Περὶ παθῶν

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

297. Ep. Cr. I 88, 23: αὕω: εἰ μὲν τὸ ξηραίνω δηλοῖ, γέγονε παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω καὶ τὸ ϲτερητικὸν α ἀὔω αὕω· εἰ δὲ τὸ φωνῶ, παρὰ τὸ ἄω τὸ πνέω, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἔνθεν καὶ αὐλόϲ τὸ φωνητικὸν ὄργανον, ἐκ γὰρ τοῦ πνεύματοϲ ἐξέρχεται ἡ φωνή.

298. E. Gud.223, 5: εὔχομαι: ὁ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι ϲωϲ ἐκ τοῦἔχω πεποίηται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ C οἱ γὰρ εὐχόμενοι ἀξιοῦϲιν ἔχειν ὦν βούλονται. 

299. E. Or. 57, 31: εὐνιϲ. ὁ ἐϲτερημένοϲ τινὸϲ παρὰ τὴν ἑνόϲ γενικήν· ὁ γὰρ παρώνυμοϲ χαρακτὴρ ἀπὸ γενικῆϲ γίνεται. οὕτω παρὰ τὴν ἑνόϲ γενικὴν ἕνιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ εὐνιϲ. οὕτωϲ εὐρον ἐν τῷ περὶ παθῶν.

300. Ζon. 614: ἐδεύηϲεν: ἀπὸ τοῦ δεῶ δεήϲω ἐδέηϲα ἐδέηϲε καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐδεύηϲεν. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

299a. Arcad. 111, 5: βαρύνεται τὸ ἔνη, ὀξύνεται τὸ Θενή πόλιϲ καὶ τὸ εὐνή μετὰ τοῦ ῦ.

[*](ad fr. *296. Herodianeam originem prodit quaestio ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον, quam deprehendimus in fr. 46 et 45, cui respondetur verbis Herodiano consuetis καὶ λέγομεν ὅτι. —Idem habent An. Ox. II 349, 24, ubi pro exemplis productae post abiectum vocalem syllabae proponuntur κεφάλαιον κεφαλἀδιον, οὕὔὔραιον οὐράδιον.)[*](ad fr. 297, Non solum extrema pars, cni Heroliani nomen additum est, ab eo profectum est, sed totum, nam consuetudo est epitomatorum auctorem quem exscripserunt, nominato demum, postquam plura excerpserunt cf. e. g. fr. 258. cf. Il. Pr. Α 461 αὖε: ψιλῶϲ τέτακται γὰρ ἐπὶ τοῦ φωνεῖν. ὅταν δὲ ἐπὶ τοῦ ξηραίνειν ἅπτειν, τότε δαϲυντέον ἔϲτι γὰρ ϲύνθετον (τὸ ἀφαύω addit Lehrsius, Lobeckius Technol. 11 παρὰ τὸ α ϲτερητικὸν καὶ τὸ ὕω τὸ βρέχω).)[*](ad fr. 300. pro δέω cripsi δεῶ ex rcadd. 164, 10 cf. E. M. 315, 56 et 258, 45, Ep. Cr. 1 174, 6.)
273

301. Havorin. Ecl. 94, 1: ἀλεύαϲ. μετοχή· ἀλέω ἀλεύω τὸ δὲ ἀλέω ἀπὸ τοῦ ἀλῶ οἱ γὰρ φεύγοντεϲ πλανῶνται· ἡ μετοχὴ ἀλεύαϲ καὶ «ἀλεύατο κῆρα μέλαινανα (Γ 360). οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

302. Choer. 487, 12: ἀπὸ τοῦ ξέω προϲερχομένου τοῦ ϲ πρὸ τοῦ ω γίνεται ξέϲω καὶ ἀπὸ τοῦ ἱππεύω ἱππεύϲω ὁμοίωϲ, ἀπὸ δὲ τοῦ χέω οὐ γίνεται ὁ μέλλων προϲθέϲει τοῦ ϲ χέϲω διὰ τὸ μὴ ϲυνεμπεϲεῖν τῷ κακοφώνῳ τῷ ἀπὸ τοῦ φορτικοῦ χέζω, ἀλλὰ χεύϲω γίνεται ὁ μέλλων καὶ τοῦ υ πρὸ τοῦ ζ προϲελθόντοϲ.

303. Choer. 546, 9: ἔϲτι πλέω, χέω πνέω, ῥέω δι’ ἑνὸϲ φωνήεντοϲ καὶ πλεονάζει ὁ μέλλων τὸ υ καὶ γίνεται πλεύϲω, χεύϲω, πνεύϲω, ῥεύϲω.

304. Ε. M. 239, 9: γουνῷ ἀλωῆϲ: παρὰ τὸ γένω ῥῆμα γίνεται γένοϲ βαρύτονον ὡϲ λέγω λόγοϲ, ὅπερ ϲημαίνει τὸ γεγεννημένον· ὁ δὲ γεννητικὸϲ γονόϲ ὀξυτόνωϲ, πλεοναϲμῷ τοῦ υ γουνόϲ ὁ γεννητικὸϲ τόποϲ, ὁ γόνιμοϲ καὶ κάρπιμοϲ. Ἡρωδιανόϲ.

305. Ε. Or. 63, 34: ἐριούνιοϲ: παρὰ τὸ ὀνῶ ἐριόνηϲ ἐϲτὶ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐριούνηϲ· τὸ δὲ ἔρι ἐπιτατικόν ἐϲτιν· ἐριούνηϲ οὖν ὁ μεγάλωϲ ὠφελῶν. Ἡρωδιανόϲ.

306. E.M. 641, 2: οὐλ5: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ εἰλῶ τὸ ϲυϲτρέφω γίνεται ὀλή καὶ οὐλή ἡ ϲυνεϲτραμμένη ϲάρξ· τὸ γὰρ ἐναντίον ἀπὸ τοῦ διελκύϲαι ἕλκοϲ λέγεται.

307. Ep. Cr. 302, 29: ο ὗλοϲ: ϲημαίνει τὸν ὅλον « ἄρτον τε οὖλον ἐλῶν » (Od. ρ Β43) καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ· ϲημαίνει καὶ τὸ μαλακόν οὔλαϲ ἧκε κόμαϲ» (Οd. ζ 231) καὶ «οὕλων τε ταπήτων» (Π 224) παρὰ τὸ εἰλῶ τὸ ϲυϲτρέφω, ἔνθεν καὶ τὸ ἑλίϲϲω, παρὰ τοῦτο ὄλοϲκαὶ οὖλοϲ· ϲημαίνει καὶ τὸ ὀλέθριον παρὰ τὸ ὄλω τὸ ὄλλυμι, ὥϲτε εἶτε ὀλέθριον εἶτε μαλακόν εἴτε τὸ ὅλον, ἐπὶ πάντων ὁ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ῦ γέγονεν, ὅθεν, ἐπεὶ ποικίλα ϲημαίνει τὸ οὖλοϲ, ἄδηλον ἡγοῦνται ἐν τῷ

[*](ad fr. 301. scripsi περὶ παθῶν pro περὶ παθητικῶν.)[*](ad fr. 304. Tacito auctore exstat in E. Orion. 38, 22.)[*](ad fr. 305. Similia habet E. M. 374, 20 et 375, 3, ex quo posteriore loco hoe afero: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἔρι ϲυντιθέμενον ἢ μακροϲύλλαβον ἐπιφέρεται οἰον ἐρίτιμοϲ, ἢ διπλοῦνοον ἐρίζηλοϲ· διὰ τοῦτο καὶ τὸ ἐριούνιοϲ ἐπλεόναϲε τὸ ῦ. τὸ αὐτὸ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἀρί μορίου.)[*](ad fr. 306. Ex sequentibδus insermi ὀλή καί. Epitomator enim per ἢ explicationem adiecit, quae eadem est atque Herodianea.)
274

«βάϲκ’ ἴθι οὖλε ὄνιρε» (Β 8), πότερον τὸν ἐπὶ ὀλέθρῳ πεμπόμενον ἢ τὸν μαλακόν.

308. Ep. Cr. I 327, 21: οὕνομα: πλεονάζει τὸ ῦ τὸ γὰρ ὁλόκληρον « ὡϲ ὄνομ’ ἐξηπάτηϲ’ ἐμόν» ( Od. ι 414) τὰ γὰρ ἀπαθῆ παρατιθέμενα δηλοῖ τὰ πεπονθότα, Cὕλυμποϲ, ’λυμποϲ γάρ.

309. Ep. Cr. 501,18: οὖροϲ: εἴτε τὸν ἄνεμον ϲημαίνει εἶτε τὸ ὄροϲ, τὸ υ πλεονάζει ἀλλ’ εἰ μὲν ϲημαίνει τὸν ἄνεμον, γίνεται παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ, ὄροϲ οὖροϲ εἰ δὲ τὸ ἕτερον, εὔδηλον ὄροϲ οὐρὸϲ.

310. Ep. I 301, 21: οὐρά: παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ ὀρά καί πλεοναμῷ τοῦ υ οὐρά ὡϲ παρὰ τὸ κείρω κορά καὶ κουρά· παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ γίνεται παρορμητικὸϲ τῶν ζψων ἡ οὐρά· καὶ αὐτὸϲ ὁ ποιητὴϲ λέγει ( Υ 170)

  • οὐρῇ δὲ πλευράϲ τε καὶ ἰϲχία ἀμφοτέρωθεν
  • μαϲτίεται, ἑὲ δ’ αὐτὸν ἐποτρύνει μαχέϲαϲθαι.

    • 311. Ep. Cr. 308, 29: οὐρούϲ: παρὰ τὸ ὀρούω πλεοναϲμῷ τοῦ υ δι’ αὐτῶν γὰρ διεγείρονται καὶ καθέλκονται αἱ νῆεϲ εἰϲ τὴν θάλαϲϲαν.

    312. Ep. Cr. I 315, 18: οὐρεύϲ: παρὰ τὸ ὄροϲ ὀρεύϲ ὡϲ ἡνίοχοϲ ἡνιοχεύϲ· λέγεται γὰρ ἐν ὄρεϲι μᾶλλον δύναϲθαι ἐργάζεϲθαι, κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ υ οὐρεύϲ.

    312a. Arcad. 40, 2: τὸ μονιόϲ ὄξύνεται ὡϲ τριϲύλλαβον· εἰ δὲ τὸ υ πλεονάϲῃ, προπαροξύνεται· μούνιοϲ γάρ.

    312b. Arcad. 158, 6: βόλω καὶ ἰούλῳ, ὅθεν βούλομαι, βαρύνεται.

    312c. Ep. Cr. I 313, 10. ὄρουϲε: ἔϲτι ῥῆμα ὄρω· καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ πλήθω πληθύω, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ ὄρω ὀρύω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο Βοιωτικῶϲ γίνεται ὀρούω. οἱ γὰρ Βοιωτοὶ τότε πλεονάζουϲι τὸ o τῷ υ ϲτοιχείῳ, ἡνίκα τὸ υ οὐχ ὑποτάϲϲεται φωνήεντι οἶον κύνεϲ κούνεϲ καὶ τὸκῦμακοῦμα.οὕτωϲκαὶτὸ λευθα ἐλήλυθαεἰλήλυθα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ

    [*](ad fr. *309. Ιl.Pr.Β 153 οὐρούϲ· καὶ τὸ κοῦροϲ θοῦροϲ οὖροϲ ἐπὶ τοῦ ἀνέμου περιϲϲὸν ἔχει τὸ ῦ. ln nostro loco omissa sunt οὖροϲ ὀ ὅροϲ Il. Pr Α 554 et ἐπίουροϲ παρὰ τὸ ὁρᾶν 1l. Pr. N 450, de quo E. Or. 66, 11 ἐπίουροϲ φύλαξ παρὰ τὸ ἐφορᾶν πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐπίουρόϲ τιϲ ὦν.)[*](ad fr. [312c] . cf. Αhrens de dial. Aeol. p. 180 not. 5. pro εἴληθα scripsi ἤλευθα ἐλήλυθα εἰλήλυθα.)
    275