Περὶ παθῶν

206b. Ep. Cr. I 338, 22: τὰ εἰϲ οϲ διϲόλλαβα τοῖϲ αὐτοῖϲ ϲυμφώνοιϲ κεχορηγημένα, παραληγόμενα τῷ ο βαρύνεται οἷον κόττοϲ, ὄϲϲοϲ,ὄρροϲ, κόλοϲ, ϲπόγγοϲ· τὸ νοϲϲόϲ ἐκ τοῦ νεοϲϲόϲ.

206c. E. M. 319, 27: ἔθριϲε: παρὰ τὸ θερίζω κατὰ ϲυγκοπὴν θρίζω καὶ ἀποθρίζω καὶ ἀπέθριϲεν.

206d. E. Or. 55, 6, E. M. 386, 7: ἐτάζω: ὥϲπερ παρὰ τὸ μάταιον γίνεται ματαιάζω, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἐτεόν τὸ ἀληθέϲ γίνεται ἐτεάζω τὸ τὴν ἀλήθειαν ἐρευνῶ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ἐτάζω καὶ ἐξετάζω.

206e. Arcad. 62, 18: τὸ ἀμνόϲ ὀξύνεται· ἀπὸ γὰρ τοῦ α καὶ ἐπιθετικώτερον. ἄμενοϲ γὰρ παρὰ τὸ μὴ ἔχειν μένοϲ. Schel. ΒDLV ad II. B 461. Ἀϲίω ἐν λειμῶνι (Β 461) ἐν γενικῇ ἐκληπτέον καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ τὸ «ἐϋμμελίω Πριάμοιοs. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

208. Choer. 318, 24: τὸ πατήρ πατέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν πατρόϲ ἐν τῇ γενικῇ καὶ μήτηρ μητέροϲ μητρόϲ καὶ θυγάτηρ θυγατέροϲ θυγατρόϲ. τὸ δὲ ἀνήρ ἀνέροϲ γενόμενον κατὰ ϲυγκοπὴν ἀνρόϲ ἐξ ἀνάγκηϲ ἐπλεόναϲε τὸ δ καὶ ἐγένετο ἀνδρόϲ οὐκ ἠδύνατο γὰρ εἰναι ἀνρόϲ χωρὶϲ τοῦ δ, ἐπειδὴ τὸ ν πρὸ τοῦ ρ οὔτε ἐν ϲυλλήψει δύναται εἰναι οὕτε ἐν διαϲτάϲει.

209. Choer. 348, 15: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι διατί ὥϲπερ τὸ γαϲτήρ γαϲτέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν γαϲτρόϲ, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ ἀϲτήρ ἀϲτέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν ἀϲτρόϲ καὶ ἐπιλύονταί τινεϲ λέγοντεϲ ὅτι, ἐπειδὴ τὸ ἀϲτήρ ἀρϲενικόν ἐϲτι, τούτου χάριν οὐ πάϲχει ϲυγκοπήν, οὖτοι οὐκ ἀκριβῶϲ λέγουϲι. καὶ γὰρ καὶ ἐπὶ ἀρϲενικῶν ὁρᾶται πολλάκιϲ ἡ τοιαύτη ϲυγκοπὴ κατὰ τὴν γενικὴν ὡϲ ἐπὶ τοῦ πατήρ πατέροϲ πατρόϲ καὶ ἀνήρ ἀνέροϲ ἀνδρόϲ τοῦ δ μετὰ τὴν ϲυγκοπὴν πλεονάϲαντοϲ· κρεῖττον οὖν ἐϲτιν ἐπιλύϲαϲθαι οὕτωϲ· αἱ ϲυγκεκομμέναι γενικαὶ μιμεῖϲθαι θέλουϲι τὰϲ ὀξυτόνουϲ εὐθείαϲ οἶον ἡ ἀνδρόϲ γενικὴ μιμεῖται τὴν χονδρόϲ εὐθεῖαν καὶ πάλιν ἡ μητρόϲ καὶ πατρόϲ γενικὴ μιμεῖται τὴν ἰατρόϲ εὐθεῖαν. ἐπειδὴ οὖν ἡ ἀϲτέροϲ γενική, εἰ ϲυνεκόπτετο καὶ ἐγένετο ἀϲτρόϲ, οὐκ εἶχε μιμήϲαϲθαι εὐθεῖαν διὰ τοῦ ϲτροϲ ἐκφερομένην ὀξύτονον τὸ γὰρ Ἴϲτροϲ (ἔϲτι δὲ ὄνομα ποταμοῦ) βαρύνεται — τούτου χάριν ὡϲ μὴ ἔχουϲα εὐθεῖαν ἣν ὤφειλε μιμήϲαϲθαι, οὐ ϲυγκόπτεται. εἰ δέ τιϲ εἴποι ὅτι τούτῳ τῷ λόγῳ οὕτε ἡ γαϲτέροϲ γενικὴ ὤφειλε ϲυγκοπὴν ἀναδέξαϲθαι καὶ γενέϲθαι γαϲτρόϲ, οὖτε γὰρ αὕτη ἔχει εὐθεῖαν ἣν ὤφειλε μιμήϲαϲθαι —οὐδὲ γὰρ ἔχομεν ὡϲ εἴρηται εὐθεῖαν διὰ τοῦ ϲτροϲ ἐκφερομένην ὀξύτονον ˜—λέγομεν ὅτι ἐπειδὴ τὸ γαϲτήρ κατὰ τὴν εὐθεῖαν παραλόγωϲ ὀξύνθη τῶν ἄλλων τῶν εἰϲ ηρ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν θηλυκῶν βαρυνομένων οἷον Δημήτηρ, εἰνάτηρ, μήτηρ, τούτου χάριν καὶ κατὰ τὴν γενικὴν παραλόγωϲ ἀνεδέξατο ϲυγκοπήν.

210. Ep. Cr. I 346, 17 : πατέρα: ϲυγκέκοπται ἡ γενικὴ καὶ δοτική, [*](ad fr. *208. Arcad. 128, 2 προϲτίθηϲιν ὁ τεχνικόϲ, ὅτι τὸ μητρόϲ καὶ ἀνδρόϲ καὶ πατρόϲ ἁπὸ τοῦ μητέροϲ καὶ ἀνέροϲ καὶ πατέροϲ ἐγένετο κατὰ ϲυγκοπήν, διὸ οὐκ ἐφύλαξαν τὸν τόνον et p. 129, 10 τὸ πατρόϲ καὶ ἀνδρόϲ καὶ τὸ μητρόϲ ϲυγκοπέντα ἠκολούθηϲε τῷ χαρακτῆρι τῶν εἰϲ οϲ διϲυλλάβων γενικῶν (e. g. μηνόϲ χηνόϲ γραόϲ) cf. Lob. EI. I 258.) [*](ad fr. *209. ct. Mon. 34. 24 τὰ εἰϲ νοϲ λήγοντα ὀνόματα διϲύλλαβα ὀξυνόμενα τῇ ου διφθόγγῳ παραληγόμενα ἐπ’ εὐθείαϲ ὁρᾶται, γουνόϲ, ὅθεν η δοτικὴ «εγουνῷ ἀλωῆϲ», βουνόϲ, κρουνόϲ. δῆλον οὖν ὅτι η γουνόϲ γενικὴ οὐχ ὑγιαίνει εὐθείαϲ γὰρ χαρακτῆρα ἀνεδέξατο. ἔϲτι δὲ καὶ ἐπὶ παϲῶν τῶν ἠλογημένων γενικῶν τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι, ὡϲ ὅτι παραβαίνουϲι καὶ τοὺϲ χαρακτῆραϲ παθοῦϲαι, ad quem locum Lehrsius in hoc nostro loco vestigium huius doctrinae esse dicit. Apertum est Choeroboscum sua ex Herodiano deprompsisse, unde etiam praeceptum de anomala tonosi voc. γαϲτήρ fluxit, cf. Arcad. 19, 24, Mon. 16, 21. Similia tradit Choer. Ep. in Psalm. 8, 7.)

211. E. M. 778, 40: ἀπὸ τοῦ ὑπερδεήϲ ἡ αἰτιατικὴ ὑπερδεέα καὶ ϲυγκοπῇ  ὑπερδέα.

212. Choer. Dict. 180, 5: τὸ Ἥρακλεϲ ἀπὸ τοῦ Ἡράκλεεϲ γέγονε κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ε.

213. Choer. Dict. 372, 15: τὸ χρέα καὶ κλέα ἀπὸ τοῦ χρέεα καὶ κλέεα

213a. Eust. 1446, 24. τοῦ ὄϲϲοϲ ὤφειλε τὸ δυϊκὸν γεγενῆϲθαι τὼ ὄϲϲεε, παθὸν δὲ ἀποκοπὴν ἢ ϲυγκοπήν, ἄδηλον γάρ φηϲι (sc. Hierodianus, u videtur, in Catholica) τὸ πάθοϲ, ἐποίηϲε τὸ ὄϲϲε.

213b. Choer. Dict. 463, 4: τὸ ϲπέεϲϲι ϲυγκοπὲν καὶ γενόμενον ϲπέϲϲι διὰ μὲν τὴν διϲυλλαβίαν ὤφειλεν ὀξύνεϲθαι, διὰ δὲ τὸν διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ, ὅϲτιϲ ἀεὶ ἐν βαρυνομέναιϲ δοτικαῖϲ θεωρεῖται, κατὰ τοῦτο ἐβαρύνθη. Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ Α ῥαψψδίᾳ τῆϲ δυϲϲειακῆϲ προϲψδίαϲ.

213c. 10. Alex. 29, 2. ὠκέα ὤκα, ϲαφέα ϲάφα καὶ τούτων ἀνεβιβάϲθη ὁ τόνοϲ καὶ μετὰ τὴν ὑπεξαίρεϲιν τοῦ ε.

213d. Ιl. Pr. 202: ἐκλε: τὴν κλε ϲυλλαβὴν ὀξυτονεῖ ὁ Ἀϲνολωνίτηϲ,  ἡγούμενοϲ τὸ πλῆρεϲ εἰναι ἐκλέου. οὐκ ἔϲτι δέ, ἀλλ’ ἐκλέεο τετρ [*](ad fr *210. οὐδὲ pro καὶ scripsit et πλὴν adiecit Lob. El. 1 258, qui con fert Eustath. 2524, 4 τὸ πατρῶν ποιητικόν ἐϲτιν ὡϲ καὶ τὸ θυγατρῶν εἰ δέ ποῶ καὶ μητρῶν ἐϲτιν, ἀλλ’ οὐ προφανὴϲ ἡ χρῆϲιϲ. lure idem Lob. Choerob. 349 causam, cur neque μῆτρα neque πάτρα dicatur, ἴνα μὴ ϲυνεμπέϲῃ τῇ μήτρα καὶ πάτρα εὐθείᾳ ineptam vocat.) [*](ad tr. *211. Ηoc Herodianeum esse demonstrat Arcad. 196, 10. τὸ «εὐπερδέα δῆμον ἔχονταϲ» καὶ εδυϲκλέα Ἄργοϲ ἰκέϲθαι» καὶ ενηλέα θυμόν» οὐκ ἔϲτι κατὰ κρᾶϲιν, ἀλλὰ κατὰ ἔνδειαν τοῦ ἑνόϲ ε, inter quae vocabula νηλέα eo diferre, quod syncope vocalis ε non in accusativo tantum , sed per omnes casus pro pagetur adnotat Lob. El. 264. Atque hoc observavit iam gramaticus in Ep. Ϲr. 1 296, 1, qui fortasse est Herodianas: νηλήϲ ἐκ τοῦ ἐλεῶ ἐλεήϲ καὶ μετὰ τοῦ νη ϲτερητικοῦ κατὰ ϲυγκοπὴν νηλεήϲ νηλήϲ· ἔϲτι δὲ καὶ νηλεήϲ, δύο γὰρ ἔχει εὐθείαϲ, ἐξ οῦ καὶ ἡ κλητικὴ «ὦ νηλεέϲ» «ενηλεέϲ, οὐκ ὄρα δὴ ϲοι πατὴρ ἦν». cf. II. Pr. B 115, Eustath. 1516, 1.) [*](ad fr. *212, Herodianum ita praecepisse patet ex II. Pr. Λ 257: πολλά φαϲι διὰ τὴν ϲυγκοπὴν ψιλοῦϲθαι· ἀπεδείξαμεν δὲ ημεῖϲ ἐν ἑτέροιϲ, ὡϲ καὶ δαϲὺνεται· ἑϲτήκαμεν γοῦν καὶ ἕϲταμεν, Ἡράκλεεϲ Ἥρακλεϲ cf. Mon. 47 , 2.) [*](ad fr. *213. Il. Pr. Δ 109 τὸ χρέεα χρέα ϲυγκοπή, nam haec pars annota tionis initio perversae sana videtur. Fortasse ab Hereodiano profectum est E. M ad fr. [213d]. Illustravit hunc locum Lob. El. 1 273 seqq.)

214. Theogn. 88, 16. κνήμη: ἀπὸ τοῦ κινῶ κινήϲω κινήμη καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ι κνήμη· οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Φιλόξενοϲ.

215. E. Gud. 331, 4 coll. E. M. 522, 38: κνώδαλα, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανόϲ, κυρίωϲ μὲν τὰ τῆϲ θαλάϲϲηϲ ζῷα διὰ τὸ ἐν ἁλὶ κινεῖϲθαι κινώ-

ϲυλλάβωϲ. καὶ δῆλον ὅτι εἴτε ϲυγκέκοπται ἡ ὀξεῖα εἴτε ἡ βαρεῖα ἡ μετὰ τὴν ὀξεῖαν, ὀφείλει πάλιν τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα φυλάττεϲθαι· οὐδὲ γὰρ χαρακτὴρ κωλύει. τὸ μέντοι «κϲὺ δ’ αἴδεο καὶ μ’ ἐλέηϲον» (lI. Φ 74) καὶ τὰ τοιαῦτα, πρώτηϲ ὄντα ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων, ἄλληϲ ἀναλογίαϲ ἔχεται, ὡϲ ἐν ἑτέροιϲ εἴρηται.

213e. Il. Pr. Κ 67: ἐγρήγορθαι. τὸ ἐγρήγορθαι ἀνέγνωμεν προπαροξύνοντεϲ· οὐκ ἐχρῆν δέ. εἴτε γὰρ ϲυγκοπή ἐϲτι τοῦ ἐγρηγορέναι, εἴτε παθητικόϲ, ὀφείλει παροξύνεϲθαι, καθότι τὰ εἰϲ θαι λήγοντα ἀπαρέμφατα, ἔχοντα πρὸ τοῦ θ ἀμετάβολον, παροξύνεται, κεκάρθαι, τετίλθαι, ἐϲπάρθαι· μίαν μέντοι ἀφορμὴν ὁρῶ τοῦ δύναϲθαι προπαροξύνεϲθαι τὸ ἐγρήγορθαι τὸ τὰ εἰϲ θαι λήγοντα, τῇ ορ ϲυλλαβῇ παραληγόμενα, μὴ παρ’ ἄλλῃ τινὶ διαλέκτῳ ὁρᾶϲθαι ἢ τῇ Αἰολίδι, τέτορθαι, μέμορθαι, ἔφθορθαι· ὅθεν ἐπεὶ ἡ παράληξιϲ Αἰολικωτέρα ἐγένετο, καὶ ὁ τόνοϲ

213f. Ep. Cr. l 136, 11: ἔϲεται καὶ καττὰ ϲυγκοπὴν ἔϲται.

δαλά τινα ὄντα. καταχρηϲτικῶϲ δὲ ἐπὶ πάντων τῶν θηρίων ἡ λέξιϲ τίθεται.

216. E. M. 680, 57, Favorin. 371, 1: Πόλυβοϲ ϲυγκοπὴ καὶ οὐχ ὑφαίρεϲιϲ· εἰ γὰρ κατ’ ἔλλειψεν ἐγένετο τοῦ υ, ὤφειλεν εἶναι Πολόβοϲ ἀπὸ τοῦ Πολύβουϲ ὡϲ ὠκύπουϲ ὠκύποϲ, ἀρτίπουϲ ἀρτίποϲ, ἀελλόπουϲ ἀελλόποϲ· ἀλλ’ οὐ παροξύνεται, ἀλλὰ προπαροξύνεται, ὥϲτε ἢ ἀπὸ τοῦ Πολόβοοϲ ἢ ἀπὸ τοῦ Πολύβιοϲ ϲυγκοπῇ Πόλυβοϲ. περὶ παθῶν.

217. E. M. 715, 49. ϲῖτα ὴ ἀπὸ τοῦ ϲῖτοϲ μεταπεποίηται ἢ ἀπὸ τοῦ ϲιτία. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.