Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
273a. Il. Pr. Δ 222: κατὰ τεύχε’ ἔδυν: ϲυϲταλτέον τὸ ἔδυν. πληθυντι
[*](ad fr. 270. ef. Lob. El. I 376. Portasse in E. M. adnotamentum mutilatum est, et plenius ap. Eustath. 1465, 42 servatum est: οὐ πάνυ δῆλον εἴτε πρωτότυπον τὸ φρόνιϲ ἢ ϲυγκέκοπται ἔκ τοῦ φρόνηϲιϲ.)[*](ad fr. *271. Cum Lobeckio El. I 393 scripsi pro eo, quod n Codd. est. ἐκτοπῇ, ϲυγκοπῇ ἐκ τοῦ δημοτικώτεροϲ.)[*](ad fr. *273. Lobeckius hoc γέλαν dialecti cuiusdam proprium habet. El. 379 ef. ad Buttm. 13. Herodianeum esse docet comparatio cum Il. Pr. 5 222 quare aut Zenodotusiunior Herodianum exscripsit aut nomen zηνόδοτοϲ ex Ἡρωδιανόϲ)274. E. M. 754, 3: τέτλαμεν: τοῦτο δύναται εἰναι καὶ ϲυγκοπῇ καὶ. κινήϲει· βεβήκαμεν βέβαμεν, τετλήκαμεν τέτλαμεν. ἀξιοῖ Φιλόξενοϲ εἶναῖ τι καὶ τέτλημι ῥῆμα. περὶ παθῶν.
κὸν γάρ ἐϲτι ϲυγκοπὲν ἀπὸ τοῦ ἔδυϲαν τὸ δὲ ἑνικὸν ἐκτατέον ἔδυν δῦ δέ μιν Ἀρηϲ » (ΙΙ. P 210). ὅμοιόν ἐϲτιν αὐτῷκαὶ τὸ « ἀλλήλοιον ἔφυν ἐπαμοιβαδόν » (Od. ε 481). εἰ δέ τιϲ λέγοι, ὅτι τὰ ἑνικὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ὁμοφωνοῦντα καὶ ὁμόχρονά ἐϲτιν οἰον ἔλεγον ἐγὼ καὶ ἔλεγον ἐκεῖνοι, ἴϲτω ὅτι ἐκ ϲυγκοπῆϲ ἐϲτι τοῦτο τοῦ ἔδυϲαν. ἐν δὲ τοῖϲ τοιούτοιϲ τρίτοιϲ ἡ ϲυγκοπὴ ἀναδέχεται λῆξιν τὴν αὐτὴν τῇ παραληγούϲῃ τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ κατὰ τὴν μετοχήν, ἔϲταϲαν ἔϲταν, ϲτάντοϲ γάρ, ἔβηϲαν ἔβαν, βάντοϲ γάρ. ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν, κοϲμηθέντοϲ γάρ· «φάνεν δέ οἱ εὐρέεϲ ὦμοι» (Οd. ϲ 68) φανέντοϲ γάρ· ἔφυμεν ἔφυτε ἔφυϲαν, ἔφυν, ἐπεὶ φύντοϲ ἔδυμεν ἔδυτε ἔδυν, ἐπεὶ δύντοϲ.
274a. ΙI. Pr. 8 777 . ἑϲταϲαν. δαϲυντέον τὸ ἕϲταϲαν, ὑπερϲυντέλικοϲ γάρ ἐϲτι ϲυγκεκομμένοϲ.
274b. Mon. 44, 27: οἶϲθα: ὅϲα εἰϲ θα λήγει δεύτερα πρόϲωπα ἐπεκτεταμένα, ταῦτα ἀποβολῇ τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ καταλείπει ῥητὸν τὸ ῥῆμα οἷον
[*](ad fr. *274. dem fere Schol. ad d. υ 311 ex hoc loco a Lobeck.El, I 380 emendstum.)[*](ad fr. [276 ]. cf. Μ 33 ἵεν ἀπὸ τοῦ ὅεϲαν ϲυγκοπὴ, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἐτίθεϲαν ἐτίθεν Schol. A ad 273 ξύνιεν: οθτωϲ ἡ Ἀριϲτάρχειοϲ δια τοῦ ξύνιεν ὡϲ εαὐτὰρ ἐπεὶ κόϲμηθεν» 51l. Γ 1) μέμνηται δὲ αὐτοῦ καί ἐν τῷ ζ’ ὁ Ἡρωδιανόϲ. E.M.104, 31 ἀνέϲταν: «θεο δ’ ἅμα πάντεϲ ἀνέϲταν» ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἔϲτην ἔϲτηϲ ἔϲτη ἔϲτημεν ἔϲτητε ἔϲτηϲαν καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Αἰολικὴν ἔϲταν καὶ ἀνέϲταν. E. M. 401, 43 ἔφαν: οἱ Βοιωτοὶ ἐπὶ τῶν ἐχόντων τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ἔβημεν ἔβαν. οθτωϲ ἐκ τοῦ φημί τὸ λέγω ὁ παρατατικὸϲ ἔφην τὸ πληθυντικὸν ἔφαμεν, τὸ τρίτον ἔφαϲαν καὶ Βοιωτοὶ ἔφαν. Et Choeroboscus Dict. 535, 21 sua ex Herodiano deprompsit. Similia de tertia pluralis aot. H passivi n Ep. Cr. I 429, 4 cohi. E. M. 532, 32. ὀ ἀόριϲτοϲ ἐκοϲμήθηϲαν, εἰτα ἀφαιρέϲει τοῦ ε καὶ ϲυγκοπῇ γίνεται κόϲμηθεν· ὁμοίωϲ καὶ τὸ τράφεν δευτέρου ἀορίϲτου τρίτον τῶν πληθυντικῶν Δωρικῶϲ καὶ Ἰωνικῶϲ καὶ τὰ ὅμοια. καὶ τὸ φάανθεν ἀπὸ τοῦ φαίνω ὀ παθητικὸϲ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ ἐφάνθην , τὸ τρίτον τῶν πληθυντικῶν ἐφάνθηϲαν καὶ ποιητικῶϲ ἢ Αἰολικῶϲ ἢ Δωρικῶϲ φάανθεν πλεοναϲμῷ τοῦ α. ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲιν οί Αίολeϲ καὶ Δωριεῖϲ τὰ ῥήματα ἔχοντα τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ϲχηματίζειν τὰ τρίτα τῶν πληθυντικῶν ιὡϲ τὰ οὐδέτερα τῶν μετο χῶν μὴ ὀξύτονα (sic pro ὡϲ τὰ μὴ ἔχοντα, quae verba in E. M. desunt, scribendum videtur) ιύϲπερ καὶ τὸ κόϲμηθεν. καὶ τὸ εὰπέφθιθεν ἐϲθλοὶ ἑταῖροι» (Od. ε 110) ἀπὸ τοῦ φθῖμι φθίϲω ἐφθικα, ἔφθιμαι, ἐφθίθην, ἐφθίθημεν, ἐφθίθηϲαν καὶ Βοιωτικῶϲ ἔφθιθεν. cf. Ahrens dial. Aeol. p. 210 not. 6)[*](ad fr. |274]. et. 1Ι.Pr. Μ 55, 56.)[*](ad fr. [274b]. πάθοϲ, quod signifcatur, est sncope ex οΐδηϲθα vel εδηϲθα. Choer. Dict. 592, 23: γέγονε τὸ οἰϲθα τοῦτον τὸν τρόπον· τὸ οἶδα οἴδημι λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ, τούτου τὸ δεύτερον οἴδηϲ καὶ κατ’ ἐπέκταϲιν τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ οἴδηϲθα ὤϲπερ ἧϲθα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν οἰϲθα. Ep I 331 (An. Pars. I51 328 16q 351, 25, E. M 618, 15) ἔϲτιν εἰδῶ περιϲπώμενον καὶ εἰδῶ βαρύτονον, ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ οἶδα, τοῦ δὲ περιϲπωμένου ὀ μέλλων εἰδήϲω. παραγωγὸν εἰ-)275. Ep. Cr. 1 366, 20, E. M. 667, 29: πεφυζότεϲ: ἀπὸ τοῦ πἐφυγα ἡ μετοχὴ πεφυγώϲ· ὁ γοῦν Ἀλκαῖοϲ μετατιθεὶϲ τὸ ϲ εἰϲ τὸ ν κατὰ πλεοναϲμὸν ἑτέρου γ φηϲὶ κπεφύγγων ». οἱ δὲ νεώτεροι ωνεϲ τῷ ζ ἀντὶ τοῦ γ χρῶνται, ὅθεν καὶ τὸ φύγω φύζω καὶ τὸ πέφυγα πέφυζα καὶ τὸ πεφυγότεϲ πεφυζότεϲ. κατὰ τὴν αὐτὴν ἀντιϲτοιχίαν καὶ τὸ ὀλίγον ὄλιζον λέγουϲιν. ἢ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ κίϲϲα ῥῆμα κιϲϲῶ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ φύζα φύζω φυζήϲω πεφύζηκα πεφυζηκώϲ καὶ ϲυγκοπῇ πεφυζώϲ, πεφυζηκότεϲ καὶ ϲυγκοπῇ πεφυζότεϲ· οὐ δύναται γὰρ εἰναι μέϲοϲ πqρακείμενοϲ· οὐδέποτε γὰρ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται οὐδὲ διὰ διπλῶν χαρακτηρίζεται. ἀλλ’ ἄμεινον τὸ πρῶτον.
276. Ep. Cr. I 268, 27: λελιχμότεϲ παρ’ Ἡϲιόδῳ «γλϲϲῃϲι δνοφερῇϲι λελιχμότεϲ» (Theogn. 826) μετοχὴ πληθυντικὴ παρακειμένου κατὰ ϲυγκοπήν. ἔϲτι γάρ τι περιϲπώμενον λιχμῶ, οὗ ὁ παρακείμενοϲ λελίχμηκα καὶ ἡ μετοχὴ λελιχμηκώϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν λελιχμώϲ· οὐ δύναται γὰρ εἰναι μέϲοϲ παρακείμενοϲ· οὐδέποτε γὰρ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται, ἔνθεν οὖτε ἀπὸ τοῦ χραιϲμῶ οὕτε ἀπὸ τοῦ ὀλιϲθῶ μέϲοι γεγόναϲι παρακείμενοι ὥϲπερ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ λιχμῶ, ἵνα μὴ διὰ δύο ϲυμφώνων ἐξενεχθῶϲιν.
277. E. M. 199, 52: βλείc: Ἐπίχαρμοϲ «τυρῷ βλείϲ »· φαϲὶν οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ βληθείϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ η καὶ θ βλείϲ. ἢ ἀπὸ τοῦ βλῆμι ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἐβλην οἶον «κπόθεν δ’ ὦλκὸϲ εὐπετὲϲ ἔβληϲ ». ἡ μετοχὴ βλείϲ. κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
λέγῃϲθα λέγῃϲ, βάλῃϲθα βάλῃϲ, ἦϲθα ἦϲ. μόνον δὲ οἰϲθα τοιοῦτον οὐκ ἀνεδέξατο. αἰτίον δὲ τὸ πάθοϲ.
[*](ad fr, *273. Tenor expositionis, cuius iam saepe meminimus, Herodianum prodit epitomator Epimerismorum in eo Herodiani sententiam pervertisse vide tur, quod dicit μετατιθεὶϲ τὸ ϲ εἰϲ ν κατὰ πλεοναϲμὸν ἑτέρου γ, nam Herodianum de πεφόγγων non aliter iudicasse atque teraclidem ap. Eustath. 1526 πεφύγγω esse praesens ex perfecto transformatum ex II Pr. Μ 125 κεκλἡηγοντε. apparet. Caeterum causa, cur πεφυζότεϲ perfectum medium esse non poss accessit ex E. M., unde explendus fuit locus Epim. λελιχμὸτεϲ insertis ante ἔνθεν οὕτε verbis οὐ δύναται γὰρ εἰναu — κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται· de δλίγο ὄλιζον ef. St. B. Ὀλιζών. Θεϲϲαλοὶ ὡϲ ἱϲτορεῖ Δημοϲθένηϲ ἐν κτίϲεϲι, τὁ ημκρὸ ὄλιζον καλοῦϲι.)[*](ad fr. *276. Idem etiam Herodianum de μεμυζότε, quod Eustιtb. ex ips 1746, 20 profert τὸ μύζω, ἐξ οὖ τὸ εμεμυζότε μυδαλέω τε παρὰ Ἀντιμάχῷ sensisse probabIle est.)[*](δημι τὸ δεύτερον εἶδηϲ καὶ κατ’ ἐπέκταϲιν τῆϲ θᾶ ϲυλλαβἡϲ εἴδηϲx καὶ κατ ϲυγκοπὴν τῆϲ δή καὶ τροπῇ Αἰολικῇ τοῦ ὲ εἰϲ ο οἰϲθα.)278. E. M. 230, 50: γηράϲ: λέγεται ὅτι ἀπὸ τοῦ γηράϲαϲκατὰ ϲυγκοπὴν γηράϲ. οὐκ ἔϲτι δέ, ἀλλ’ ἐντελὴϲ ἡ κλίϲιϲ· ἀπὸ τοῦ γηρῶ γίνεται γήρημι, ἡ μετοχὴ γηράϲ ὥϲπερ ἱϲτημι ἱϲτάϲ, τὸ ἀπαρέμφατον γεράναι ὡϲ ἱϲτάναι, ἡ γενικὴ γηράντοϲ ὡϲ ἱϲτάντοϲ οἶον «γηράντων ἀνδρῶν» καὶ ἡ δοτικὴ «γηράντεϲϲι τοκεῦϲιν» (Hesiod. op. 186) ἀντὶ τοῦ τοῖϲ γηρῶϲιν, ἡ αἰτιατικὴ « γηράνταϲ τιμᾶν ». ἔϲτι δὲ πρώτηϲ καὶ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τὸ γηρῶ· ὥϲπερ πιμπλῶ πιμπλᾷϲ καὶ πιμπλεῖϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ γηρῶ γηρᾷϲ καὶ γηρεῖϲ. ἡ μετοχὴ «γηρεὶϲ ἐν οἰκίοιϲιν », ἡ γενικὴ γηρέντοϲ ὥϲπερ τιθέντοϲ οἷον Sενοφάνηϲ κἀνδρὸϲ γηρέντοϲ πολλὸν ἀφαυρότεροϲ».
279. E. M. 39, 40. αἴϲυλοϲ. παρὰ τὸ ϲυλῶ ἄϲυλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ὡϲ τὸ ἀχανὲϲ πέλαγοϲ τὸ λίαν κεχηνόϲ, καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι αἴϲυλοϲ οἱονεὶ ὁ πάνυ ϲυλῶν.