Περὶ παθῶν

331. Choer. 629, 29. ἡ ει δίφθογγοϲ ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ ἀποβάλλει τὸ ε καὶ φυλάττει τὸ ι, λείπωἔλιπον, πείθω ἔπιθον, λείβω ἐλιβον χωρὶϲ τῶν διϲυλλάβων τῆϲ ε′ ϲυζυγίαϲ οἷον κείρω κερῶ ἔκαρον, ἐξ οὖ τὸ ἐκάρην, φθείρω φθερῶ ἐφθάρην.

332. Choer. Dict. 606, 14: τὸ ἐτετύφεϲαν λέγουϲιν οἱ ωνεϲ ἄνευ τοῦ ι κατὰ τὴν παραλήγουϲαν καὶ ἐγεγράφεϲαν καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν ὡϲαύτωϲ, οἰϲτιϲι καὶ οἱ Ἀττικοὶ πολλάκιϲ ἀκολουθοῦϲιν ἐπεποιήκεϲαν λέγοντεϲ· ὁ δὲ κανὼν ταῦτα πάντα μετὰ τοῦ ι ἀπαιτεῖ οἶον ἐπεποιήκειϲαν, ἐγεγράφειϲαν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἐπειδὴ ἐκ τοῦ ἐτετύφειμεν καὶ ἐπεποιήκειμεν καὶ ἐγεγράφειμεν διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου τροπῇ τῆϲ μὲν εἰϲ ϲάν γίνονται.

333. Choer. Dict. 527, 33: τὸ ὀψείω ὅπερ ϲημαίνει τὸ ἐπιθυμίαν ἔχω τοῦ θεωρῆϲαι, ὀφεῖλον εἶναι ἐν τῷ παρατατικῷ ὤψειον διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου ἐγένετο ὤψεον παρὰ Ϲώφρονι κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ι οἰον

334. Ep. Cr. I 367, 13: ποίη: ὅτε τὸ ο μόνον ἔχει, οὐκέτι τὸ α τὸ γὰρ ο τὸ η αἰτεῖ οἷον ὀγδόη Θόη πνόη· ἐὰν γὰρ λέγῃϲ διὰ τοῦ α ὀγδόα, Δωρίζειϲ· τὸ ϲτοά οὐχ ὑγιῶϲ ἔχει τὸ ο ἢ γὰρ Δώριόν ἐϲτι ἢ ἐλλείπει τὸ ι, καὶ δῆλον τὸ γὰρ περίϲτοιον τὸ ι ἔχει· ποία οὖν ἐϲτιν, οὐ πόα ἡ γὰρ οἱ δίφθογγοϲ αἰτεῖ τὸ α οἱον ἀλλοῖοϲ ἀλλοία,

332a. Arcad. 148, 13: πᾶν ῥῆμα βαρύνεται ἢ περιϲπᾶται, γράφω, τύπτω, ποιῶ, βοῶ. ὀξύνεται δὲ οὐδέποτε κατὰ τὴν κοινὴν ϲυνήθειαν, εἰ μὴ παρὰ Δωριεῦϲι τὰ ϲυνῃρημένα ἀπαρέμφατα εἰϲ εἰν ἀφαιρέϲει τοῦ ι ποιέν ἀντὶ τοῦ ποιεῖν, δαϲμοφορέν ἀντὶ τοῦ δαϲμοφορεῖν.

ὅμοιοϲ ὅμοία· ποία ἄρα· ἐὰν οὖν λέγῃϲ πόα, ἔλλειψίϲ ἐϲτι τοῦ ι ὡϲ τὸ χροία χρόα.

335. E. M. 679, 25: ποιῶ: ἰϲτέον ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλουϲι τὸ λέγοντεϲ ποῶ· κεὶ ἀποροῦϲί τινεϲ λέγοντεϲ ὅτι, εἰ ἄρα οἱ Ἀθηναῖοι ἐν τῷ κλαίω καὶ καίω ἀποβάλλοντεϲ τὸ ῖ ἐκτείνουϲι τὸ δίχρονον, διατί καὶ ἐν τῷδε ἀποβάλλοντεϲ τὸ ι οὐκ ἐκτείνουϲι τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ. καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλοντεϲ τὸ ῖ τὸν αὐτὸν τόνον φυλάττουϲιν ἐν τῷ κλάω κάω· τὸ δὲ ποιῶ καὶ μετὰ τὴν ἀποβολὴν τοῦ ῑ ἀναγκάζεται περιϲπᾶϲθαι· εἰ δὲ ἐξετάθη τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ, οὐκ ἠδύνατο περιϲπᾶϲθαι· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ωῶ μὴ ἔχοντα ὀνόματα προῦποκείμενα βαρύνονται· μὴ ἔχοντα δὲ ὀνόματα εἶπον διὰ τὸ ἐρωῶ. λέγουϲι δέ τινεϲ, ὅτι οὐ πάντωϲ οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλοντεϲ τὸ ι καὶ τὸν αὐτὸν τόνον φυλάττουϲιν· ἰδοὺ γὰρ τὸ χροιά γινόμενον παρ’ αὐτοῖϲ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ι βαρύνεται· ἔϲτι δὲ εἰπεῖν, ὅτι οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ χροιά ὀξυτόνου, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ χροία βαρυτόνου· καὶ γὰρ τὸ χροιά χροία λέγεται βαρυτόνωϲ· ἢ ἀπὸ τοῦ χροῦϲ χροόϲ γέγονεν ἡ χρόα Ἀττικῶϲ καὶ ἐκεῖθεν χροιά ἐν ὀξείᾳ τάϲει.

336. E.M. 281 ,33, Ζon. 565: δοάϲϲατο παρὰ τὸ δοιόϲ δοιάζω ὡϲ ῖπποϲ ἱππάζω, λίθοϲ λιθάζω. ὁ μέλλων δοιάϲω ἐδοιαϲάμην ἐδοιάϲατο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ Αἰολικῶϲ ὡϲ ἔϲεται ἔϲϲεται ἐδοιάϲϲατο καὶ ἀποβολῇ τοῦ ι δοάϲϲατο. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

337. Choer. 772,2. Ὥϲπερ ἐν ταῖϲ εἰϲ ω ληγούϲαιϲ δοτικαῖϲ οὐ προϲγράφουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ τὸ ι οἰον μήρω ἀνθρώπω, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν εὐκτικῶν πολλάκιϲ ἀποβάλλουϲι τὸ ι. ἔϲτι γὰρ λάχοιμι λάχοιϲ λάχοι· τοῦτο γίνεται Ἀττικῶϲ λαχοίη κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ η καὶ προϲθήκῃ τοῦ ϲ τὸ δεύτερον λαχοίηϲ καὶ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ τὸ ν λαχοίην ὥϲπερ ἐτύφθη ἐτύφθηϲ ἐτύφθην, καὶ ἀποβάλλουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ τὸ ῖ καὶ λέγουϲι λαχόηϲ.

338. St. B. 284, 3. Εὔβοια: τὸ ἐθνικὸν ὐβοιεύϲ καὶ ὐβοιϲ τὸ θηλυκόν· καὶ Εὐβοεύϲ χωρὶϲ τοῦ ι, καίτοι τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ α παραγόμενα εἰϲ ευϲ φυλάττει τὴν παραλήγουϲαν. διὸ καὶ τὸ Ἀλεξάνδρεια οὐ προυπ- [*](eo loco posita, ubi sedes Herodianeorum praeceptorum: κολεόϲ παρὰ τὸ κεκοιλάνθαι ἤτοι κοιλανθῆναι.) [*](ad fr. *335. Hoc ab Hlorodiano protectum esse docta explanatio ostendit. de barytonesi verborum in ω cf. Theogn 142, 17 (Pros. Cath. 456, 24, ubi in fine canonis ex hoc loco addas καὶ τοῦ ἐρωῶ ἀπὸ τοῦ ἐρωή); χροία χρόα hoc accentu etiam ap. Arcadiam p. 100, 12 proforuntur (Pros. Cath. 301, 21). Caeterum pro διατί καὶ ὦδε scripsi καὶ ἐν τῷδε.) [*](ad fr. 336. In fine hae ineptiae, quas omisi, exstant: ἄλλοι δὲ ἀπὸ τοῦ δοκῶ δοκάζω δοκάϲϲατο ἀποβολῇ τοῦ κ ὤύϲτε οἱ μὲν ἔλλειψιν τοῦ v, οἱ δὲ τοῦ ι, ἵνα μὴ παρ’ ἄλλου ὡϲ καινὸν ἀκούϲῃϲ.) [*](ad fr. *338. cf. Lob. El. IΙ 20 et 140.)