Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
258a. ΙI. Pr. Ω 213. ὄντιτα: παραφυλακτέον, ὅτι ϲυλλαβὴ λείπει ἡ τι τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ ἀντίτιτα.
258b. Arcad. 62, 8: τὸ λίχνοϲ βαρύτονον ὡϲ ϲύνθετον παρὰ τὸ λίαν χαίνειν.
258c. ΙI. Pr.Α 257 : ὄπατρον. ψιλωτέον οὐχ ὡϲ οἴονται διὰ τὴν ϲυγκοπήν· πολλὰ γάρ φαϲι διὰ τὴν ϲυγκοπὴν ψιλοῦϲθαι ἀπεδείξαμεν δὲ ἡμεῖϲ ἐν ἑτέροιϲ, ὡϲ καὶ δαϲύνεται· ἑϲτήκαμεν γοῦν καὶ ἕϲταμεν, Ἡράκλεεϲ Ἥρακλεϲ· τί οὖν ἐκώλυεν, εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ ὁμόπατροϲ ἦν, τὸ κατὰ ϲυγκοπὴν πάλιν δαϲύνεϲθαι ἄμεινον οὖν λέγειν ὅτι φιλεῖ τὸ ο πρὸ τοῦ π κείμενον μὴ κατὰ ἀναφορικὴν ἔννοιαν ψιλοῦϲθαι.
258d. Arcad. 47, 18. τὸ ὄμαργοϲ ϲύνθετον ἀπὸ τοῦ ὁμοῦ καὶ ἀργόϲ· ἔϲτι δὲ ὄνομα κυνόϲ.
[*](ad fr. 258. Non solum extremam partem inde ab ὁ δὲ Ἡρωδιανόϲ ab hoc profectum esse, sed totum adnotamentum clarum est post ἀμφίβολον perspicuitatis causa inserui πότερον ἀφαίρεϲιϲ ἢ πρόϲοδοϲ; tum pro ἐμφάϲεωϲ scripsi ἀντεμφάϲεωϲ coll. Mon. 35, 30.)[*](ad Pr. *259. uamquam Eustathius huiuscemodi praeceptum a Choerobosco traditum esse dicit 380, 7: ὡϲ τὸ γυναιμανήϲ οὐκ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ ϲυντέθειται ὁ Χοιροβοϲκὸϲ δείκνυϲιν ἐπὶ τοῦ Βακχέβακχοϲ καὶ Ἀργειφόντηϲ καὶ τῶν ὁμοίων, tamen, nisi E. M. ex fonte primario hausit , Choeroboscum ex Herodiano pen dere manifestum est et conformatione expositionis, in qua duae sententiae com-)[*](ad fr. [258a]. improbat Lob. El.1 360.)[*](ad fr. |258). cf. Il. Pr. Ξ 351 cum Lehrsii adnotatione. Hine Herodiani esse suspicari licet E Οrion. 40, γλίχεϲθαι παρὰ τὸ λίαν ἔχεϲθαι.)ϲαιπόλιοϲ γυναιμανέϲ. ἀλλ’ οὐκ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ ϲυντέθειται· ἀπὸ γὰρ τῆϲ κλητικῆϲ οὐ ϲυντίθεται οὕτε τὸ βακχέβακχοϲ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ λέγεται ϲυντεθέν, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ Βάκχου γέγονε Βακχόβακχε καὶ τροπῇ τοῦ o εἰϲ ὲ Βακχέβακχε ὡϲ ἁλοτρίβανον ἁλετρίβανον.
260. Ep. Cr. I 288 15: μώνυχεϲ ἀπὸ τοῦ μονώνυχεϲ ϲυγκέκοπται ὑφαιρέϲει τοῦ ον μώνυχεϲ· δύναται δὲ ἐν τῇ ϲυνθέϲει τοῦ ὄνυχεϲ τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ ἐκτετάϲθαι μονώνυχεϲ ὡϲ ὄνομα ϲυνώνυμον. ἢ ὑφέϲει τοῦ ν, μετὰ δὲ τὴν ὕφεϲιν δύναται τὸ ο καὶ τὸ ῦ εἰϲ ω ϲυναιρεῖϲθαι, ὡϲ χρυϲόω χρυϲῶ, καὶ μοώνυχεϲ μώνυχεϲ· ἢ ἀπὸ τοῦ μονόνυχεϲ ὑφέϲει τοῦ ν, μετὰ δὲ τὴν ὕφεϲιν τοῦ ν γίνεται τῶν δύο oo εἰϲ τὴν ου δίφθογγον κρᾶϲιϲ μούνυχεϲ καὶ τροπῇ μώνυχεϲ ὡϲ βοῦν βῶν.
261. E. M. 501, 48: κελαινεφέϲ. ἐπὶ μὲν τοῦ Διὸϲ παρὰ τὸ κελαίνω καὶ τὸ νέφοϲ γίνεται κελαινονεφήϲ ὁ τὰ νέφη μελαίνων καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ νο ϲυλλαβῆϲ κελαινεφήϲ. κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι καθόλου τὰ ὑπερδιϲύλλαβα βαρύτονα ϲύνθετα ἐκκόπτει μίαν ϲυλλαβήν, ὅπωϲ ἀναλογῇ τοῖϲ διϲυλλάβοιϲ χωρὶϲ τοῦ ἀλέξω ῥήματοϲ. οὐ γὰρ φύϲει βαρύτονον ὁ μέλλων γὰρ αὐτοῦ ἀλεξήϲω· οἷον γανόω γανύειϲ γανύει Γανυμήδηϲ ἰθαίνω ἰθαίνειϲ ἰθαίνει Ἰθαιμένηϲ καὶ οὐ λέγεται Ἰθαινομένηϲ. οὕτωϲ ἐκ τοῦ κελαίνω τὸ | μελαίνω καὶ τὸ νέφοϲ γίνεται κελαινεφήϲ κατὰ ϲυγκοπὴν ὡϲ τανύω τανύπεπλοϲ. ἐπὶ δὲ τοῦ αἱματοϲ ἐκ τοῦ φῶ
261a. ΙI. Pr. Ο 619: ῆλίβατοϲ· ἀπὸ τοῦ ἀλιτεῖν ἐϲχημάτιϲται καὶ ὤφειλεν ὅμοιον εἶναι τῷ ἠλιτόμηνοϲ· ϲυγκοπὴν δὲ ἔπαθεν.
[*](parantur ita, ut altera praeferatur, et rebus. Mam tropen vocalis o in αι in compositione etiam alias Herodianus commemorat e. g. fr. 251 et in fragmento Herodianeo ap. Eustath. 183 diserte pro exemplo vocalis mutatae aertur ἁλοτρίβανον ἁλετρίβανον. — Ad mancam orationem resarciendam inserui verba οὐκ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ - οὐ ϲυντίθεται. Similia tradit Schol. ad DIionys. 859, 24 cf. Lob. El. p. 473.)[*](ad fr 260. Sic locum valde depravatum auxilio Lobeekξ El. I 361 restitui, ita ut non duae, ut Lobeckius opinatur, sed tres sententiae proponantur. De origine autem Herodianea propter subtilitatem in indagandis omnibus, quae inveniri possunt, rationibus dobitari non potest.)[*](ad fr. 261. Apparet κελαινεφήϲ ἐπὶ τοῦ Διόϲ Herodianum a verbo repetivisse, quare initio pro παρὰ τὸ κελαινὸν scribendum est κελαίνω, quae fnit Βerodiano altera forma verbi μελαίνω, et post pro οὕτωϲ ἐκ τοῦ μελαίνω ponendum esse οὕτωϲ ἐκ τοῦ κελαίνω τὸ μελαίνω. — Lobeck. in Ml. I 368 pro ὑφαίνω ώφαίνειϲ ὑφαίνει ὑφαιμένηϲ καὶ οὐ λέγεται ὑφαινομένηϲ emendavit ἰθαίνω κτλ. Ex hoc fr. elucet E. M. 59, 58 ex eodem fonte luxisse: ἁλετρίβανοϲ ὁ τριβεύϲ παρὰ τὸ τρίβειν τὰϲ ἅλαϲ· ἁλοτρίβανον οὖν καὶ ἁλετρίβανοϲ κατὰ τροπὴν ὡϲ κελαινοφήϲ κελαινεφήϲ ἀπὸ τοῦ κελαινόν καὶ τοῦ φῶ (pro φῶϲ)· οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ νέφοϲ.)[*](ad fr. [261]. E.M.4227,40 ἠλίβατοϲ: ἀπὸ τοῦ ἀλίτω ἀλιτόβατοϲκαὶ ϲυγκοπῇ ἀλίβατοϲ καὶ ἐκτάϲει ἠλίβατοϲ πέτρα, ἐφ’ ἠν ἄν τιϲ βαίνων ἁμαρτάνει καὶ ἀπο- τυγχάνει.)τὸ φαίνω καὶ τοῦ κελαινόν γίνεται κελαινοφήϲ κελαινεφήϲ ὡϲ ἐπὶ τοῦ θηροφόνα θηρεφόνα· καὶ δῆλον ὅτι οὐ ϲυγκοπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.
262. Thoogn. 81,23. Τὰ παρὰ βαρύτονον ἐνεϲτῶτα ϲυγκείμενα, εἰ μὲν ὁ ἐνεϲτὼϲ εἶη διϲύλλαβοϲ, τοῦ τρίτου ἀποβάλλει τὸ ι καὶ οὕτωϲ ποιεῖ τὴν ϲύνθεϲιν οἶον φέρω φέρειϲ φέρει φερέοικοϲ, Ἑχεκράτηϲ, Μενέλαοϲ, χαιρέκακοϲ· εἰ δὲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ βαρύτονοϲ, ἐκκόπτει μίαν ϲυλλαβήν, ὅπωϲ ἀναλογοίη τοῖϲ διϲυλλάβοιϲ οἶον γανόω γανύειϲ γανύει Γανυμήδηϲ, τανύω τανύειϲ τανύει τανύπεπλοϲ, ἰθαίνω ἰθαίνειϲ ἰθαίνει Ἰθαιμένηϲ ὁ ἰθαινόθυμοϲ, ἰθαιγενήϲ, μιαίνω μιαίνειϲ μιαίνει μιαιφόνοϲ· τὸ δὲ ἀλέξω ἐν τῷ ἀλεξίκακοϲ ἀλεξιφάρμακον οὐκ ἀποβαλὸν ϲυλλαβὴν οὐκ ἀντίκειταί οὐ γὰρ βαρύτονον κυρίωϲ. ὁ γὰρ ἀλεξήϲω μέλλων δείκνυϲι τὸν ἐνεϲτῶτα περιϲπώμενον, εἰ καὶ Ἀττικῶϲ βεβάρυνται ὡϲ καὶ τὸ αὔξω ἕψω, ὥϲτε οὐκ ἀπὸ βαρυτόνου, ἀλλ’ ἀπὸ περιϲπωμένου εἰναι τὴν ϲύνθεϲιν. ϲημειοῦται τὸ ἐθελόκακοϲ ἐθελόϲυχνοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.
263. E. M. 616, 56: Τὸ Οδίπουϲ Ἡρωδιανὸϲ λέγει μὴ εῖναι ἀπὸ τοῦ οἰδήϲω ἰδηϲίπουϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ηϲ ϲυλλαβῆϲ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ οἰδῶ ἰδίπουϲ· ἄμεινον γὰρ τὸ ἀπαθὲϲ τοῦ πεπονθότοϲ.
264. E. M. 299, 23: εἰλίπουϲ· φηϲὶν ὁ Ἡρωδιανὸϲ ὅτ, εἴτε ἀπὸ τοῦ εἰλῶ γέγονεν ἢ ἀπὸ τοῦ εἱλίϲϲω εἰλίπουϲ διὰ τοῦ ι· τὰ γὰρ εἰϲ ω λήγοντα τριϲύλλαβα μίαν ϲυλλαβὴν ϲυγκόπτουϲιν ἐν τῇ ϲυνθέϲει οἱον μιαίνω μιαιφόνοϲ, τανύω τανύπεπλοϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ εἱλίϲϲω εἰλίπουϲ· ϲημειοῦται παρὰ τῷ Κράτητι τὸ ἐθελόϲυχνοϲ ἀπὸ τοῦ ἐθέλω· ϲημαίνει δὲ τὸν θέλοντα ϲυχνάζειν τὸ δὲ ἀλεξίκακοϲ καὶ ἀλεξιφάρμακοϲ ἀπὸ περιϲπωμένου γέγονεν· εἰ δέ ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ εἰλῶ, εὐλόγωϲ πάλιν διὰ τοῦ ι τὰ γὰρ ἀπὸ περιϲπωμένου γινόμενα ὀνόματα ἢ διὰ τοῦ ο γίνε-
[*](ad fr. 262. θαιμένηϲ inseruit Lob. El. I 369 pro ἰθαινάθυμοϲ scribens ίθαινόθυμοϲ collatis Epim. I 61, 10. —ἅϲτε inserui relegans τὸ ἐθελόκακοϲ ἐθελόϲυχνοϲ praemisso ϲημειοῦται in finem adnotamenti; haec enim Herodiani sententia probante Lobeckio l. c. — Ex eodem fonte manarunt praeter Ep. Cr. I 181, 16, quem locum posui in fr. 234, E.M. 579, 43: τὰ εἰϲ ω λήγοτα ῥήματα διϲύλλαβα βαρύτονα ϲύνθετα μετὰ τοῦ ἀμεταβόλου τρέπουϲι τὸ ω εἰϲ ε οἶον φέρω φερέοικοϲ, μένω λενέλαοϲ πλὴν τοῦ τέρπω τερπικέραυνοϲ et E.M, 745, 46 τανύπεπλοϲ. γίνεται παρὰ τὸ τανύω τανύϲω (? τανύει) τανύπεπλοϲ ὡϲ γανόω Γανυμήδηϲ καὶ τανύπτεροϲ ὴ παρατεταμένα πτερὰ ἔχουϲα.)[*](ad fr. 263. Praecedunt τὸ ὕίδίπουϲ ὁ μὲν Θεόγνωτοϲ (Ι. e. Theogn. 97,11) ἀπὸ τοῦ οἰδήϲω Οἰδηϲίπουϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ἤζ ϲυλλαβῆϲ, quem videmus, ut feri solet ab epitomatoribus, reprobatam tantum ab Herodiano sententiam protulisse. Hine iudicari potest de Choer. Ortt. 264, 27 Τίϲανδροϲ: διὰ τοῦ ῖ παρὰ γὰρ τὸν τίϲω μέλλοντά ἐϲτιν ἢ παρὰ τὴν τιμῆϲ γενικὴν γέγονε Τιμήϲανδροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Τίϲανδροϲ, quae posterior explicatio sic ab Herodiano concepta fuit ἢ παρὰ τὸν τιμήϲω μέλλοντα Τιμήϲανδροϲ, quamvis eam reiecerit.)[*](ad fr. 264. Ιn E. M. scriptum est ὁ Ὧροϲ, cuius nomen saepias cum Ἡρωδιανὸϲ commutatum esse constat ; equidem Ἡρωδιανόϲ posui sine haesitatione, nam comparatio cum praecedentibus fragmentis originem clare demonstret, prae)ται ὡϲ μιϲῶ μιϲογύνηϲ, φιλῶ φιλόπονοϲ ἢ διὰ τοῦ ι οἰδῶ Οἰδίπουϲ, εἰλῶ εἰλίπουϲ. τὸ οὖν Ἡγέϲτρατοϲ καὶ Ἡγέλοχοϲ διὰ ε γινόμενα ὡϲ ἀπὸ βαρυτόνου εἰϲὶν ὡϲ μένω Μενέλαοϲ, εἴγε τὰ εἰϲ γω διϲύλλαβα τῷ η παραληγόμενα βαρύνεται θήγω· τούτῳ τῷ κανόνι καὶ τὸ ἡγῶ, ἐξ οὗ ἡγοῦμαι, ὤφειλεν βαρύνεϲθαι, ἀλλὰ περιϲπᾶται· ἔϲτιν οὑν Ἡγέλοχοϲ ὡϲ ἀπὸ βαρυτόνου γενόμενον ὡϲ καὶ τὸ ἡγεμών καὶ ἡγέμαχοϲ.
265. E. M. 245, 14: δαίφρων: παρὰ τὸ δαῶ δαήϲω καὶ ἐξ αὐτοῦ δαίφρων· τὰ γὰρ ἀπὸ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων γινόμενα ὀνόματα ἢ τῷ ο παραλήγουϲιν ὡϲ τὸ ἁμαρτῶ ἁμαρτοεπήϲ, μιϲῶ μιϲογύνηϲ ἢ τῷ ι ὡϲ τὸ εἰλῶεἰλίπουϲ, οἰδῶ Οἰδίπουϲ, ἁμαρτῶ ἁμαρτίνουϲ· οὕτω δαῶ δαήϲω δαίφρων.
266. E. M. 430, 24, Theogn. Cr. 11 83, 7: ἡμικύκλιον: τὰ εἰϲ υϲ. λήγοντα, ὁπόταν μὴ ἀπὸ γενικῆϲ, ἀπὸ δὲ εὐθείαϲ ϲυντίθεται, ἀποβάλλει τὸ ϲ, βραδύϲ βραδυήκοοϲ, ὀξύϲ ὀξυήκοοϲ, ίβυϲ ιβυφοῖνιξ, θῆλυϲ θηλύμορφοϲ· οὕτωϲ ὤφειλεν ἡμιϲυκύκλιον· ἀλλὰ δῆλον ὅτι κατὰ ϲυγκοπὴν ταῦτα γίνεται ἡμίθεοϲ, ἡμίφωνοϲ, ἡμιμέδιμνον, ἡμίκραιρον τὸ ημιϲυ τῆϲ κεφαλῆϲ καὶ τὸ ἡμιτύμβιον τὸ δίκροϲϲον· ἀλλὰ καὶ ὁ Ἄβρων λέγει, ὅτι τὰ εἰϲ υϲ ϲυντεθέντα φυλάττει τὸ ῦ, τὸ δὲ ἥμιϲυϲ ἐκβάλλει τὴν ϲυ ϲυλλαβήν. εὕρηται δὲ παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ ϲπανίωϲ μετὰ τῆϲ ϲυ ϲυλλαβῆϲ ὡϲ ἐν τῷ ἡμιϲύχοιροϲ, ἡμιϲύχοινιξ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν
267. St. B. 126, 6: Ἀρϲυϲία: χώρα τῶν ψόρων καὶ Χίου —οἰνον ἔχουϲα καλούμενον Ἀρϲυηνόν, οὗ μέμνηται Ϲτράβων ἰδ’ (p. 645) καὶ τοὺϲ ἐνοικοῦνταϲ τοιώϲδε κλητέον κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ϲι. ἦν γὰρ Ἀρϲυϲιηνόϲ.
268. Zon. 603, Philem. p. 46: ἔγκαϲι (Ιl. 438): ἐγκάτοιϲι καὶ ἀπὸ βολῇ τῆϲ τοι ϲυλλαβῆϲ ἔγκαϲιν. οὐκ ἔϲτι δὲ ϲυγκοπή, μάχεται γὰρ ἐπέκταϲιϲ ϲυγκοπῇ. ἐναντίον γάρ. ἄμεινον οὖν μεταπλαϲμὸν λέγειν.
[*](terea canon de verbis in γω congruit cum Mon. 45, Arcad. 151, 18 (cf. Lob. Phem. 151); quare non est, cur quin Ἡγέλοχοϲ quasi a barytono repetiverit Herodianus, cum Lob. El. 1 372 ambigam: Ἡγέλοχοϲ enim ut Ἀρχέλοχοϲ formatum putavit.)[*](ad fr. *265. Etiam hoc fragmentum Herodianeum esse ex superioribus manifestum est cf. Schol. ad 0d. 15, 509 et Ep. Cr. I 34 et 115. ad fr. 266. Verba εὕρηται usque ad finem ex Theognosto sumpta sunt , subscriptio ex E, M. —Fortasse hic commemoratum et abd epitomatoribus omissum est Πολύμνια pro Πολυύμια, de quo Ep. l 164, 9 in loco nostro simili: τὰ εἰϲ υϲ ὀξύτονα ϲυντιθέμενα ἐκβάλλει τὸ ϲ ὦκύϲ ὠκύμοροϲ, ταχύποτμοϲ, βαρυήκοοϲ, εὐρυάγυια· ϲημειῶδεϲ τὸ «ΤΠολύμνια τ’ ὐρανίη τεο (Ηes. Theogn. 78) τὸ γὰρ ἀκόλουθον Πολυύμνια· πρόϲκειται «εὸξύτονα» διὰ τὸ ίμιϲυϲ· τοῦτο γὰρ ϲυντιθέμενον ὅλην ἐκβάλλει τὴν ἐϲχάτην ϲυλλαβὴν, ήμικύκλιοϲ, ἡμίθεοϲ cf. p. 1771, 33 et 344, 21 448, 17.)[*](ad fr. 267 cf. Meinekium ad St. B. et Lob. El. 1 350.)ἔϲτι γὰρ ἐγκάτοιϲι καὶ κατὰ μεταπλαϲμὸν ἔγκαϲιν ὡϲ προβάτοιϲ πρόβαϲιν, ἄϲτροιϲ ἄϲτραϲιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.
269. Choer. Diet. 376, 5: δύναται τὸ γουνόϲ καὶ δουρόϲ καὶ μόνον καθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ γενέϲθαι ἀπὸ τοῦ γόνυοϲ καὶ δόρυοϲ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοῦ γοῦναϲ γούνατοϲ καὶ δοῦραϲ δούρατοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν γουνόϲ καὶ δουρόϲ. καὶ ἰϲτέον ὅτι κρεῖττόν ἐϲτι κατὰ ϲυγκοπὴν αὐτὰ λέγειν ἤπερ καθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ. ἐὰν γὰρ δῶμεν αὐτὰ κοθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ γεγενῆϲθαι, δηλονότι καὶ ϲυναίρεϲιϲ τοῦ ο καὶ ῦ παρακολουθεῖ εἰϲ τὴν οῦ δίφθογγον καὶ δηλονότι βαρύνεϲθαι ὤφειλον ὥϲπερ λάαοϲ λᾶοϲ καὶ κέαροϲ κῆροϲ καὶ ἔαροϲ ήροϲ. εἰ δὲ κατὰ ϲυγκοπὴν αὐτὰ δῶμεν γενέϲθαι, ὀξύνονται ὁμοίωϲ τῷ πατέροϲ πατρόϲ, μητέροϲ μητρόϲ, ἀνέροϲ ἀνδρόϲ.
269a. Chocr. Dict. 387 . Ἰϲτέον ὅτι τινὲϲ θέλουϲιν ὀξύνειν τὴν Ἀττικὴν γενικὴν τῶν ἑνικῶν οἰον τοῦ κρεώϲ τοῦ γηρώϲ τοῦ κερώϲ ὀξυτόνωϲ λέγοντεϲ, ὅτι ἀπὸ τοῦ κρέατοϲ καὶ γήρατοϲ καὶ κέρατοϲ ἐγένοντο κοπτὰ ϲυγκοπὴν τοῦ α καὶ τ κρεόϲ καὶ γηρόϲ καὶ κερόϲ διὰ τοῦ ο ὀξυτόνωϲ τῷ λόγῳ τῶν εἰϲ οϲ διϲυλλάβων γενικῶν οἱον ὥϲπερ πατρόϲ μητρόϲ φωτόϲ μηνόϲ χηνόϲ παιδόϲ ϲπληνόϲ ϲυόϲ φρενόϲ γραόϲ καὶ λοιπὸν οἱ Ἀθηναῖοι ἐκτείνοντεϲ τὸ ο εἰϲ ω ἐφύλαξαν τὴν ὀξεῖαν τάϲιν οἰον κρεώϲ γηρώϲ κερώϲ. τῷ δὲ Ἡρωδίαν ῷ οὐ δοκεῖ, τοῦτο, ἀλλὰ ταῦτα βαρυτόνωϲ δοξάζει λέγεϲθαι οἰον τοῦ κρέωϲ τοῦ γήρωϲ τοῦ κέρωϲ τῷ λόγῳ τῆϲ ϲυναιρέϲεωϲ τῆϲ γενομένηϲ ἀπὸ ὀξείαϲ καὶ δύο βαρειῶν εἰϲ ὀξεῖαν βαρεῖαν οἰον κρέαοϲ κρέωϲ, γήραοϲ γήρωϲ ὥϲπερ Δημοϲθένεοϲ Δημοϲθένουϲ, Διομήδεοϲ Διομήδουϲ. κέχρηται δὲ λόγῳ τοιούτῳ· εἰ δὲ λέγεται ϲυγκοπὴν γεγενῆϲθαι ἐν τῇ γενικῇ τῇ κρέωϲ, ὤφειλε ϲυγκοπὴ γενέϲθαι καὶ ἐν τῇ δοτικῇ· καθόλου γὰρ πᾶϲα γενικὴ ϲυγκοπτομένη ἔχει καὶ τὴν δοτικὴν ϲυγκοπτομένην οἰον πατέροϲ πατρόϲ, πατέρι πατρί, μnήέροϲ μητρόϲ, μητέριμητρί, Δημήτεροϲ Δήμητροϲ, Δημήτερι Δήμητρι, ἀνέροϲ ἀνδρόϲ, ἀνέρι ἀνδρί, θυγατέροϲ θυγατρόϲ, θυγατέρι θυγατρί. εἰ οὖν τῷ κρέατι ἡ δοτικὴ ἀρχὴν οὐ δέχεται ϲυγκοπὴν τοῦ α καὶ τοῦ τ, ἐπεὶ κρεῖ ἠμελλεν εἰναι, νυνὶ δὲ κρέαι ἐϲτίν, οὐκ ἄρα δὲ οὐδὲ ἡ κρέα-
[*](ad fr. 268 προβάτοιϲ πρόβαϲιν accessit ex E. M. 310, 15, ubi Herodiani nomen suppressum est. 2oneras falso habet: ἐν τοῖϲ περὶ παθητικῶν.)[*](ad fr. *269 Hoc Choeroboscum ex Herodiano petivisse et argumentum, quod fere congruit cum Mon. 34, 20 et 32, unde in fine addi potuit: η γουνόϲ γενικὴ εὐθείαϲ χαρακτῆρα ἀπεδέξατο· ἔϲτι δὲ καὶ ἐπὶ παϲῶν τῶν ἠλογημένων γενικῶν τὸ τοιοῦτον ἀποδεῖξαι ὡϲ ὅτι παραβαίνουϲι καὶ τοὺϲ χαρακτῆραϲ παθοῦϲαι, et ~ explicandi ratio, qua una alteri sententiae praefertur et dicendi modus, maxime notabilis est usus verbi δίδωμι, quod hoc intellectu saepius ap. Herodianum oc currit. cf. Ep. Hom. p. 122.)[*](ad fr. 269]. Βoc ex thro περὶ κλίϲεωϲ ὀνομάτων esse arbitror.)270. E. M. 800, 47: φρόνιν: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὴν φρόνηϲιν κατὰ ϲυγκοπήν.
271. St. B. 228, 12: Δῆμοϲ. δημότεροϲ ϲυγκριτικόν, οὐ ϲυγκοπῇ ἐκ τοῦ δημοτικώτεροὸ, ἀλλ’ ἐκ τοῦ ἐπιθετικοῦ τοῦ κδῆμον ἐόντα παρὲξ ἀγορευεμεν» (Ιl. Μ 213).
272. E. M. 121, 10: ἀπειλήτην: ἀπειλῶ ἀπειλήϲω ἠπείληϲα ἠπειληϲάτην δυϊκῶϲ καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ ϲα ϲυλλαβῆϲ ἀπειλήτην. ἢ ἀπὸ τοῦ ἀπειλῶ ἠπείλουν τὸ δυικὸν ἠπειλεῖτον ἠπειλήτην ϲυϲτολῇ τῆϲ ἀρχῆϲ καὶ τροπῇ τῆϲ εἰ διφθόγγου εἰϲ τὸ η ἀπειλήτην. Ἡρωδιανόϲ.
273. E. M. 225, 7: γέλαν οἰον «γέλαν δ’ ἀθάνατοι θεοί» κατὰ ϲυϲτολὴν λαμβάνεται ὡϲ ἡ μετοχὴ δηλοῖ. γελάντοϲ γὰρ ἡ γενικὴκατὰ ϲυϲτολῆν τοῦ α τὰ δὲ ἐνδέοντα ϲυλλαβῇ τρίτα πρόϲωπα τῶν πληθυντικῶν καταλήγουϲιν εἰϲ τὴν παραλήγουϲαν τῆϲ γενικῆϲ τῶν μετοχῶν. οὕτω Ζηνόδοτοϲ.
τοϲ γενικὴ δύναται ϲυγκοπὴν ἀναδέξαϲθαι τοῦ α καὶ τοῦ τ καὶ γενέϲθαι τοῦ κρεόϲ ὀξυτόνωϲ κἀκεῖθεν τοῦ κρεδϲ ὁμοίωϲ ὀξυτόνωϲ κατ’ ἐπέκταϲιν τοῦ ο εἰϲ , ἀλλ, ὡϲ εἴρηται, αται αἱ γενικαὶ κατὰ κρᾶϲιν γεγόναϲι καὶ βαρύνονται.