Περὶ παθῶν

271a. Il.Pr.Α 80: χέρηῖ: ὡϲ Ἄρη: γέγονε δὲ οὕτωϲ. ἔϲτι τι χερείονοϲ γενικὴ καὶ αἰτιατικὴ «χερείονά περ καταπέφνων» (ΙΙ. P 539) ὃν οὖν τρόπον τὴν χερείονα αἰτιατικὴν ϲυγκόψαϲ ἔφη κἀλλὰ τὸν υἱὸν ἐγείνατο εἰo χέρεια» (Ιl. 5 382), πληθυντικῶϲ δὲ τὰ χερείονα χέρεια χέρεια δὲ χείρονι δόϲκεν » (Ιl. H 400), τοῦτον τὸν τρόπον καὶ χερείονι χέρειι καὶ ἐπεὶ κακόφωνόν ἐϲτι, τροπὴ ἐγένετο τῆϲ εἰ διφθόγγου εἰϲ τήν η.

271b. Ιl. Pr. Λ 395: εὑρέθη τὸ πλέεϲ καὶ τὰ ἀπ’ αὐτοῦ κινήματα. τοῦ «πλέονέϲ κεν μνηϲτῆρεϲ» (d. ϲ 24 ) ϲυγκοπή ἐϲτιν ἡ πλέεϲ φωνή.

273a. Il. Pr. Δ 222: κατὰ τεύχε’ ἔδυν: ϲυϲταλτέον τὸ ἔδυν. πληθυντι

274. E. M. 754, 3: τέτλαμεν: τοῦτο δύναται εἰναι καὶ ϲυγκοπῇ καὶ. κινήϲει· βεβήκαμεν βέβαμεν, τετλήκαμεν τέτλαμεν. ἀξιοῖ Φιλόξενοϲ εἶναῖ τι καὶ τέτλημι ῥῆμα. περὶ παθῶν.

κὸν γάρ ἐϲτι ϲυγκοπὲν ἀπὸ τοῦ ἔδυϲαν τὸ δὲ ἑνικὸν ἐκτατέον ἔδυν δῦ δέ μιν Ἀρηϲ » (ΙΙ. P 210). ὅμοιόν ἐϲτιν αὐτῷκαὶ τὸ « ἀλλήλοιον ἔφυν ἐπαμοιβαδόν » (Od. ε 481). εἰ δέ τιϲ λέγοι, ὅτι τὰ ἑνικὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ὁμοφωνοῦντα καὶ ὁμόχρονά ἐϲτιν οἰον ἔλεγον ἐγὼ καὶ ἔλεγον ἐκεῖνοι, ἴϲτω ὅτι ἐκ ϲυγκοπῆϲ ἐϲτι τοῦτο τοῦ ἔδυϲαν. ἐν δὲ τοῖϲ τοιούτοιϲ τρίτοιϲ ἡ ϲυγκοπὴ ἀναδέχεται λῆξιν τὴν αὐτὴν τῇ παραληγούϲῃ τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ κατὰ τὴν μετοχήν, ἔϲταϲαν ἔϲταν, ϲτάντοϲ γάρ, ἔβηϲαν ἔβαν, βάντοϲ γάρ. ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν, κοϲμηθέντοϲ γάρ· «φάνεν δέ οἱ εὐρέεϲ ὦμοι» (Οd. ϲ 68) φανέντοϲ γάρ· ἔφυμεν ἔφυτε ἔφυϲαν, ἔφυν, ἐπεὶ φύντοϲ ἔδυμεν ἔδυτε ἔδυν, ἐπεὶ δύντοϲ.

274a. ΙI. Pr. 8 777 . ἑϲταϲαν. δαϲυντέον τὸ ἕϲταϲαν, ὑπερϲυντέλικοϲ γάρ ἐϲτι ϲυγκεκομμένοϲ.

274b. Mon. 44, 27: οἶϲθα: ὅϲα εἰϲ θα λήγει δεύτερα πρόϲωπα ἐπεκτεταμένα, ταῦτα ἀποβολῇ τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ καταλείπει ῥητὸν τὸ ῥῆμα οἷον

275. Ep. Cr. 1 366, 20, E. M. 667, 29: πεφυζότεϲ: ἀπὸ τοῦ πἐφυγα ἡ μετοχὴ πεφυγώϲ· ὁ γοῦν Ἀλκαῖοϲ μετατιθεὶϲ τὸ ϲ εἰϲ τὸ ν κατὰ πλεοναϲμὸν ἑτέρου γ φηϲὶ κπεφύγγων ». οἱ δὲ νεώτεροι ωνεϲ τῷ ζ ἀντὶ τοῦ γ χρῶνται, ὅθεν καὶ τὸ φύγω φύζω καὶ τὸ πέφυγα πέφυζα καὶ τὸ πεφυγότεϲ πεφυζότεϲ. κατὰ τὴν αὐτὴν ἀντιϲτοιχίαν καὶ τὸ ὀλίγον ὄλιζον λέγουϲιν. ἢ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ κίϲϲα ῥῆμα κιϲϲῶ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ φύζα φύζω φυζήϲω πεφύζηκα πεφυζηκώϲ καὶ ϲυγκοπῇ πεφυζώϲ, πεφυζηκότεϲ καὶ ϲυγκοπῇ πεφυζότεϲ· οὐ δύναται γὰρ εἰναι μέϲοϲ πqρακείμενοϲ· οὐδέποτε γὰρ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται οὐδὲ διὰ διπλῶν χαρακτηρίζεται. ἀλλ’ ἄμεινον τὸ πρῶτον.

276. Ep. Cr. I 268, 27: λελιχμότεϲ παρ’ Ἡϲιόδῳ «γλϲϲῃϲι δνοφερῇϲι λελιχμότεϲ» (Theogn. 826) μετοχὴ πληθυντικὴ παρακειμένου κατὰ ϲυγκοπήν. ἔϲτι γάρ τι περιϲπώμενον λιχμῶ, οὗ ὁ παρακείμενοϲ λελίχμηκα καὶ ἡ μετοχὴ λελιχμηκώϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν λελιχμώϲ· οὐ δύναται γὰρ εἰναι μέϲοϲ παρακείμενοϲ· οὐδέποτε γὰρ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται, ἔνθεν οὖτε ἀπὸ τοῦ χραιϲμῶ οὕτε ἀπὸ τοῦ ὀλιϲθῶ μέϲοι γεγόναϲι παρακείμενοι ὥϲπερ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ λιχμῶ, ἵνα μὴ διὰ δύο ϲυμφώνων ἐξενεχθῶϲιν.

277. E. M. 199, 52: βλείc: Ἐπίχαρμοϲ «τυρῷ βλείϲ »· φαϲὶν οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ βληθείϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ η καὶ θ βλείϲ. ἢ ἀπὸ τοῦ βλῆμι ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἐβλην οἶον «κπόθεν δ’ ὦλκὸϲ εὐπετὲϲ ἔβληϲ ». ἡ μετοχὴ βλείϲ. κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

λέγῃϲθα λέγῃϲ, βάλῃϲθα βάλῃϲ, ἦϲθα ἦϲ. μόνον δὲ οἰϲθα τοιοῦτον οὐκ ἀνεδέξατο. αἰτίον δὲ τὸ πάθοϲ.

278. E. M. 230, 50: γηράϲ: λέγεται ὅτι ἀπὸ τοῦ γηράϲαϲκατὰ ϲυγκοπὴν γηράϲ. οὐκ ἔϲτι δέ, ἀλλ’ ἐντελὴϲ ἡ κλίϲιϲ· ἀπὸ τοῦ γηρῶ γίνεται γήρημι, ἡ μετοχὴ γηράϲ ὥϲπερ ἱϲτημι ἱϲτάϲ, τὸ ἀπαρέμφατον γεράναι ὡϲ ἱϲτάναι, ἡ γενικὴ γηράντοϲ ὡϲ ἱϲτάντοϲ οἶον «γηράντων ἀνδρῶν» καὶ ἡ δοτικὴ «γηράντεϲϲι τοκεῦϲιν» (Hesiod. op. 186) ἀντὶ τοῦ τοῖϲ γηρῶϲιν, ἡ αἰτιατικὴ « γηράνταϲ τιμᾶν ». ἔϲτι δὲ πρώτηϲ καὶ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τὸ γηρῶ· ὥϲπερ πιμπλῶ πιμπλᾷϲ καὶ πιμπλεῖϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ γηρῶ γηρᾷϲ καὶ γηρεῖϲ. ἡ μετοχὴ «γηρεὶϲ ἐν οἰκίοιϲιν », ἡ γενικὴ γηρέντοϲ ὥϲπερ τιθέντοϲ οἷον Sενοφάνηϲ κἀνδρὸϲ γηρέντοϲ πολλὸν ἀφαυρότεροϲ».

279. E. M. 39, 40. αἴϲυλοϲ. παρὰ τὸ ϲυλῶ ἄϲυλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ὡϲ τὸ ἀχανὲϲ πέλαγοϲ τὸ λίαν κεχηνόϲ, καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι αἴϲυλοϲ οἱονεὶ ὁ πάνυ ϲυλῶν.

280. Choer. Dict. 98, 16: οἱ Αἰολεῖϲ τὸ τάλαϲ τάλαιϲ λέγουϲι καὶ τὸ μέλαϲ μέλαιϲ καὶ τὸ Θόαϲ Θόαιϲ προϲτιθέντεϲ τὸ ι, τὸ δὲ Αἶαϲ Αἴαιϲ οὐ λέγουϲι διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῆϲ αι διφθόγγου· ηὑρίϲκετο γὰρ ἀλλεπάλληλοϲ ἡ αι δίφθογγοϲ καὶ ἐκ τούτου κακόφωνοϲ ἐγένετο ἡ λέξιϲ.

279a. Mon. 46, 2: τὸ ἀεί παρ’ Ἀττικοῖϲ αἰέν παρὰ Δωριεῦϲιν, αἰιν παρ’ Αἰολεῦϲι.

279b. Theogn. 12, 26: χαίτη· γέγονε ἀπὸ τοῦ κρατῶ κράτη, ἐκβολῇ τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ κ εἰϲ χ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι χαίτη. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.

281. E. M. 262, 18: δείουϲ: ἀπὸ τῆϲ δέουϲ γενικῆϲ καὶ ϲπέουϲ γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ῖ δείουϲ καὶ ϲπείουϲ οἰον κχλωροὶ ὑπὸ δείουϲ» (Ιl. 0 4) καὶ «ἥ ῥα κατὰ ϲπείουϲ» (Od. ι 330).

282. Ec. Cr.I 156, 31, An. Per.III 338, 2, E.M.334, 39. εἷο ἔϲτιν ἐμοῦ, ϲοῦ, οὖ. αὐταί αἱ γενικαὶ γίνονται κατὰ διάλυϲιν ἐμέο ϲέο ἕο, καὶ ἐπειδὴ αἱ διαλελυμέναι γενικαὶ οὐδέποτε τὰ δύο φωνήεντα ἔχουϲι μακρὰ ἢ βραχέα, ἀλλὰ τὸ μὲν ἕν μακρόν, τὸ δὲ ἑτερον βραχν οἰον Ἀτρείδεω Πηλείδεω Ὠκεανοῖο ποταμοῖο, τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ ι ποιητικῶϲ καὶ λέγεται ἐμεῖο ϲεῖο εἰο.

283. E. M. 620, 44: ὀκνείω (ε 255). οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ. λέγει γὰρ --- ὅτι ἔϲτιν ὀκνῶ καὶ κατὰ Ἴωναϲ ὀκνέω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὀκνείω· οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ, ἀλλὰ κατὰ παραγωγήν· ὥϲπερ παρὰ τὸ θάλπω γίνεται θαλπείω, ῥιγῶ ῥιγείω,οὕτωϲ ὀκνῶ ὀκνείω. περὶ παθῶν.

284. E. M. 449, 22. θείομεν (Α 143) ἐνθῶμεν ἐμβαλῶμεν. Ἰϲτέον ὅτι ημαρτε ζηνόδοτοϲ ἀρεϲάμενοϲ τὸ θείω ἐνεϲτῶτα εἰναι, ἀφ’οὖτὸθείομεν· ἔϲτι δὲ ὑποτακτικὸν δευτέρου ἀορίϲτου ἔχον διαίρεϲιν καὶ πλεοναϲμὸν ὄφρ’ ἆν ἐγὼ βείω » (Ζ 113) καὶ τὸ ἐὰν ϲτῶ «μή πωϲ με περιϲτείωϲ’ἕνα πολλοί» (P 95) ὥϲπερ δαμῶ δαμείω, οὕτω θῶ θέω καὶ παρὰ Ϲαπφοῖ

281a. Ιl. Pr. Λ 641: τὸ κυκειῶ περιϲπαϲτέον· τοῦ γὰρ κυκεῶνά ἐϲτιν ἀποκοπὴ καὶ ἐπλεόναϲε τὸ ι.

281b. ΙI. Pr. Λ 551: κρειῶν. περιϲπαϲτέον· ἡ γὰρ κρεῶν γενικὴ ἐπλεόναϲε τὸ ι, ἣτιϲ περιϲπᾶται διὰ τὸ ἔχειν ἐντελεϲτέραν τὴν κρεάων.