Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
317a. Ιl. Pr. Ϲ 501: ῖϲτωρ: ἀπὸ τοῦ εἰδῶ εἴϲω ιϲτωρ ἐλλείψαντοϲ τοῦ ἐ, ἐπεὶ τῷ ῖ τὸ ϲτ ἐπεφέρετο, ὡϲ ἐν τῷ ἱϲτῶ ἱϲτίον ῖϲτημι. ὅθεν καὶ δαϲύνεται.
317b. ΙI. Pr. Z 244: ἔνεϲαν· ὡϲ ἔλεξαν· οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ· ἄληθεϲ γάρ ἐϲτιν ὡϲ πᾶϲ παρψχημένοϲ διϲύλλαβοϲ παθν κατὰ τὴν ἀρχὴν καὶ βραχεῖαν ἀναδεξάμενοϲ ἀναδίδωϲι τὸν τόνον, κατεῖχε κάτεχε· οὕτωϲ
[*](ad fr. *313 ef. Lob. Paral. 248, Mehlhorn p 84 not. 7. Schol. ad Apollon. τὸ ϲκιόειν ἀντὶ τοῦ ϲκιόεν κατὰ Ἰωνικὴν πρόϲθεϲιν τοῦ i)[*](ad fr. *314 cf. Lob. Rhem. p. 148.)[*](ad fr. 315. scripsi περὶ παθῶν pro περὶ παθητικῶν. — Caeterum in vicissitudine vocalis ἶ et diphthongi ει explicanda magna pars orthographiae versata. est, cuius generis hic nihil profero illi libro omnia reservans. ad fr. 316. περῶ περνῶ accessit ex Ep. Cr. 1 302, 27 et 362, 4 ubi: ϲεϲημείωται τὸ περνῶ, διότι τὸ ν ἐπεντιθέμενον τοῖϲ ῥήμαϲιν, ἐὰν παραλήγηται τῷ , τρέπει αὐτὸ εἰϲ ῖ, ὀρέγω ὀριγνῶ, ϲκεδῶ ϲκιδνῶ. οθτωϲ περῶ τὸ πωλῶ περνῶ. ἐχρῆν οὖν τραπῆναι τὸ ὲ, ἔμεινε καὶ ταύτῃ ϲεϲημείωται. ad fr. *317. lia detracti epsiii exempla velut κλίϲιον a κλείω, ὀρίτροφο in orthographia perponentur.)[*](ad fr. [317 a] cf. ἰϲκοντεϲ Il. Pr. 41 et supra fr. [46b].)[*](ad fr.[317 b]. cf. ΙI. Pr. Δ 151.)μίτηϲ καὶ Τομῖτιϲ τὸ θηλυκόν. ὤφειλε δὲ ὡϲ Ἀταρνείτηϲ διὰ διφθόγγου γράφεϲθαι.
318. Ε. M. 862, 55: πέπυϲμαι· ἀπὸ τοῦ πεύθω πεύϲω πέπευκα· ὁ παθητικὸϲ πέπευϲμαι· ἄρον τὸ o πέπυϲμαι· εἰ δέ τιϲ εἴποι, ὅτι ἀπὸ τοῦ πυνθάνω δύναται εἶναι, εἰπὲ ὅτι τὰ διὰ τοῦ άννῦ ἄκλιτά εἰϲιν.
319. Choer. 629, 15. ἡ ευ δίφθογγοϲ τὸ ὲ ἀποβάλλει καὶ τὸ δίχρονον φυλάττει ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ, ὀφείλει γὰρ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ διχρόνῳ παραλήγεϲθαι φεύγω ἔφυγον, τεύχω ἔτυχον, πεύθω ἔπυθον, ἐξ οὐ τὸ ἐπυθόμην, ἐλεύθω ἤλυθον καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἦλθον.
320. E.M.819,13: ψόθοϲ τὸ ψεῦδοϲ· ἐκβολ τοῦ ε ψύδοϲκαὶ τροπῇ τοῦ δ εἰϲ θ ψόθοϲ.
E. M. 84, 40: ἀμνίον: Ὅμηροϲ Ὀδυcείαϲ γ (444) Περϲεὺϲ δ’ ἀμνίον εἶχε1 τὸ αἱμοδόχον ἀγγεῖον, παρὰ τὸ αἱμνίον τὸ τοῦ αἰματοϲ δεκτικὸν ἀποβολῇ τοῦ i.
322. St. B. 303, 11: Ἥραια: τὸ ἐθνικὸν Ἡραιεύϲ· λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ Νικαεύϲ.
323. St. B. 514, 3. Πείραιόϲ: Πειραιεύϲ· λέγεται καὶ κτητικῶϲ Πειραικόϲ μετὰ ϲυϲτολῆϲ τοῦ α.
324. E. M. 66, 25. Ἀλκαοc: δν τρόπον οἱ ωνεϲ ἐκβάλλουϲι τὸ ι τῶν κτητικῶν ἤγουν τῆϲ ει διφθόγγου, τὸν αὐτὸν τρόπον οἱ Αἰολεῖϲ
οὖν ανέγνωμεν «ημενον εἰϲεῖδε» (Ιl. Ξ 158) προπεριϲπωμένωϲ, τὸ δὲ ἕτερον «τὰ φρονέων μνηϲτῆρϲι μεθήμενοϲ, εἴϲιδ’ Ἀθήνην» (Οd α 118) προπαροξυτόνωϲ.
324a. Il. Pr. Λ 301: Ἀϲαῖον: παρὰ τὸ αἶϲα γέγονεν, καὶ ἐξέϲτη πρότερον τὸ ι.
[*](ad fr. *318. Vel dictio ἄρον τὸ ἑ originem prodit.)[*](ad fr. *319 Hoc cum priore comparatum de fonte dubitare non sinit.)[*](ad fr. 321. Schol. Od. γ 444 ex Herodiano derivatum Herodiani esse hoc fr. evincit.)[*](ad fr *322. Unum tantum huius generis exemplum ex St. B. prompsi, cf. praeterea eundem 479, 13 Μῦϲαι: τὸ ἐθνικὸν λέγεται καὶ Νυϲαῖοϲ ἔξ αὐτοῦ Nυϲάιεύϲ καὶ Nυϲαεύϲ ὄνευ τοῦ ῖ: 839.17 Πυθώ. Πυθήιοϲ καὶ Πυθαιεύϲ καὶ Πυθαεύϲ ὡϲ Κρηταεύϲ. de hoc et sequente fr. ef. praesertim Lobeck.ad Phryn. p. 39 seqq)[*](ad r. 324. Herodiani esse concluditur ex Il. Pr, θ 217 τὸ κηλέῳ ὡϲ μέ λέῳ· γέγονε δὲ παρὰ τὸ κᾶλον καὶ κῆλον κήλειον ὡϲ παρὰ τὸ μῆλον μήλειον δέροϲ καὶ Ἰωνικῶϲ κήλεον καὶ κηλέῳ· ἐκεῖνο γοῦν ἐντελέϲ ἐϲτι τὸ «εϲὺν πυρὶ κηλείῳ χάριν Ἕκτοροϲ» (Ιl. 0 744).)τῆϲ αί διφθόγγου ἐκβάλλουϲι τὸ ι οἶον Θηβαῖοϲ Θήβαοϲ, ἀρχαῖοϲ ἄρχαοϲ, Ἀλκαῖοϲ Ἄλκαοϲ.