Περὶ παθῶν

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

281c. IΙ. Pr. k 281: εὐκλεῖαϲ: προπεριϲπαϲτέον ἐκ γὰρ τοῦ εὐκλέαϲ ἐγένετο κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ι.

[*](ad fr. *281 cf. E.M. 723, 28, Choer. Dict. p. 392.)[*](ad fr. *289. cf. lo. Alex. 11, 27 αἰ ἐκ τούτων (sc. ἐμοῦ ϲοῦ οὖ) διαλυθεῖϲαι ἢ πλεονάϲαϲαι τῷ πρὸ μιᾶϲ ἔχουϲι τὸν τόνον ἐμέο ἐμεῖο.)[*](ad fr. 283. Lacunae signιm post γάρ posui, quia nomen grammatici fortasse Φιλόξενοϲ vel Δίδυμοϲ vel Ἀπολλώνιοϲ excidisse apparet , cf. Lehre ad Il Pr. Δ 228. De re ct. Lob. hem. 92 et 195.)[*](ad fr. 284. dem habet extremis verbis omissis Pavorinus 239, 10, qui pro ἀρνηϲάμενοϲ praebet rectum ἀρεϲάμενοϲ. Caeterum initio pro Ἡρωδιανόϲ scripsi)[*](ad fr. [281c]. προπεριϲπαϲτέον scripsi cum Lob. El. II 54, qui alios εὐκλεῖαϲ ex εὐκλεέαϲ duobus epsilis in ει contractis natum putasse ostendit cf. E. M. 392 22 εὐκλεήϲ: ἡ αἰτιατικὴ τῶν πληθυντικῶν τοὺϲ εὐκλεέαϲ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν εὐκλεῖαϲ ἢ ἀπὸ τοῦ εὐκλέαϲ ἐπενθέϲει τοῦ ι.)

268

«ὅτιναϲ γὰρ εὖ θέω, κεῖνοί με μάλιϲτα ϲίνονται». τοῦτο ἐν πλεοναϲμῷ «θείω ἀναρπάξαϲ » (Π 437) εἶτα ἀκολουθεῖ θείωμεν καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν θείομεν ὡϲ τὸ καταβείωμεν ϲυϲτολῇ «δεῦρ’ἐϲ τοὺϲ φίλουϲ καταβείομεν» (κ 97) μὴ ἴσμεν Δαναοῖϲι μαχηϲόμενοι» (Μ 216) «ἀλλ’ ἄγε δὴ φιλότητι τραπείομεν» (Γ 441). οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. ἐν ἄλλοιϲ δὲ ἀπὸ τοῦ θῶ θείω ὡϲ ὄψω ὀψείω καὶ τελῶ τελείω.

285. E. M. 575, 27: μεθείω (Γ 414) ἀμελήϲω καταλείψω ἢ ἀπὸ τοῦ μεθῶ μεθείω ὡϲ τελῶ τελείω.

286. Zon. 638: εἴαται κάθηνται οἰον «εῖαται ἄγχι νεῶν (Κ 161) ἀπὸ τοῦ ἕαται πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὥϲπερ κέαται « δοιαὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται» ( 527) πλεοναϲμῷ τοῦ ι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. Ton. 641: εἴληφα ἔλαβον: ἀπὸ τοῦ λήθω τὸ λαμβάνω λέληφα καὶ ἀποβολῇ τοῦ λ ἔληφα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι εἴληφα· ὡϲαύτωϲ καὶ.

Choer. Dict.596 5: τὰ Ἀττικὰ παρακείμενα ἐν τῷ ὑπερϲυντελίκῳ χρονικῶϲ μεγεθύνονται οἱον ἀλήλιφα ἠληλίφειν, ὀμώμοκα ὠμωμόκειν, ἀγήοχα ἠγηόχειν, ἐνήνοχα ἠνηνόχειν, ὄπωπα ὠπώπειν, ὄλωλα ὠλώλειν, ὄρωρα ὠρώρειν, ὄδωδα ὠδώδειν πλὴν τοῦ ἐλήλυθα, ἐληλύθειν γὰρ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ διὰ τοῦ ϲ, ὅθεν ἀναλογώτερόν φαϲι τὸ παρὰ Καλλιμάχῳ κὅθεν εἰληλούθειν » ὡϲ τρέψαν κατὰ τὸν ὑπερϲυντέλικον τὴν ἀρχὴν τοῦ παρακειμένου.

[*](ζηνόδοτοϲ et in Sne adnotamenti pro οὕτω ζήτει posui οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ, qui fortasse in Catholica vel in Ehematico alteram explicationem, secundum quam θείω praesens paragogum esse putabatur cf. An. Par. III 335, 3 θείομεν. ἔϲτιν θῶ, τούτου παραγωγὸν θείω ὡϲ ὄψω ὀψείω, τελῶ τελείω, οὕτω καὶ θῶ θείω καὶ θείομεν amplexus est. Atque eadem inconstantia in sequente E. M. fragmento, in quo ἢ inserui, conspicitur, quare Herodiano assignare non dubitai. Dlϲ de E. M. articulo θείομεν in Phlol. XXI p. 390.)[*](ad fr. *285. cf. An. Par. III 365, 22 ἐφείω ἐπιβάλλω, ἐπενέγκω, καὶ ἔϲτιν ἐνεϲτὼϲ εἶω καὶ ἐν ϲυνθέϲει ἐφείω.)[*](ad fr. 286 cf. Choer. 697, 19.)[*](ad fr. 287. Ex Herodiano hausit Choer. 552, 3 (ct. Orion. 55, 12) ἀπὸ τοῦ λήθω τὸ λαμβάνω γίνεται λήψω λέληφα καὶ ἀπὸ τοῦ λήχω τὸ λαγχάνω λήξω λέληχα καὶ ἀπὸ τοῦ μείρω τὸ μερίζω μερῶ μέμαρκα μέμαρμαι μέμαρται· καὶ ἐπὶ τοιούτων τῶν παρακειμένων οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλουϲι τὸ ἐν τῇ ἀρχῇ ϲύμφωνον καὶ προϲτιθέαϲι τὸ ι μετὰ τοῦ o καὶ λέγουϲιν εἴληφα καὶ εἴληχα καὶ εμαρται, ἐξ οὗ εἱμαρμένη οἱονεὶ ἡ πᾶϲι μεμεριϲμένη, νᾷ μὴ εὑρεθῇ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμε-)[*](ad fr. |287 ). ut quae Constantin. Lascaris βιβλίον γ’ περὶ τῶν παρψχημένων ἐκ τοῦ πολυμαθοῦϲ Ἡρωδιανοῦ se ex Herodiano excerpsisse dicit, quamvis ex Choerobosco sumpta tamen ad Herodianum auctorem referenda sunt, sic etiam haec Ϲhoerobosci ex Herodiano petita esse videntur. de ἐληλύθειν cf. praeterea p. 600, 8. Saepissime Herodianus in orthographia, ubi de scriptura per ἑι et ι agit, pieonasmi vocalis ἕ mentionem facit e. g. νείαιρα, νείατοϲ, Ἀργειφόντηϲ, ἐρείπια, κλειτύϲ, sed haec nferre nolui, quum loci in fragmentis orthographiae piene proferendi sint.)

269

τὸ εἴληχα· ἀπὸ τοῦ λήχω λέληχα καὶ εἴληχα. Ἡρωδιανὸϲ περὶ πάθουϲ.

288. E. M. 8, 26: ἀ γείρατοϲ: γέραϲ ἡ τιμή. ἀγέρατον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀγείρατον. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

289. E. M. 144, 20. Ἀρκείϲιοϲ ὁ ηρωϲ ὁ πάπποϲ Ὀδυϲέωϲ· παρὰ τὸν ἀρκέϲω μέλλοντα Ἀρκέϲιοϲ καὶ Ἀλρκείϲιοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

287b. Choer. Dict. 596, 27 : ἑϲτηκα ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ καὶ ὤφειλεν εἶναι ὁ μέϲοϲ ὑπερϲυντέλικοϲ ἑϲτήκειν, ῖνα ϲυνάρξηται τῷ μέϲῳ παρακειμένῳ, ἀλλ’ ἐγένετο εἱϲτήκειν διὰ τῆϲ ἑι διφθόγγου διὰ τὴν τοιαύτην ἰτίαν ἔϲτιν ὁ ἐνεϲτὼϲ τοῦ ἕϲτηκα ἑϲτήκω, ἐξ οὖ τὸ ἑϲτήξω ἑϲτήξειν «ω ἑϲτήξειν δὲ τὸ τεῖχοϲ ἐπ’ ἀρχαίοιϲι θεμέθλοιϲ» παρὰ Καλλιμάχῳ ἐν Πμνοιϲ (in Apollin. I5). τούτου, φημὶ δὴ τοῦ ἑϲτήκω ἐνε ϲτῶτοϲ, δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον ἑϲτήκειϲ ἑϲτήκει διὰ τοῦ ἤμελλε ϲυμπεϲεῖν τῷ δευτέρῳ καὶ τῷ τρίτῳ προϲώπου τοῦ ἑϲτήκειν ὑπερϲυντελίκου· ἱνα μὴ οὖν ϲυνεμπέϲῃ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον τῷ δευτέρῳ καὶ τρίτῳ προϲώπῳ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ, τούτου χάριν προϲλαμβάνει τὸ ι καὶ γίνεται εἱϲτήκειν εἱϲτήκειϲ εἱϲτήκει διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

288a. ΙI. Pr. 8: πείρων: Πάμφιλοϲ περιϲπᾶ, λέγων τὴν πρόϲθεϲιν τοῦ ι μὴ ἐξαλλάϲϲειν τὸν τόνον εἰ δὲ περῶ οἰδεν ὁ ποιητὴϲ τὸ ῥῆμα καὶ περόωϲι (Od. z 272) καὶ «περάᾳ μέγα λαῖτμα» (Od. ε 174) δῆλον ὅτι καὶ πειρῶν. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ βαρύνων ἀναγινώϲκει ὡϲ κείρων. φηϲὶ γοῦν οὕτω γενόμενοϲ ἐπὶ τοῦ «παννυχίη μὲν ῥ’ ἥγε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον» (Od. β 34) τὸ πεῖρε διδάϲκει ἡμᾶϲ καὶ τὴν πείρων μετοχὴν βαρύνειν· ὡϲ γὰρ ἔκειρε κείρων οὕτωϲ ἔπειρε πείρων· εἰ γὰρ πεἦν ἆν ὁ παρατατικὸϲ ἐπείρα~. ἔϲτιν οὖν διττὸν τὸ ῥῆμα καὶ τὸ μὲν ϲὺν τῷ ι οὐ περιϲπαϲθήϲεται.

288b. Arcad. 93, 18: τὸ ὔλωϲ ἀπὸ τοῦ λωϲ.