Περὶ παθῶν

313. Choer. 378, 16. τὸ καρχαρόδουν καὶ τιμήειν ἀπὸ τοῦ καρχαρόδον

314. Ep. Cr.I 282, 4: ἔϲτι βαρύτονον μόχω, ἀφ’ οὖ τὸ μάχομαι ἔϲτι δὲ καὶ μαχῶ, ἀφ’ οὗ τὸ μαχεούμενοϲ, ὅπερ μετὰ τὴν διαίρεϲιν ἐξαίρετον πάθοϲ ἀνεδέξατο τὸν πλεοναϲμόν. — ἢ μαχειόμενοι· διάφοροϲ γὰρ ἡ γραφή.

315. E. M. 18, 46 collat. Thosaur. Corn. Cop. Αldin. fol. 3, quem locum afert Peyron ad E. M.. Ἀδραϲτεῖδῶν: Ἄδραϲτοϲ. κύριον, Ἀδραϲτίδηϲ Ἀδραϲτιδῶν) καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ε Ἀδραϲτειδῶν οἶον «Αδραϲτειδῶν θάλοϲ ». οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

316. E. M. 619, 35: οἰχνεῖν ἀμφίβολον ἢ παρὰ τὸ ἴχνοϲ ίχνῶ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο οἰχνῶ ἢ παρὰ τὸ οἶχω οἰχνῶ ὡϲ ὀρέγω ὀριγνῶ, ϲκεδῶ ϲκιδνῶ, περῶ περνῶ. ἔχειϲ δὲ ἀμφότερα εἰϲ τὸ περὶ παθῶν.

317. St. B. 628, 10: Τομεύϲ πόλιϲ πρὸϲ τῇ δηϲϲῷ· δ πολίτηϲ Τὸ

εἰλήλουθα καὶ τὸ πληθυντικὸν εἰληλούθαμεν καὶ ἐν ϲυγκοπῇ εἰλή λουθμεν ἡνίκα δὲ ὑποτάϲϲεται τὸ υ φωνήεντι, οὐ πλεονάζουϲι τὸ ο

317a. Ιl. Pr. Ϲ 501: ῖϲτωρ: ἀπὸ τοῦ εἰδῶ εἴϲω ιϲτωρ ἐλλείψαντοϲ τοῦ ἐ, ἐπεὶ τῷ ῖ τὸ ϲτ ἐπεφέρετο, ὡϲ ἐν τῷ ἱϲτῶ ἱϲτίον ῖϲτημι. ὅθεν καὶ δαϲύνεται.

317b. ΙI. Pr. Z 244: ἔνεϲαν· ὡϲ ἔλεξαν· οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ· ἄληθεϲ γάρ ἐϲτιν ὡϲ πᾶϲ παρψχημένοϲ διϲύλλαβοϲ παθν κατὰ τὴν ἀρχὴν καὶ βραχεῖαν ἀναδεξάμενοϲ ἀναδίδωϲι τὸν τόνον, κατεῖχε κάτεχε· οὕτωϲ

μίτηϲ καὶ Τομῖτιϲ τὸ θηλυκόν. ὤφειλε δὲ ὡϲ Ἀταρνείτηϲ διὰ διφθόγγου γράφεϲθαι.

318. Ε. M. 862, 55: πέπυϲμαι· ἀπὸ τοῦ πεύθω πεύϲω πέπευκα· ὁ παθητικὸϲ πέπευϲμαι· ἄρον τὸ o πέπυϲμαι· εἰ δέ τιϲ εἴποι, ὅτι ἀπὸ τοῦ πυνθάνω δύναται εἶναι, εἰπὲ ὅτι τὰ διὰ τοῦ άννῦ ἄκλιτά εἰϲιν.

319. Choer. 629, 15. ἡ ευ δίφθογγοϲ τὸ ὲ ἀποβάλλει καὶ τὸ δίχρονον φυλάττει ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ, ὀφείλει γὰρ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ διχρόνῳ παραλήγεϲθαι φεύγω ἔφυγον, τεύχω ἔτυχον, πεύθω ἔπυθον, ἐξ οὐ τὸ ἐπυθόμην, ἐλεύθω ἤλυθον καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἦλθον.

320. E.M.819,13: ψόθοϲ τὸ ψεῦδοϲ· ἐκβολ τοῦ ε ψύδοϲκαὶ τροπῇ τοῦ δ εἰϲ θ ψόθοϲ.

E. M. 84, 40: ἀμνίον: Ὅμηροϲ Ὀδυcείαϲ γ (444) Περϲεὺϲ δ’ ἀμνίον εἶχε1 τὸ αἱμοδόχον ἀγγεῖον, παρὰ τὸ αἱμνίον τὸ τοῦ αἰματοϲ δεκτικὸν ἀποβολῇ τοῦ i.

322. St. B. 303, 11: Ἥραια: τὸ ἐθνικὸν Ἡραιεύϲ· λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ Νικαεύϲ.

323. St. B. 514, 3. Πείραιόϲ: Πειραιεύϲ· λέγεται καὶ κτητικῶϲ Πειραικόϲ μετὰ ϲυϲτολῆϲ τοῦ α.

324. E. M. 66, 25. Ἀλκαοc: δν τρόπον οἱ ωνεϲ ἐκβάλλουϲι τὸ ι τῶν κτητικῶν ἤγουν τῆϲ ει διφθόγγου, τὸν αὐτὸν τρόπον οἱ Αἰολεῖϲ

οὖν ανέγνωμεν  «ημενον εἰϲεῖδε» (Ιl. Ξ 158) προπεριϲπωμένωϲ, τὸ δὲ ἕτερον «τὰ φρονέων μνηϲτῆρϲι μεθήμενοϲ, εἴϲιδ’ Ἀθήνην» (Οd α 118) προπαροξυτόνωϲ.

324a. Il. Pr. Λ 301: Ἀϲαῖον: παρὰ τὸ αἶϲα γέγονεν, καὶ ἐξέϲτη πρότερον τὸ ι.

τῆϲ αί διφθόγγου ἐκβάλλουϲι τὸ ι οἶον Θηβαῖοϲ Θήβαοϲ, ἀρχαῖοϲ ἄρχαοϲ, Ἀλκαῖοϲ Ἄλκαοϲ.

325. Ep. Cr. I 440, 7: χείρ ἡ κλίϲιϲ διττὴ χειρόϲ καὶ χερόϲ· ἀναλογώτεροϲ δὲ ἡ τὴν δίφθογγονἔχουϲα λόγοιϲ τριϲί, τῷ ἀπὸ γενικῆϲ, τῷ ἀπ’ εὐθείαϲ, τῷ ἀπὸ ϲτοιχείων· ἀπὸ γενικῆϲ οὕτωϲ· πᾶϲα γενικὴ εἰϲ ροϲ λήγουϲα παρὰ ἀρϲενικὰ ἢ θηλυκὰ ὀνόματα μονοϲύλλαβα ἀποβολῇ τοῦ οϲ ποιεῖ τὴν εὐθεῖαν, ψαρόϲ ψάρ, κηρόϲ κήρ φωρὸϲ δ’ ἴχνια φὼρ ἔμαθε», θηρόϲ θήρ, ωρόϲ Νῶρ ἔθνοϲ, οὕτωϲ χειρόϲ χείρ· ἡ χέρ ἄλεκτοϲ· ἀπὸ εὐθείαϲ οὐτωϲ· πᾶϲα εὐθεῖα μονοϲύλλαβοϲ εἰϲ ρ λήγουϲα ἀρϲενικοῦ ἢ θηλυκοῦ ὀνόματοϲ προϲθέϲει τοῦ οϲ τὴν γενικὴν ποιεῖ. ἀπὸ ϲτοιχείων δὲ οὕτωϲ τηνικαῦτα ἀποπίπτει φωνῆεν ἐν τῇ κλίϲει, ὅτε εἰϲ ϲ λήγει ἡ εὐθεῖα, κτείϲ κτενόϲ, εἶϲ ἑνόϲ, βοῦϲ βοόϲ, νεῦϲ νεώϲ, γραῦϲ γραόϲ. τὸ δὲ χείρ εἰϲ ρ λήγει οὐκ εἰϲ ϲ ἐκ πάθουϲ ἄρα τὸ χερόϲ ἤν. ἰϲτέον δὲ ὅτι ὁ ποιητὴϲ φυλάξαϲ τὴν δίφθογγον ἐν παντὶ ἀριθμῷ καὶ ἐν πάϲῃ πτώϲει οἰον «αἷματόεϲϲα δὲ χείρ» (Ε 82) καὶ «χειρὸϲ ἕλοντε» (Α 323) καὶ «χειρί τέ μιν κατέρεξε» Α 361) καὶ «χεῖρ’ ἕλε δεξιτερήν» (α 121) καὶ κϲπόγγῳ δ’ ἀμφὶ πρόϲωπα καὶ ἄμφω χεῖρ’ ἀπομόργνυ» (Ϲ 414) καὶ «χεῖρέϲ τ’ ὀφθαλμοί τε» (V 387) καὶ «χειρῶν δ’ ἁψάμενοϲ» (Κ 377) καὶ «χεῖραϲ τ’ἀλλήλων λαβέτην» (Z 233) διήλλαξεν ἐν τῇ πληθυντικῇ δοτικῇ «χερϲὶ μὲν οὔτοι ἔγωγε μαχήϲομαι» (Α 298), οὐκέτι δὲ χειρϲί· τοῦτο δὲ ἐν παραγωγῇ οὐ χέρεϲϲιν εἶπεν ἀλλὰ χείρεϲϲι «τοίω τ χείρεϲϲι ὑφ’ ἡμετέρῃϲι» (Ε 559) καὶ ϲχεδὸν ἐμήνυϲεν ἡμῖν τὸ σιτίον· οὐδέποτε γὰρ μετὰ τοῦ χ εὑρίϲκεται δίφθογγοϲ καταλήγουϲαεἰϲ ρ ϲυμφώνου ἐπιφερομένου οἶον «χάρμα» (Γ 51), κέν χόρτῳ» (Λ 773), χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοϲ»  (α 136) καὶ πῶϲ ἀναπολουμέ» νου τούτου τοῦλόγου καὶ ἐπὶ τοῦ φ καὶ γὰρ οὐδὲ μετὰ τοῦ φ εὑρίϲκεται δίφθογγοϲ καταλήγουϲα εἰϲ ρ ϲυμφώνου ἐπιφερομένου οἰον φάρμακον, φροντίδοϲ εὐρείηϲ «ϲτῆθοϲ καὶ χείλεα φύρϲω (ϲ 21), «κείμενονἐν φέρτρῳ» (Ϲ 236) ἡ φθειρϲί δοτικὴ ϲυνέϲτη παρὰ Ἀρχιλόχῳ «φθειρὶ μοχθίζοντα» λέγομεν οὖν ὅτι ἡ χείρ ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ καὶ χειρόϲ κεὶ χερόϲ κατ’ἀποβολὴν τοῦι, ἡ δὲ φθειρόϲ οὐ διὰ τοῦ ε οὐδὲ φθερϲίν.

324b. ΙI. Pr . H 64: μελάνει: ὡϲ οἰδάνει ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ· ἐκ γὰρ τοῦ μελαίνει, φηϲίν, ἐνδείᾳ τοῦ ι ἐγένετο.

326. Choer. 132, 11: πολλάκιϲ οἱ Δωριεῖϲ τῶν εἰϲ ειϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ἀποβάλλουϲι τὸ ι οἶον χαρίειϲ χαρίεϲ, τιμήειϲ τιμῆεϲ, Μαλόειϲ Μαλόεϲ· τοιοῦτοι γάρ εἰϲι καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ «ὁ δὲ ἀείδων Μαλόεϲ ἦλθε χορόϲ» ἀντὶ τοῦ Μαλόειϲ. Μαλόειϲ ἐϲτὶν ὁ Λέϲβιοϲ.

327. Ep. Cr. I 443, 7: ὑφαιροῦϲιν οἱ Ἴωνεϲ τὸ ι τῶν κτητικῶν οἰον ἀπὸ τοῦ χαλκόϲ χάλκειοϲ χάλκεοϲ, Ἕκτωρ Εκτοροϲ Ἑκτόρειοϲ «Ἑκτόρεον δὲ χιτῶνα» (Β 416).

328. St. B. 451. 14: Μδεια πόλιϲ ἐν Ἄργει. — λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ Τ Μιδέα.

329. St. B. 50, 17 : Αὶνεια: τὸ ἐθνικὸν Αἰνεάτηϲ ὡϲ Κόρϲεια Κορεάτηϲ, Πδρεια Ὑδρεάτηϲ, ρνειαί Ὀρνεάτηϲ, εγχρειαί Κεγχρεάτηϲ τοῦ ι ϲιγηθέντοϲ.