Περὶ παθῶν

353. Ep. Cr. I 71, 1. ἀνδρόϲ: τὸ πάθοϲ ἐνταῦθα πλεοναϲμόϲ τῶν δὲ παθῶν τὰ μὲν ἀναγκαῖα, τὰ δ’ οὖ τὰ δὲ οὐκ ἀναγκαῖα οἶον κατ’ οὐ ἐμοῦ κατ’ ἐμεῖο, ὑπέρ ὑπείρ, κατά καταί. τὰ δὲ ἀναγκαῖα διὰ τὴν ϲύνταξιν ὡϲ ἐνταῦθα· οὐδέποτε γὰρ ἔϲτιν εὑρεῖν πρὸ τοῦ ρ ϲύμφωνον ἄλλο ἐν διοϲτάϲει πλὴν αὐτὸ πάλιν τὸ ρ· ἀναγκαῖοϲ οὖν ἐνταῦθα ὁ [*](pleonasmo in κιγκρῶ cf. fr. 39; verbum χῶ etiam a St. B. 699, 7 memoretur. Caeterum praeter leviora menda sustuli χαίρω scribδens χωρῶ et λαμπρίαϲ τοῦ ψεύδουϲ exhibons λαμπρύναϲ τὸ ψεῦδοϲ; eadem oriρinatio verbis tantum mutatis exstat etiam in E. Or. 54, 27, E. M. 327, 15· post ὁρμῶ inserui verba παρ’ ὃ τὸ ὀρίνω. Pariter in Ep. Cr. II 332,12 ἀγρόϲ: παρὰ τὸ ὀρῶ ἀρόϲω ἀρόϲ καὶ ἀγρόϲ.) [*](ad fr. *331. E M. aut ex pleniore Stephani exemplari, apud quem haec leguntur γῆ ἀπὸ τοῦ γέα κραθέν. ἀφ’ οὖ τὸ γέγειοϲ κτητικὸν πλεοναϲμῷ τοῦ γ, aut ex ipso Herodiano hausit. E. Magni locum emendavit Bentleins ad Callim. fr. 103, 1. Eam tantum, quam etiam St. B. habet, explicationem praebet etiam Choerob. Orth. 189: γέγειοϲ ϲημαίνει τὸ ἀρχαῖον διὰ τῆϲ ει διφθόγγγου καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ γ γέγειοϲ. cf. Lob El. l 168.) [*](ad fr. *353. Mon. 34, 7. οὐδεμία γενικὴ εἰϲ ροϲ λήγουϲα πρὸ τοῦ ρ ἔχει τὸ δ, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀνδρόϲ. ατιον δὲ τὸ πάθοϲ. ἐν τοῖϲ περὶ καθολικωτέραϲ προϲῳδίαϲ εἴρηται cf. Arcad. 128, 3, Choer. Diet. 318,24 (Pros. Cath. 406,17). Similis locas est Ep. Cr.I 46, 3 ἡ γενικὴ ἀνέροϲ καὶ ἐν ϲυγκοπῇ καὶ πλεοναϲμῷ ἀναγκαίῳ ἀνδρόϲ. οὐ γὰρ δύναται ϲυϲτῆναι ν καὶ ρ ἐν διαϲτάϲει εἰ μὴ ἐν δυϲὶλέξεϲιν ὡϲ ἐν τῷ εἄλλοι μέν ῥα» (Β 1). (Sic pro εἰ μὴ ἐν διαϲτάϲει scribendum esse apertum est). ἐπειϲόδῳ τοῦ δὕδωρ. ἐχθοδοπῆϲαι. Cuo in loco quum ὕδωρ afferatur, quod sic ab Herodiano explicatum esse ex . Οr. scimus, etiam ἐχθοδοπῆϲαι ex eodem)

354. E. Or.156, 18, Ep. Cr. 57, 14: ὕδωρ παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω ὕωρ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὕδωρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. καὶ «ἐχθοδοπῆϲαι» (Α 518) ἦν γὰρ ἐχθοοπῆϲαι οἱονεὶ ἐχθρῶϲ τοὺϲ ὦπαϲ προϲενέγκαϲθαι ὁ δὲ πλεοναϲμὸϲ οὖτοϲ κατὰ μεταϲχηματιϲμόν, καὶ κατὰ ποιητικὴν δὲ ἄδειαν πλεονάζει τὸ δ ὡϲ ἐν τῷ κεἰωθότεϲ ἔδμεναι ἄδδην» (Ε 203) καὶ «ἐδδειϲεν δ’ ὁ γέρων » (Α 33) καὶ κατ’ ἀναγκαίαν

355. E. M. 66, 35: ἁλκυδών: ἁλκυών πλεοναϲμῷ τοῦ δ καὶ ἔϲτι μονῆρεϲ· οὐδὲν γὰρ εἰϲ ων καθαρὸν λῆγον πλεοναϲμῷ τοῦ δ, ἀλλὰ μόνον τοῦτο. Ἡρωδιανόϲ.

356. Ep. Cr. I 378 25. πολυδίψιον (Δ 171): τὸ δ ἐπλεόναϲεν ἐνταῦθα, ὅπερ ἀγνοήϲαντέϲ τινεϲ ἱϲτορίαν ἀναπλάττουϲιν, ὅτι Ἥναχοϲ οὐκ ἔϲχεν ὕδωρ καὶ ἐξηράνθηϲαν αἱ πηγαί· ἀλλὰ τὸ πολυβλαβὲϲ μᾶλλον δηλοῖ· καὶ ἔϲτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ δ· τοιοῦτο δ’ ὁρᾶται καὶ ἐπὶ τοῦ Ἑκηβελέταο· ἀγνοοῦντεϲ γὰρ πλεοναϲμὸν εἰναι τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἀναπλάϲϲουϲι τὰ περὶ τὸν δράκοντα, ὃν ἑκατὸν ἰοῖϲ ἐπάταξεν· οὐκ ἔϲτ δὲ οὕτωϲ, ἀλλ’ ὃν λέγουϲιν Ἑκάεργον Ἑκηβόλον, ἐν πλεοναϲμῷ εἶπεν Ἑκατηβόλον ὡϲ ἔτυμοϲ ἐτήτυμοϲ. ὁμοίωϲ δὲ κἀκεῖνο ἐπλάνηϲε «θάνατοϲ δέ τοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ » (λ 134) ἐπεὶ γὰρ ἡ ἐξ καὶ τὴν ἀπό τινοϲ ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἐκ Κρήτηϲ, ἐκ Ῥόδου, οὕτω καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ παραλαμβάνοντεϲ ἀνέπλαϲαν τὸ κέντρον καὶ τὴν τρυγόνα. Δημήτριοϲ δὲ ἐπὶ τοῦ πολυδίψιον τὸν δέ ϲύνδεϲμον ἐδέξατο καὶ κατὰ ὑπέρθεϲιν ἐλάμβανε, ὅπερ ϲπάνιόν ἐϲτι, «καί κεν ἐλέγχιϲτοϲ πολυδίψιον Ἄργοϲ ἱκοίμην», ἵν’ ῇ Ἄργοϲ δέ.

357. Ep. Cr. 79, 9, E.M. 70,12, E. Gud. 38, 51: ἀλοcόδνπ καὶ ἐπ’ αὐτῆϲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ «νέποδεϲ καλῆϲ ἁλοϲύδνηϲ» (Od. δ 404) λέγεται δὲ ἐπιθετικῶϲ καὶ ἐπὶ τῶν νηρηῖδων καὶ τῶν φωκῶν παρὰ τὴν ἁλόϲ γενικὴν καὶ τὸ δύνω μεταθέϲει ἁλοϲύδνη ἡ κατὰ τῆϲ ἁλὸϲ δύνουϲα «μητρὸϲ δ’ ἐκ Θέτιδοϲ, καλλιπλοκάμου ἁλοϲύδνηϲ» (V 207). ἐπὶ δὲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ ὡϲ γηθόϲυνοϲ γηθοϲύνη, ἁλόϲυνοϲ ἁλοϲύνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ἁλοϲύδνη.

358. E. M. 723, 5: ϲπένδω. παρὰ τὸ ϲπείω ϲπένδω παραγωγὴ καὶ οὐ πλεοναϲμὸϲ ὡϲ κυλίω κυλίνδω, ἀμείρω ἀμέρδω.

359. St. B. 685,23: Χάλυβεϲ λέγεται καὶ μετὰ τοῦ δ Xαλυβδικόϲ τὸ κτητικόν. Λυκόφρων (v. 1109) « Χαλυβδικῷ κνώδοντι».

360. St. B. 120, 9: Ἀρκαδία: ἐκάλουν τοὺϲ Ἀρκάδαϲ καὶ Ἄρκαδιώνδαϲ τοῦ δ πλεονάϲαντο.

361. Ζon. 1122 coll. E. M. 477, 22. ἰϲθμόϲ: παρὰ τὸ ω ίϲω ἰμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ Θ ἢ παρὰ τὸ ἱημι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.