Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
281c. IΙ. Pr. k 281: εὐκλεῖαϲ: προπεριϲπαϲτέον ἐκ γὰρ τοῦ εὐκλέαϲ ἐγένετο κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ι.
[*](ad fr. *281 cf. E.M. 723, 28, Choer. Dict. p. 392.)[*](ad fr. *289. cf. lo. Alex. 11, 27 αἰ ἐκ τούτων (sc. ἐμοῦ ϲοῦ οὖ) διαλυθεῖϲαι ἢ πλεονάϲαϲαι τῷ πρὸ μιᾶϲ ἔχουϲι τὸν τόνον ἐμέο ἐμεῖο.)[*](ad fr. 283. Lacunae signιm post γάρ posui, quia nomen grammatici fortasse Φιλόξενοϲ vel Δίδυμοϲ vel Ἀπολλώνιοϲ excidisse apparet , cf. Lehre ad Il Pr. Δ 228. De re ct. Lob. hem. 92 et 195.)[*](ad fr. 284. dem habet extremis verbis omissis Pavorinus 239, 10, qui pro ἀρνηϲάμενοϲ praebet rectum ἀρεϲάμενοϲ. Caeterum initio pro Ἡρωδιανόϲ scripsi)[*](ad fr. [281c]. προπεριϲπαϲτέον scripsi cum Lob. El. II 54, qui alios εὐκλεῖαϲ ex εὐκλεέαϲ duobus epsilis in ει contractis natum putasse ostendit cf. E. M. 392 22 εὐκλεήϲ: ἡ αἰτιατικὴ τῶν πληθυντικῶν τοὺϲ εὐκλεέαϲ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν εὐκλεῖαϲ ἢ ἀπὸ τοῦ εὐκλέαϲ ἐπενθέϲει τοῦ ι.)«ὅτιναϲ γὰρ εὖ θέω, κεῖνοί με μάλιϲτα ϲίνονται». τοῦτο ἐν πλεοναϲμῷ «θείω ἀναρπάξαϲ » (Π 437) εἶτα ἀκολουθεῖ θείωμεν καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν θείομεν ὡϲ τὸ καταβείωμεν ϲυϲτολῇ «δεῦρ’ἐϲ τοὺϲ φίλουϲ καταβείομεν» (κ 97) μὴ ἴσμεν Δαναοῖϲι μαχηϲόμενοι» (Μ 216) «ἀλλ’ ἄγε δὴ φιλότητι τραπείομεν» (Γ 441). οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. ἐν ἄλλοιϲ δὲ ἀπὸ τοῦ θῶ θείω ὡϲ ὄψω ὀψείω καὶ τελῶ τελείω.
285. E. M. 575, 27: μεθείω (Γ 414) ἀμελήϲω καταλείψω ἢ ἀπὸ τοῦ μεθῶ μεθείω ὡϲ τελῶ τελείω.
286. Zon. 638: εἴαται κάθηνται οἰον «εῖαται ἄγχι νεῶν (Κ 161) ἀπὸ τοῦ ἕαται πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὥϲπερ κέαται « δοιαὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται» ( 527) πλεοναϲμῷ τοῦ ι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. Ton. 641: εἴληφα ἔλαβον: ἀπὸ τοῦ λήθω τὸ λαμβάνω λέληφα καὶ ἀποβολῇ τοῦ λ ἔληφα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι εἴληφα· ὡϲαύτωϲ καὶ.
Choer. Dict.596 5: τὰ Ἀττικὰ παρακείμενα ἐν τῷ ὑπερϲυντελίκῳ χρονικῶϲ μεγεθύνονται οἱον ἀλήλιφα ἠληλίφειν, ὀμώμοκα ὠμωμόκειν, ἀγήοχα ἠγηόχειν, ἐνήνοχα ἠνηνόχειν, ὄπωπα ὠπώπειν, ὄλωλα ὠλώλειν, ὄρωρα ὠρώρειν, ὄδωδα ὠδώδειν πλὴν τοῦ ἐλήλυθα, ἐληλύθειν γὰρ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ διὰ τοῦ ϲ, ὅθεν ἀναλογώτερόν φαϲι τὸ παρὰ Καλλιμάχῳ κὅθεν εἰληλούθειν » ὡϲ τρέψαν κατὰ τὸν ὑπερϲυντέλικον τὴν ἀρχὴν τοῦ παρακειμένου.
[*](ζηνόδοτοϲ et in Sne adnotamenti pro οὕτω ζήτει posui οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ, qui fortasse in Catholica vel in Ehematico alteram explicationem, secundum quam θείω praesens paragogum esse putabatur cf. An. Par. III 335, 3 θείομεν. ἔϲτιν θῶ, τούτου παραγωγὸν θείω ὡϲ ὄψω ὀψείω, τελῶ τελείω, οὕτω καὶ θῶ θείω καὶ θείομεν amplexus est. Atque eadem inconstantia in sequente E. M. fragmento, in quo ἢ inserui, conspicitur, quare Herodiano assignare non dubitai. Dlϲ de E. M. articulo θείομεν in Phlol. XXI p. 390.)[*](ad fr. *285. cf. An. Par. III 365, 22 ἐφείω ἐπιβάλλω, ἐπενέγκω, καὶ ἔϲτιν ἐνεϲτὼϲ εἶω καὶ ἐν ϲυνθέϲει ἐφείω.)[*](ad fr. 286 cf. Choer. 697, 19.)[*](ad fr. 287. Ex Herodiano hausit Choer. 552, 3 (ct. Orion. 55, 12) ἀπὸ τοῦ λήθω τὸ λαμβάνω γίνεται λήψω λέληφα καὶ ἀπὸ τοῦ λήχω τὸ λαγχάνω λήξω λέληχα καὶ ἀπὸ τοῦ μείρω τὸ μερίζω μερῶ μέμαρκα μέμαρμαι μέμαρται· καὶ ἐπὶ τοιούτων τῶν παρακειμένων οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλουϲι τὸ ἐν τῇ ἀρχῇ ϲύμφωνον καὶ προϲτιθέαϲι τὸ ι μετὰ τοῦ o καὶ λέγουϲιν εἴληφα καὶ εἴληχα καὶ εμαρται, ἐξ οὗ εἱμαρμένη οἱονεὶ ἡ πᾶϲι μεμεριϲμένη, νᾷ μὴ εὑρεθῇ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμε-)[*](ad fr. |287 ). ut quae Constantin. Lascaris βιβλίον γ’ περὶ τῶν παρψχημένων ἐκ τοῦ πολυμαθοῦϲ Ἡρωδιανοῦ se ex Herodiano excerpsisse dicit, quamvis ex Choerobosco sumpta tamen ad Herodianum auctorem referenda sunt, sic etiam haec Ϲhoerobosci ex Herodiano petita esse videntur. de ἐληλύθειν cf. praeterea p. 600, 8. Saepissime Herodianus in orthographia, ubi de scriptura per ἑι et ι agit, pieonasmi vocalis ἕ mentionem facit e. g. νείαιρα, νείατοϲ, Ἀργειφόντηϲ, ἐρείπια, κλειτύϲ, sed haec nferre nolui, quum loci in fragmentis orthographiae piene proferendi sint.)τὸ εἴληχα· ἀπὸ τοῦ λήχω λέληχα καὶ εἴληχα. Ἡρωδιανὸϲ περὶ πάθουϲ.
288. E. M. 8, 26: ἀ γείρατοϲ: γέραϲ ἡ τιμή. ἀγέρατον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀγείρατον. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
289. E. M. 144, 20. Ἀρκείϲιοϲ ὁ ηρωϲ ὁ πάπποϲ Ὀδυϲέωϲ· παρὰ τὸν ἀρκέϲω μέλλοντα Ἀρκέϲιοϲ καὶ Ἀλρκείϲιοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.
287b. Choer. Dict. 596, 27 : ἑϲτηκα ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ καὶ ὤφειλεν εἶναι ὁ μέϲοϲ ὑπερϲυντέλικοϲ ἑϲτήκειν, ῖνα ϲυνάρξηται τῷ μέϲῳ παρακειμένῳ, ἀλλ’ ἐγένετο εἱϲτήκειν διὰ τῆϲ ἑι διφθόγγου διὰ τὴν τοιαύτην ἰτίαν ἔϲτιν ὁ ἐνεϲτὼϲ τοῦ ἕϲτηκα ἑϲτήκω, ἐξ οὖ τὸ ἑϲτήξω ἑϲτήξειν «ω ἑϲτήξειν δὲ τὸ τεῖχοϲ ἐπ’ ἀρχαίοιϲι θεμέθλοιϲ» παρὰ Καλλιμάχῳ ἐν Πμνοιϲ (in Apollin. I5). τούτου, φημὶ δὴ τοῦ ἑϲτήκω ἐνε ϲτῶτοϲ, δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον ἑϲτήκειϲ ἑϲτήκει διὰ τοῦ ἤμελλε ϲυμπεϲεῖν τῷ δευτέρῳ καὶ τῷ τρίτῳ προϲώπου τοῦ ἑϲτήκειν ὑπερϲυντελίκου· ἱνα μὴ οὖν ϲυνεμπέϲῃ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον τῷ δευτέρῳ καὶ τρίτῳ προϲώπῳ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ, τούτου χάριν προϲλαμβάνει τὸ ι καὶ γίνεται εἱϲτήκειν εἱϲτήκειϲ εἱϲτήκει διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.
288a. ΙI. Pr. 8: πείρων: Πάμφιλοϲ περιϲπᾶ, λέγων τὴν πρόϲθεϲιν τοῦ ι μὴ ἐξαλλάϲϲειν τὸν τόνον εἰ δὲ περῶ οἰδεν ὁ ποιητὴϲ τὸ ῥῆμα καὶ περόωϲι (Od. z 272) καὶ «περάᾳ μέγα λαῖτμα» (Od. ε 174) δῆλον ὅτι καὶ πειρῶν. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ βαρύνων ἀναγινώϲκει ὡϲ κείρων. φηϲὶ γοῦν οὕτω γενόμενοϲ ἐπὶ τοῦ «παννυχίη μὲν ῥ’ ἥγε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον» (Od. β 34) τὸ πεῖρε διδάϲκει ἡμᾶϲ καὶ τὴν πείρων μετοχὴν βαρύνειν· ὡϲ γὰρ ἔκειρε κείρων οὕτωϲ ἔπειρε πείρων· εἰ γὰρ πεἦν ἆν ὁ παρατατικὸϲ ἐπείρα~. ἔϲτιν οὖν διττὸν τὸ ῥῆμα καὶ τὸ μὲν ϲὺν τῷ ι οὐ περιϲπαϲθήϲεται.
288b. Arcad. 93, 18: τὸ ὔλωϲ ἀπὸ τοῦ λωϲ.
288c. Arcad. 200), 9: ἴωϲ ἀντὶ τοῦ ἕωϲ.
288d. Arcad. 44, 28: τὸ φατειόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν ἔϲχε τὴν δίφθογγον.
[*](νοϲ ὁ παρακείμενοϲ καὶ ἀπὸ βραχείαϲ et p. 574,18 nddiιur: λέγωλέλεχα λέλεγμαι εἴλεγμαι.)290. An. Ox. I 370, 4, Par. III 344,18, E. Gud. 456, 1, E.M. 668, 20, Eustath. 101, 5: Πειρίθοοϲ: διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου, ὅττι ὁ ζεὺϲ ὁμοιωθεὶϲ Τππῳ περιέτρεχε μητέρα τούτου Δῖαν καὶ οὕτωϲ ϲυνεγένετο αὐτῇ καὶ ἐκεῖθεν οὖτοϲ ἐτέχθη· παρὰ οὖν τὸ περιθέειν γέγονε Περίθοοϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ Πειρίθοοϲ. ἄλλωϲ τε ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ ηρίθουϲ λέγουϲι διὰ τοῦ η ἔθοϲ δὲ ἔχουϲι τὴν εἰ δίφθογγον εἰϲ η τρέπειν ὡϲ πολλάκιϲ εἴρηται οον πλείων πλήων καὶ μείων μήων. ἰϲτέον δὲ ὅτι κατὰ δύο τρόπουϲ τοῦτο ἡμάρτηται· πρῶτον μὲν ὅτι ἀπὸ πλεοναϲμοῦ ἔχει τὸ ι οὐδέποτε δὲ ἡ περί πρόθεϲιϲ πλεονάζει τὸ ι δεύτερον δὲ ὅτι διὰ τοῦ η γράφεται παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲιν· οὐδέποτε δὲ οἱ Δωριεῖϲ τρέπουϲι τὴν ει δίφθογγον εἰϲ τὴν η τὴν ἔχουϲαν ἀπὸ πλεοναϲμοῦ τὸ ι οἶον τὸ ξένοϲ ξεῖνοϲ λεγόμενον οὐ λέγουϲι διὰ τοῦ ῆ ξῆνοϲ· εἰ οὖν τὸ Ποιρίθοοϲ ἀπὸ πλεοναϲμοῦἔχει τὸ ι, δῆλον ὅτι παραλόγωϲ παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲι διὰ τοῦ η γράφεται.
291. E. M. 537, 17 , E. Gud. 344, 23: κρέϲϲων: ὡϲ ἀπὸ τοῦ ταχύϲ γίνεται ταχίων καὶ τρίτοϲ τύποϲ θάϲϲων, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ κρατύϲ γίνεται κρατίων καὶ ὁ τρίτοϲ τύποϲ κράϲϲων καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ϲ κρέϲϲων καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι κρείϲϲων· οὐδέποτε δὲ πρὸ δύο ϲϲ δίφθογγοϲ εὑρίϲκεται οἰον φρίϲϲω, ἑλίϲϲω, ἀῖϲϲω πλὴν τοῦ κρείϲϲων καὶ. τοῦ ῥήματοϲ τοῦ ἐξ αὐτοῦ γενομένου καὶ χωρὶϲ τοῦ λεύϲϲω, ϲημαίνει δὲ θεωρῶ, καὶ τοῦ γλαύϲϲω, ϲημαίνει δὲ τὸ φωτίζω. ταῦτα διὰ τῶν δύο ϲϲ ἐκφέρονται, ἐπειδὴ τετάρτηϲ ϲυζυγίαϲ εἰϲὶ τῶν βαρυτόνων. ἡ δὲ τετάρτη ϲυζυγία τῶν βαρυτόνων διὰ τοῦ ζ ἢ δύο ϲϲ ἐκφέρεται.
292. E.M. 99, 9: ἀναρροιβδεῖ μέλαν ὕδωρ» (Οd.μ 104): ἀντὶ τοῦ ἀναρροφεῖ· πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀναρροιφεῖκαὶ ἐπενθέϲει τοῦ δ ἀναρροιβδεῖ,
292a. ΙI. Pr. Α 493. τὸ τοῖο προπεριϲπαϲτέον· τὸ γὰρ τοῦ Θεϲϲαλικῶϲ παραυξηθὲν ἐγένετο τοῖο ὡϲ καλοῦ καλοῖο.
[*](ad fr. 990. Locum exhibui ut emendatus est ab hrensio de dialecto Doric. p. 160 not. 10, qui vir illustrissimus recte hoc praeceptum ab Herodiano pro fectum esse suspicatus est.)[*](ad fr. *291 Herod. περὶ μον. 40, 21 . κρείϲϲων — λέγεται δὲ καὶ κρέϲϲων μὴ πλεονάζοντοϲ τοῦ i, ad quem locum Lehrsius afirmat hunc nostrum articulum ex comparatione eorum, quae Herodianus de κάρρων in E. Ml. et E. Gud. dicat, Herodiani esse. cf. An. Par. III 327, 35.)[*](ad fr. 292. In codice μέγα exstat pro μέλαν.)[*](ad fr. [292a]. Herodianus formae τοῖο pariter atque Huttmannus § 35 adn.6 τόο, unde τοῖο ῖ inserto natum sit, praestruxisse videtur cf. Schol. ad Hesiod. Sent. 23: γίνεται τοῦ ἀνθρὡποιδιαλυθὲν ἀνθρωπόο ἀλλ’ ἔϲτι κανὼν ὁ λέγων, ὅτι ἐν ταϲ διαλελυμέναιϲ γενικαῖϲ, ἡνίκα ϲυϲτέλλεται ἡ λήγουϲα, ἐκτείνεται ὴ παραλήγουϲα· ἡνίκα δὲ ἐκτείνεται ἡ λήγουϲα, ϲυϲτέλλεται ἡ παραλήγουϲα οἶον)τραπέντοϲ τοῦ δαϲέοϲ φ εἰϲ τὸ ψιλὸν β οἶον « τρὶϲ μὲν γάρ τ’ ἀνίηϲιν ἐπ’ ματι, τρὶϲ δ’ ἀναρροιβδεῖ» ( Od. μ 105). Ἡρωδιανόϲ.
293. E. M. 689, 53: προπάροιθεν ἐπίρρημα τοπικὸν ἐκ τῆϲ πρό προθέϲεωϲ καὶ τοῦ πάροιθεν· τοῦτο ἐκ τοῦ πάροϲ πάροθεν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ.
294. E. M. 622, 39. ολοοίτροχοϲ Ἰλιάδοϲ Ν (137). τολεμαῖοϲ καὶ Ἀριϲτόνικοϲ ψιλοῦϲι παροξύνοντεϲ, ἀκούοντεϲ τὸν ἐπὶ τὸ τρέχειν ὀλοόν. ἐπένθεϲιϲ δὲ τοῦ ῑ περιττή· οἱ δὲ δαϲύνουϲιν, ιν’ ῇ ὅλοϲ τροχοειδήϲ καὶ κατὰ πᾶν μέροϲ ἀϲτήρικτοϲ. Δημόκριτοϲ δὲ τὸ κυλινδρικὸν ϲχῆμα ὀλοοίτροχον καλεῖ. περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ.
295. Choer. 516, 4: εἰώθαϲιν οἱ Αίολεῖϲ προϲτιθέναι τὸ ῦ φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου ὡϲ ἐπὶ τοῦ δαδεν εὔαδεν καὶ πάλιν τὸ ἠώϲ ἀώϲ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ, οἱ δὲ Αἰολεῖϲ τοῦτο λέγουϲιν αὔωϲ προϲτιθέντεϲ τὸ ῦ. καὶ πάλιν ἀάτην αὐάτην λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ, ϲυμφώνου δὲ ἐπιφερομένου οὐδέποτε προϲτιθέαϲιν ῦ ο Αἰολεῖϲ τὸ γὰρ νόϲοϲ νοῦϲοϲ καὶ. λυμποϲ Οὔλυμποϲ ποιητικά εἰϲι καὶ οὐκ Αἰολικά· τοῦ δὲ ρ ἐπιφερομένου πολλάκιϲ προϲτιθέαϲι τὸ ῦ οἱ Αἰολεῖϲ οἰον αὔρηκτοϲ, ἄρρηκτοϲ γάρ δῆλον οὖν ὅτι φωνῆέν ἐϲτι καὶ οὐ ϲύμφωνον.
202b. Arcad. 10, 11: τὰ διὰ τοῦ δᾶ ϲπάνια καὶ κατὰ πάθοϲ γενόμενα παρ’ Ἀττικοῖϲ προπαροξύνεται οἴα ὄα, χροία χρόα. τὰ δὲ ἐν ἐπενθέϲει ὀξύνεται ϲτοιά ϲτοά, ῥοιά ῥοά.
[*](ad fr. 293 cf. lo. Al. 35, 1 τὸ πάροιθεν πλεονάϲαν τὸ ῖ.)[*](ad fr. 294. Βic articulus coniunctus est in E. M. cum adnotamento de ὀλέ, quod posuimus fr. 225 et in Sine τοῦτο περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ subscriptum est. uamquam haec subscriptio ad posteriorem tantum de ὀλέ partem pertinere videtur, tamen etiam prior pars, quae exstat etiam in Schol. AB ad Iliad. l., e Herodiano deprompta sit, nam saepius epitomatores diversos Herodiani locos in. unum adnotamentum conferunt velut in E, M. 226, 49 Βerodiani de genetivo εροντέων et de γερόντεοϲ praecepta in unum corpus conuncta sunt. Huc per tinet fortasse notatio in E. Or. 162, 24: φοινόϲ παρὰ τὸν φὸνον φονὸϲ ἐϲτιν ὀξυτόνωϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι φοινόϲ.)[*](ad fr. *295 et. Il. Pr. Α 554 εὔκηλον: τὸ εὔκηλον ψιλοῦται κατὰ δύο λόγου, καὶ ὅτι τὸ ῦ ἐπεντιθέμενον ψιλοῖ τὰ δαϲυνόμενα φωνεντα, ὅροϲ οῦροϲ, ὅλοϲ οὖλοϲ κτλ. Ξ 340 τὸ εὔαδεν ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ψιλοῖ, λέγων ὡϲ ὅτι τὰ δαϲυτόμεν ἐν τῇ ἐπενθέϲει τοῦ ῦ ψιλοῦται ὡϲ ὅλοϲ οὖλοϲ οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἕαδεν εὔαδεν γένοιτο ψιλούμενον.)[*](κοχλίεω καὶ κοχλίαο· ἐπεὶ οὖν τοῦ ἀνθρώπου ή λήγουϲα ϲυνεϲτάλη, ἐκινδύνευε δὲ ϲυϲτέλλεϲθαι καὶ ἡ παραλήγουϲα, τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ ι, ἵν’ ἐκταθῇ ή παραλήγουϲα, τῆϲ ληγούϲηϲ ϲυϲτελλομένηϲ.)296. Ep. Cr. 1 2, 11 (E.M.172, 17), Ep.6, 10: αὐτάρ καὶ ἀττόρ, ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον; καὶ λέγομεν ὅτι κατὰ πλεοναϲμόν ἐϲτι τὸ αὐτάρ· κανῶν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι παρεπόμενόν ἐϲτι τῇ ἐκ τοῦ α ϲυνεϲτώϲῃ διφθόγγῳ μετὰ τὴν ἀπόϲταϲιν τοῦ ὑποτακτικοῦ φωνήεντοϲ ἐκτείνειν τὸ α οἶον κλαίω κλάω, αἰετόϲ ἀετόϲ εἴπερ οὖν καὶ ὁ αὐτάρ ϲύνδεϲμοϲ ἔνδειαν εἶχεν τοῦ ῦ ἐν τῷ ἀτάρ, παρείπετο ἄν καὶ ἡ τοῦ α ἐπέκταϲιϲ· πρότεροϲ οὖν ὁ ἀτάρ, δεύτεροϲ ὁ αὐτάρ πλεοναϲμῷ· ὁ δὲ πλεοναϲμὸϲ κοινόϲ, οὐκ Αἰολικὸϲ ὡϲ ὁδόϲ οὐδόϲ κἐπεὶ ἦ φατ’ ἀριϲφαλέ’ ἔμμεναι οὐδόν » (ρ 196) κά Ὅλυμποϲ Οὔλυμποϲ καὶ «ἄρτον οὖλον ἑλών» (ρ 343) ἦν γὰρ ὅλον. νόϲοϲ νοῦϲοϲ.