Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
280. Choer. Dict. 98, 16: οἱ Αἰολεῖϲ τὸ τάλαϲ τάλαιϲ λέγουϲι καὶ τὸ μέλαϲ μέλαιϲ καὶ τὸ Θόαϲ Θόαιϲ προϲτιθέντεϲ τὸ ι, τὸ δὲ Αἶαϲ Αἴαιϲ οὐ λέγουϲι διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῆϲ αι διφθόγγου· ηὑρίϲκετο γὰρ ἀλλεπάλληλοϲ ἡ αι δίφθογγοϲ καὶ ἐκ τούτου κακόφωνοϲ ἐγένετο ἡ λέξιϲ.
279a. Mon. 46, 2: τὸ ἀεί παρ’ Ἀττικοῖϲ αἰέν παρὰ Δωριεῦϲιν, αἰιν παρ’ Αἰολεῦϲι.
279b. Theogn. 12, 26: χαίτη· γέγονε ἀπὸ τοῦ κρατῶ κράτη, ἐκβολῇ τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ κ εἰϲ χ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι χαίτη. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.
[*](ad fr. *278. Vel comparatio cum antecedente fr. probδat etiam hoo Ηerodianeum esse: οὐκ ἔϲτι δέ. ἀλλ· ἐντελὴϲ ἡ κλίϲιϲ, in quibus ἀλλ’ inserui, respon dent verbis κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. Atque quae traduntur, prorsus con gruunt cum fr. Herodianeo in Cr. An. IV 339 τὸ γηράϲ γηράντοϲ καὶ τὸ γηράναι τὸ ἀπαρέμφατον ἀπὸ δευτέραϲ τῶν εἰϲ τὸ δὲ γήρηϲι καὶ εἀνδρὸϲ γηρέντοϲ» ἀπὸ πρώτηϲ. cf. Schol. ad Il. P 197, Lob. ad Βuttm. p. 13 et 138, El. 1 384. — Pro γηρεὶϲ ἐν οἰκέουϲιν scripsit Sylb. οἰκίοιϲιν.)[*](ad fr. *279, Hoc Herodianeum esse docet Arcadius 56, 17 τὸ αἴϲυλοϲ προπαροξύνεται ὡϲ ϲύνθετον ἀπὸ τοῦ α καὶ τοῦ ϲυλῶ ὁ πολλὰ ϲυλῶν— Quae in E. M. sequuntur: ἀντὶ δὲ τοῦ ι ἔϲτιν ὅτε καὶ τὸ i πλεονάζει οἶον ἀήϲυλοϲ. πῇ μὲν αἴϲυλοϲ λέγεται πλεοναϲμῷ τοῦ ι, πῇ δὲ ἀήϲυλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ῆ, num ex. eodem fonte derivata sint, dubmium est. Similiter in lI. Pr. Ϲ 410 αἶητον κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ i ex ἄητον explicat.)[*](ad fr. *280. Quamquam quod hic de cacophonia iteratae diphthongi αι traditur, non verum esse demonstravit Lob. Parali. p. 21 , tamen de origino Herodianea non dubito, cf. quod Herodianus in Epimerismis ap. Choer. 592, 3 φαίνεται λέγων de τάλαιϲ et μέλαιϲ Aeolicis. Ahrens de dial. Aeol. p. 70.)281. E. M. 262, 18: δείουϲ: ἀπὸ τῆϲ δέουϲ γενικῆϲ καὶ ϲπέουϲ γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ῖ δείουϲ καὶ ϲπείουϲ οἰον κχλωροὶ ὑπὸ δείουϲ» (Ιl. 0 4) καὶ «ἥ ῥα κατὰ ϲπείουϲ» (Od. ι 330).
282. Ec. Cr.I 156, 31, An. Per.III 338, 2, E.M.334, 39. εἷο ἔϲτιν ἐμοῦ, ϲοῦ, οὖ. αὐταί αἱ γενικαὶ γίνονται κατὰ διάλυϲιν ἐμέο ϲέο ἕο, καὶ ἐπειδὴ αἱ διαλελυμέναι γενικαὶ οὐδέποτε τὰ δύο φωνήεντα ἔχουϲι μακρὰ ἢ βραχέα, ἀλλὰ τὸ μὲν ἕν μακρόν, τὸ δὲ ἑτερον βραχν οἰον Ἀτρείδεω Πηλείδεω Ὠκεανοῖο ποταμοῖο, τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ ι ποιητικῶϲ καὶ λέγεται ἐμεῖο ϲεῖο εἰο.
283. E. M. 620, 44: ὀκνείω (ε 255). οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ. λέγει γὰρ --- ὅτι ἔϲτιν ὀκνῶ καὶ κατὰ Ἴωναϲ ὀκνέω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὀκνείω· οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ, ἀλλὰ κατὰ παραγωγήν· ὥϲπερ παρὰ τὸ θάλπω γίνεται θαλπείω, ῥιγῶ ῥιγείω,οὕτωϲ ὀκνῶ ὀκνείω. περὶ παθῶν.
284. E. M. 449, 22. θείομεν (Α 143) ἐνθῶμεν ἐμβαλῶμεν. Ἰϲτέον ὅτι ημαρτε ζηνόδοτοϲ ἀρεϲάμενοϲ τὸ θείω ἐνεϲτῶτα εἰναι, ἀφ’οὖτὸθείομεν· ἔϲτι δὲ ὑποτακτικὸν δευτέρου ἀορίϲτου ἔχον διαίρεϲιν καὶ πλεοναϲμὸν ὄφρ’ ἆν ἐγὼ βείω » (Ζ 113) καὶ τὸ ἐὰν ϲτῶ «μή πωϲ με περιϲτείωϲ’ἕνα πολλοί» (P 95) ὥϲπερ δαμῶ δαμείω, οὕτω θῶ θέω καὶ παρὰ Ϲαπφοῖ
281a. Ιl. Pr. Λ 641: τὸ κυκειῶ περιϲπαϲτέον· τοῦ γὰρ κυκεῶνά ἐϲτιν ἀποκοπὴ καὶ ἐπλεόναϲε τὸ ι.
281b. ΙI. Pr. Λ 551: κρειῶν. περιϲπαϲτέον· ἡ γὰρ κρεῶν γενικὴ ἐπλεόναϲε τὸ ι, ἣτιϲ περιϲπᾶται διὰ τὸ ἔχειν ἐντελεϲτέραν τὴν κρεάων.