν ἐνεϲτῶτα τὸν ὄρϲω καὶ τὸ περϲέπολιϲ δύναται Δώριον εἰναι παρὰ ἐνεϲτῶτα περθέπολιϲ. καθόλου δὲ τὰ παρὰ τὸ βροτόϲ προϲλαμβάνει τὸ μ ἐν τῇ ϲυνθέϲει, τερψίμβροτοϲ, Ϲτηϲίμβροτοϲ· ἀφείλετο γὰρ ἐν τῷ βροτόϲ τὸ μ. παρὰ γὰρ τὸ μείρω μορτόϲ, ὑπερθέϲει μροτόϲ, ἐπενθέϲει τοῦ β μβροτόϲ. διὰ δὲ τὸ μὴ δύναϲθαι ϲυϲτῆναι μῆ διὰ τὴν ἀϲυνταξίαν, ἐξέϲτη τὸ μ. ὅτε οὖν ϲυντίθεται, ἀπεδόθη. δύναται γὰρ προηγεῖϲθαι τὸ μ τοῦ β ἐν διαϲτάϲει, οὐκέτι δὲ κατὰ ϲύλληψιν· ἕν παραιτούμεθα τὸ «ἀϲπίδοϲ ἀμφιβρότηϲ (Β 389) διὰ τὴν κακοφωνίαν.
[*](ad r. 372. cf. St. Β.446, 18 Μελϲημβρία.)[*](ad fr. [372a ]. Qamqnam praeceptum colorem Herodianeum prae se fert (οὐκ ἐχυρόν, ἐξέϲτη, ἀπεδόθ), tamen quia originario vocis βροτόϲ difert ab ea, quae ἐν Ἐξπιμεριϲμοῖϲ Ἡρωδιανοῦ fuisse traditur: παρὰ τὸ μείρω μορόϲ καὶ πλεοναϲμῶ τοῦ τ μορτόϲ καὶ ὑπερθέϲει τοῦ β μροτόϲ καὶ ἐπεὶ τὸ μμ πρὸ τοῦ β οὕτε κατὰ ϲύλληψιν οὔτε κατὰ διάϲταϲιν ἔϲτιν εὑρεῖν, τέτραπται τὸ β καὶ γέγονε βροτόϲ — in ordinem recipere dubitavi. Caeterum propter sententiam inserui post Περϲεφόνη verba ἔχει τὸ ὲ, ἀλλὰ et post ὀρϲοθύρη ἔχει τὸ 5 ἀλλά, nam dici debuit inveniri quaedam a futuro derivata, quae non i habeant , sed etiam ἕ et o, sed haec etiam aliter explicari posse neque necessario a futuro repetenda esse, ant ἐνεϲτῶτα περθέππολιϲ adieci παρά et pro τοῦ β ὅπερ διὰ τὸ μὴ δύναϲθαι βμ. διὰ τὴν ἀϲυνταξίαν exmbui: τοῦ β μβροτόϲ διὰ δὲ τὸ μὴ δύναϲθαι ϲυϲτῆναι μβ κτλ.)374. Ep. Hon. 202, 5: θυμόϲ: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ὄρω πλεοναϲμῷ τοῦ μ ὁρμή καὶ ἀπὸ τοῦ ὄδωδα ὀδή καὶ ὀδμή καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ γνάθοϲ γναθμόϲ καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἔχω ὀχόϲ καὶ ὀχλόϲ καὶ μοχλόϲ, οὕτωϲ ἀπὸ τοῦ θύω ἐπειϲόδῳ τοῦ μ θυμόϲ ὁ ἀεὶ ἐν κινήϲει τυγχάνων.
375. E. Or. 91, 9, E. M. 570, 28: λόχμη θάμνοϲ, ὕλη, ϲόνδενδροϲ τόποϲ. παρὰ τὸ λοχᾶν ἐν αὐτῷ τοῦτ’ ἔϲτιν ἐνεδρεύειν ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ τόποιϲ· λοχῶ οὖν λόχη καὶ πλεοναϲμῷ λόχμη· ὁ δὲ Φιλόξενοϲ παρὰ τὸ λάζω ῥῆμα εὐληπτοτέρων ὄντων τῶν δαϲέων. ὁ μέλλων λάξω, ὄνομα λαγμόϲ ὡϲ παρὰ τὸ κράζωκράξω κραγμόϲ, τοῦ δὲ γ εἰϲ χ μεταπεϲόντοϲ λαχμόϲ, τούτου τὸ θηλυκὸν λόχμ.
376. E. Οr. 149, 21, E. M. 727, 54: ϲτιγμή παρὰ τὸ ϲτίζω ϲτιγμή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ· ὡϲ δὲ φοιτῶ φοιτίζω, οὕτω ϲτῶ ϲτίζω τὸ τὸν διακεχυμένον καὶ πεπλανημένον λόγον ϲτῆϲαι· ὁ δὲ Φιλόξενοϲ ϲτίζειν τὸ τῆϲ ἐν τῇ ἀναγνώϲει φορᾶϲ ϲτάϲιν ποιεῖν. ϲτίζω ϲτίξω ϲτιγμή.
377. Ep. Cr. I 83, 6 et 41, 1: ἀνία ἡ λύπη οἱονεὶ ἡ ἄνευ τοῦ ἰαί νειν οὖϲα ἡ μὴ ἰαίνουϲα Ἡρωδιανὸϲ δὲ ἡ ἄνευ ἰάϲεωϲ. παρὰ τὸ ἰῶ τὸ θεραπεύω καὶ ὑγιάζω γίνεται ἴα καὶ κατὰ ϲτέρηϲιν καὶ πλεοναϲμὸν τοῦ ι ἀνία· ἐϲτέρηται γὰρ τῆϲἰάϲεωϲ· καὶ πολλάκιϲ πέφυκε πλεονάζειν τὸ ν ἐν ταῖϲ ϲτερήϲεϲι οἶον ἀαιδήϲ ἀναιδήϲ, ἀαίμων ἀναίμων.
378. Ep. Cr.I 337, 13, E. Or.127, 14, E. M.660, 10. πἐνθοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ πάθοϲ φηϲὶ γεγενῆϲθαι πλεοναϲμῷ τοῦ ν καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ε πένθοϲ, ὡϲ βάθοϲ βένθοϲ.
379. Eustath. 1687,12: Ἡρωδιανὸϲ ἐκ τοῦ λήχω τὸ λαγχάνω παρά. γῶν τὸ λέλογχα τροπῇ τοῦ η εἰϲ ο ὁμοίωϲ τῷ πήθω πέποθα λέγει καὶ πλεονάζειν ἐν αὐτοῖϲ τὸ ν ὡϲ καὶ ἐν τῷ κέχανδα.
379a. E. M. 146, 3. Ἀρναῖοϲ ὄνομα κύριον —παρὰ τὴν ἀράν ἀραῖοϲ
[*](ad fr. 377. Locum Epim. p 41 (E. M 109, 57, E. Gud. 58, 18) cum altero coniunxi, quia in eo Herodiani sententia accuιratius exposita est. ln E. Οr, 18 6 sic traditur: ἀνία, ἀνίατόϲ τιϲ οὖϲα, ἢ δυϲίατοϲ τὸ γὰρ αν οὐ μόνον ϲτέρηϲιν δηλο, ἀλλὰ καὶ τὸ δυϲ. Fortasse ad Herodianum referendum est E. Orion 18 12: ἀμείνων παρὰ τὸ μείων ὁ μὴ ἐλάϲϲων τινόϲ. ἔϲτι δὲ πλεοναϲμῷ τοῦ ν οἰον ἀμείων τιϲ ὤν, habet hoc etiam Choer. Ortt. 176, 6 altera etiam originatione proposita: ἢ παρὰ τὸ μένω γέγονεν ἀμένων καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀμείνων ὁ μὴ μένων, ἀλλὰ ὑπὸ πάντων περιάρπαϲτοϲ γενόμενοϲ δι’ ἐξοχὴν (E M. 82, 40 ὁπὸ πάντων αἰρόμενοϲ’, quae non Herolianca videtur)