Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
260. Ep. Cr. I 288 15: μώνυχεϲ ἀπὸ τοῦ μονώνυχεϲ ϲυγκέκοπται ὑφαιρέϲει τοῦ ον μώνυχεϲ· δύναται δὲ ἐν τῇ ϲυνθέϲει τοῦ ὄνυχεϲ τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ ἐκτετάϲθαι μονώνυχεϲ ὡϲ ὄνομα ϲυνώνυμον. ἢ ὑφέϲει τοῦ ν, μετὰ δὲ τὴν ὕφεϲιν δύναται τὸ ο καὶ τὸ ῦ εἰϲ ω ϲυναιρεῖϲθαι, ὡϲ χρυϲόω χρυϲῶ, καὶ μοώνυχεϲ μώνυχεϲ· ἢ ἀπὸ τοῦ μονόνυχεϲ ὑφέϲει τοῦ ν, μετὰ δὲ τὴν ὕφεϲιν τοῦ ν γίνεται τῶν δύο oo εἰϲ τὴν ου δίφθογγον κρᾶϲιϲ μούνυχεϲ καὶ τροπῇ μώνυχεϲ ὡϲ βοῦν βῶν.
261. E. M. 501, 48: κελαινεφέϲ. ἐπὶ μὲν τοῦ Διὸϲ παρὰ τὸ κελαίνω καὶ τὸ νέφοϲ γίνεται κελαινονεφήϲ ὁ τὰ νέφη μελαίνων καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ νο ϲυλλαβῆϲ κελαινεφήϲ. κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι καθόλου τὰ ὑπερδιϲύλλαβα βαρύτονα ϲύνθετα ἐκκόπτει μίαν ϲυλλαβήν, ὅπωϲ ἀναλογῇ τοῖϲ διϲυλλάβοιϲ χωρὶϲ τοῦ ἀλέξω ῥήματοϲ. οὐ γὰρ φύϲει βαρύτονον ὁ μέλλων γὰρ αὐτοῦ ἀλεξήϲω· οἷον γανόω γανύειϲ γανύει Γανυμήδηϲ ἰθαίνω ἰθαίνειϲ ἰθαίνει Ἰθαιμένηϲ καὶ οὐ λέγεται Ἰθαινομένηϲ. οὕτωϲ ἐκ τοῦ κελαίνω τὸ | μελαίνω καὶ τὸ νέφοϲ γίνεται κελαινεφήϲ κατὰ ϲυγκοπὴν ὡϲ τανύω τανύπεπλοϲ. ἐπὶ δὲ τοῦ αἱματοϲ ἐκ τοῦ φῶ
261a. ΙI. Pr. Ο 619: ῆλίβατοϲ· ἀπὸ τοῦ ἀλιτεῖν ἐϲχημάτιϲται καὶ ὤφειλεν ὅμοιον εἶναι τῷ ἠλιτόμηνοϲ· ϲυγκοπὴν δὲ ἔπαθεν.
[*](parantur ita, ut altera praeferatur, et rebus. Mam tropen vocalis o in αι in compositione etiam alias Herodianus commemorat e. g. fr. 251 et in fragmento Herodianeo ap. Eustath. 183 diserte pro exemplo vocalis mutatae aertur ἁλοτρίβανον ἁλετρίβανον. — Ad mancam orationem resarciendam inserui verba οὐκ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ - οὐ ϲυντίθεται. Similia tradit Schol. ad DIionys. 859, 24 cf. Lob. El. p. 473.)[*](ad fr 260. Sic locum valde depravatum auxilio Lobeekξ El. I 361 restitui, ita ut non duae, ut Lobeckius opinatur, sed tres sententiae proponantur. De origine autem Herodianea propter subtilitatem in indagandis omnibus, quae inveniri possunt, rationibus dobitari non potest.)[*](ad fr. 261. Apparet κελαινεφήϲ ἐπὶ τοῦ Διόϲ Herodianum a verbo repetivisse, quare initio pro παρὰ τὸ κελαινὸν scribendum est κελαίνω, quae fnit Βerodiano altera forma verbi μελαίνω, et post pro οὕτωϲ ἐκ τοῦ μελαίνω ponendum esse οὕτωϲ ἐκ τοῦ κελαίνω τὸ μελαίνω. — Lobeck. in Ml. I 368 pro ὑφαίνω ώφαίνειϲ ὑφαίνει ὑφαιμένηϲ καὶ οὐ λέγεται ὑφαινομένηϲ emendavit ἰθαίνω κτλ. Ex hoc fr. elucet E. M. 59, 58 ex eodem fonte luxisse: ἁλετρίβανοϲ ὁ τριβεύϲ παρὰ τὸ τρίβειν τὰϲ ἅλαϲ· ἁλοτρίβανον οὖν καὶ ἁλετρίβανοϲ κατὰ τροπὴν ὡϲ κελαινοφήϲ κελαινεφήϲ ἀπὸ τοῦ κελαινόν καὶ τοῦ φῶ (pro φῶϲ)· οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ νέφοϲ.)[*](ad fr. [261]. E.M.4227,40 ἠλίβατοϲ: ἀπὸ τοῦ ἀλίτω ἀλιτόβατοϲκαὶ ϲυγκοπῇ ἀλίβατοϲ καὶ ἐκτάϲει ἠλίβατοϲ πέτρα, ἐφ’ ἠν ἄν τιϲ βαίνων ἁμαρτάνει καὶ ἀπο- τυγχάνει.)τὸ φαίνω καὶ τοῦ κελαινόν γίνεται κελαινοφήϲ κελαινεφήϲ ὡϲ ἐπὶ τοῦ θηροφόνα θηρεφόνα· καὶ δῆλον ὅτι οὐ ϲυγκοπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.
262. Thoogn. 81,23. Τὰ παρὰ βαρύτονον ἐνεϲτῶτα ϲυγκείμενα, εἰ μὲν ὁ ἐνεϲτὼϲ εἶη διϲύλλαβοϲ, τοῦ τρίτου ἀποβάλλει τὸ ι καὶ οὕτωϲ ποιεῖ τὴν ϲύνθεϲιν οἶον φέρω φέρειϲ φέρει φερέοικοϲ, Ἑχεκράτηϲ, Μενέλαοϲ, χαιρέκακοϲ· εἰ δὲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ βαρύτονοϲ, ἐκκόπτει μίαν ϲυλλαβήν, ὅπωϲ ἀναλογοίη τοῖϲ διϲυλλάβοιϲ οἶον γανόω γανύειϲ γανύει Γανυμήδηϲ, τανύω τανύειϲ τανύει τανύπεπλοϲ, ἰθαίνω ἰθαίνειϲ ἰθαίνει Ἰθαιμένηϲ ὁ ἰθαινόθυμοϲ, ἰθαιγενήϲ, μιαίνω μιαίνειϲ μιαίνει μιαιφόνοϲ· τὸ δὲ ἀλέξω ἐν τῷ ἀλεξίκακοϲ ἀλεξιφάρμακον οὐκ ἀποβαλὸν ϲυλλαβὴν οὐκ ἀντίκειταί οὐ γὰρ βαρύτονον κυρίωϲ. ὁ γὰρ ἀλεξήϲω μέλλων δείκνυϲι τὸν ἐνεϲτῶτα περιϲπώμενον, εἰ καὶ Ἀττικῶϲ βεβάρυνται ὡϲ καὶ τὸ αὔξω ἕψω, ὥϲτε οὐκ ἀπὸ βαρυτόνου, ἀλλ’ ἀπὸ περιϲπωμένου εἰναι τὴν ϲύνθεϲιν. ϲημειοῦται τὸ ἐθελόκακοϲ ἐθελόϲυχνοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.
263. E. M. 616, 56: Τὸ Οδίπουϲ Ἡρωδιανὸϲ λέγει μὴ εῖναι ἀπὸ τοῦ οἰδήϲω ἰδηϲίπουϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ηϲ ϲυλλαβῆϲ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ οἰδῶ ἰδίπουϲ· ἄμεινον γὰρ τὸ ἀπαθὲϲ τοῦ πεπονθότοϲ.
264. E. M. 299, 23: εἰλίπουϲ· φηϲὶν ὁ Ἡρωδιανὸϲ ὅτ, εἴτε ἀπὸ τοῦ εἰλῶ γέγονεν ἢ ἀπὸ τοῦ εἱλίϲϲω εἰλίπουϲ διὰ τοῦ ι· τὰ γὰρ εἰϲ ω λήγοντα τριϲύλλαβα μίαν ϲυλλαβὴν ϲυγκόπτουϲιν ἐν τῇ ϲυνθέϲει οἱον μιαίνω μιαιφόνοϲ, τανύω τανύπεπλοϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ εἱλίϲϲω εἰλίπουϲ· ϲημειοῦται παρὰ τῷ Κράτητι τὸ ἐθελόϲυχνοϲ ἀπὸ τοῦ ἐθέλω· ϲημαίνει δὲ τὸν θέλοντα ϲυχνάζειν τὸ δὲ ἀλεξίκακοϲ καὶ ἀλεξιφάρμακοϲ ἀπὸ περιϲπωμένου γέγονεν· εἰ δέ ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ εἰλῶ, εὐλόγωϲ πάλιν διὰ τοῦ ι τὰ γὰρ ἀπὸ περιϲπωμένου γινόμενα ὀνόματα ἢ διὰ τοῦ ο γίνε-
[*](ad fr. 262. θαιμένηϲ inseruit Lob. El. I 369 pro ἰθαινάθυμοϲ scribens ίθαινόθυμοϲ collatis Epim. I 61, 10. —ἅϲτε inserui relegans τὸ ἐθελόκακοϲ ἐθελόϲυχνοϲ praemisso ϲημειοῦται in finem adnotamenti; haec enim Herodiani sententia probante Lobeckio l. c. — Ex eodem fonte manarunt praeter Ep. Cr. I 181, 16, quem locum posui in fr. 234, E.M. 579, 43: τὰ εἰϲ ω λήγοτα ῥήματα διϲύλλαβα βαρύτονα ϲύνθετα μετὰ τοῦ ἀμεταβόλου τρέπουϲι τὸ ω εἰϲ ε οἶον φέρω φερέοικοϲ, μένω λενέλαοϲ πλὴν τοῦ τέρπω τερπικέραυνοϲ et E.M, 745, 46 τανύπεπλοϲ. γίνεται παρὰ τὸ τανύω τανύϲω (? τανύει) τανύπεπλοϲ ὡϲ γανόω Γανυμήδηϲ καὶ τανύπτεροϲ ὴ παρατεταμένα πτερὰ ἔχουϲα.)[*](ad fr. 263. Praecedunt τὸ ὕίδίπουϲ ὁ μὲν Θεόγνωτοϲ (Ι. e. Theogn. 97,11) ἀπὸ τοῦ οἰδήϲω Οἰδηϲίπουϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ἤζ ϲυλλαβῆϲ, quem videmus, ut feri solet ab epitomatoribus, reprobatam tantum ab Herodiano sententiam protulisse. Hine iudicari potest de Choer. Ortt. 264, 27 Τίϲανδροϲ: διὰ τοῦ ῖ παρὰ γὰρ τὸν τίϲω μέλλοντά ἐϲτιν ἢ παρὰ τὴν τιμῆϲ γενικὴν γέγονε Τιμήϲανδροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Τίϲανδροϲ, quae posterior explicatio sic ab Herodiano concepta fuit ἢ παρὰ τὸν τιμήϲω μέλλοντα Τιμήϲανδροϲ, quamvis eam reiecerit.)[*](ad fr. 264. Ιn E. M. scriptum est ὁ Ὧροϲ, cuius nomen saepias cum Ἡρωδιανὸϲ commutatum esse constat ; equidem Ἡρωδιανόϲ posui sine haesitatione, nam comparatio cum praecedentibus fragmentis originem clare demonstret, prae)ται ὡϲ μιϲῶ μιϲογύνηϲ, φιλῶ φιλόπονοϲ ἢ διὰ τοῦ ι οἰδῶ Οἰδίπουϲ, εἰλῶ εἰλίπουϲ. τὸ οὖν Ἡγέϲτρατοϲ καὶ Ἡγέλοχοϲ διὰ ε γινόμενα ὡϲ ἀπὸ βαρυτόνου εἰϲὶν ὡϲ μένω Μενέλαοϲ, εἴγε τὰ εἰϲ γω διϲύλλαβα τῷ η παραληγόμενα βαρύνεται θήγω· τούτῳ τῷ κανόνι καὶ τὸ ἡγῶ, ἐξ οὗ ἡγοῦμαι, ὤφειλεν βαρύνεϲθαι, ἀλλὰ περιϲπᾶται· ἔϲτιν οὑν Ἡγέλοχοϲ ὡϲ ἀπὸ βαρυτόνου γενόμενον ὡϲ καὶ τὸ ἡγεμών καὶ ἡγέμαχοϲ.
265. E. M. 245, 14: δαίφρων: παρὰ τὸ δαῶ δαήϲω καὶ ἐξ αὐτοῦ δαίφρων· τὰ γὰρ ἀπὸ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων γινόμενα ὀνόματα ἢ τῷ ο παραλήγουϲιν ὡϲ τὸ ἁμαρτῶ ἁμαρτοεπήϲ, μιϲῶ μιϲογύνηϲ ἢ τῷ ι ὡϲ τὸ εἰλῶεἰλίπουϲ, οἰδῶ Οἰδίπουϲ, ἁμαρτῶ ἁμαρτίνουϲ· οὕτω δαῶ δαήϲω δαίφρων.
266. E. M. 430, 24, Theogn. Cr. 11 83, 7: ἡμικύκλιον: τὰ εἰϲ υϲ. λήγοντα, ὁπόταν μὴ ἀπὸ γενικῆϲ, ἀπὸ δὲ εὐθείαϲ ϲυντίθεται, ἀποβάλλει τὸ ϲ, βραδύϲ βραδυήκοοϲ, ὀξύϲ ὀξυήκοοϲ, ίβυϲ ιβυφοῖνιξ, θῆλυϲ θηλύμορφοϲ· οὕτωϲ ὤφειλεν ἡμιϲυκύκλιον· ἀλλὰ δῆλον ὅτι κατὰ ϲυγκοπὴν ταῦτα γίνεται ἡμίθεοϲ, ἡμίφωνοϲ, ἡμιμέδιμνον, ἡμίκραιρον τὸ ημιϲυ τῆϲ κεφαλῆϲ καὶ τὸ ἡμιτύμβιον τὸ δίκροϲϲον· ἀλλὰ καὶ ὁ Ἄβρων λέγει, ὅτι τὰ εἰϲ υϲ ϲυντεθέντα φυλάττει τὸ ῦ, τὸ δὲ ἥμιϲυϲ ἐκβάλλει τὴν ϲυ ϲυλλαβήν. εὕρηται δὲ παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ ϲπανίωϲ μετὰ τῆϲ ϲυ ϲυλλαβῆϲ ὡϲ ἐν τῷ ἡμιϲύχοιροϲ, ἡμιϲύχοινιξ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν
267. St. B. 126, 6: Ἀρϲυϲία: χώρα τῶν ψόρων καὶ Χίου —οἰνον ἔχουϲα καλούμενον Ἀρϲυηνόν, οὗ μέμνηται Ϲτράβων ἰδ’ (p. 645) καὶ τοὺϲ ἐνοικοῦνταϲ τοιώϲδε κλητέον κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ϲι. ἦν γὰρ Ἀρϲυϲιηνόϲ.