Περὶ παθῶν

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

342b. Mon. 7, 25. τὸ οὐρανόϲ Ἀλκαῖοϲ ἀποφαίνεται λέγων καὶ ἄνευ τοῦ υ ὀρανόϲ. — καὶ Ϲαπφώ·

  • ψαύην δ’ οὐ δοκίμωμ’ ὀρανῶ δυϲαπάχεα.

    • [*](ad fr. *343. Etiam l. 23 simile quid legitur, βόλβιτον τὴν παντοδαπὴν κόπρον. βόλιτον γὰρ ἦν. καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β, κυρίωϲ δὲ ἡ βοόϲ. Sed nostrum locum propter testimonia Herodiani doctrinam prodentia proponere malui, omis sis iis, quae ab epitomatore adlecta videntur: εῖρηται δὲ οἱονεὶ βοὸϲ λιτόν, τὸ ἁμάρτημα κοπρῶδεϲ et post πλεοναϲμῷ τοῦ β. ὡϲ φέρω φέρβω.)[*](ad fr. [342a]. uamquam quae a Choerobosc. de perfecto Attico traduntur, fere omnia ab Herodiano petita sunt, tamen hoc praeceptum in ordinem recipere nolui, quia in fine pauca ut erodianes fierent , immutavi: Choeroboscus enim ἀγήοχα inserta syllaba γο et ἐδήδοκα inculcata syllaba δο nata esse vult, de ἐδήδοκα autem habemus Herodiani placitum in E. M. 316, 25, cum quo Choer. paullo ante p. 572, 13 congruit ἔδω ἐδήϲω ἤδεκα ἐδήδεκα καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ὲ εἰϲ τὸ 5 ἐδήδοκα. Quere hoc posui et in ἀγήοχα nihil nisi pleonasmιm vocalis o Herodianum statuisse sumpsi . pariter atque traditur a 5foschop. Sched. p. 187 χα καὶ Ἀττικῶϲ ἄγηχα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ἀγήοχα. τὴν γὰρ τρίτην ϲυλλαβὴν οἱ Ἀττικοὶ παρακείμενοι ϲυνεϲταλμένον θέλουϲιν ἔχειν, ἀλήλιφα, ἀκήκοα, ἐλήλυθα. Mirum sane foret, si llerodianus qui solet eam explicationem , quae quam paucissimas passiones requirit, praeoptare, pleonasmum syllabae γο adoptaverit, cuius γ nihil ofucii habiturum esset nisi ut extemplo evanesceret. cf. Lob. El. 1 476 sqq.)
    283

    344. E. M. 63, 13: ἁλιβδύειν. τὸ καταδύειν εἰϲ θάλαϲϲαν, μεταφορικῶϲ δὲ τὸ κρύπτειν καὶ ἀφανίζειν· παρὰ τὴν ἅλα καὶ τὸ βδύειν Αἰολικῷ πλεοναϲμῷ τοῦ β ὡϲ ϲίδη ϲίβδη, ἁλιδύειν ἁλιβδύειν. υκόφρων (v. 351) «εῖρκτῆϲ ἁλιβδύϲαϲα λυγαίαϲ δέμαϲ».

    345. Choer. 623, 19. ἤμβροτον: ἁμαρτῶ ημαρτον καὶ κατὰ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β τὸ δὲ β ἐπλεόναϲεν, ἐπειδὴ τὸ μ πρὸ τοῦ ρ οὕτε ἐν ϲυλλήψει δύναται εἶναι οὖτ’ ἐν διαϲτάϲει.

    346. E. M. 578, 32: μέμβλωκε: «τῷ δ’ οὕτε φιλομμειδὴϲ Ἀφροδίτη Αἰεὶ παρμέμβλωκε» Ἰλιάδοϲ Δ (11) ἀντὶ τοῦ παραμένει, πάρεϲτιν· ἀπὸ τοῦ μόλω μολήϲω μεμόληκα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν μέμληκα καὶ διὰ τὸ ἀϲύντακτον πλεοναϲμῷ τοῦ β γίνεται μέμβληκα καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ ω μέμβλωκα. ἢ ἀπὸ τοῦ μέλω μεμέληκα καὶ μεμέλωκα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β μέμβλωκα.

    347. E. Or. 156, 20, coll. Ep. Cr. I 419, 2: ὑγρόν οἱ μὲν παρὰ. τὸ ὑδρόϲ κατὰ μετάθεϲιν ἀπὸ τοῦ ὕδοϲ ὡϲ πηγή, πηδή γὰρ ἦν, καὶ γάμοϲ ἀπὸ τοῦ δόμοϲ ὁ δαμαϲτικὸϲ τῶν θηλειῶν, ὅθεν τὰϲ παρθένουϲ ἀδαμάϲτουϲ λέγουϲιν παρθένοϲ ἀδμήϲ» (ζ 209) ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸν ὕϲω μέλλοντά φηϲιν ὑρόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ ὑγρόϲ καὶ ὑγρόν ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια καὶ ἀγρόϲ καὶ ἀνάγκη.

    348. Ep. Cr. I 160: ἐρίγδουποϲ. πλεονάζει τὸ γ ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια, ἀνάγκη καὶ ϲύριγξ καὶ ϲάλπιγξ.

    349. Ep. Cr.I 167.6: ἔγχοϲ. ὄνομα ῥηματκὸν παρὰ τὸ ἔχω ἔχοϲ καὶ. ἔγχοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ γ· ἠρέμα οὖν παρετυμολογεῖ Ὅηροϲ παρατιθεὶϲ τὸ ῥῆμα ἔγχοϲ ἔχ’ ἑνδεκάπηχυ » (Θ 494) πλεονάζει δὲ τὸ γ ὡϲ ἐν τῷ λόγχη, παρὰ τὸ λόχοϲ λόχη καὶ λόγχη ἡ εἰϲ λόχον ἐπιτήδειοϲ· καὶ τὸ [*](ad fr. *344. cf. E. Or. 143, 7, E. M. 712, 10 ϲίβδαι αί ῥοαί πλεοναϲμῷ τοῦ β. Lobeck. Aglaoph. 1034 not. 44. Fortasse etiam ab Herod. profecta est notatio E. Or.130, 32 ὄμβροϲ· παρὰ τὸ ὁμοῦ ῥεῖν όμόροοϲ ὅμοροϲ, ϲυγκοπὴ καὶ πλεοναϲμὸϲ ὄμβροϲ. Nam inter alias Herodianeas legitur.) [*](ad Pr. 345. ct. infre fr. 690 ἐμβραμένη i. q. εἱμαρμένη.) [*](ad fr. *346. Eustath. in loco a Lobeckio ad Buttm. lI p. 243 not. allato: τὸ μεμέληκε πλεοναϲμῷ τοῦ β καὶ τροπῇ τοῦ ῆ p. 439, 23. Lob. Parall. p. 95. ad fr. 347. Ex verbis E Οr., quae Herodiani nomen praecedunt ὕδρον τι ὅν apparet ab Herodiano alteram sententiam prolatam fuisse eodem modo, quo fit in Epim., et tum ipsius oppositam etiam verba ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια, quod corrupte ἁγνόϲ scriptum est, ex Epim. addidi.) [*](ad tr *345. Hoc docta explanandi rationo Herodianeum esse evίncitur, λίαν etiam in λίχνοϲ eyncopaum putavit Herod. ap. Arcad. 62, 8 de diplasiasmo et)

    284
    γλίχεϲθαι παρὰ τὸ λίαν ἔχεϲθαι λίχεϲθαι καὶ γλίχεϲθαι καὶ τὸ γλαμᾶϲ παρὰ Ἀττικοῖϲ, λαμᾶϲ γάρ· καὶ παρὰ τὸ κερῶ, ἀφ’ οὖ καὶ τὸ «κερόωντό τε οἶνον (Od. Θ 470) καὶ ϲυγκοπῇ κρῶ, διπλαϲιαϲμῷ κικρῶ, πλεοναϲμῷ τοῦ γ κιγκρῶ, ἀφ’ οὗ παρὰ τῷ Ϲώφρονι (Ahrens fr. 2) «κἐγκίκρα ὡϲεἴω » καὶ τὸ βράχω βρόχοϲ βρόγχοϲ, δίυγροϲ γὰρ ὁ τόποϲ παρὰ τὸ χῶ τὸ ϲημαῖνον τὸ χωρῶ χαλῶ, οἱ γὰρ χαιρόμενοι ἐν ἀνέϲει, διπλαϲιαϲμῷ καγχαλῶ πλεοναϲμῷ τοῦ καὶ τὸ ἔλεγχοϲ ὁ ἕλην ἐν ἑαυτῷ ἔχων καὶ. λαμπρύναϲ τὸ ψεῦδοϲ· καὶ τὸ ἀγρόϲ, ἀρῶ γὰρ τὸ ἀροτριῶ, ἀρόϲ καὶ ἀγρόϲ· καὶ τὸ ὀργή, παρὰ γὰρ τὸ ὄρω ἐϲτὶ τὸ ϲημαῖνον τὸ ὁρμῶ, παρ’ ὃ τὸ ὀρίνω· «τοῦ δ’ ὠρίνετο θυμόϲ» (1 595) «ὄρινε δὲ κῆρ Ὀδυϲῆοϲ» (ρ 216), ὀρή καὶ ὀργή.

    350. E. M. 167, 28. ἀτρύγετοϲ. παρὰ τὸ τρύειν πλεοναϲμῷ ἄτρυτοϲ γὰρ ἀτρύετοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ ἀτρύγετοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

    351. E.M. 223, 13, St. B.206, 17: γέγειοϲ. ὁ ἀρχαῖοϲ· παρ’ Ἑκαταίῳ καὶ Καλλιμάχῳ «ἦ ῥ’ ὅτι τὼϲ ὁ γέγειοϲ ἔχει λόγοϲ» «ήχι γέγεια Ἄνθεα μήκωνόϲ τε» παρὰ τὸ γέα τὸ διὰ τοῦ ε γίνεται κτητικῷ τύπῳ γέϊοϲ καὶ διπλαϲιαϲμῷ καὶ ϲυναιρέϲει γέγειοϲ· ἢ παρὰ τὸ γέα γέειοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ γέγειοϲ.

    352. E. M. 771, 35: τυγχάν ω ἀπὸ τοῦ τεύχω ἐϲτὶ παραγωγὸν καὶ οὐ πλεοναϲμόϲ, ὡϲ φεύγω φυγγάνω, ἐρεύγω ἐρυγγάνω.

    353. Ep. Cr. I 71, 1. ἀνδρόϲ: τὸ πάθοϲ ἐνταῦθα πλεοναϲμόϲ τῶν δὲ παθῶν τὰ μὲν ἀναγκαῖα, τὰ δ’ οὖ τὰ δὲ οὐκ ἀναγκαῖα οἶον κατ’ οὐ ἐμοῦ κατ’ ἐμεῖο, ὑπέρ ὑπείρ, κατά καταί. τὰ δὲ ἀναγκαῖα διὰ τὴν ϲύνταξιν ὡϲ ἐνταῦθα· οὐδέποτε γὰρ ἔϲτιν εὑρεῖν πρὸ τοῦ ρ ϲύμφωνον ἄλλο ἐν διοϲτάϲει πλὴν αὐτὸ πάλιν τὸ ρ· ἀναγκαῖοϲ οὖν ἐνταῦθα ὁ [*](pleonasmo in κιγκρῶ cf. fr. 39; verbum χῶ etiam a St. B. 699, 7 memoretur. Caeterum praeter leviora menda sustuli χαίρω scribδens χωρῶ et λαμπρίαϲ τοῦ ψεύδουϲ exhibons λαμπρύναϲ τὸ ψεῦδοϲ; eadem oriρinatio verbis tantum mutatis exstat etiam in E. Or. 54, 27, E. M. 327, 15· post ὁρμῶ inserui verba παρ’ ὃ τὸ ὀρίνω. Pariter in Ep. Cr. II 332,12 ἀγρόϲ: παρὰ τὸ ὀρῶ ἀρόϲω ἀρόϲ καὶ ἀγρόϲ.) [*](ad fr. *331. E M. aut ex pleniore Stephani exemplari, apud quem haec leguntur γῆ ἀπὸ τοῦ γέα κραθέν. ἀφ’ οὖ τὸ γέγειοϲ κτητικὸν πλεοναϲμῷ τοῦ γ, aut ex ipso Herodiano hausit. E. Magni locum emendavit Bentleins ad Callim. fr. 103, 1. Eam tantum, quam etiam St. B. habet, explicationem praebet etiam Choerob. Orth. 189: γέγειοϲ ϲημαίνει τὸ ἀρχαῖον διὰ τῆϲ ει διφθόγγγου καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ γ γέγειοϲ. cf. Lob El. l 168.) [*](ad fr. *353. Mon. 34, 7. οὐδεμία γενικὴ εἰϲ ροϲ λήγουϲα πρὸ τοῦ ρ ἔχει τὸ δ, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀνδρόϲ. ατιον δὲ τὸ πάθοϲ. ἐν τοῖϲ περὶ καθολικωτέραϲ προϲῳδίαϲ εἴρηται cf. Arcad. 128, 3, Choer. Diet. 318,24 (Pros. Cath. 406,17). Similis locas est Ep. Cr.I 46, 3 ἡ γενικὴ ἀνέροϲ καὶ ἐν ϲυγκοπῇ καὶ πλεοναϲμῷ ἀναγκαίῳ ἀνδρόϲ. οὐ γὰρ δύναται ϲυϲτῆναι ν καὶ ρ ἐν διαϲτάϲει εἰ μὴ ἐν δυϲὶλέξεϲιν ὡϲ ἐν τῷ εἄλλοι μέν ῥα» (Β 1). (Sic pro εἰ μὴ ἐν διαϲτάϲει scribendum esse apertum est). ἐπειϲόδῳ τοῦ δὕδωρ. ἐχθοδοπῆϲαι. Cuo in loco quum ὕδωρ afferatur, quod sic ab Herodiano explicatum esse ex . Οr. scimus, etiam ἐχθοδοπῆϲαι ex eodem)

    285
    πλεοναϲμόϲ τοῦ δ καὶ οὐκ ἄλλου ϲυμφώνου, ἐπειδὴ τῷ ν ἐν διαϲτάϲει ϲύμφωνόν τι ἀπὸ τῆϲ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ ἕπεϲθαι φιλεῖ οἰον ἄντρον ἄνθοϲ

    354. E. Or.156, 18, Ep. Cr. 57, 14: ὕδωρ παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω ὕωρ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὕδωρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. καὶ «ἐχθοδοπῆϲαι» (Α 518) ἦν γὰρ ἐχθοοπῆϲαι οἱονεὶ ἐχθρῶϲ τοὺϲ ὦπαϲ προϲενέγκαϲθαι ὁ δὲ πλεοναϲμὸϲ οὖτοϲ κατὰ μεταϲχηματιϲμόν, καὶ κατὰ ποιητικὴν δὲ ἄδειαν πλεονάζει τὸ δ ὡϲ ἐν τῷ κεἰωθότεϲ ἔδμεναι ἄδδην» (Ε 203) καὶ «ἐδδειϲεν δ’ ὁ γέρων » (Α 33) καὶ κατ’ ἀναγκαίαν

    355. E. M. 66, 35: ἁλκυδών: ἁλκυών πλεοναϲμῷ τοῦ δ καὶ ἔϲτι μονῆρεϲ· οὐδὲν γὰρ εἰϲ ων καθαρὸν λῆγον πλεοναϲμῷ τοῦ δ, ἀλλὰ μόνον τοῦτο. Ἡρωδιανόϲ.

    356. Ep. Cr. I 378 25. πολυδίψιον (Δ 171): τὸ δ ἐπλεόναϲεν ἐνταῦθα, ὅπερ ἀγνοήϲαντέϲ τινεϲ ἱϲτορίαν ἀναπλάττουϲιν, ὅτι Ἥναχοϲ οὐκ ἔϲχεν ὕδωρ καὶ ἐξηράνθηϲαν αἱ πηγαί· ἀλλὰ τὸ πολυβλαβὲϲ μᾶλλον δηλοῖ· καὶ ἔϲτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ δ· τοιοῦτο δ’ ὁρᾶται καὶ ἐπὶ τοῦ Ἑκηβελέταο· ἀγνοοῦντεϲ γὰρ πλεοναϲμὸν εἰναι τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἀναπλάϲϲουϲι τὰ περὶ τὸν δράκοντα, ὃν ἑκατὸν ἰοῖϲ ἐπάταξεν· οὐκ ἔϲτ δὲ οὕτωϲ, ἀλλ’ ὃν λέγουϲιν Ἑκάεργον Ἑκηβόλον, ἐν πλεοναϲμῷ εἶπεν Ἑκατηβόλον ὡϲ ἔτυμοϲ ἐτήτυμοϲ. ὁμοίωϲ δὲ κἀκεῖνο ἐπλάνηϲε «θάνατοϲ δέ τοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ » (λ 134) ἐπεὶ γὰρ ἡ ἐξ καὶ τὴν ἀπό τινοϲ ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἐκ Κρήτηϲ, ἐκ Ῥόδου, οὕτω καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ παραλαμβάνοντεϲ ἀνέπλαϲαν τὸ κέντρον καὶ τὴν τρυγόνα. Δημήτριοϲ δὲ ἐπὶ τοῦ πολυδίψιον τὸν δέ ϲύνδεϲμον ἐδέξατο καὶ κατὰ ὑπέρθεϲιν ἐλάμβανε, ὅπερ ϲπάνιόν ἐϲτι, «καί κεν ἐλέγχιϲτοϲ πολυδίψιον Ἄργοϲ ἱκοίμην», ἵν’ ῇ Ἄργοϲ δέ.

    [*](fonte fluxisse putamus et de hac voce adnotamentum , cum quo mire congruit Huttm. in Lexil. l p. 124, ex Ep. p. 57 Orionis praecepto adiunximus; dubitavi tamma addere, quod ὕδωρ et ἐχθοδοπῆϲαι praemissum est addere: ἄχερδοϲ παρὰ τὸ χείρ χερόϲ· ἔϲτι δὲ φυτὸν τραχύ, 5 μὴ δύναται χερὶ δρεφθῆναι, quamquam. etiam hoc eiusdem orignis fortasse est, etiam in E. Orion. p. 20, 6 ἄχερδοϲ βοτάνη ἣν οὐκ ἔϲτι τῇ χειρὶ ἑλεῖν. ἀκανθώδηϲ γάρ inter Philoxeni etymologias profertur, quem Horodianus ut in multis aliis secutus esse potest. Choer. Epim. in Psalm. 8, 17 ἄχερδοϲ ob pleonasmum literae δ affertur, qui locus congruit fere cum fr. 353 et 354.)[*](ad fr. 354. Ep. locum emendavi ope E. M. 405, 50.)[*](ad fr. *356. In E. M. 320, 2 παρὰ τὸ ἐκάϲ καὶ τὸ βέλοϲ γίνεται ἐκαβελέτηϲ καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἑκατηβελέτηϲ ὡϲ ἔτυμοϲ ἐτήτυμοϲ et ἑκηβελέτηϲ καί πλεοναϲμῷ τῆϲ τ ἑκατηβελέτηϲ duae explicationes propositae sunt; si hic ἑκατηβόλον ex ἑκηβόλον ortum dicitur, id sic interpretandum est, ut tacite ἑκηβόλον ex ἑκαβόλον natum esse significetur Pro κἀκείνῳ ἐπλεόναϲε scripsi, quod sententia flagitat, κἀκεῖνο ἐπλάνηϲε; Herodian. in Οd.Pr. λ 134 ἐξ non per ἀπό, sed per ἔξω explicavit. De coniunctione δέ cf. Lehre qu. ep. p. 41 et de epitheto ipso Nitsscb Beitrhge zur Geschichte der epischen Poesie p. 440 not. 167.)
    286

    357. Ep. Cr. 79, 9, E.M. 70,12, E. Gud. 38, 51: ἀλοcόδνπ καὶ ἐπ’ αὐτῆϲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ «νέποδεϲ καλῆϲ ἁλοϲύδνηϲ» (Od. δ 404) λέγεται δὲ ἐπιθετικῶϲ καὶ ἐπὶ τῶν νηρηῖδων καὶ τῶν φωκῶν παρὰ τὴν ἁλόϲ γενικὴν καὶ τὸ δύνω μεταθέϲει ἁλοϲύδνη ἡ κατὰ τῆϲ ἁλὸϲ δύνουϲα «μητρὸϲ δ’ ἐκ Θέτιδοϲ, καλλιπλοκάμου ἁλοϲύδνηϲ» (V 207). ἐπὶ δὲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ ὡϲ γηθόϲυνοϲ γηθοϲύνη, ἁλόϲυνοϲ ἁλοϲύνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ἁλοϲύδνη.

    358. E. M. 723, 5: ϲπένδω. παρὰ τὸ ϲπείω ϲπένδω παραγωγὴ καὶ οὐ πλεοναϲμὸϲ ὡϲ κυλίω κυλίνδω, ἀμείρω ἀμέρδω.

    359. St. B. 685,23: Χάλυβεϲ λέγεται καὶ μετὰ τοῦ δ Xαλυβδικόϲ τὸ κτητικόν. Λυκόφρων (v. 1109) « Χαλυβδικῷ κνώδοντι».

    360. St. B. 120, 9: Ἀρκαδία: ἐκάλουν τοὺϲ Ἀρκάδαϲ καὶ Ἄρκαδιώνδαϲ τοῦ δ πλεονάϲαντο.

    361. Ζon. 1122 coll. E. M. 477, 22. ἰϲθμόϲ: παρὰ τὸ ω ίϲω ἰμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ Θ ἢ παρὰ τὸ ἱημι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

    362. E. M. 683, 15: πορθμόϲ: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ κείρω γίνεται κορμόϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ περῶ γίνεται πορμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ θ πορθμόϲ. ἡ μεταξὺ δύο ἠπείρων θάλαϲϲα.